Bedankt voor jullie antwoorden, ik dacht het topic is een tijdje geleden geopend en er zal nu niemand meer reageren, maar toch... @Foxter, wat is een a-typische depressie als ik vragen mag? Eigenijk vind ik die 12 en 16.30 uur poetstip heel erg slim en lijkt me dat rustgevend! Dat ga ik morgen direct eens proberen. Ik doe dan wel 's morgens en 's middags een momentje, omdat ik 's morgens altijd even de haren weg wil hebben . @Wen, wat ben je toch een schat, lief dat je dat zo zegt. @Elsie, gelukkig maar. @Salapio, lijkt me ideaal om zo los te kunnen laten. Het gevoel dat er bij mij momenteel opkomt bij rondslingerende kruimels is totale paniek en de vraag, wanneer moet ik nu weer alles gaan poetsen, want als ik dan begint meteen de scan en liggen er weer haren en dergelijke. Ik kan dan niet even dat opruimen, maar moet gevoelsmatig alles opnieuw gaan poetsen, anders is het een rotzooi... Maar daar leer ik nu langzaam, maar dan ook heel erg langzaam steeds beter mee omgaan. De ene dag beter dan de andere. @Lovely, daar heb ik dus nu echt zin in, om met de therapie te beginnen. Ik heb nu al de ademhalingstherapie bij de fysio en leer daar zoveel van! Al is het maar symptoonbestrijding en gaat de psycholoog straks echt tot de kern van het probleem. Dat gevoel met speelgoed om me heen... Ik laat het ook soms liggen, maar dan ook echt omdat ik TE uitgeput ben. Ik ga me er nu ook soms liever heel erg aan ergeren, dan dat ik het opruim, want dan heb ik weer iets om te denken "zie je wel, het is en blijft hier een troep, wat ik er ook aan doe". Dat doet inderdaad die burn-out.
Zeg, moet jij niet slapen op dit soort tijdstippen Wel goed om te horen dat je baat hebt bij de oefeningen. Het zal idd langzaam gaan, maar je komt er echt wel!
Een atypische depressie verschilt van een typische depressie, ik kan bijv af en toe wel genieten van dingen. Verder zou ik het liefst de hele dag eten ipv geen honger te hebben, (veel trek in suiker en koolhydraten, gelukkig heb ik het wel onder controle maar dit is echt een symptoom van a-typische depressie), mijn lichaam voelt zwaar, heel gevoelig voor de mening van anderen, dat is een atypische depressie. Voordat ik deze diagnose kreeg kreeg ik dus die zenuwinzinking, waarvoor ik gezinszorg kreeg. Ik ben benieuwd of het lukt met die 'opruimmomenten'
Heel, heel herkenbaar. Van de ene kant wil je het opruimen e.d. en erger je je eraan als je het niet zou doen, van de andere kant neemt het teveel energie als je het wél doet. Ik ben zelf altijd moe, moe en nog eens moe. Maar de huisarts heeft tot nu toe geen oorzaak kunnen vinden. Ook geen diagnose zoals burn-out o.i.d. Ben verder ook niet depressief. Het is gewoon moeheid. : (
Hier ook iemand die het niet altijd spik en span heeft. Ik denk altijd bij me zelf. Het is hier altijd wel gezellig!!!!! Bij ons kan en mag bijna alles. Ik heb ook wel eens mijn momenten dat ik denk ik wil het ook spik en span. Maar ja ik heb maar een lichaam en mijn kereltje verdient ook de aandacht en zal later zich eerder herinneren bij ons was het altijd gezellig ipv het was niet altijd spik en span. Groetjes kim Ps soms als ik een dipje heb dan denk ik wat is er nu echt belangrijk in het leven en dan volgt vanzelf het antwoord. Het blijft een kwestie van prioriteiten stellen in het leven
@Wen, ik ben vast aan het oefenen voor het weekend @Islah, ook die vermoeidheid is vervelend. Heb je wel al bloed laten prikken? @Kimv, fijn toch, als je zo kunt denken. Natuurlijk werkt het zo, hopelijk heb ik die rust ook als ik weer beter ben.
