Ik ben van mening dat t bij sommige "afwijkingen" prettiger zou zijn als je aan de buitenkant iets zou kunnen zien. Als voorbeeld...als je iemand ziet/kent met t syndroom van down stel je automatisch je verwachtingspatroon bij, als die een gekke of confontrerende opmerking maakt denk je al gauw..ach.... 2 van mijn kids hebben PDD-NOS (autisme soort) en ze zien er heel normaal uit. Maar hoe hun omgaan met anderen is anders als wat als normaal wordt beschouwd. En daar heeft niemand, en dan bedoel ik ook echt niemand begrip voor. Ze zien er immers normaal uit, dus is het verwachtingspatroon van anderen ook normaal (zelfs nog als je uitlegt wat ze hebben). En dus worden ze niet aanvaard omdat ze o.a. heel lomp/bot reageren. Zo ziet iedereen dat tenminste, dat iemand met autisme zich niet in kan leven in anderen willen mensen niet snappen. Ikzelf heb trouwens ADHD, word je ook mee geboren. Als kind werd ik niet door andere kinderen (kinderen zijn hard voor elkaar) aanvaard, was toch wel een aparte :-D Maar daar heb ik nu geen last meer van.
Hoi crisje, het is een beetje dubbel vind ik. het is zo dat mijn afwijking zichtbaar is aan buitenkant, maar mijn innerlijk wordt ook onmiddellijk mee beoordeeld... mensen denken dat schisis besmettelijk is, vinden mensen met schisis lelijk en mijden mensen met schisis ... het is helaas de maatschappij dat maakt dat "mooie" mensen betere banen verdienen, en "mooie" mensen meer gedaan krijgen... (gelukkig heb ik goede job ook omdat ik het verdien en knappe vriend 8) lolzzz) maar wat je zegt is langs de andere kant waar , want mijn nonkel heeft mentale achterstand (door zuurstof tekort bij geboorte) en aan hem zie je niets maar dan ook niets... en dan weten de mensen het uiteraard niet en is het moeilijker uit te leggen Het beste zou zijn dat "de mensen" elkaar beter proberen te begrijpen én begrip tonen voor mensen met afwijking... Groetjes Evita