Hallo dames, Helaas, ik ben weer begonnen met bloeden. Nog niet zo heel erg, maar gezien de buikpijn die ik nu krijg, zie ik het somber in. Blijkbaar zit t er niet in. Ben wel bij huisartspost geweest rond half 6, toen had ik nog geen buikpijn, maar nu zit ik nog op, en het word niet beter. Morgenvroeg huisarts weer bellen, morgen anders al naar t ziekenhuis. Weg blijdschap. hallo verdriet ( alweer). Ik ga t ook niet meer proberen, dus voor mij geen nieuwe ronde. Misschien zit het er wel nog, maar ik ga er niet van uit. Ik wil me niet meer aan elke strohalm vastklampen. Hopelijk blijven jullie schrijven op deze topic. Alleen jammer dat mijn banner niet meer verder gaat straks. Succes jullie allemaal en liefs xx Ivonne
Oh nee toch ...... ZOu het geen bandenpijn kunnen zijn en nestelbloeding? Deze heb ik rond 6/7 weken gehad. Ik duim voor je meis..
He bah Ivonne... wat naar. Ik blijf ook nog voor je duimen, heb zelf ook (onschuldige) bloedinkjes gehad tussen 5-8 weken. Ik hoop voor je dat het goed afloopt!
He getsie wat ontzettend naar voor je. Ik duim met alle andere dames mee dat het toch goed komt! Heel veel sterkte
Hallo iedereen, Bedankt voor jullie reacties, maar het mocht niet zo zijn. Wederom ben ik t spruitje verloren. Ben dit door m'n tranen heen aan t schrijven. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik in 7 maanden tijd 2 maal m'n spruit verlies. Zo graag had ik genoten van mijn baby, maar deze droom is helaas een nachtmerrie waaruit ik niet ontwaak. Huisarts zei ook dat het er niet goed uitziet, dat mijn baarmoedermond iets openstaat, en daar ook t bloeden vandaan komt, ik blijf vloeien en het ziet er uit als kraamzuivering. Ik had echt gedacht dat het deze keer wel goed zat, en ik voelde me ook goed. Tja, het leven geeft je geen garanties. Moet evengoed naar gyn. donderdag, zien of een curretage nodig is. Ik zou deze pagina zo vol kunnen zetten met alles wat ik nu voel, maar het is de bedoeling natuurlijk dat iedereen op deze pagina lekker geniet van de zwangerschap, en ik zou dan ook niets liever dan willen ruilen met jullie. Hele dikke knuffel, Ivonne
He Ivonne, want ontzettend jammer... voel je niet bezwaard hier je gevoelens te uiten hoor, het is jouw topic en op dit forum is gelukkig ook ruimte voor ieders verdriet! Veel sterkte en een dikke knuffel, Jana
Ow wat erg. Zoals al iemand eerder zei, zet gerust je gevoel hier neer, t leven bestaat niet alleen uit leuke dingen. De andere kant hoeft niet verzwegen te worden. En misschien helpt t wel een klein beetje om t van je af te schrijven.
Hallo allemaal, Ik ben dus 37 en zal ik nu wel of niet voor een kindje gaan op mijn leeftijd? Pas een week geleden heeft mijn vriend "groen licht" gegeven om te proberen zwanger te worden. Tot aan die tijd had ik weinig twijfels (wist vanaf mn 22e ongeveer dat ik graag kinderen wilde); maar mijn huidige vriend zei in het begin van onze relatie ja, later trok hij dat weer terug en nu, na een goed gesprek wil hij het nu toch ook) En hoe vreemd kan een mens in elkaar zitten, nu ga ik toch weer twijfelen; kan ik het aan(uiteraard kan ik dat zelf alleen beoordelen); is het niet te risicovol(qua afwijkingen vh kindje; ben ik niet een te oude moeder. Is er iemand die soortgelijke gevoelens heeft/heeft gehad? Ik zit nu nog, besef ik, in de wenfase; eerst was het pertinent nee (reactie van mijn vriend) en nu is het na 5 jaar ineens wel ja en dat dringt ook nog niet helemaal door geloof ik. Zou het leuk vinden als ik reacties krijg/ervaringen doorkrijg. Alvast bedankt. En iedereen een hele fyne, niet te stressvolle zwangerschap/bevalling gewenst. Groetjes Sandra [/b]
Hoi Sandra, meestal is het bij twijfel niet doen, maar in geval van kinderen raden 'ze' het tegenovergestelde aan. Over een paar jaar kan het misschien echt niet meer en krijg je spijt. Twijfels heb ik ook gehad. Eigenlijk meer angst dan twijfels. Ik zag mezelf sowieso nooit als moeder. Dat was voor anderen weggelegd, niet voor mij. En aan dat idee moet ik trouwens nog steeds wennen. Maar het schijnt dat je ernaartoe groeit. Die negen maanden zijn er om je lichamelijk én mentaal voor te bereiden op wat komen gaat. Dat schijnt allemaal vanzelf te gaan... Oud vind ik ons nog niet. Risico's zijn wel groter. Maar ook dan gaat het in de meeste gevallen nog steeds goed. Ik heb me ook wel eens afgevraagd tot welke leeftijd ik nog kinderen wil krijgen. En wil ik, als alles nu goed gaat, hierna nog een tweede? En hoe snel dan? Ach, wat ik eigenlijk wil zeggen: ga bij jezelf na (buikgevoel!) of het echte twijfels zijn of dat het angst is die nu spreekt. In het laatste geval: niet naar luisteren en laat je oorspronkelijke gevoel weer naar boven komen. Namelijk dat je een kind wilt! Groetjes, Siep