@Foxter, wel heel fijn lijkt mij, als er een diagnose is en je weet waar precies aan gewerkt moet worden. Ik vind het wel herkenbaar wat je verteld. 5 weken geleden heb ik ook een soort attack gehad, zoals de neuroloog het noemde. MRI en EEG wezen niks uit en na alweer een bezoek aan de huisarts, kwam eruit dat het een verzameling van klachten is die een burn out veroorzaken. Ik heb een lijst gemaakt met klachten, waarvan vermoeidheid toch wel bovenaan staat. Daarna komen mijn stemmingswisselingen. Ik kan ook nog wel van dingen genieten of me op leuke dingen verheugen, maar als dat leuke dan afgelopen is, dan zit ik meteen weer in de put. Heel raar. Bezoekje van mijn moeder, jaaa leuk, dag erna niks in de planning en voor de kinderen moeten zorgen "ooo nee, hoe kom ik die dag weer door". Ik wil ook weleens weten waar ik nu precies last van heb, waardoor ik steeds klachten heb. Want nu is het een burn-out, maar daarvoor had ik al iedere maand minstens 2x migraine. Maakte ik me ook al veel te druk om alles en iedereen en was ik ook al continu bezig met wat mensen van mij denken.
het is trouwens wel erg prettig dat je gezinshulp kreeg! Dat had ik ook wel prettig gevonden want voor die aanval viel ik als ik alleen thuis was weleens om, terwijl de kinderen er ook gewoon waren. Best beangstigend.
koop een robomop! was gisteren een topic over! en schijnt heeel handig te zijn voor hondenharen e.d..... zet je gewoon aan en dat ding houd je vloer schoon als je weg bent... ik heb hem ook besteld...
Heel herkenbaar. Bij mij is de oorzaak wel duidelijk: zwanger: blij miskraam: verdriet zwanger: blij kans op down syndroom 1 op 5: angst en verdriet vlokkentest mislukt: angst vruchtwaterpunctie gelukt, alles goed!: blij anderhalve maand later hellp: verdriet baby dysmatuur: verdriet maand 3 keer per dag heen en weer naar het ziekenhuis, tussendoor 8 keer kolven en mn oudste aandacht geven terwijl ik net een keizersnee heb gehad: helemaal gesloopt Toen mijn dochter thuis kwam en alle spanning weg viel was ik eerst heel blij, eindelijk alles normaal! en toen viel ik vanuit het niets flauw 2 uur lang en bleef daarna maar huilen, ik kon niet meer. Ze denken nu dat ik teveel van links naar rechts geslingerd ben (blijdschap en verdriet zeg maar) bijna een jaar lang, en daar deze depressie aan overgehouden heb. Ik heb nu dat ik af en toe echt onredelijk kwaad word, dat schijnt goed te zijn, dan verwerk je dingen. De psychiater zei 2 weken terug, een depressie is passieve agressie, dus dat je nu boos wordt af en toe is heel goed. Dan komt het er eindelijk uit. Ik vind het heel fijn om te weten wat ik heb, waar het door komt en dat ik op de goede weg zit Dus ik zou buiten alle lichamelijke onderzoeken ook zeker langs een goede psycholoog oid gaan. Ik heb heel veel aan de gesprekken in het ziekenhuis met de sociaal psychiatrisch verpleegkundige, de psychiater kijkt op de achtergrond mee en daar heb ik 1 keer in de 2 maanden een gesprek mee. Nogmaals heel veel sterkte, sorry voor de lange lap maar steeds als ik het vertel voel ik me even opgelucht Hopelijk kom je er snel door heen!!
