Een abortus is iets wat je met je partner beslist, niet met je familie. Ik ben ook absoluut niet tegen abortus, maar uit je verhaal maak ik op dat je er zelf niet achter staat, maar de druk ervaart vanuit je omgeving. Carriere is mooi, maar is het belangrijker als je relatie of deze zwangerschap? Is het mogelijk dat je fulltime blijft werken? Bespreek je angsten met je vriend, wie weet geeft dat al wat duidelijkheid op alle vragen. En je groeit in je zwangerschap toe naar het moederschap. Dat gaat vanzelf. Ee en misschien je familie eens vragen wat ze er van vinden als je dit kind wwl besluit te laten komen? Mag je dan ook op hun steun rekenen? Veel sterkte met je keus. Maak hem samen met je vriend
Of je een abortus laat doen of het kindje wil houden is aan jou. Maar je moet dan wel voor 1000% achter je keuze staan. Wat je ook kiest het is onomkeerbaar. Aan de andere kant je bent getrouwd je hebt een vast contract. Je man heeft werk en anders zal hij vast relatief makkelijk wat anders kunnen vinden als z'n contract niet verlengt wordt. Dat je familie nu op je inpraat en zegt dat je niet toe bent aan een kind en je op die manier klein lijkt te houden vind ik wel erg. Natuurlijk moet je alles tegen elkaar afwegen maar het is wel jou/jullie leven. En vergeet ook niet dat een abortus altijd tussen julienne kan blijven staan. Zeker omdat je man dit kindje wel graag wil. Je zal er ook met hem over moeten praten ter voorkoming dat het je uiteindelijk je huwelijk kost als je de abortus tegen zijn wil doorzet. Denk er goed overna en maak de keus met je man met niemand anders. Want eerlijk is eerlijk ze hebben er niks mee temaken. Het is jullie leven! En met je werk komt het echt wel goed. Ze mogen je ivm een zwangerschap niet eens ontslaan. En met een beetje geluk kan je de zwangerschap nog tot ongeveer 16-20 weken stil houden.
Heb voor dezelfde keuze gestaan vorig jaar, maar ik had al twee kinderen. Althans keuze....ik was ertegen maar mijn man dwong mij te kiezen tussen hem of het kind. Al die argumenten dat het kind er niets aan kan doen, wees blij dat je zwanger kunt worden. Ik zat met het dilemma. Beide keuzes geven nasleep. Houd je het en alles loopt verkeerd, kan je denken had ik het maar niet gehouden (ik wist al van de eerste twee al dat je zo erg van een kind gaat houden dat je het nooit meer kwijt wil al had het mijn huwelijk gekost) laat je het weghalen en achteraf blijkt alles op rolletjes te lopen en je bevat ineens er had makkelijk een kleintje bij gekund, je kan het niet terug krijgen. Ik ben er voor gegaan en alles is goed gekomen.....ik weet zeker als ik toch nar mijn man had geluisterd dat ik uit mezelf was weggegaan. ik zou er niet mee hebben kunnen leven (maar dat is mijn insteek) moeilijke keuze, maar als je er niet helemaal achter staat of twijfelt zou ik zeker geen abortus aanraden. dit blijft je hele leven bij je!
Pfoeh lastig inderdaad. Wel of geen abortus is echt je eigen keuze, die je door niets of niemand mag laten beïnvloeden. Ga op zoek naar je gevoel, voel of je voor dit kindje wil gaan, de rest zijn praktische zaken. Het komt nu niet uit op werk zeg je, maar geloof me, het komt echt nooit uit op werk, ook niet als je 30 bent. Het gaat je hoe dan ook lukken. Als je toch voor abortus kiest zou ik het wel voor de 6 weken doen, ook dat is heel persoonlijk, maar dan is het nog echt een mini vruchtje, daarna begint het al echt op een babietje te lijken. Hoezeer ik zelf ook tegen abortus ben, kan ik me nu wel voorstellen dat je het op je 23e zou doen, om jezelf meer tijd te gunnen. Ik ben zelf nu heel blij dat we toen niet al zwanger zijn geraakt, had de afgelopen 'vrije' jaren écht niet willen missen. Tuurlijk wordt je smoorverliefd op je beeb en lukt het allemaal wel, maar die gemiste jonge jaren haal je niet meer in, en je leeft maar één keer. Heel veel sterkte met je keuze.
Precies dit! Toevoeging: werk is maar werk! Als zij jou eruit moeten zetten doen ze dat ook zonder aarzelen. Zwanger zijn is je recht. Dus nee ik zou zon Life changing event niet van je werk laten afhangen!
