In mijn nabije vriendenkring heb ik het ook mee gemaakt. vriendin zwanger, vriend wist dat ze geen anti conceptie. gebruikte en toen ze zwanger bleek te zijn kon ze kiezen tussen hem of het kindje, uiteindelijk voor hem gekozen en 6 maanden later was hun relatie over....nog heeft ze spijt van haar abortus destijds...... meid. je vriend zou je niet voor deze keuze mogen zetten.... eerst wel kinderen willen en dan naar abortus moeten doen.... omdat het nu ineens te heet onder zijn voeten word...juist omdat hij weet hoe gibag jij kinderen wilt....
HoiHoi, ik heb niet alles gelezen dus misschien zeg ik iets dubbel Het is wel erg makkelijk van hem om 9 maanden na het stoppen met de pil en het proberen te laten uitkomen van jouw wens/droom ineens te gaan twijfelen...!! Jij wilt dit kindje, dat is duidelijk. Probeer met hem afspraken te maken. Want wat is zijn reactie als jij het niet weg laat halen? Dan is het sowieso over voor hem? Misschien dat hij langzaam aan het idee kan wennen als hij wel betrokken blijft bij je zwangerschap. Misschien draait het er op uit dat jullie apart gaan wonen, maar zo lang jullie geen ruzie hebben, hem niet buiten sluiten of de deur wijzen maar op een niet-dwingende manier met hem in contact blijven over jullie samen en het kindje. Mijn ex wilde kinderen maar toen ik er wel echt klaar voor was haakte hij ineens af, wilde geen kinderen en zag een leven met mij uberhaupt niet meer zitten. Wat een hell was dat! Een jaar later ontmoette ik een lieve man, toen 38, die nooit echt bewust een kinderwens had gehad. Ik heb mijn kinderwens naar hem uitgesproken en hij had tijd nodig om er over na te denken. Hij kreeg van mij een jaar (hahaha, dat klinkt best fout zo). Hij had de tijd ook wel nodig, maar gaf aan graag kinderen met mij te willen. In januari van dit jaar zijn we begonnen en 2 maart testte ik al positief! Vandaag hebben we ons kindje voor de eerste keer gezien en de blik in zijn ogen was onbetaalbaar. Hopelijk draait je vriend nog bij, maar ik kan me zo goed jouw pijn en verdriet voorstellen. Als mijn vriend na dat jaar had gezegd dat hij toch geen kinderen wilde dan weet ik niet wat ik had gedaan. Ik houd zielsveel van hem, maar het zou iets zijn wat (als we dan bij elkaar waren gebleven) altijd tussen ons in zou zijn blijven staan..... Ik wens je alle liefde en geluk van de wereld toe, samen met je vent én kindje.... Sterkte!!!
Na een moeizaam( maar inmiddels gelukkig )leven en 3 kinderen wil ik je wel van advies dienen: Allereerst mijn verhaal in het kort: Op mijn 19de werd ik moeder en volgde er op mijn 21ste nog 1, toen de jongste 7 maanden was ben ik gescheiden en heb ik een tijdje alleen voor de kinderen gezorgd. Daarna kreeg ik een relatie, die, na later bleek, buiten gewoon agressief was, hiervan raakte ik zwanger, voor mij stond vast; Ik wil dit kindje niet laten komen, a) Deze vader had genen waarmee ik een kindje niet wilde opzadelen en B) tegenover mijn twee andere kinderen kon ik het niet verantwoorden want dan was ik alleenstaande moeder van 3 kinderen. Ik stond en sta er dus voor 100% achter. Ook mijn huisarts wist dit, en heeft geen seconde getwijfeld of ik deze beslissing kon dragen.. Ik kan het.. En toch, toch denk ik er met regelmaat aan terug! Ook toen ik met mijn huidige man een kindje wilde en dit uiterst moeizaam ging dacht ik aan een 'straf'. Bij die abortus klopte het hartje niet eens want ik was 5 weken. En is met een abortuspil losgekomen. Je moet heel sterk in je schoenen staan en er echt voor de volle 100% achterstaan. Want leven zonder man lukt echt wel, al lijkt dat nu misschien niet. Die beslissing die jij maakt op grond van zijn gevoel, zal je hem gaan verwijten, daar ben ik van overtuigd. Mijn advies: Niet doen! Niet om de reden die jij hebt! Laat hem maar kiezen tussen jullie of niets. Misschien gaat hij weg, misschien smelt hij als hij jullie kindje ziet en zal hij je dankbaar zijn dat je je eigen gevoel gevolgd hebt. Wie weet is hij weer bang om zijn kind minimaal op te zien groeien, zijn het angsten, en angst is een slechte raadgever! Heel veel sterkte, en mocht je er over willen praten stuur me een PBtje. Liefs
Ik heb het gevoel dat als je het weg laat halen je dat alleen voor hem doet en dat je hem dat gaat verwijten vroeg of laat. En dan moet je relatie wel heel sterk zijn wil die daar tegen bestand zijn.