Dat was heel fijn, ook omdat ze kwam wanneer ik het het zwaarst had, dat was tussen 7 en 9 uur 'sochtends. Mijn man de deur uit, en dan die vreselijk lange dag in het vooruitzicht, afschuwelijk. Ze luisterde en smeerde boterhammen voor mij en de oudste, warmde de bv van de kleine op, en als ze weg ging om 9 uur was er al heel veel chaos uit mn hoofd verdwenen. Even goed opstarten scheelt al veel
Ja, zo vaak. Af en toe komt er wel bloedarmoede uit, maar als ik dan van die ijzerpillen neem dan blijft mijn moeheid gewoon. Ze wil me niet doorverwijzen naar de neuroloog (ik heb ook vaak dat bepaalde lichaamsdelen ineens verkrampen met veel pijn, en daarbij zenuwpijn..) maar ga het tóch maar weer eens vragen. Helemaal omdat ik ws. binnenkort moet gaan solliciteren, wat ik met mijn lichamelijke klachten zoals nu écht niet zou kunnen. Ben nu al vaak helemaal uitgeput. Soms als ik de trap neem naar boven val ik bijna flauw. Mijn huisarts denkt dat ik depressief ben, maar dat is het echt niet... Want het is niet dat ik me neerslachtig voel. Misschien dat het bij mij juist omgekeerd is; als ik nog lang deze klachten blijf houden, DAN ga ik er ws. wel depressief van worden! Sorry voor mijn geklaag in jouw topic hoor.
Het boek Mindfulness voor moeders lijkt mij wel wat voor jou. Hier leer je dat je niet perfect hoeft te zijn en het is nog grappig.
Breng je je honden wel met regelmaat naar een trimsalon? Dat is hier echt een uitkomst mijn Golden Retriever gaat minimaal 1x per 3 maand naar de trimsalon en dan heb ik 2 maand echt beduidend minder last van zijn haar. Dan hoef ik ipv 2 per dag te stoffen en zuigen maar 1x per dag. Onze andere hond verhaart bijna niet dus dat scheelt aangezieb zij maar een enkele vacht heeft die ook nog kortharig is. Verder kan ik inderdaad het boek over mindfullness aanraden. Ik heb hem toen moeten lezen tijdens mijn eigen burn out en het heeft me goed geholpen...
Herkenbaar! Hier 3 kids, een baan van 20 uur, een man met ADHD en een huishouden. moet zeggen dat dat ook geen prettige combinatie is. Eerst vocht ik tegen alles, wilde alles perfect maar dat kan nu eenmaal niet. Ik doe nu in de ochtend het huishouden en "verwen" mezelf door me dan de middag rust te kunnen. Van een middag rust krijg ik energie waardoor ik er weer tegenaan kan. Zo heb ik vanmorgen de onderverdieping gedaan, zo is het opgeruimd aks vanmiddag de vriendjes en vriendinnetjes langs komen. De hartige taart gemaakt zodat ik die straks alleen maar in de oven hoef te zetten. Het zwembadje staat al zodat de jongste er vanmorgen al even in kon spelen en straks opgewarmd is voor de rest. De jongste was niet zo lekker dus gaat zo naar bed en ik??? Ik Luik op de bank in de tuin. Ik ruim het speelgoed pas in de avond op zo hoeft het maar 1 keer op een dag anders blijf ik bezig. Vwb de hondenharen, ik zou desnoods alleen smorgens stofzuigen. Je moet dan accepteren dat het er 's avonds niet spik en span uitziet. Man man zegt altijd, laat het los er wonen 3 kids. Sinds ik een paar dagen alleen weg geweest ben denk ik, hij heeft gelijk!
