Verschrikkelijk... ook ik huil om het kleine wezentje dat geen leven krijgt. Een dikke knuffel! Hopelijk kunnen jij en je man het ook een plaatsje geven! Maar ik hoop vooral dat zij ook achter haar keuze kan staan en geen leven lang spijt zal hebben van die beslissing. Het is schrijnend dat deze situaties kunnen bestaan, en ik hoop dat ze ergens wat hulp kan vinden. Wat uiteindelijk 'de juiste' keuze was is nooit te achterhalen. Jullie aanbod is prachtig, het mooiste dat je voor iemand kunt doen, maar het had anderzijds ook erg moeilijk geworden. Op dit moment heeft ze, naar wat ze voelde en dacht, de 'goede' keuze gemaakt, of dat de 'juiste' keuze is, is absoluut niet zeker, maar de keuze is gemaakt en ik hoop dat ze ermee kan omgaan! Veel sterkte voor jullie allemaal!
ze heeft het dus wel doorgezet. heb haar de dag erna op msn gesproken. maar ze doet erover net of ze een kies heeft laten trekken, ze voelt zich goed zegt ze. echt helelemaal ook niet verdrietig ofzo. ik weet niet wat ik er van moet denken. of ze nou zich echt zo voelt of dat ze doet alsof. maar ik wil niet dat ze voorlopig op mijn kids past, sorry maar als ze dit haar eigen kindje aandoet.....
de klap en het echte besef ( verdriet en spijt ) komt nog wel. Niet nu of over een paar weken of maanden. maar eens komt het.
Inderdaad, ze zal nu waarschijnlijk voornamelijk opgelucht zijn dat ze haar 'oude' leventje terug heeft en zich geen zorgen meer hoeft te maken. Maar ik denk dat de klap inderdaad nog wel zal komen! Zeker als ze misschien wat ouder is of eens ergens een documentaire over zwangerschap ziet, of de dikke buiken op straat,... Hoe gaat het nu met jou?
Ja, ik ben wel blij dat het in België anders zit, al vind ik 12 weken ook al te ver (en abortus meestal sowieso)
ts, in ieder geval sterkte met je verdriet. Had eigelijk veel sympathie (schrijf je dat zo ) voor je toen je zei dat je het kindje van je zusje wilde opvoeden. heb ik nog steeds, want omdat te kunnen doen moet je toch sterk in je schoenen staan. Maar, aan de andere kant.. dat je haar niet meer wil laten oppassen op je eigen kids, vind ik een beetje ver gezocht, ze is toch geen ander persoon geworden daardoor? Ze heeft een keuze gemaakt in haar leven, en zeg nu eerlijk.. keuzes maken wij allemaal, goed of slecht*.. * Gezien vanuit ieders eigen positie, in dit geval dus de manier waarop mensen tegen abortus aankijken..
pfft, respect voor jou om er zo mee om te gaan. Om het kindje een kans op leven te geven. Helaas is het t lieverdje niet gegund. Sterkte ermee! Slik hier ook tegen een te grote brok aan.. Mensenmensen, waar zijn wij in nederland toch mee bezig? Liefss, Taliaa
Ik begrijp haar reactie wel, op zo'n moment denk je ook niet meer rationeel of ze nu wel of niet in staat is om kinderen op te voeden. Maar je bent ook gekwetst in je moedergevoel. Voor een moeder lijkt het ondenkbaar om een kindje te laten wegnemen - zeker zo vergevorderd - en het is logisch dat er een link ontstaat tussen het eigen moedergevoel en het moedergevoel over dat ongeboren kindje. Waarschijnlijk is ze ook teleurgesteld en gekwetst omdat ze nooit verwacht had dat haar nichtje die abortus echt zou laten doen. Vertrouwen herwinnen kost tijd, en ik vind het heel normaal dat dat vertrouwen er niet onmiddellijk terug is. Veel sterkte!
phoe he! Heb net je topic gelezen en ben sprakeloos! Het was al een echt beebietje! Ik kan me nog zo goed voorstellen dat ik de kleine al voelde in mijn buik met 16 weken.. Ik kan me jouw verdriet heel erg goed voorstellen. En ik hoop vurig dat je zusje er geen spijt van gaat krijgen Al betwijfel ik of ze echt beseft wat ze heeft gedaan. Sterkte!
ik heb hier geen woorden voor. Ik had op mijn 16 weken al zo een band met mijn kindje en zou er alles voor doen om het terug gezond bij mij te hebben.
ik word helemaal stil van je verhaal... wat bijzonder van je dat je je zusje aanbood haar kindje op te vangen in jullie gezin. wat erg dat ze toch besloten heeft tot een andere keuze. ik vind persoonlijk 16 weken veel te laat voor een abortus, zeker als je hoort hoe het dan gaat. ik kan eigenlijk ook niet begrijpen hoe je dan tóch die keuze maakt, maar goed. ik ben jouw zusje niet! wens jou in ieder geval ook heel veel sterkte toe! weet dat wat jij aanbood héél speciaal is! knap van je!
Ik ben geboren en getogen in Rotterdam, en ik vind 17 jaar toch echt te jong voor een kindje hoor hahaha dan ben ik maar ouderwets. Maar als we tegenwoordig al niet meer schrikken van 17 jaar, zwanger en zonder partner..hoe is het dan over een paar jaar? Dan is 14 jaar en zwanger ook niet meer jong? Ik moest even mijn verhaal aanpassen, want ik las later pas pagina 2. Helaaas heeft ze al een beslissing gemaakt, hopelijk zal ze er nooit spijt van krijgen want er zijn genoeg vrouwen die graag de taak als moeder van haar hadden willen overnemen wens je in ieder geval, heel veel sterkte de komende tijd!
zij vond zichzelf ook te jong voor een kindje. maar ja ik had het de eerste jaren wel voor haar willen opvoeden. en daar was ze zo blij mee... en dan doet ze het alnog toch op deze manier. ik vind het nog moeilijk, gewoon dat het kindje het leven niet gegunt is. maar ik zet me er een beetje vanaf, tis toch gebeurd nu... kan er niks meer aan veranderen. dus nu is het jammer maar helaas. hoop alleen niet dat mijn zusje er spijt van gaat krijgen. van mij mag hier een slotje op, tis gedaan... ik kan alleen nog een kaarsje branden voor de kleine en hopen dat een volgend leven hem/haar beter gegund is.
Inderdaad... Ik wou je alleen nog maar even een heel dikke knuffel toesturen voor dit onderwerp gesloten wordt! Sterkte!
Ik las je verhaal net en wil je nog even sterkte wensen voor het onderwerp op slot gaat. Ik hoop voor haar dat ze er nooit spijt van krijgt want dat gaat altijd aan der knagen.
Je bent echt een goeie zus... ik zou je met open armen ontvangen en het door je laten opvoeden. Succ6