Ik herken mezelf wel een beetje in jou, ik denk dat je iemand bent die altijd wil weten wat anderen ervan denken en daar ook veel waarde aan hecht. Nu zit je in een tweestrijd omdat je familie eigenlijk zegt: laat het weghalen, maar weer anderen zeggen : doe het niet. En ik las dat je dan bij je schoonzus ziet dat zij het zo pittig heeft met haar kleine, omdat ie zo druk is... Meid, dit zijn allemaal dingen die draaien om anderen. De meningen over wel of geen abortus, hoe je schoonzus omgaat met de opvoeding enz. Dit zijn allemaal dingen die je van anderen hoort en ziet, maar het hoeft niet zo te zijn dat het bij jou ook zo gaat. Mijn enige advies die ik je kan geven is: probeer niet teveel rekening te houden met anderen maar volg je gevoel en overleg met je man. Tenslotte is het jullie keuze en niemand heeft eigenlijk het "recht" om zich ermee te bemoeien. Tuurlijk is het fijn om advies te vragen, maar je zult hierbij altijd andere meningen krijgen. En wat betreft een kind opvoeden, het ene kind is het andere kind niet. Ik zag ook altijd beren op de weg, druk kind wat moeilijk in slaap zou komen en waar je dan continue achteraan moet. Niks is in mijn geval minder waar, mijn dochtertje is nooit baldadig geweest en heeft altijd goed geslapen, het ligt eraan hoe je er zelf in staat. Als je consequent bent en je eigen gevoel volgt kom je er wel! Veel succes met deze beslissing, maak hem niet voor anderen maar voor jezelf en je man!
Zou het enkel met je man bespreken, de rest is totaal niet belangrijk. Overigens was ik ook 23 bij de eerste en nu op mn 29ste mn vierde kindje gekregen. Ik heb geen hulp van familie en heb het niet eens zwaar, dat ligt maar net aan de persoon en situatie. En s avonds hang ik ook gewoon op de bank en speel uren hay day of kijk suffe programma's.
Nou ik vind dit niet lastig... Geen abortus. Hiertegenover ook een stel waar de vrouw de carriëre maakt en de man grotendeels op de kinderen past. Er is altijd wel een mouw aan te passen en hoewel ik op geen enkele manier achter abortus kan staan vind ik dit wel echt een zwakke reden.
Uiteindelijk moet je doen wat voor jou het beste voelt, waarvan jij zeker weet dat je ermee verder kunt! Ik ben ook niet tegen abortus maar heb zelf POF waardoor de kans op een kindje praktisch 0 was voor ons. Realiseer je in ieder geval ook voor je een beslissing neemt dat het absoluut niet gegarandeerd is dat je wel zwanger raakt als het over een paar jaar 'beter uitkomt'. Moeder natuur wacht niet op carrieres helaas! Een gezonde zwangerschap is alles behalve vanzelfsprekend. Dat gezegd hebbende ... Nogmaals, dat doen wat voor jou en je man als juiste beslissing voelt.
Een paar dingen: abortus is geen anticonceptie... getrouwd zijn en een baan is NIET de voorwaarde voor het krijgen van kinderen Kinderen krijgen is onomkeerbaar. Spijt krijgen van iets wat je GEDAAN hebt is vele malen erger van iets wat je NIET gedaan hebt (maar deze kan je beide kanten op inzetten) Het aller aller belangrijkste is dit wel.. spijt. Spijt krijgen van abortus is vreselijk maar spijt krijgen van het krijgen van een kind is onverteerbaar... voor jou maar al helemaal voor het kind. Werk mag geen overweging zijn maar is dat natuurlijk wel. Zo dat waren even de losse flodders en dan nu mijn mening. Als jij en je man graag kinderen willen is het afbreken van een zwangerschap een zeer zware maatregel en een waarvan je hoogstwaarschijnlijk veel spijt zal krijgen en dit ook zal houden. De kans dat het negatieve invloed zal hebben op alles wat er volgt, is zeer groot. Mijn advies is om de komende 2-3 weken de zwangerschap positief te benaderen en te kijken hoe je je dan voelt. Werkzaken zijn te overkomen (ALS ze zich al zullen voordoen). Leeftijd is zeer betrekkelijk etc etc. Het is en blijft een zeer moeilijke beslissing en bepalend voor je leven. Probeer te overzien wat meer bepalend zal zijn maar vooral... bekijk beide scenario's eens de positieve kant.. en bedenk het dan nog eens. Veel success!