Hier ook zwaar overspannen, oorzaak ook wel duidelijk. Terug naar Nederand gemoeten omdat het gedrag van mijn zoontje daar niet erkend werd en ik er hoornsdol van werd. Huis te koop gezet zou was verkocht vorig jaar augustus en toen weer opeens niet wij moesten wel terug voor mijn zoontje en moesten de stap wel nemen om hier weer een huis te kopen. December zou er weer een koper zijn ging opeens ook weer niet door. Geen communicatie of wat dan ook van de makelaar. Nu hebben we hem bij een andere te koop gezet die wel weet van hoe en wat. Vervolgens afgelopen november naar nederland weer verhuisd, december werd ik opeens veel ziek en leken de hyperventilatieklachten op te duiken. Eind maart april opeens erge aanvallen dat ik opeens heel erg duizelig werd en zowat flauw viel, daarna van kwaad tot erger kreeg echt warmteaanvallen hartkloppingen hart die die steeds over sloeg kon geen stap meer zetten, allemaal tintelingen duizeligheid, slecht slapen en noem maar op. Bloedonderzoek gehad niets uitgekomen. Ondertussen waren bij mijn zoontje de onderzoeken begonnen wat dat ging ook van kwaad tot erger. Letterlijk stond hij de hele dag te gieren en te brullen omdat hij overprikkeld was. Dat kon ik ook niet meer verdragen. Uit onderzoek dus Pdd-noss gekomen. Ik merk nu ook dat ik er heel slecht tegen kan als mensen niet naar me luisteren en het gewoon doen bijvoorbeeld met mijn zoontje hij kan heel slecht tegen drukke aangelegenheden, om bij mij wat druk van de ketel te halen is hij een weekje daar geweest laatst. Wat doet ze uiteindelijk gaat met hem naar een drukke indoorspeelplaats en vervolgens rijd ze met hem in een overvolle trein van zaandam terug naar hier. Ik was direct geirriteerd. Ook gezegt dat ze hem niet alleen met mijn dochtertje in de tuin moest laten spelen omdat het geheid op ruzie uit loopt en vervolgens laat ze ze alleen achter thuis en even later had Lindsey een paar klappen van hem op moeten vangen omdat Lindsey in zijn spel kwam. En als klap op de vuurpijl mijn hond had een teek in zijn oor en dat had ik zelf nog niet opgemerkt dus gezegt tegen der ik heb daar een speciale tekentang voor dus ik zoeken daarna. Zegt ze maar ik trek dat er gewoon altijd met een zakdoekje eruit. Ik niet dus vanwege dat er dan wat achter kan blijven, en ik wil weer verder zoeken en zij bedenkt zich niet pakt de hond en doet het alsnog op haar manier. Nou ze had me humeur daar goed door verpest en had het die dag wel weer gehad. Bah. Zo al met al een best verhaal geworden.
@Mora, wow, de robomop is het antwoord op al mijn problemen!!! hihi. Maar hij lijkt me zeker super handig. Ff aan manlief showen vanavond. @Foxter, kreeg je ook veel hulp uit je omgeving en begrip? Wat een verhaal. Ik vind het ook altijd fijn om van me af te schrijven. Dit helpt me ook heel goed. Fijn dat het al wat beter gaat nu @Islah, geen geklaag. Ik voel een en al herkenning. bij mij zijn de klachten ook heel lang niet serieus genomen. Ook telkens flauwvallen, zo super moe zijn en die laatste aanval was echt niet grappig. Ik was die maanden daarvoor al verschillende keren bij de huisarts geweest en hij schreef me maar depressiva voor, toen weer oxasepam en ik dacht, wat moet ik elkens met die medicatie, ik heb gewoon een ziekte, dat kan niet anders met deze symptomen. Pas nu ik zeker weet dat er toch niets lichamelijks aan de hand is, zie ik in dat het inderdaad een burn-out is. Ik heb zoveel hooi op mijn vork genomen en ging maar door, zelf had ikdat niet in de gaten want zo lang ik maar werkte, of bezig was met de kinderen voelde ik niet echt. Pas toen ik thuis kwam te zitten, na de laatste aanval, in afwachting op de uitslagen van de onderzoeken kwam het er pas echt uit. Het is zo moeilijk om toe te geven dat er iets psychisch aan de hand is, vooral als je juist een perfectionist bent. Goed dat je terug gaat naar de dokter. @Aloe, bedankt voor de boekentip, ik ga eens kijken op bol.com. @Jo85, nooit aan gedacht om ze naar de trimsalon te brengen. Het zijn beide kortharige honden, een engelse bulldog en een klein kruisingkje. Maar wellicht helpt het! @Twinkle star, ook goed dat jij voor jezelf een formule hebt om alles geregeld te krijgen en dat je toch goed kunt loslaten. Mijn man is ook zo hoor, ach wat maken die haren uit, of laat die ramen toch zo, als het regent zijn ze weer vies. @mutti1985, erg he! Hoe je je kunt ergeren aan situaties als je zo slecht in je vel zit. Maar ook genoeg tegenslagen gehad, waardoor het je teveel is geworden. Sterkte. Ik lees hier zoveel herkenning, bedankt allemaal!!!
