Zojuist een account aangemaakt op deze site omdat ik met een enorm dilemma zit. Gister erachter gekomen dat ik (waarschijnlijk) vier weken (ongewenst) zwanger ben. Ik ben 23 jaar, vast contract (fulltime), getrouwd, eigen huis (hypotheek). Het probleem zit hem in het volgende: sinds vier jaar ben ik werkzaam binnen een groot bedrijf, echter een aantal weken geleden heb ik op een nieuwe functie gesolliciteerd, en aangenomen. Deze functie bevindt zich op een andere locatie, andere afdeling met een andere leidinggevende. Hier ben ik twee weken geleden begonnen. Tijdens mijn sollicitatie werd duidelijk dat ze veel van me gaan verwachten, het liefst met een studie om zo weer verder te komen. Daarnaast ben ik pas 23, wil nog zoveel en weet niet of ik de verantwoordelijkheid nu wel heb om voor een kind te kunnen zorgen. Mijn man heeft een tijdelijk contract, zijn werk is niet zeker. Besluiten wij om de zwangerschap door te laten gaan, zou het beste zijn als hij parttime gaat werken, en ik gewoon fulltime blijf werken. Dit in verband met onze financiën. Sinds gister spookt er zoveel door mijn hoofd dat ik er even niet meer uitkom. Aan de ene kant weet ik zeker dat dit het juiste moment niet is, dat mijn werk hier absoluut niet blij mee gaat zijn is zeker. Maar hoever wil je voor je werk of een carrière gaan? Zouden jullie je er iets van aantrekken ookal werk je daar net twee weken? Hoe zouden zei dit vinden? En hoe ga ik dit allemaal aanpakken als het kindje er straks zou zijn kwa indeling prive. Ik kom er zelf gewoon niet uit, en het zou super fijn zijn als ik andere meningen hoor, en eens hoor wat anderen in mijn situatie zouden doen. Uiteraard is het uiteindelijk mijn beslissing, maar ik kan het allemaal even niet op een rijtje zetten. Alvast bedankt!
Allereerst ben ik absoluut niet tegen abortus. Je zult veel reacties gaan krijgen als 'het kind kan er niks aan doen', 'wees blij dat je zwanger kunt raken' en 'misschien moet het wel zo zijn'. Zelf heb ik echt een hekel aan dit soort (non)argumenten. Mààr, een abortus overwegen omdat ze er op je werk niet zo blij mee zullen zijn, nee, daar kan ik me niet zoveel bij voorstellen. Kun jij daarmee leven prima, ik zoudat niet kunnen. In het leven is niks zeker, jouw werk als het erop aankomt net zo min als dat van je vriend. Als er volgend jaar iets gebeurt waardoor er op jou ebzuinigd wordt sta je daar met je goede gedrag. Als je bewust kiest voor carriere maken zonder kind is dat je goed recht, maar abortus moet je uit volledig eigen beweging doen, omdat jij absoluut deze baby niet wil. Niet omdat je het eigenlijk wel leuk zou vinden maar het even niet zo lekker uitkomt qua functie.
Tja, ik ben jou niet maar een abortus terwijl je gewoon getrouwd bent een huis en alles vanwege een baan vind ik best schokkend.
Ik begrijp dat je baas hier niet om staat te springen, maar wat voelen jullie zelf? Je baas heeft hier niks mee te maken natuurlijk, dit is een besluit dat jullie zelf moeten nemen. Qua werk en hoe dat te combineren valt; genoeg mensen die het doen hoor! Waarom jullie niet? Zal het pittig zijn, fulltime werken en een baby? Ja, tuurlijk! Maar zeker niet onmogelijk. Vergeet ook niet de impact van een abortus. Maar het is júllie beslissing natuurlijk, praat hier samen goed over en niet alleen over of het praktisch is, maar ook over de emotionele kant.
