Het stomme is dat ik echt zeker wist vanaf mn 21e of zo, dat ik graag kinderen wilde. Nu loopt het leven nu eenmaal niet altijd zoals je het hebben wilt en is het nu pas HET moment gekomen.(we zijn 5.5 jaar bij elkaar). Een kleine 2 weken geleden pas heeft mijn vriend gezegd "ok, spoel de pil maar door de wc". En het verwachte juichgevoel is er niet. En ik vind het zo raar, zit ik al jaren te "wachten"op dit moment en dan ben ik niet eens enthousiast/blij. Nu moet ik wel zeggen dat mijn vriend me eerst ah lijntje heeft gehouden door te zeggen dat hij het ook wilde(terwijl hij zelf wel wist het niet te willen) en dit later weer terugtrok. Maar nu heeft hij gezegd dit niet terug te trekken. EN mijn vader is ernstig ziek (hoewel het nu wel beter met hem gaat,chemo slaat goed aan, maar voor hoelang?). Net van vakantie terug, samen met mn vriend en mijn ouders. Samen met mn vried heb ik het heel goed gehad; mijn vader was nogal depressief en mn moeder ah eind van haar latijn, dus echt ontspannen was het niet. Als ik het terug lees, lijkt het wel of ik alleen maar ah klagen ben, zo bedoel ik het niet, meer om de omstandigheden een beetje duidelijk te maken. Soms is daar even een vleugje van "JA, IK WIL DIT" en even later nee toch niet of misschien is het niet echt dat ik het niet wil maar ineens allerlei nadelen zie en risico's. En die kende ik eerder echt ook wel. Ik had eigenlijk naar de huisarts gewild vandaag/morgen, maar stel dat ook nog maar even uit. Ook zo stom, waarom stel ik dat uit? Dan word het echt eggie, denk ik. Nouja, een heel verhaal, heb het maar gewoon van me afgeschreven. Ik heb in mijn omgeving niemand van mijn leeftijd en kinderwens en/of kleine kinderen. Groetjes Sandra
Hallo iedereen, IK GA ERVOOR! Maarja wat gaat de tijd dan langzaam he. Ik moet nog bekijken wat mn cyclus is. Was al jaren aan de pil en heb er ervoor nooit op gelet. Nu wil ik ook aan de gang ook, duurt het weer ff voor je vruchtbaar bent, en zoals ik al zei, ik weet dus nog helemaal niet precies wanneer dat is. En hup tijd weer voorbij en wachten op het volgende eitje. En ik ben nog maar net "begonnen". Dat belooft nog wat. Maar het zal wel "wennen"of zoiets. Of niet. Maar vind het er eigenlijk wel bij horen, een paar keer teleurstelling, vind het eigenlijk wel bij de voorbereiding horen. Maar dan liever niet te vaak natuurlijk. Dusss.... als iemand nog tips heeft....? Omdat mijn vriend internationaal vrachtwagenchauffeur is, hebben we alleen het weekend, wat al lastig is, maar het is ook mogelijk dat hij verminderd-of onvruchtbaar is. Heb de huisarts gevraagd of we moeten testen. Hij vroeg ; "wil je dat wel weten. Wat als hij net onder het gemiddelde zit, weet je nog niks. Dan kan het even duren, maar het kan ook morgen zijn." Daar zit natuurlijk wat in. Heeft iemand ervaring met een soortgelijk iets? En waren jullie er al helemaal uit, welke testen jullie zouden doen als het gelukt is, en wat jullie zouden doen als de uitslag slech zou zijn? Mijn huisarts zei dat ik dat al wel moest weten vantevoren. Natuurlijk moet je erover nadenken en samen praten erover, mar ik denk dat heel moeilijk is nu al een standpunt in te nemen als je nog niet zwanger bent. Of zie ik dat verkeerd? Ik wens iedereen veel zwangerschapplezier. Groetjes Sandra
