Ik ben een beetje op zoek naar herkenning en ervaringen van andere moeders. Ons dochtertje is vorige maand 1 jaar geworden en is vreselijk eenkennig. Dit is begonnen toen ze ongeveer 3 maanden was, maar momenteel is het echt op zijn hevigst. Ze heeft nooit bij 'vreemden' op schoot willen zitten en ging altijd huilen. Dit is echt al begonnen toen ze een maand of 3 oud was. De opa's en oma's en oom en tante mochten haar wel altijd oppakken en daar speelde ze altijd mee met veel plezier. Ze ziet mijn moeder ongeveer 3 x in de week. Mijn moeder past 2 dagen op en ik ga zelf ook altijd nog wel een dagje daarheen als ik vrij ben. Ze is altijd gek geweest op mijn moeder, maar nu als ik erbij ben is het brullen zodra mijn moeder haar oppakt... ben ik er zelf niet bij dan hangt ze juist ontzettend aan haar. Ook mijn schoonmoeder ziet ze 1 x in de week en daar moet ze nu helemaal niks meer van hebben. Ze was daar maandag en ze mocht haar niet eens haar melk fles geven. Dit moest opa doen! Opa is nog steeds goed gelukkig alleen als ze moet huilen wil ze alleen door papa of mama getroost worden. Ik ga vaak op bezoek bij vriendinnen met andere kindjes. Het is alleen zo jammer dat die kindjes allemaal leuk aan het spelen zijn en ons dochtertje zit alleen bij mij op schoot. Ook als ik er op de grond bij ga zitten dan zit ze tegen me aangeplakt... Als ik naar de wc moet is het brullen tot ik weer terug ben. Ook even op de grond zetten om mijn eigen jas aan te trekken gaat gepaard met een huilende baby. Het liefst wil ze dat ik de hele tijd als we ergens zijn haar hand vasthou... We zijn ondernemende mensen en zijn veel op pad. Hier geniet ons dochtertje ook van, want thuis zitten is ook niet haar ding. Wel zorg ik dat ze altijd thuis of bij oma haar middag slaapje doet en dat gaat prima. Ook slapen in de nacht gaat goed. Ik heb het al op verschillende manieren aangepakt, positief, negatief, wel boos worden, niet boos worden, in mee gaan en juist negeren. Het wil allemaal niks helpen. Ze heeft ook een tijd gehad dat ik niks kon doen in huis. Dat ze de hele dag achter me aankroop en niet zelf ging spelen. Dit hebben we grotendeels overwonnen en ze speelt nu thuis al wel een stuk meer. Wat wil ik met dit verhaal? Zijn er meer moeders die mijn verhaal herkennen? Die dit hebben mee gemaakt? Hoe hebben jullie het aangepakt? Ze zeggen dat ze nu in de bindingsfase zitten. Dus helemaal negeren kun je het ook niet, want ik wil ook het proces niet verstoren. Ik dacht dat het vanzelf wel over zou gaan, maar dit duurt nu echt al een paar maanden en het lijkt alleen maar erger te worden ipv beter. Ik weet dat het een fase is die echt wel vanzelf over gaat, maar hoe kan ik er op dit moment het beste mee omgaan? Zodat het voor haar en voor mij leuk blijft?
Kan je helaas niet helpen hiermee... Hier nooit last gehad van eenkennigheid, al zoekt ze (met name) mij als mama wel altijd op. Af en toe zou ik willen dat ze wat meer terughoudend was, want ze voelt zich overal meteen thuis, wie er ook wel of niet zijn! Weet niet of je veel kiekeboe spelletjes speelt en zo? Hier altijd veel gedaan vanaf het begin, maar weet niet of het nou anders was geweest als we het niet gedaan hadden. Begrijp je twijfel over de verschillende manieren van aanpak, wil je er veel succes mee wensen en hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar weer de andere kant op...