Hallo Lady's, Eigenlijk wil ik even niet over baby's nadenken, maar ik kon het niet laten nog even te kijken, en toen las ik het stukje van Sandra. Doen, niet twijfelen, maar doen. Ik ben vandaag weer bij de gyn. geweest en heb het gesprek, kids met 37 jaar, ook weer gehad. De kwaliteit van je eicellen neemt af naarmate je ouder word. Elke dag die je voorbij laat gaan is een verloren dag. Ik dacht nog even, 3 maal is scheepsrecht, maar mijn vriend wil het niet meer. Hij geeft aan het moeilijk te vinden om mij zo te zien, in 2 dagen 2 jaar ouder en intens verdrietig. Ik denk ook niet dat ik het emotioneel nog aankan. Maar jij Sandra hebt die kans nog, neem hem met beide handen aan en ga ervoor. Zoals je ziet in deze topic zijn er genoeg a.s. mama's op deze leeftijd. Een vriendin van me heeft met 37 en 38 kids gekregen. Voor mij was het niet weggelegd, maar ik heb t geprobeerd. En dat is iets waar ik nooit spijt van zal hebben. Beter zo, dan over een paar jaar erop terug te kijken en te moeten zeggen....had ik maar....nu is het te laat. ( vergeef me als ik fylosofisch overkom, ik bedoel het goed) Knuffel, Ivonne
Even een berichtje om dit 'ouderen'-topic weer een beetje bovenaan in de lijst te krijgen. Hopelijk sluiten meer 36+'ers zich aan. Hoe is het met iedereen? Groetjes, Siep
Hoi Sandra en de andere dames, Sandra, ik heb tot begin vorig jaar geroepen dat er geen kinderen in mijn leven paste. Toch was ik al twee jaar geleden aan het twijfelen. We hadden een leuk huis gekocht in een rustige wijk, 3 kamers boven over. Mannetje eigen zaak en ik een leuke baan, waar ik jaren voor heb moeten vechten, eigen paard etc etc toch bleef die twijfel. Tijdens een dagje winkelen heb ik het er met mijn moeder over gehad en zij zei, meid doen want dadelijk kan het niet meer dan ben je te oud, je eitjes nemen qua kwaliteit af etc etc. Toch bleef ik volhouden dat kinderen niet in ons leven paste tot ik vorig jaar juni mijn spiraal moest vervangen.... ik heb hem eruit laten halen maar er is niks voor in de plaats gekomen. Mijn vriend wilde graag kinderen maar ja daar heb je toch twee mensen voor nodig! Heel raar maar na het verwijderen van mijn spiraal was ik helemaal OM! en ons geluk..... ik was na 6 rondes zwanger. Ik heb heel veel gelezen over zwanger zijn na je 36 ste, heb het er met mijn huisarts over gehad etc etc Gelukkig leven we in een tijd dat je een keus hebt om je kindje te laten checken. Puur door mijn leeftijd en op advies van de verlos en de gyn hebben wij een vruchtwater punctie laten doen en natuurlijk de 20 weken echo. Wij hebben de nekplooi en bloedtest laten vallen omdat het kansberekeningen zijn, en ik wilde toch een zekere mate van zekerheid dat ons kindje gezond is. Gelukkig was alles goed, na de uitslagen durfde ik pas blij te zijn. Zoals je op het forum kan lezen zijn er ook dames die niks laten checken, het is ieder voor zich. Ik ken mijzelf heel goed, als ik geen testen had laten doen had ik 9 maanden in de zenuwen gezeten en dat komt ook weer niet ten goede van baby en mijzelf... Tot vorige week ging alles heel goed, nu heb ik behoorlijk last van mijn rug en ben enorm moe, maar goed dat hoort erbij, verder mag ik denk ik in mijn handen knijpen dat het zo goed is gegaan. groetjes nomen
hoi hoi ik ben 39 jaar en zwanger van de 4 de was niet gepland maar wel heel welkom (het is uit liefde gemaakt) ik kwam er achter maar was toen al 15 weken ver ik ging naar dokter dacht dat ik darm ontsteking had maar die zij je baarmoeder is opgezet ga maar naar het ziekenhuis toen kreeg ik allerlei vragen waneer laatste ongesteld heid 1 week geleden antwoorde ik en slik de pil en niet ziek geweest en niet vergeten ik kreeg een inwendige echo niks op te zien ik zij ik zei het toch een week geleden ongesteld geweest toen kwam de uitwendige echo en toen schrok ik er zat een compleet kindje van 15 weken maar iedereen in ons gezin is er heel blij mee groetjes cathy