hallo, Ik ben 36 jaar en heb een dochter die dit jaar 10 wordt. Hebben jaren getwijfeld en uitgesteld en besloten dan toch voor een 2de kindje te gaan. Oktober 2006 was ik zwanger, in ronde 2 al. Sneller dan verwacht want bij de eerste duurde het 9 rondes. Jammer genoeg is het op een miskraam uitgedraaid. Tot op heden ben ik nog niet zwanger. De twijfels slaan ons ook rond de oren, zouden we echt nog verder doen? Hadden zolang getwijfeld en dan is de kogel door de kerk en ben je meteen zwanger, vreugde alom. Maar het heeft niet mogen zijn, nu slaan de twijfels ons weer rond ons hoofd en vragen we ons wel af of we ermee verder willen gaan. Het is echt wel terug naar af, onze dochter is al zelfstandig. Ik weet het soms echt niet meer, we gaan en staan nu waar we willen maar ik had zoiets van later hebben we er spijt van. Ik moet zeggen dat ik 1 dag zit voor mijn maandstonden, morgen zou ik ze normaal krijgen. Ik voel ook geen pijnlijke borsten die ik normaal wel heb als ik ongesteld moet worden Misschien ben ik toch wel zwanger? Ben verschrikkelijk moe, maar kan ook komen door mijn bronchitis die ik op het moment heb. Ach het leven valt soms zwaar, beslissingen maken is vaak moeilijk, we zien wel wat aan en wat komt dat komt maar denk ik dan. Het is alleen zo dat er op deze leeftijd wel risico's aan verbonden zijn en dan denk ik weer is het dat wel waard? een nog steeds twijfelend miesje (zie vorige berichten die ik gepost heb)
Hallo Miesje, Ik heb in mijn vorige bericht dan wel geschreven IK GA ERVOOR. En dat doe ik ook,maar de twijfels blijven. Met onze leeftijd kunnen we er gewoon niet onbezorgd voor gaan,daar moeten we wel bij stil staan, maar niet te lang. Of in iedergeval moeten we dat op een gegeven moment even loslaten en er gewoon voor gaan. Daarna zijn er nog genoeg dingen om over na te denken. Groetjes Sandra
Hoi allemaal, Hier ook een 37 jarige as moeder! Ben 10 jaar geleden achter gekomen dat ik Endomtriose heb, toen 6 jaar geleden 4 IVF pogingen gedaan, bij de 3e keer was ik zwanger. Helaas ging dit mis na 8 weken, 4e IVF was niet gelukt. Ik was er helemaal klaar mee, en dacht aan mijn lijf geen gefrummel meer. Nu jaren later.......spontaan zwanger! Wij hebben wel de nekplooimeting gedaan (NOOIT MEER VOOR MIJ). De uitslag was niet heel best 1 op 54 kans op een kindje met Down. Dit kwam door de uitslag van de bloedtest, ik maak geen/ weinig eiwitten aan, wat kan betekenen dat het kindje Down heeft. De nekplooi was daarin tegen wel gewoon goed. Toen wij ons kindje zagen op de echo bij 12 weken, waren we zooooo verliefd dat wij dachten, hoe dan ook voor dit kindje is van ons! Geen vervolg testen dus meer gedaan. Ik moet zeggen het houdt me ook niet bezig, voel me super relaxt eronder. Misschien klinkt het raar maar ik heb echt zoiets van dit kindje moet zo sterk zijn om toch al 16 weken bij mij te kunnen zijn na al die jaren van teleurstellingen. Ik wens jullie allemaal een heerlijke zwangerschap toe. Liefs Tess
Hier loopt alles ook goed, op de bekende kwaaltjes na dan. Het enig wat ik zwaar vervelend vind is mijn vermoeidheid. Een uurtje of 2 ben ik fit wakker en dan stort ik in elkaar. Had ik tot voor kort 1 middagslaapje nodig, nu zijn het er al 2.grrr. En over die onderzoeken gesproken, las er net wat over. Niet alles loopt zoals je zou willen. Onze VT was mislukt en we moesten de keuze maken of we alsnog een VP wilde. De VT had een enorme impact op ons (hadden we niet verwacht), we kwamen er niet uit of we een VP wilde. Weer al die stress doorstaan of je wel/geen miskraam krijgt en je kindje verliest. Dus besloten we om die combitest te doen en afhankelijk daarvan of we een VP lieten doen. Uitslag was 1:1700, staat gelijk aan een 20-jarige. Dus besloten om geen VP te doen. Maar nu, sinds de afgelopen week bekruipt me steeds vaker het gevoel...het zal toch wel in orde zijn? Zometeen ben ik net die ene van die 1700... En daar heb ik eerder geen last van gehad.
