Dank jullie voor al jullie reacties! Ik snap dat het voor sommige (boze) emoties oproept! Dat doet het bij mij ook! Het erge aan de situatie is dat hij op 1 april (het was helaas geen grap) aan mij vertelde dat hij toch geen kinderen meer wilt en dat we gister (13 april) erachter zijn gekomen dat ik ong 6 weken zwanger ben! We zouden het een half jaar met rust laten en er dan weer over praten Ik ben inderdaad bang dat ik er van de rest van me leven schuldig over blijf voelen... Ik vraag me zeker af hoe lang onze relatie dan inderdaad nog stand zal houden als ik het weghaal... En ook wanneer ik het (tegen zijn wil in) zou houden.. En gaab27: jou zin heeft me echt geraakt "dat hij ervan uitgaat dat onze relatie zal eindigen door een nieuw leven, wat ontstaan is uit liefde." Pfff ik zit gewoon de hele tijd huilend jullie reacties te lezen maar het doet me erg goed dat ik in ieder geval mijn verhaal ergens kwijt kan.....
Wat verschrikkelijk moeilijk voor je! En naast de gebruikelijke emoties gieren de hormonen ook nog is door je lijf. Een ding is duidelijk en dat is dat de baby voor jou wel welkom is, jij bent zijnmoeder en dat is een ijzersterk gevoel. Zou je niet eerst zelf is naar de huisarts gaan zonder hem, om je gevoel te uiten. Bel anders is naar het Vobk zij zijn om je hart aan te luchten en aan oplossingen te denken samen met jou. Heb je vriendinnen? Zus? Moeder waar je goed mee kan praten? Bel ze op en gooi het eruit. Zij kunnen jou en je kleine wellicht wel huisvesting bieden? In mijn omgeving genoeg kennissen die de eerste levensjaren bij ouders woonden en nu er helemaal zelfstandig voor zorgen. Hoe dan ook sterkte. Kies voor je kindje ♥
Meid ik vind het heel erg dat dit jou overkomt Je wilt voor allebei goed doen. Maar helaas kan dit niet in zo'n situatie en moet je nagaan wat belangrijker is voor jezelf. Zou je het jezelf kunnen vergeven als je het laat weghalen. Al zou je het laten weghalen dan zal dit voor altijd bij je blijven en je vriend is dan de ''schuldige'' om het maar even cru te zeggen. Hierdoor zul je dan ook hoogstwaarschijnlijk niet bij hem willen blijven en zit je inderdaad met ''lege handen'' Heb je een lieve familie/vrienden met wie je kan praten? Kan je bij je moeder terecht? Ik zou het persoonlijk echt niet doen een abortus. Zeker niet als je al een kinderwens heb. Is inderdaad makkelijk voor je vriend, want die is al vader en dan wilt hij jou je eigen kindje ontnemen Kom voor jezelf op meid! Ook als dit betekend dat het dan maar zonder hem moet. Zal niet makkelijk worden, maar wie weet veranderd hij nog van gedachten als jij voet bij stuk houd dat wat hij wilt niet doorgaat. Stel hem maar een keuze ipv hij jou!
De kans is ontzettend groot dat als jij je kindje onder druk van hem weg laat halen, dat jullie ook de das om gaat doen! Je vergeet het nooit weer en hoe denk je dat jij naar hem gaat kijken op den duur. Wetend dat je je kindje niet meer hebt door hem. Het alleenstaand ouderschap is echt wel te doen, niet de keus van een kersverse ouder. Maar ik heb jaren mijn oudste alleen op gevoed en het kan echt wel.