Ha Bubbi, Wat vervelend dat je in een situatie bent belandt waardoor je niet weet wat je moet doen. Aan de ene kant zeg ik: je bent allebei volwassen, je hebt een redelijk solide basis en het is toch je eigen schuld (geen verwijt!!) dat je zwanger bent geworden. Veel mensen zouden dan zeggen dat je deze verantwoordelijkheid moet nemen. Aan de andere kant begrijp ik je wensen voor de toekomst ook heel goed. Je bent nog best jong en aan het begin van je carrière, wat duidelijk belangrijk voor je is. Dat kan ik ook heel goed begrijpen. Wat je je denk ik moet afvragen is of je later spijt zou krijgen als je nu een abortus laat doen. Aan een abortus zitten ook bepaalde risico's, weliswaar niet heel groot volgens mij maar ben geen expert, waardoor je in de toekomst misschien moeilijker zwanger zou kunnen worden. Hebben jullie überhaupt wel een kinderwens? Op wat voor termijn zou je dat dan willen? Wat je werk betreft: je werkt al vier jaar binnen het bedrijf en hebt je duidelijk bewezen. Een zwangerschap is dan misschien voor hun 'lastig', maar als bedrijf weet je ook dat als je vrouwen, van wat voor leeftijd dan ook, in dienst hebt, dat ze dan wellicht ooit zwanger worden. Bij de een is dat vroeg, bij de ander laat. Laat je dus niet door hun mening beïnvloeden, maar door wat jij en je partner willen. Ik wens jullie heel veel sterkte bij deze keuze!
Ten eerste, ik zou sowieso al niet je baan van invloed laten zijn op je keuze. Dat ze er niet blij mee zullen zijn dat kan ik je nu wel meegeven, vooral als ze hoge verwachtingen van je hebben maarja, er gebeuren wel eens onverwachte dingen in het leven, die je niet kunt plannen. Verder zou ik zeggen dat je vooral naar jezelf moet kijken. Je leven zal totaal veranderen met een kind, maar 1 kind is nog goed te doen en heb je toch nog wel wat vrijheid en je krijgt er ook ontzettend veel voor terug. Wat zijn de dingen die je nog wil doen? Reizen? Dat kan namelijk ook nog tijdens je zwangerschap én daarna ook nog met kind. Ik denk dat je eerder spijt zult krijgen van een abortus, als van de keuze om je kindje te laten komen. Laat het even bezinken, want je hoeft natuurlijk niet a la minute een keuze te maken.
He meid, Ik zelf zou nooit voor een abortus kunnen gaan.. en vind het ook vreselijk om te horen dat anderen overwegen die keus te maken.. maar wil je toch een paar dingen meegeven. Allereerst; wat is het ergste scenario? Je zegt dat je een vast contract hebt, dus ze kunnen je om deze reden niet ontslaan. Je man zijn situatie zal hier verder niet onder lijden (lijkt me). Als je zwangerschap gewoon redelijk verloopt dan zou je fulltime kunnen blijven werken tot je verlof.. tenzij dit fysiek erg zwaar wordt natuurlijk. Een kind krijgen is altijd spannend. Er veranderen heel veel dingen. Wat voor toekomstplannen heb je zelf? Ik neem aan dat je ooit kinderen zou willen? Als je situatie over 5 jaar hetzelfde zou zijn, zou je dan ook om diezelfde reden nog twijfelen? Een kind brengt zoveel geluk en vreugde met zich mee.. het mooiste geschenk wat je kan krijgen! Ik wens je heel veel succes en wijsheid bij het beslissen, en toch alvast een hele fijne zwangerschap toe! En daar moet je dan echt heel erg van gaan genieten hoor het mooiste gevoel dat er is.
Blie, zo denk ik er inderdaad zelf ook over. Daarbij moet ik nog wel vertellen dat ik in mijn omgeving (familie) vooral te horen krijg: je bent nog zo jong, je leven gaat totaal veranderen, je bent er nog niet klaar voor, wacht er een paar jaar mee etc.. Tuurlijk weet ik dat ik misschien nog wat te jong ben, en dat ik misschien eerst de dingen moet doen die ik wil (opleiding, reizen etc.) En misschien ben ik er wel niet helemaal klaar voor, omdat ik 's avonds uit mijn werk graag lui doe, spelletjes speel op de computer, en het heerlijk vind om mijn eigen dingen te doen. Toch is er iets in me dat zegt: het komt wel goed, als het kindje er eenmaal is ben je er blij mee en pas je je leven daarop aan. En uiteindelijk wil ik ooit wel een kind. Zelf had ik altijd eind 20 in gedachten of begin 30. Maar het is nu eenmaal zo dat ik op mijn 23ste zwanger raak, dus dan zou ik ook kunnen denken, accepteer het en ga ervoor. Zoveel dilemma's :S!