@kristelstrijbos: Bedankt voor je reactie! We hebben heel veel kiekeboe spelletjes gedaan, spelen verstoppertje met haar en vertellen altijd waar we heen gaan. Ook als we beide moeten werken dan vertellen we s'ochtends bij het opstaan naar welke oma ze gaat. Vanaf haar geboorte zijn we altijd heel open geweest naar andere mensen. Het kraambezoek heeft haar gewoon op schoot gehad. We deden niet moeilijk als iemand vroeg of ze haar even vast mochten houden. Als we haar wegbrengen dan is het even huilen en dan is het gelukkig snel goed. Ze is trouwens helemaal gehecht aan haar knuffeldoekje. Kan momenteel moeilijk zonder. Slaapt er zo ie zo mee, maar ze sleept hem nu ook door het huis. Ik laat het maar even, want sinds we haar knuffel ook overdag geven speelt ze thuis wel weer zelf. Het is een soort vervanging van papa en mama. Vond het ook moeilijk op haar verjaardag. Er waren 3 kindjes aan het spelen met haar speelgoed en ze zat zelf op me schoot geplakt. Wilde absoluut niet op de grond bij de andere zitten. En ik vind het heerlijk hoor om met haar te kroelen, want het is een echte knuffelkont. Maar het lijkt me ook voor haar zo leuk als ze lekker kan spelen met andere kindjes en wat meer los komt van haar papa en mama.
Dan zou ik ook niet weten wat je er op dit moment aan kan doen... Wat zeggen ze op het cb er van?? (niet dat dat heilig is, maar toch)
@kristelstrijbos: Op het cb zeggen ze dat ze in ieder geval goed is gehecht... onderzoeken gaat alleen als wij haar vasthouden en als ze afgeleid wordt anders is het brullen... Weet je wat mij ook zo'n naar gevoel geeft. Mensen die gaan anders naar je kindje kijken, want het huilt altijd en het wil niet op schoot zitten. Ze mogen haar niet vasthouden. Dat doet toch wel zeer. Net of onze dochter niet leuk genoeg is, terwijl het echt een schat van een kind is. Ze vind andere mensen ook best leuk hoor en lacht naar iedereen. Alleen moeten mensen afstand houden en vooral niet aan haar komen. Mijn man zijn oma is boos op ons omdat ze nooit haar achter klein kind vast mag houden. Maar onze dochter gaat al huilen als oma alleen hallo tegen haar zegt... moet ik haar dan tegen haar zin in op schoot zetten?! Dat doen we dus niet. Ik ga zelf ook niet graag op schoot zitten dus als mijn dochter dat niet wil dan hoeft het niet haha.
Herkenbaar. Hier ook een plakjongetje. Matthijs kruipt zodra ik in de buurt ben bijna constant achter mij aan. Gaat dan aan mijn been staan.. Als ik er niet ben kan hij trouwens prima alleen spelen. Bij anderen is hij ook heel eenkennig. Vanmorgen moest mijn oudste even naar de tandarts en Matthijs moest mee. Hij moest daar dus even op de grond spelen. Matthijs heeft gebruld tot we de deur weer uit gingen. Bij anderen op schoot zetten als ik er bij ben lukt hier ook niet. Hij moet meteen weer naar mij en zet het op een brullen. Vind het ergens wel schattig. Onze oudste is een papa's kindje op dit moment en Matthijs dus mama's kindje.. Maar snap je hoor. Vind het ook regelmatig heel erg irritant
@Juffie1984: Hoe ga jij er mee om? Als hij achter je aan kruipt en aan je been staat? Juist wel of niet oppakken? Hoe doe jij dat als je op visite gaat?
Ik probeer altijd eerst afleiden en negeren maar als dat niet lukt toch maar weer even oppakken. Op visite houd ik hem gewoon bij me. Als hij zich wat meer op zijn gemak voelt gaat hij meestal langzaam aan toch wel wat spelen. Vooral als er andere kindjes zijn.
Bij verjaardagen houdt ik haar ook gewoon bij me idd. Ze voelt zich daar prettig bij dus ze is niet verplicht om te spelen.