Ik kijk hier nu redelijk makkelijk naar, Meneer zegt nu "voor zichzelf" te kiezen en houd daar bij geen rekening met alles wat het met jou doet. Kies ook voor jezelf en doe wat jij wil ,wil je moeder zijn? Dan kan je dat ook zonder hem. Jij bent zwanger hij niet en als hij zegt dat i het over n half jaar wel weer bespreekbaar wil maken dan heb ik zo iets van, dan kan het nu ook. Die kleine kruimel wil nu graag bij jullie zijn en heeft julie uit gekozen. Hij wist heel goed dat julie zanger konden raken en nu krabbelt i terug? Hij zegt dat i met jou wil gaan reizen dat kan ook met kind erbij miljoenen ouders doen dat ja er zal een hoop veranderen maar dat is normaal. Je krijgt er zo veel moois voor terug. Doe wat je hart je ingeeft laat je niet dwingen alleen JIJ kan beslissen. Ik snap best dat je veel van hem houd maar als ik toen had moeten kiezen tussen kind en man had ik resoluut voor mijn kind gekozen. Bij mij was het zo dat we gingen proberen en tijdens het proberen toch besloten hadden om te wachten. ik zou weer aan de pil gaan naar mijn menstruatie(2mnd later) die dus maar niet kwam. test gedaan en zwaaar positief,ik helemaal in de wolken.eerst wilde hij dat ik t weg zou laten halen en heb hem toen haarfijn uit gelegd dat ik dat niet ging doen want ik zou t mezelf nooit vergeven en hij heeft toen gezegd dat i het begreep .En nu zijn we 22 weken verder en trots op onze kleine kruimel
Pfff wat een situatie! Ik heb afgelopen oktober ook voor deze verschrikkelijke beslissing gestaan. Onverwachts maag we wisten beiden dag het kon gebeuren. Mijn man flipte helemaal uit de pan,dit had ik niet verwacht! De gedachte alleen al van abortus liet me overgeven en huilen...dit is ons (jullie) kind! We hebben veel gepraat en hij zei ook vaak dat hij onze relatie (11jaar samen 8 jaar getrouwd) dan niet meer zag zitten...2 waren genoeg!! Op een dag,heel plots belde hij op mijn werk...vroeg hoelaat ik thuis was en zei voordat hij ophing "als jij het niet wil (abortus), dan gaan we ervoor....alles komt goed". Zelfs nu ik dit typ springen de tranen weer in mijn ogen,ik was zo blij! Helaas was het van korte duur,toen we eraan gewend waren kreeg ik plots een miskraam met 5.3 weken....ik huilde en voelde me zo verdrietig! Ik belde mijn man op om te vertellen dat hij alweer eens "geluk" had...ik was verdrietig en zo boos. Mijn man huilde met me mee,mijn uitspraak was niet terecht. We hebben het toen op het beloop gelaten en een maand later was ik weer zwanger....we krijgen een zoon! Wat ik probeer te zeggen,heef hem even de tijd...Mss draait hij wel weer bij. Een abortus zou ik nooit voor gekozen hebben. En daarbij ben jij nog jong,wilt graag moeder worden en zul je het jezelf nooit vergeten. Sterkte meid!!
Ik heb een hele lieve familie bij wie ik zeker terecht kan! En al mochten we er echt niet uitkomen zal ik mij keuze zeker niet maken zonder hun erbij te betrekken.. @mishaa85. Van harte gefeliciteerd! Fijn dat jullie er toch samen voor gaan! Misschien moet ik hem ook eerst maar eens haarfijn uitleggen hoe ik mezelf zou voelen als ik het voor hem weg zou halen... (Tenminste hoe ik denk dat ik me zou voelen) @babyangel; wat een verhaal zeg! Gelukkig is het wel goedgekomen! Van harte gefeliciteerd ! Wat zou in graag willen dat het bij ons ook gewoon goedkomt... Dat hij nu gewoon geschrokken is en nog heel erg moet wennen aan het idee! We houden echt zo ongelofelijk veel van elkaar en hebben met z'n tweeën al heel erg veel doorstaan en meegemaakt. Ik wil niets liever dan mijn leven verder met hem delen.... Dit is zon vreselijke situatie... Ik zou ook zo graag willen dat hij mij opbelt en mij vertelt; schat, het komt goed, we gaan er samen voor...