Dat denk ik ook. De kans is groot to dat je relatie sowieso ten einde is binnenkort.. Als jij abortus laat plegen vergeef je hem dat nooit, laat je de baby komen wil hij het niet. Waarom is hij opeens gaan twijfelen? Is hij nog wel 100% zeker van jullie relatie (zwangerschap buiten beschouwing gelaten)
Ik denk dat abortus de relatie ook vroeg of laat de das om zal doen. Jij hebt wel deze kinderwens, een soort oerinstinct waar je tegenin gaat voor hem.
Ik heb alleen de eerste pagina gelezen, dus mss ben ik wel spuitelf Wat mij opviel, was dat als jij het kindje niet weg laat halen, dat hij aangeeft dat het jullie relatie uiteindelijk 'de das' om zou doen. Bedenk het ook eens van jouw kant: jij hebt zo te lezen duidelijk een kinderwens en wil de kleine dus niet weg laten halen. Bedenk eens wat voor het gevolgen dit voor JOU heeft als je dit wel zal laten doen. Je geeft je kleintje op voor hem, maar je staat duidelijk niet achter deze keuze. Kan JIJ daar ook nog mee leven? Wetende dat jouw wens niet vervuld gaat worden als je met hem verder gaat? Word JIJ daar uiteindelijk gelukkig van? Een relatie werkt van 2 kanten af. Het moet niet zo zijn dat de een gelukkig is en dat de ander een diepe wens moet laten varen. Je moet er samen in staan. Daarbij wist hij ook dondersgoed wat er kon gebeuren in die tijd dat jullie onveilige seks hadden. En dan ineens terugkrabbelen? Vind ik niet helemaal eerlijk naar jou toe. Je mag best weten waar jij aan toe bent. Bedenk goed of jullie relatie überhaupt kans van slagen heeft na alles wat er gebeurd is. Hij geeft aan dat het geen kans heeft als de kleine geboren wordt. Heeft het voor JOU kans van slagen als er geen kleine komt...? Ik hoop dat je juiste keuze voor jezelf maakt en niet voor hem. Denk aan jezelf (en aan de kleine) Denk aan hetgene wat JOU echt gelukkig maakt. Succes en sterkte!
Wat een heftig verhaal... Ik vrees eerlijk gezegd dat, als hij niet snel gaat bijdraaien, dit sowieso de relatie gaat kapot maken. Hou je het kindje, gaat hij bij je weg of "wil hij jou niet meer" (sorry dat ik het zo cru stel). Laat je het kindje wegnemen, gaat hij tevreden zijn maar ga jij hem dat vroeg of laat kwalijk gaan nemen met alle gevolgen van dien. Ik hoop dus vanuit de grond van mijn hart dat hij snel bijdraait en dat jullie alsnog hier samen voor kunnen gaan!! Ik ga hier nu geen oordeel vellen over hem, kan alleen oordelen over zijn gedrag nu en dat is in mijn ogen erg egoïstisch, onvolwassen en gemakzuchtig!! Het gaat hier ook niet over hem tijd geven want eerst wilde hij het wel, stoppen jullie (want dat is niet iets dat jij alleen doet) met anticonceptie en ineens verandert hij van gedachten, en meer nog drijft hij het zelfs zo ver dat hij een abortus wil nu je zwanger bent?!?!? Ik kan je hier dus enkel als raad geven om zéker die abortus niet te laten doen in de hoop zo je relatie te redden. De enige die jullie relatie nog kan redden is, volgens mij, jouw vriend!
Een abortus is echt niet niets. Ik kan het weten. Mijn vriend dwong me in 2011 ook tot abortus. Zelfs als je daarna nog een kindje krijgt zal het aan je knagen. Niet elke dag, maar wel heel vaak. Die echo om je zwangerschapsduur vast te stellen... Ik krijg het nog steeds niet van mijn netvlies af. Ik zag het hartje kloppen... Doe het dus niet als jij er niet achterstaat. Alleen al twijfel is reden om het NIET te doen. Achteraf weet ik dat als ik het niet had weggehaald, hij toch niet weg was gegaan.
