Komt tijd komt raad..ik ben zwanger geraakt terwijl ik wist dat ik werkloos werd... heel lastig want zwanger vind je natuurlijk geen nieuwe baan. Wat vandaag zekerheid is, kan morgen wel ineens weg zijn. 100% financiele zekerheid heb je nooit en never heb ik ervaren en eigenlijk komt een zwangerschap met verlof nooit uit voor een werkgever. Het is voor mij dan ook nooit een reden geweest voor abortus. En nu 2 jaar later... geen seconde spijt! Heb een heerlijk lief ventje gekregen en die nieuwe baan is er nog steeds niet (ik zoek ook niet actief..) en de situatie is nu weer heel anders dan 2 jaar geleden. Hoop dat je wat aan mijn ervaring hebt.
je vraagt om meningen, Nou, mijn mening is in deze situatie dat het vanuit een liefdevolle en stabiele relatie is ontstaan, en niet uit een onenightstand, geldloze tieners etc... en dus je je verantwoordelijkheid moet dragen in deze, tenzij je echt altijd al je hele leven hebt geroepen nooooooooooooooooooooooit kinderen te willen, en helemaal geen moedertype bent.... maar als je wel 'ooit' kids wilt, en je hebt een normale volwassen relatie met een man waar je van houd, kan ik mij niet indenken dat je geen spijt krijgt als je iets van jullie samen aborteert.
Je hebt al heel veel advies en tips gehad zie ik. Ik heb ze niet allemaal gelezen dus misschien zeg ik dingen die een ander ook al heeft gezegd. Als ik jouw reacties lees (dat heb ik wel gedaan) heb ik het idee dat je eigenlijk het kindje wil houden. Ik geloof dat je daar nooit spijt van gaat krijgen. Ik ben zelf voor het eerst moeder geworden toen ik 25 was en ik nog bezig was met mijn masterstudie. Ja, ik ben wat later afgestudeerd. Daar heb ik geen seconde aan gedacht hoor toen ik ons ventje in mijn armen had . Wat een geluk, wat een overweldigend gevoel van liefde!! Geen carriere kan daar tegenop! Later trouwens een heel leuke baan gekregen en we hebben het financieel altijd prima kunnen redden (en we zijn geen topverdieners). Ik weet dat er heel veel meningen zijn over abortus en ik respecteer de mening van een ieder. Persoonlijk vind ik abortus het beeindigen van een leven en daar kan ik niet achter staan, welke leeftijd het kindje ook heeft en welke term (embryo, foetus, baby) er ook aan gegeven wordt. Heel veel sterkte met je keuze.
Ik vind het best wel erg dat mensen uit jouw omgeving je gewoon een abortus aanpraten eigenlijk. Ik snap best dat jij je daar wat van aantrekt en gaat twijfelen, maar als je een abortus zou laten doen, omdat het met je werk even niet uitkomt en, omdat andere mensen jou dat aanpraten dan krijg je de rest van je leven spijt. Het enige wat belangrijk is, is of jij en je man dit kindje willen laten komen of niet en de rest is onbelangrijk. Ik maak uit je verhaal op dt dit kindje wel welkom is als je niet net een nieuwe functie had, daarom zou ik voor de keuze gaan om het te houden. Je moet doen waar jij en je man volledig achter staan en je niet gek laten praten door andere mensen.
Lastig maar zelf persoonlijk zou ik het echt niet kunnen. En al helemaal niet voor je werk! Je baas zou jou ook laten stikken als dat hem beter uit zou komen. En als je man parttime kan werken is er toch helemaal niks aan de hand wat betreft je baan? Zo'n klein mensje is het mooiste wat je kan overkomen en daar valt allemaal echt wel wat op te verzinnen! En ik ben bang dat je later misschien wel erg spijt zou krijgen als je nu abortus pleegt. Ja je bent nog jong en je hebt straks wat meer verantwoordelijkheid maar je bent je vrijheid echt niet helemaal kwijt hoor! Ik ben nu 24 en zwanger van de 2e en ik vind het heerlijk om jong moeder te zijn. Ik snap dat je twijfelt maar laat je hart spreken en niet je verstand! Liefde overwint alles !
Als ik je berichten zo lees sta je zelf niet achter een abortus en je man al helemaal niet. Ik denk echt dat je spijt krijgt als je het weg haalt. En dat je geen kind gewend bent...dat is toch geen een moeder die voor het eerst mama word? Je kan je nog op zoveel kinderen hebben gepast of fam met kinderen maar je eigen kind is toch anders...meid denk er alsjeblieft heel goed over na en praat er met je man over en niet je Fam. Ze bedoelen het vast goed maar het is iets dat alleen jij en je man kunnen besluiten.
Ik sluit me aan bij wat de meesten hier zeggen. Ik heb geen ervaring met abortus, maar ik hoor heeeeeeeeeeel vaak dat meiden die hiervoor hebben gekozen er de rest van hun leven spijt van hebben en zich af blijven vragen: wat als?