Het feit dat je hier vraagt om raad zegt al genoeg, je staat totaal niet achter een abortus. En als je vriend/man jou en jullie kind niet accepteerd dan houdt hij naar mijn weten ook niet genoeg van je. Een baby is 9 van de 10 keer het kersje op de taart. Je hoort hier plezier en liefde voor te hebben met elkaar. Je moet hier zeker goed over na gaan denken. En jouw kinderwens zal altijd blijven en hij zal jou dat niet gunnen, dit wil je toch niet?!
ik denk ken je niet maar je wilt de baby super graag! je bent hartstikke blij dat je zwanger bent maar je houd ook van je vriend en wilt hem niet kwijt. ik hoop echt dat hij bijdraait want ik denk als hij niet bijdraait je kiest voor abortus word je ongelukkig omdat je er zelf niet achter staat en gaan jullie alsnog uit elkaar. maar dat geldt er ook voor als je de baby houd. dus volg echt je hart, en wat iemand ook al zei als je 6 weken bent heeft het al een hartje en leeft het dus. sterkte en praat er met iemand over die dichtbij je staat.
Oke dat verklaart veel dat het de vorige keer zo gegaan is natuurlijk. Hij is bang voor herhaling. Maar persoonlijk denk ik dat geen één relatie/mens/verandering in je leven hetzelfde is. Hoe het toen ging, hoeft nu niet zo te gaan. hij is zelf ook niet meer dezelfde na 11 jaar dus alleen dat is al veranderd. En we hebben het wel over een léven he. Nee zeer onverstandig dus. (Uberhaupt ben ik er op tegen ,maar dat buiten beschouwing.) Praat er aub heel veel over de komende week, begin er vandaag mee, ik heb het gevoel dat het wel goed gaat komen meid. hij moet er natuurlijk ook aan wennen net nu hij zelf de 'knop' om gezet had.
Heel simpel, ik zou echt geen abortus laten plegen. Jullie zijn er samen bij en dit overkomt jullie nu beiden. Heeft hij voorgesteld om veilige seks te hebben toen hij zich bedacht geen kinderen te willen? Nee! Dat heet verantwoordelijkheid. God weet wat een abortus bij jou voor schade aanricht. Misschien lukt het daarna niet eens om nog kinderen te krijgen. Wat denk je van emotionele schade? Garantie heb je nooit. Bijna niemand kiest er vrijwillig voor om een kind alleen op te voeden. Maar wie weet wat er in de toekomst gebeurd en wie weet kom je er na jaren alsnog alleen voor te staan. Het komt misschien ook omdat wij er redelijk wat moeite voor hebben moeten doen om zwanger te worden, maar abortus is een absolute No Go voor mij. Succes en sterkte met je situatie.
Pfff heftig zeg! Wat ik je mee wil geven is dat zwanger zijn erg bijzonder is en zeker niet de normaalste zaak van de wereld! Ik vindt jammer om te horen dat je vriend op deze manier voor het blok zet. En ja zoals iedereen zegt,hij was er ook bij toen jullie het verwekte! Ik wens je heel veel sterkte bij deze verschrikkelijke keuze! Welke keuze je ook zult maken kan ik alleen maar hopen dat je voor je gevoel de goeie maakt! Ik wens de dan ook heel veel wijsheid toe.
Wat hij zegt en verwacht is egoïstisch Hij was er zelf bij en moet er nu ook mee dealen Je wordt een geweldige moeder, uit de emoties die ik nu bij je lees hou je nu al van t kleintje in je buik...
Dit dus... Hij kan jullie situatie niet met zijn situatie toen vergelijken... Cold feet als je t mij vraagt! Maar jij zit er maar mooi mee... Heel veel sterkte de komende tijd!
Ik zou zeker niet kiezen voor abortus als je dat zelf niet wil! Helemaal omdat het een bewuste keuze was om voor kinderen te gaan. Heb niet het hele topic gelezen, maar kies voor jezelf en wat voor jou goed voelt!