Bubbi, ik was ook altijd lui vroeger hoor als ik uit mn werk kwam. Na het eten plofte ik op de bank en kwam er niet meer vanaf haha... En zaterdag en zondag lekker uitslapen, tot het middaguur. Maar dat gaat allemaal vanzelf dat je straks met een kindje een ander ritme krijgt en 's avonds kun je nog steeds lui een spelletje doen hoor! Ik heb nu twee kinderen en zit 's avonds nog steeds op de bank haha... De kids liggen vanaf 7 uur op bed dus daarna heb jij weer tijd voor jezelf En het gaat ook geleidelijk aan want de eerste tijd na de geboorte slaap de baby nog heeeel veel en zo wordt dat steeds ietsje minder zeg maar.
Even als reactie op je laatste berichtje. Ik ben 23 en nu (hoog) zwanger van nummer 2 (beide 'gepland' en gewenst). En ook ik doe graag lekker 'lui' na een dag werken en spelletjes op de computer hoor Tijd voor jezelf is ook heel belangrijk ook als je mama bent! Natuurlijk is het wennen voor jullie maar als ik je basis zo hoor denk ik dat het toch wel goed moet komen! Je hebt een vaste baan dus wat ze er ook van vinden, je baan houd je toch! Uit je verhaal krijg ik het idee dat je het vooral vervelend vind om op je werk te moeten vertellen dat je zwanger bent terwijl je nog maar net op een nieuwe functie bent begonnen en je het idee hebt aan verwachtingen te moeten voldoen. Ik raakte ook zwanger precies in de maand dat ik meer uren ging werken.. Tja vond het ook wel even lullig voor mn werk maar ja daar komen ze echt wel weer overheen hoor
tja leeftijd zegt niets. het is meer hoe sta je zelf in het leven. ben ook vrij jong moeder geworden, maar dat maakt weinig uit. ik vind het heerlijk om elke dag een vrolijk koppie in het ledikantje te zien en de hele dag grappen en grollen van onze meid mee te maken. en hoezo zou je geen opleiding kunnen doen of reizen? ik ga ook gewoon overal heen met de kleine. zolang je je ritme aanhoud wat je thuis ook hebt gaat dat prima. zeker als ze ietsjes ouder zijn gaat t prima. en ja ik ben ook een moeder die graag lui rond hangt, maar dat kan ook leuk samen met de kleine of als de kleine slaapt. daarnaast kun je ook als de kleine naar een kdv of peuterspeelzaal gaat je eigen dingen blijven doen of logeert bij opa/oma bijv
Oh meid ik ben s avonds thuis zo vaak lui, ik heb vanmiddag nog samen met vriend Rayman zitten spelen op de Playstation en zo tijdens mijn verlof doe ik lekker mijn eigen dingen. En let op mijn onderschrift, ik ben maandag 39w zwanger Zal dat mij een slechte moeder maken? Nee joh. Tuurlijk vind ik het spannend en zal ik onzekere momenten gaan kennen, maar dat doen moeders van 32 ook (ik ben 26). En tja, tuurlijk had je misschien liever nog een paar jaar gewacht. Ik was 24 toen ik wat serieuzer over kinderen begon te denken en toen riep ik nog 'maar niet voor mn 30e!'. Mijn hormonen dachten daar anders over en waarom niet, vriend en ik zijn 12 jaar samen dit jaar, we hebben een fijn (huur)huis etc. Soms lopen dingen anders. That's life! Laat je door dat soort dingen in ieder geval niet tot abortus drijven. Dat komt allemaal echt wel goed. Je hebt zo te lezen een prima gezond verstand en zult dus niet 12 uur op een dag WOW zitten te spelen terwijl baby boven ligt te huilen je mag naast mama ook gewoon twintiger blijven die af en toe gamed, een concert bezoekt, lui op de bank hangt etc. Sterker nog, als je dat gewoon blijft doen zul je een des te leukere mama worden!
enne trouwens, als thuisblijf mama zet ik soms ook wel eens de tv aan met kinderprogramma's als ik even geen puf heb om met de kleine te dansen/spelen. of we liggen dan samen lekker op de bank nog wat te suffen hihi
Ik was pas 20 en wij besloten toen bewust voor een kindje te gaan, toen hadden we alles op de rit, een mooie baan en een huis waar we ( dachten we) goede contracten mee hadden Maar ik raakte mijn baan kwijt, en als kers op de taart raakte we ons huis kwijt dat we particulier huurden het kan dus erger haha. Maar zonder dolle, ik ben zeker niet tegen abortus, maar ik vind het in jullie situatie anders aangezien jullie gewoon alles op de rit hebben vind ik, en ik vind de rede: ''het komt even niet goed uit,denk ik'', eigenlijk geen rede snap je wat ik bedoel? Tijd voor jezelf zul je gewoon houden hoor, ik ben trouwens ook mega lui, werk maar 2 dagen en daar moet ik vaak de rest van de week van bij komen haha Maar daar vind je vanzelf wel je weg in. Ik ben van mezelf een heel nuchter persoon, het komt wel weer op zijn pootjes terecht, ook bij jullie. Als jullie er samen achter staan, zou ik zeggen ga ervoor ! Het komt echt wel goed.. En wat je werkt vind, of andere in de omgeving..moet je lekker in de hoogste boom hangen. Uit je verhaal merk ik idd ook dat je het vooral vervelend vind om het op je werk te vertellen, waarom eigenlijk precies? Omdat je er net werkt?