Hier ook alles oké. Ik zit nog steeds in de prille fase. Tot 12 weken zal ik niet helemaal gerust zijn (En daarna waarschijnlijk ook niet!) dat het goed gaat. We hebben deze week wel gezien dat het hartje klopt, dat is al heel fijn! We gaan ook voor de combinatietest en afhankelijk van die uitslag doen we nog een vt of vp (ik weet niet wat eerst komt. En sowieso denk ik dat als de kans op een afwijking net zo groot is als de kans op een miskraam bij een test, dan doen we de test niet). Ik denk er nu nog vrij 'makkelijk' over: als de uitslag van alle testen niet goed is, houdt het waarschijnlijk op. Maar ik weet zeker dat het ontzettend moeilijk zal zijn om daadwerkelijk die keuze te maken. Het beeld van de 12-weken echo kan inderdaad alles veranderen. Bovendien: ik houd nu mijn hart vast of het wel goed gaat de komende weken, en dan zou ik het vervolgens zelf alsnog laten afbreken. Dat voelt ook niet helemaal goed. Ik ben er dus eigenlijk nog niet uit... Crisje wat was de impact van de vt op jullie, waar je het over had? Tess2704 Waarom geen nekplooimeting meer voor jou? Omdat de uitslag niet goed was? SanRob Ik ben heel blij dat je er toch voor gaat! Succes!
Hi Siep, Geen nekplooimeting meer voor mij (ons) omdat toch maar een kansberekening is en toen wij het kindje eenmaal hadden gezien op de echo allebei dachten dit kindje is welkom wat het ook mankeert. Voor dat wij naar het zh gingen hadden wij dat gevoel helemaal niet, maar nu we heb eenmaal gezien hadden waren we helemaal verliefd. Ik moet zeggen dat ik me ook helemaal geen zorgen maak over het kindje, het voelt gewoon goed. Succes met je beslissing. Liefs Tess
Hier een mama van 36. Jarissa is net voor mijn laatste verjaardag geboren. We hebben toen alleen de 20 weken echo gedaan. Eigenlijk alleen om voorbereid te zijn mocht er wat mis zijn. Maar gelukkig was en is Jarissa kerngezond. Inmiddels zijn we 'druk' bezig voor nr. 2. Ik merk wel dat het gevoel als ik toch ongesteld wordt anders is dan bij de eerste keer proberen. Nu heb ik toch meer rust. Wel hebben we vanwege mijn leeftijd bewust gekozen voor snel een 2e. Tenminste, om dat te proberen. Mijn zwangerschap was erg zwaar. Iets wat toch met mn leeftijd te maken heeft. Alle kans dus dat een evt. volgende zwangerschap net zo'n drama wordt. Maar de meeste cliche's zijn niet voor niets cliche: het is het allemaal waard!
Ik zou willen dat ik me al kon aansluiten! Maar ja, het gaat allemaal niet zo snel als ik graag zou willen Maar goed, gelukkig ben ik een heel geduldig typje (NOT ). Het valt me op dat iedereen zegt (ik zelf heb die neiging ook) "op onze leeftijd". Natuurlijk gaat het gemiddeld gezien wat minder snel enzo, maar als ik in de spiegel kijk zie ik echt nog niet iemand die te oud is om moeder te worden, ik voel me nog hartstikke jong! Als ik op andere delen van het forum lees en de leeftijd van iedereen zie,, heb ik meer zo iets van "jeetje, wat een broekies nog". Als ik hubbie eerder was tegen gekomen waren we zeker eerder gaan proberen, maar als ik terug kijk op hoe ik was eerste helft 20 en hoe ik nu ben.....dan denk ik toch dat ik nu een leukere moeder kan zijn! Jullie allemaal veel succes en sterkte! Gr. Joyce
Euh ja, sorry, ik lees dit nu pas! De uitslag was prima, de kans op down is gedaald van 1:180 naar 1:2.000. Groetjes, Jana
up maar weer. Siep, ik zal proberen om morgen antwoord te geven. Zwangerschapsdementie... en als ik eraan denk heb ik er de energie niet voor.