Fijn om weer al jullie reacties weer te lezen.. Ik heb het gister avond niet meer met met hem besproken.. We hebben even rustig aan gedaan en ik denk dat dat ook wel even goed was voor ons beide. Mijn vriend zit op dit moment op cursus dus ik denk dat hij er daardoor niet veel over na heeft kunnen denken. Maar ik merkte wel dat hij nog niet heel veel interresse toonde in hoe ik me voel.... ( terwijl hij altijd heel erg zorgzaam is).. Het enige wat hij zei/wou doen is een kruik voor me maken toen ik zei dat ik buikpijn had.... Misschien zal ik ook maar even kort toelichten wat er afspeelde de dag voordat dat hij mij vertelde dat hij geen kinderen meer wou... Ik pas 1 keer per week op het kind van mijn broer.. Hij is twee jaar en heeft al een tijdje erg last van zijn buik (mijn neefje) en zat deze dag gewoon niet lekker in zijn vel... Heel de dag was hij best wel huilerig en vanwege zijn verstoppingen kon hij niet poepen waardoor hij telkens ging schreeuwen en in paniek raakte... Ook ik raakte daar een beetje van n paniek want ik zag dat hij pijn had maar ik kon verder nix meer doen... Mijn vriend en ik waren hierdoor gedurende de dag nogal geïrriteerd geraakt en toen mijn neefje tot overmaat van ramp ook nog luchtverfrisser in zijn oogje spoot had ik het niet meer.... Ik barste in tranen uit en mijn vriend is toen ook (huilend) weggelopen... Blijkbaar was dit voor hem de druppel. De volgende dag kreeg ik te horen dat hij niet zo wil leven en dat hij dus geen kinderen meer wilt.... Ik denk dat dit voorval er dus wel mee te maken heeft gehad... Maar dit kan toch niet de reden zijn dat we nu ons kind weg moeten halen? Ik merk aan mijzelf dat ik nog steeds niet goed begrijp waarom hij dit nou niet wilt? En ik vindt dat hij mij nog een keer heel goed uit moet leggen wat nou precies zijn overwegingen zijn... Daar heb ik toch op zijn minst recht op? Hij besteft gewoon nog niet wat er allemaal gebeurt en ik hoop dat ons afspraakje bij de dokter as. Vrijdag daarbij zal helpen... Echt super bedank nogmaals voor jullie steun! Niet te geloven dat "vreemde mensen" mij hier zo bij kunne helpen!
Ik lees je verhaal en denk alleen maar; geen abortus. Ergens wilde hij blijkbaar wel een kindje met je en nu ineens niet meer. Is dit koudwatervrees (ondanks dat hij al een kind heeft)? Vorig jaar vond mijn vriend het ook nog te vroeg om aan kinderen te beginnen, hij wilde gewoon nog even van de rust genieten. Nu zou hij niet anders meer willen! Praten, praten, praten en als hij jouw keuze niet respecteert dan moeten er wellicht andere beslissingen gemaakt worden. Ik denk niet dat ie het zover laat lopen. Als je het kindje zal blijven houden, verwacht je hulp van de mensen om je heen? Buiten dat kun je het allemaal zo duur maken als je zelf wilt. Wij hebben een heerlijk dagje op Marktplaats afgestruind en hebben nu de babykamer, tweedelige wagen, box, schommelwieg, elektrisch wippertje voor nog geen 300,- Dus wat mij betreft: GO FOR IT!
Je hebt al een afspraak bij de dokter om te praten. Ik denk dat het een goede eerste stap is! Laat hem zijn angsten uitspreken en geeft hem de tijd en de ruimte om zijn gedachten en gevoelens een plekje te geven. Het stukje wat je eerder typte: Hij gaf gister aan dat hij toen hij ongepland vader werd van zijn kind (11 jaar geleden) ook voor de relatie en het kind had gekozen. Hij heeft toen alles opzij gezet en er alles aan gedaan om het te laten werken... Maar toch is ook die relatie kapot gegaan... Hij geeft aan nu voor zichzelf te willen kiezen... Voor zijn gevoel heeft hij veel in zijn leven gemist na de geboorte van zijn kind... Dit vind ik niet iets om te negeren of om makkelijk over te denken. Hij heeft wss een rottijd gehad. Alles opzij gezet en alsnog ging het niet. Dat was vast niet makkelijk en erg verdrietig voor hem. Neem dit mee en wijs erop dat hij niet alles hoeft op te geven. Dat hij destijds alles heeft opgegeven wil niet zeggen dat het nu weer zo gaat. Hij heeft jou nog en leuke dingen kan je ook met een kind doen en er is altijd ruimte om alsnog wat leuks samen te doen of voor hem alleen (avondje stappen bijvoorbeeld of wat hij dan ook graag doet). Ook reizen zou best kunnen met een kleine. Enige wat ik niet snap is dat hij er wel voor wilde gaan en toen ineens niet meer.... Hoezo niet? Is de enige reden het gedoe met dat neefje? Of is hij wat overwerkt en ziet hij het gewoon even niet meer zitten? Abortus zou ik in dit geval niet plegen. Jullie zijn volwassen mensen die dondersgoed wisten waar de onveilige seks op uit kon draaien. Hij net zo goed als jij! Enige tip die ik kan geven is blijven praten met elkaar. Sterkte ermee en ik hoop dat jullie snel samen eruit komen.