Wat een vreselijk dilemma sta je voor. Op het moment dat je zwanger bent wil je niets liever dan dat kleintje vanaf het begin af aan welkom heten en zich geliefd laten voelen. Maar door de uitspraak van je partner voelt het nu natuurlijk niet zo. Belangrijk is dat jij een keuze maakt waar je achterstaat. Kan je leven met een abortus? Want je kan niet meer terug daarna....ook al zouden jullie over een half jaar anders beslissen dit kindje is er dan niet meer. Kan je leven met het feit dat je relatie mogelijk stuk loopt als je dit kindje houdt? Kan en wil je in je eentje dit kindje opvoeden? Spreek nog eens goed met je partner over wat zijn daadwerkelijke angsten zijn. Want zijn leven is al anders met jou dan met zijn exvrouw? Wie had hij als vader willen zijn en wat maakt dat hij nu denkt dat dat hem niet gaat lukken? En wat zou er volgens hem in negatieve sin gaan gebeuren als jullie met zn drieen zijn en zijn er dingen die je daarin kan voorkomen? En zorg er voor dat je in ieder geval samen een echo krijgt, als hij ziet dat zijn kindje (want dat ik natuurlijk zo) in jouw buik leeft en beweegt weet je ook niet wat hij gaat doen. Ik hoop voor je dat je geen keuze hoeft te maken, maar als dat wel zo is dan weet ik zeker dat jij een goede keuze maakt!
In wat een rotsituatie ben jij beland zeg. Vind het van hem erg makkelijk om nu te zeggen ik wil het niet terwijl je er maanden voor "bezig" bent geweest. Zoals ik jou verhaal lees ben jij klaar om moeder te gaan worden en sta je volgens mij zelf niet achter een abortus. Luister goed naar je eigen gevoel. Je zal hier namelijk altijd spijt van hebben als je het weghaalt en er niet achter staat. Ook weet je nooit of je daarna nog eens zwanger mag worden. Kan je gelukkig zijn zonder kind?? Bespreek het ook met je beste vriendin of zus/moeder waar je goed terecht kan want dit is niet waar je alleen met hem uit gaat komen ben ik bang. Ik wens je heel veel wijsheid en geluk toe en hopelijk een juiste keuze. Je kan makkelijk moeder zijn zonder hem als jij graag je kindje wil houden!
Ik denk ook dat hij bang is door wat er in zijn vorige relatie is gebeurd, maar dat is het verleden en hij moet kijken naar het heden Als jullie gelukkig zijn is een kindje samen vaak het kersje op de taart... Praat erover met elkaar, wat zou er gaan veranderen? Waar is hij bang voor dattie het gaat missen? Het is erg vervelend dat hij net voor jullie erachter komen dat je zwanger bent heft gezegd dat hij toch geen kindje meer wilt... Ik zou zelf ook geen aburtus adviseren als je er zelf niet achter staat... Je gaat er geestelijk aan kapot...! Ook als alleenstaande moeder red je het best, natuurlijk is het niet ideaal want iedereen wilt voor z'n kindje het total plaatje, maar alles kan!
Ik heb zelf een abortus gehad. Ik was toen 15 en de keuze was toen overduidelijk. En zelfs toen was het zo onwijs moeilijk. Als vrouw voel je je gewoon direct verantwoordelijk voor het kleintje in je buik. Ik zou in deze situatie echt echt echt geen abortus doen. Natuurlijk moet je het echt helemaal zelf weten, gelukkig hebben we in Nederland die vrijheid. Maar ik denk dat je er zo erg spijt van gaat krijgen. Ik heb nooit spijt gehad in de zin van dat ik het niet had moeten doen maar nu, bijna 12 jaar later gaat er geen week voorbij waarin ik er niet aan denk. En stel nou dat je vriend zich over een jaar weer bedenkt. Hij stond er immers vorig jaar nog achter om (uiteindelijk) samen een kindje te krijgen? Dan hou je altijd in je achterhoofd de gedachte dat er al een kindje van jullie samen had kunnen zijn. Ik denk eerlijk dat je vriend wel bij zal trekken. Het zal misschien even moeilijk worden voor jullie maar als hij straks jouw buik ziet groeien en jullie kindje kan voelen dan denk ik dat hij geen seconde meer denkt aan de mogelijkheid dat dit kindje er niet zal zijn. Misschien is het een idee om samen een afspraak te maken met je huisarts zodat die op de hoogte is en er met jullie samen over kan praten. Die kan jullie eventueel later ook doorverwijzen naar bijvoorbeeld een therapeut of wat er dan ook nodig gaat zijn.