Wat je familie en vrienden zeggen moet je naast je neer leggen. Hoe staan jullie er zelf in? Hoe zie jij jezelf als moeder? Misschien kunnen je familie en vrienden zich gewoon geen voorstelling maken van jullie met kind, domweg vanwege je leeftijd en hoe je bezig bent met je carriere. Van je werk is natuurlijk wel vervelend op deze manier. Maar ze mogen je niet ontslaan en je kan aangeven dat het ook voor jou even slikken was op deze manier (dat ben je niet verplicht om te zeggen maar meestal helpt het uitleggen van een situatie wel om wat meer begrip te krijgen). Moeder zijn en werken kan lastig zijn (of juist een geweldige combinatie) maar het ene sluit het andere niet uit. Misschien dat een nieuwe studie een jaartje later moet maar je bent nog jong en die studie wacht wel! En dat je niet weet hoe het is om voor een kind te zorgen... dat weet ik ook niet en samen met mij een heleboel andere mama's to be! Ik ben ook graag lui en slaap ook graag uit. Dat zal straks anders worden maar ik ga er ook veel moois voor terugkrijgen. Je bent dan misschien geen spelletje op de pc aan het spelen maar aan het spelen met je kindje. Je ruilt niet alles is, je vult het alleen anders in. Dat je schoonzusje het met 'maar' 9 uur werken in de week en met veel hulp heel zwaar vindt zegt niets over jullie. Echt, elke gezin is anders. Ik ken mensen met 1 kind die het heel zwaar en druk vinden. Ken ook iemand waarbij het vierde kindje op komst is (onder het mom van: gezellig, er nog eentje bij) en die hebben ook nog een hond, katten, cavia's, konijnen en kippen die natuurlijk ook verzorgd moeten worden. Maar zij draait haar hand er niet voor om (ze werkt trouwens niet meer) en ze heeft op een of andere manier ook nog tijd om op fb te zitten, te knutselen en het huishouden te doen. Laat even los wat anderen vinden. Voor een ander doe je het toch nooit goed. Bedenk voor de praktische bezwaren een oplossing. Je zal zien dat die er zijn. Dan krijg je alles wat beter op een rijtje en rust in je hoofd zodat je wat beter een beslissing kan nemen. Sterkte ermee.
hey meid, Ik snap je frustratie hoor maar zoveel meiden zeggen kies zelf. Ik werd ook altijd door meningen van anderen door elkaar geschud.Ik krijg zelfs nu door mijn baas te horen(die tijdelijk ergens anders heeft gewerkt en nu weer terug is) Sinds jij mama bent bijt je meer van je af. Ben je niet meer zo onzeker. Ik was 23 toen ik bewust zwanger was van onze eerste dochter. Ze is 3 jaar nu en behoorlijk druk driftbuien etc. Ik was ook graag lui en zodra zij in bed ligt is het mama tijd lekker spelletjes achter de pc. Voorheen werkte ik 38 uur nu 18 uur. Dus ja het blijft hetzelfde voorheen kon ik ook alleen maar dingen voor mezelf doen als ik klaar was met werken.Nu is dit me fulltime baan. Ik zat laatst met me vriendin over onze stapavonturen te vertellen. Ze zei:denk je niet soms wat zou nu van ons zijn gekomen als we geen mama waren? Gingen we nog stappen, vakantie etc. Ik zeg tjsa misschien wel ik zeg maar dan had ik haar nooit gehad en zou alles geven voor haar. Ik kan nu ook denken over 8 maanden gaat ze na de basisschool die 3 jaar zijn zo snel gegaan. Ik kies er nu bewust voor voor een 2e maar. Zodra ze eenmaal op school zitten krijg je weer zoveel 'vrije tijd' terug. Dan zou je weer meer kunnen werken evt. Je eigen intresses kunnen doen. Die vriendin van mij had een soortgelijk probleem betreffende het werk. Ze wilde wel een kind maar wel 32 uur blijven werken, toen ze 2 maanden terug was van haar verlof ging het bedrijf falliet. Stel ze had gewacht met kinderen dan had ze het idd niet zwaar gehad. Gelukkig kreeg ze binnen een half jaar een nieuwe baan en inmiddels een vast contract. Ik bedoel er alleen mee te zeggen niks in je leven loopt zoals je wil. Maar maak eigen keuzes. Ik kies ervoor buiten mijn drukke dochter toch een 2e te willen. Het kan net zo'n druk kindje worden misschien precies het tegenovergestelde who knows? Ik heb wel de keuze gehad zolang te wachten want als mijn 2e komt gaat de 1e naar school zodat ik tijd voor ze allebei heb.(wat de 1e heel erg nodig heeft). En berreffende reizen ik zag her altijd zo: Veel vrienden wilde wachten met kinderen tot ze 30 zijn omdat ze eerst nog willen genieten. Als wij straks de kinderen groot hebben zitten hun middenin de babyfase. Wij kunnen dan weer gaan reizen etc. Maar doen we nu ook laatst wilde ze bij oma logeren wij wilde een weekendje weg. Nou het leek voor haar mening leuker als ons weekendje weg Sorry voor het lange verhaal het zijn met name dingen wat ik uit ervaringen mee maak. Hopelijk heb je er toch iets aan en maak je eigen keuzes.
