Pfffft even van me afschrijven.... Ben sinds vanavond zowel lichamelijk als emotioneel even een wrak. Bijna 33 weken zwanger en ging tot nu toe best oké. In januari 2016 verloren we ons dochtertje met 37 weken zwangerschap. Dat deze zwangerschap extra spannend zou worden was dus van te voren wel te voorspellen. Ondanks dat ik al de gehele zwangerschap zonder medicatie doe (bipolaire stoornis) hield ik mijn koppie aardig boven water. De afgelopen 6 weken waren behoorlijk pittig met twee boeven in huis en de vakantie. Ik keek dan ook uit naar het beetje extra rust dat ik vanaf vandaag zou krijgen nu de school weer is begonnen. Maarrrr niets is minder waar dan dat ik dacht te kunnen rusten en genieten van de laatste vier weken. De angst voor het nogmaals verliezen van een kind is opeens enorm. En mijn hele lichaam doet pijn. Harde buiken, rugpijn, heupen, benen en bekkenbodem doen zeer en ik ben doodmoe, maar kan niet slapen. Kan gewoon alleen maar huilen. Weet niet zo goed wat ik hiermee wil. Misschien wat herkenning ofzo. Ga nog maar een keer douchen en dan toch maar mijn bed weer in. Misschien morgen weer een betere dag.
Ach meid... Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat jij hebt meegenomen is gewoon verschrikkelijk heftig. Het is daarom denk ik niet meer dan normaal dat je bang en angstig bent. Mijn enige tip is.. laat het er zijn! Vecht er niet zo hard tegen. Je mag bang zijn en dat hoeft echt niet te betekenen dat je er meteen aan onderdoor gaat wanneer je je angsten toelaat. Misschien lucht het zelfs wel een beetje op. In het boek van Mark Manson - de edele kunst van not giving a fuck, staat dit heel goed beschreven. En dan gaat het vooral om er geen fuck om geven dat je je nu even heel erg kl*te voelt. Dat lucht zoveel meer op dan je je weer schuldig gaan voelen omdat je jezelf even niet "onder controle" hebt. Kop op meid, het is heel erg zwaar maar je gaat er komen! Veel sterkte, maar volgens mij heb je dat niet nodig en ben je al super sterk!! Hopelijk nu even lekker slapen!!
Dank je voor je lieve berichtje! Ik ga dat boek even zoeken. Lijkt me zeker interessant om te lezen. Erg weinig geslapen, maar misschien kan ik er straks nog een uurtje bij pakken.
Aaah marielle! Is toch niet heel raar dat je last heb van dit gevoel. Je zegt het zelf, zonder medicatie ben je al je hele zwangerschap. En dan ook nog in spanning! Tis niet niks zwanger zijn en ook nog je hormonen erbij. Je rot voelen is niet leuk, maar ik heel erg geleerd te accepteren dat ik mij zo mag voelen. Ik ben ten tijde van mijn oudste heel boos en verdrietig geweest. Kwelde mezelf zo erg. Was zo boos op iedereen, want niemand begreep mij. Niemand begreep hoe het was om een kind op de wereld te zetten wat dood kon gaan. Het kind waar 2,5 jaar op heb gewacht. En enige wie kon accepteren en kon los laten, was ik. Nu in deze zwangerschap heb ik ook echt wel angst en echt wel is verdriet, maar tis er gewoon en het mag er zijn. Acceptatie van jezelf is het grootste goed wat je jezelf kan geven. Je bent wie je bent. Leg het uit aan je naasten. Enige wat zij hoeven te doen is jezelf te laten zijn.
En moet je nagaan jij hebt meegemaak om een kind op de wereld te zetten wat er niet meer was. Mijn dochter moest daarna de strijd leveren. Tis absoluut niet hetzelfde, maar het verdriet en de rouw is even intens.
Heel herkenbaar, je bent nu zo dichtbij de termijn van je dochtertje. Heb je extra controles? Mag je eerder worden ingeleid? Leg jezelf in ieder geval niet op dat je moet genieten, maar doe waar jij je het meest prettig bij voelt. Bij mij was dat door op mijzelf te zijn. Ik heb ook wel veel gehad aan het boek 'altijd een kind tekort' ken je dat? Heel veel sterkte toegewenst hou nog even vol!
Ik vond de post van Newmom hierboven erg mooi. Laat het zijn. Je hebt iets heel heftigs meegemaakt en je angst komt niet uit de lucht vallen. Het verdient een plek. Heel veel sterkte toegewenst. Ik hoop dat je vandaag iets meer lucht hebt.
Geen ervaring maar wil je veel kracht en liefde toe sturen. Kan het me niet voorstellen hoe het is maar als jij het al zolang zonder medicatie hebt gedaan lukt het nu ook. Juist in die drukke periode heb je er niet bewust bij stil gestaan, denk ik, en nu komt die rust en overvalt het je. Praat erover en onderneem dingen. Vraag anders of je elke week een echo mag of hartje luisteren iets? Liefs!