In mijn omgeving komt het van mijn kant helemaal onverwachts, ik was namelijk altijd de enige die tegen iedereen zei: voorlopig niet. En toch is dit nu een hele moeilijke beslissing. Het klinkt zo egoïstisch om nu een abortus te laten doen omdat het allemaal even niet uitkomt, en dan over twee jaar wel ineens graag een kind willen. Inderdaad moet ik me niet zo druk maken over mijn werk, soms trek ik het me teveel aan wat anderen wel niet van me gaan denken, of dat ik het allemaal niet aan zou kunnen. Mijn man wil overigens dolgraag een kind, dus een abortus is met hem niet te bespreken. Maar als ik dan weer met familieleden praat die zeggen dat ik (nog) geen type ben voor een kind, teveel bezig ben met werk, doodongelukkig zou worden als er een kind is, dan begin ik te twijfelen en begin ik na te denken hoe het straks allemaal wel niet zou zijn. Mijn broer en zijn vriendin hebben twee jaar terug een zoontje gekregen, super leuk kind alleen erg druk haha. Als ik dan zie hoe moeilijk zij het heeft. Zij werkt 9 uur per week, krijgt super veel hulp van familieleden en toch heeft ze het zwaar. Daarnaast ben ik geen kind gewend, ik weet niet hoe het is om voor een kind te moeten zorgen, dus ga ik uit van verhalen die ik om mij heen hoor. Ik ben wel super blij met jullie reacties, dit helpt mij echt om helder na te denken. Sinds gister ben ik eigenlijk een wrak die niet weet wat ze wil. Daarbij raak ik wel geïrriteerd als mensen in mijn omgeving door blijven praten over een abortus. Misschien is dit ook een teken dat ik er helemaal niet zo zeker van ben of ik überhaupt wel 100% achter een abortus sta.
Van de mensen in jouw omgeving moet je je niets aantrekken, dit is beslissing die jij moet maken samen met jouw vriend. Als ik eerlijk ben, jullie hebben alles op orde, een huis, inkomen, stabiele relatie. Ik vind 23 niet jong, ik ben ook 23 Abortus omdat het op je werk niet zo uitkomt klinkt mij als een reden waar je ooit veel spijt van gaat krijgen. Overweeg het eens goed, dit is ook geen beslissing die over een nacht gemaakt moet worden.
Ik wist niet dat er bepaalde 'types' bestaan die moeder 'kunnen' zijn .. Volgens mij word jij een super moeder, misschien onzeker.. maar dat zijn we allemaal hoor.. Vanaf week 1 tot de geboorte en dan van de geboorte tot ze groot en volwassen zijn, en misschien dan zelfs nog. Doe ik het wel goed? Hoe moet dit ? hoe moet dat? Hoe kan ik het beste de opvoeding aanpakken enz Tenminste, als ik voor mezelf spreek.. ik ben ook vaak genoeg onzeker. Laat je aub niet beïnvloeden door je omgeving, die vinden dat jij zogenaamd het ''type'' niet bent om moeder te zijn, wat voor types zijn dat eigenlijk vinden zij ? Ben wel benieuwd Denk aan jezelf, en praat veel met je man. Wat andere denken of vinden is nu echt niet boeiend.
Vervelende situatie bubbi! Je bent wel een kind gewend, die van je broer, maar je eigen kind is toch heel anders. Daar leer je wel voor zorgen meis. En jij bent je schoonzus niet. Jij bent een andere persoon en als ik je verhaal lees hebben jullie een stabiele basis en sta jij sterk in het leven. Als ik alles zo van je lees, denk ik dat je het antwoord wat je wilt doen wel weet meid, alleen probeer je het te rechtvaardigen. Ik ben dan wel weer zo iemand die zegt: Het heeft zo moeten zijn ☺️