Hoi, Ten eerste; 23 is niet jong. Zeker niet als je bij eind twintig, begin dertig alsnog wilt. Nou ben je toevallig 5 jaar eerder dan gedacht; is dat erg? Je weet wellicht niet wat er allemaal op je afkomt, maar elke vrouw heeft een moederlijk instinct in haar. Het gaat je lukken. Ik ben 2 jaar ouder,, maar heb ook geen benul wat er allemaal op me afkomt. Geen babytjes om me heen, dus kan de kunst niet afkijken. Mijn moeder vond het ook te vroeg; maar het is niet haar kind en niet haar leven. Nu is ze compleet bijgedraaid en kijkt vol verwachting uit naar januari. Je familie hoort niet voor jouw te bepalen. In je zwangerschap groei je al naar je kind toe. Vervolgens beval je en elke dag maak jij je kindje 24/7 mee. Daardoor groei je in het proces. Je geeft aan dat je man parttime kan gaan werken en dat jij daardoor fulltime door kan gaan. Eigenlijk heb je voor elk "probleem" wel een oplossing. Waarom durf je dan de stap niet te zetten? Mijn mening is; als je toch kinderen wilt moet je niet een abortus laten doen omdat het gewoon even niet uitkomt. Kinderen houden zich niet aan een planning. En; een kind komt in jouw leven; jij niet in het leven van je kind. Dus het kind kan zich aanpassen aan jouw levensstijl. Je hoeft niet heel je leven om te gooien.
Hoi, ik heb mijn eerste zwangerschap ongeveer 2 a 3 jaar uitgesteld vanwege mijn werk. Wat heb ik hier een spijt van! Je prive geluk is vele malen belangrijker dan je carrieregeluk. Daarbij een werkgever vindt het misschien eerst niet zo leuk maar overleeft je verlof wel hoor. Ze weten dat wanneer ze een jonge vrouw aannemen dat ze toch een keer dit nieuws zullen krijgen. Je hebt deze baan gekregen omdat ze jou de beste vonden en 16 weken verlof is zo voorbij hoor. Ik denk dat je het jezelf nooit vergeeft op het moment dat je gewenst zwanger bent je dit kindje hebt weg laten halen. Succes met je keuze!
Wat is jong? Soms zo hypocriet om te zeggen als je bijvoorbeeld kijkt naar oma's die op hun 18e voor het eerst een kindje kregen (in mijn familie althans) Ja je bent nog jong, hebt nog een heel leven voor je, maar aan de andere kant, je hebt dan ook nog een heel leven voor je om je kindje op te zien groeien, zelf oma te worden zonder al te oud te zijn etc etc. En je leven houd niet op als je een baby hebt! Ook dan kan je best lui doen, lekker samen met de baby op je buik tv kijken of als de baby op bed ligt achter de computer kruipen. En je eigen ding doen. Tsja dat zal even iets minder zijn maar 2x per maand een oppas zodat jij en je vriend ook nog tijd in elkaar kunnen steken is echt niet raar hoor! Ik ben zelf ook 23 en wel echt toe aan een kindje. Dit worden er plots 2, de twijfel 'kan ik het wel' speelt ook bij mij terwijl het een heel bewuste keuze was. Iedere ouder is daar wel onzeker over, en uiteindelijk worden ze allemaal groot en leren wij evenveel!
Kinderen hoeven echt niet per sé een belemmering voor je carriere te zijn. Natuurlijk wordt het straks even druk en moet je veel meer gaan multitasken, maar ook als mama kun je prima carriere maken als je er voor wilt gaan. Als je een fijne werkgever hebt weet hij/zij dit al en anders kun je dit vast overbrengen met je houding. Wij krijgen bijna onze 3e en hebben allebei een verantwoordelijke, leidinggevende fulltime functie. Het hebben van een gezinsleven heeft onze carrieres nooit in de weg gestaan (en uiteraard andersom ook niet!). Ja, het is even wat harder aanpakken, maar als je het ervoor over hebt krijg je er zoveel moois voor terug. Dus, als je carriere je enige overweging is om voor abortus te kiezen, zou ik het absoluut niet doen! Succes, met je beslissing!