Ik zou het kindje echt niet laten weghalen !! Dan maar alleen ! Mijn zusje was 17 toen ze het alleen moest doen en haar dochter is prima opgevoed, heeft nu een lieve papa en krijgt een broertje of zusje ( is niet haar echte vader maar zo ziet ze hem wel) Een kindje mogen krijgen is zo'n enorm groot wonder, in mijn ogen kun je kiezen uit twee opties, 1 je houd het kindje en dit doet jullie relatie de das om 2 je laat het kindje weghalen en dit doet jullie relatie de das om, Als jij dit kindje wil....ga je het jezelf en hem nooit vergeven en zul je uiteindelijk bij hem weggaan om toch met iemand een gezinnetje te beginnen, of je blijft het hem verwijten in ruzies en hij verlaat jou omdat hij die verwijten zat is, Ik wist het wel.... Ik zou het alleen doen samen met mijn kindje !
Ik zou je hart volgen en nooit een kindje weg laten halen als je daar zelf niet voor 100% achter staat. Eerlijk gezegd denk ik dat je relatie toch in grote problemen zit, wat je ook kiest. Stel je laat het kindje weghalen terwijl je er niet achter staat, dan kan dat je relatie toch nooit ten goede komen? Wil jij ook geen kinderen? Want dat is sowieso wel belangrijk het beide over eens te zijn in een relatie. Heel veel succes en sterkte met je beslissing(en)!
Je partner zal vast geschrokken zijn van je neefje die dag. Maar een eigen kind is zo iets anders dan een neefje of nichtje. Je groeit er langzaam in mee. Het is niet gelijk een 2 jarig kindje. En als het goed is blijven jullie wel bij elkaar. En in zijn vorige relatie was dat niet zo. Weghalen? Niet doen! jij wilt graag een kind. en als je het weg laat halen en hij wil het nooit meer... wat zou je dan doen? Weggaan omdat jij wel een kindje wil? Je zult ook altijd willen dat je dit kindje kreeg.. die is nooit meer te vervangen. Sterkte met de beslissing. Als hij niet omdraait in je zwangerschap dan is hij jou ook echt niet waard! Hoe lief hij dan ook lijkt.
Heb niet alle reacties gelezen. Ik word heel verdrietig van deze verhalen. Jullie wisten beide wat er kon gebeuren en abortus is géén voorbehoedsmiddel! Een levend kindje weg laten halen is heel erg, ben bang dat je daar erg spijt van krijgt, zeker omdat je het niet zeker weet. Hoop dat je kiest voor jezelf en je kindje en je niet laat leiden door de grillen van je vent.
Ik vind het persoonlijk nogal belachelijk dat hij zoiets van je durft te vragen! Wel lekker onbeschermde seks hebben en nu je zwanger bent moet je het maar weghalen? Sorry, maar hij moet zich doodschamen! Jullie wisten dit van te voren, dat dat kon gebeuren, dus moet je ook met de gevolgen leven ( vind ik dan ). Je wilt bij hem blijven, maar denk je niet dat je hem dit altijd kwalijk zal nemen? Want dankzij hem, zul jij nooit kinderen krijgen EN heb je een kindje weglaten halen.. Ik zou het mijn vriend nooit kunnen vergeven.
Ga naar je eerste echo en aanschouw het wonder in je buik, je zult zien dat dit recht heeft op een leven en dat jij een van de gelukkige bent die een kindje mag krijgen. Dit gaat dan boven een man..... Dan erbij, een abortus kan lichamelijk zoveel gevolgen hebben, misschien heb je dan nooit meer kans op een kindje. Zo ontzettend veel mensen kunnen niet zwanger worden of raken een kindje kwijt of wat dan ook, beproef je geluk meid het is echt de moeite waard. Het getrappel in je buik en het horen kloppen van het hartje is fantastisch. Ik ben nu 24 weken zwanger dus misschien niet helemaal objectief maar zit er wel midden in en besef met de dag meer wat een wonder dit is. Mij man is mijn alles, maar mijn zoon staat nu al op 1 Hoop dat je de juiste keuze maakt maar het hartje kun je al wel zien kloppen........ Succes -!!