hier een peuter en 2 babies, eentje in slechte gezondheid dus daar gaat veel tijd en energie en angst in zitten. peuter vind het ook heerlijk om een trein te bouwen midden in de kamer, en dan vervolgens te laten staan en heel wat anders te gaan doen. Ik laat het maar zo. Oplossing is nu dat zijn broertjes de boel gaan lopen terroriseren en zijn rails kapot maken. Hij speelt nu heerlijk in de gang en daar mag zijn rails wekenlang liggen, ik maak me er niet (meer) druk om. Autootjes worden ook niet echt meer opgeruimd, gewoon in een mandje speciaal voor de autootjes, en deels op de bank gezet. Staat ook nog wel gezellig. Ben wel blij dat ik geen honden heb, zou niet weten wanneer ik die haren zou moeten opruimen! Ik loop hier veel met de `swiffer` door het huis (action, zo`n groene microvezel veger). Dat in verband met de kruipende kereltjes. Ik maak me allang niet meer zo druk als eerst. Waar ik inmiddels wel achter ben gekomen is dat niemand van mij verwacht dat het netjes is in huis, omdat ik wel wat beters te doen heb. Dat scheelt al een hoop. Daarnaast heb ik veel vaste opruimmomenten ingelast. We hebben erg veel structuur in huis, dat moet wel in ons gezin. We hebben een schema van 6.00 tot 20.00 puntsgewijs. Elke dag verloopt ongeveer hetzelfde en hierdoor weten de kinderen waar ze aan toe zijn, en slapen ze ongeveer op vaste tijden en liggen er allemaal voor 20.00 uur in. Hierdoor kan ik het huis altijd nog savonds wat opruimen, dweilen of de vaatwasser doen indien nodig. de was doe ik tussendoor. savonds is alles weer netjes en daar geniet ik dan ook enorm van, haha! ik zou in jouw geval niet weten wat ik zou doen met de honden, want ik gruwel van hondenharen Veel succes met je minder druk maken,
@Ons kleintje, weet je wat het is, we hebben 8 jaar geleden voor de honden gekozen, toen stonden we nog helemaal niet stil bij het krijgen van kinderen en wat dat voor impact heeft. Ik heb ook nooit geweten dat er honden bestaan, die zoveel kunnen verharen. Als ik nu nog een keer zou kiezen dan zou ik nooit honden hebben. Maar ik voel me dus precies zoals jij zegt, ik weet eigenlijk ook niet wanneer ik die honden er nog bij moet doen. Maar ja, tis niet anders. Wel goed dat jij zo los laat. Ik weet wel dat niemand van mij verwacht dat het spik en span is. Of nou ja, mijn moeder, want die wrijft het er altijd nog eens even lekker in als ze ergens een veeg op de deur ziet zitten van Julien zijn handjes o.i.d. Die heeft een poetsmanie.