Ik zou zeggen, denk er goed over na of je echt wel abortus wilt plegen. Ik lees twijfel in je verhaal, en ik denk dat er spijt van gaat krijgen , mocht je besluiten het kindje niet te houden. Ze zullen het op je werk dan misschien niet leuk vinden dat je nu zwanger bent, maar om daarvoor je kindje laten weghalen zou ik persoonlijk nooit doen. Het komt een werkgever toch nooit goed uit wanneer een werkneemster zwanger raakt. En een abortus is ook niet zonder risico's , er zijn vrouwen die na een abortus geen kinderen meer kunnen krijgen. Het gebeurt niet vaak, maar wel iets om over na te denken. En natuurlijk is het emotioneel ook niet gemakkelijk. Dat mensen gaan oordelen op leeftijd moet je je dan niets van aantrekken. Je zegt dat je nog zo veel wilt doen, maar stel je eens voor : je bent nu 23, als jullie besluiten om wel voor jullie kind te gaan, en hij/zij is 20 jaar, ben jij nog maar 43. Dus als je echt grote plannen hebt om bijvoorbeeld een wereldreis te maken, kan dat tegen die tijd ook nog wel. En op vakantie gaan kan met een kind ook nog wel hoor. Het is niet zo dat je hele prive leven wat je nu hebt voorbij is, het verranderd natuurlijk wel. Maar daar krijg je veel voor terug. Maar neem nu rustig de tijd om alles te relativeren en samen met je man tot een besluit te komen waar jullie alletwee volkomen achter staan. Liefs Knorretje
Weet je wat je moet doen? Aan jezelf en je man denken. Over jullie eigen wensen en visie nadenken en niet over dat van anderen. Je werk heeft zich gewoon te schikken naar de nieuwe situatie. Komt heus wel goed. Je had ook onverwacht langdurig ziek kunnen worden. Het leven zit nu eenmaal vol verrassingen. Probeer je zwangerschap ook te zien als een verrassing. Het lijkt me dat 'ongewenst' in jullie geval niet het juiste woord is. Het kindje is ongepland, dat is niet hetzelfde als ongewenst Als er liefde is in jullie harten voor dit kind, dan komt het goed. Hoe dan ook. Natuurlijk zal het wennen zijn, dat is het voor iedereen die voor het eerst een kindje krijgt. Wat zeg ik? Ik heb zelf ook 2 weken aan het idee van deze zwangerschap moeten wennen. Het was hier ook een grote verrassing omdat ik eigenlijk niet spontaan zwanger zou kunnen raken. Wij hadden ook eerst andere plannen en waarschijnlijk is mijn man in de maand dat ik uitgerekend ben zijn baan kwijt (na 12 jaar vaste dienst). Allemaal niet ideaal, maar overal komt uiteindelijk een oplossing voor. En als jij een goede band hebt met je familie denk je dat ze jullie dan laten barsten alleen omdat ze het een beetje vroeg vinden dat jullie nu een kind krijgen? Dat lijkt mij sterk. Kijk in jullie eigen hart en volg je gevoel. Praktische moeilijkheden zijn er om op te lossen De spijt die je in de toekomst wellicht gaat krijgen van een abortus is minder gemakkelijk om op te lossen...
Het gaat je dus hoofdzakelijk om het probleem werk en zwangerschap. Maar wat zegt je gevoel? Willen jullie dit kindje zelf wel graag? Want een abortus kun je nooit weer terugdraaien. Je hoeft daar nu geen spijt van te krijgen, maar dat kan over een aantal jaar dus ook nog gebeuren. Stel dat je nieuwe functie tegenvalt, heb je mooi daarvoor je kindje opgegeven. Zou je daar dan vrede mee kunnen hebben? Een nieuwe baan, een nieuwe functie, dat kan allemaal wel weer. Je bent 23 jaar en zult niet tot je de pensioengerechtigde leeftijd hebt bereikt, zonder werk blijven zitten. Een abortus kan niet ongedaan worden gemaakt en niemand weer of je ooit weer zwanger kunt en zult worden. Die zekerheid heb je in elk geval niet! Laat het werk dus even buiten beschouwing en kijk wat jullie gevoel zegt: Willen jullie dit kindje of absoluut niet?