Ik moet dit echt even van me afschrijven... Onze dochters worden in september 3 en 7 jaar. Na de eerste was de wens voor een 2de altijd aanwezig, maar we wilden er wat tijd tussen laten. Ivm ruimtegebrek in huis besloten nog even te wachten. Dus zat er uiteindelijk 4 jaar tussen (ipv 3jaar wat we graag wilden, zwanger worden gaat wel, maar niet heel snel). En nu kriebelt het bij mij weer voor een kindje. Maar manlief loopt niet warm. Inmiddels weten we dat het praktisch wel los zal lopen (dat werkte bij nr 2 ook ), dus dat is niet het grootste probleem/argument. Maar wel iets om erbij te bedenken. De reden dat manlief het niet ziet zitten is dat het niet zo goed gaat met de oudste. Ze lijkt ongelukkig (door een heftig jaar), maar daarvoor zijn we nu in behandeling. Daarnaast heeft hij het niet altijd naar zijn zin op z'n werk. Hij neemt dat gevoel van onvrede mee naar huis. En daarnaast heeft hij gewoon niet de wens voor nog een kindje. Inmiddels hebben we het hier op en af al een half jaar over, we komen er niet uit. Ik heb in maart mijn spiraal eruit laten, omdat ik erg last had van bijwerkingen. Natuurlijk had ik de hoop dat manlief overstag zou gaan en we snel konden beginnen, maar helaas. We gebruiken nu periodieke onthouding icm voor het zingen de kerk uit als anticonceptie, omdat ik geen hormonale AC wil en we allebei condooms niet fijn vinden. Hij heeft hierin de regie, ik ben eerlijk over mijn cyclus en zeg wanneer mijn vruchtbare periode is. Ik heb het gevoel dat we een beetje in een impasse zitten waar we niet meer uitkomen. De situatie nu is niet ideaal voor ons seksleven en kinderwens. Als we klaar zijn met kindjes, zal hij zich waarschijnlijk laten steriliseren.... Ik word echt gek van deze twijfelperiode Wie heeft er ook in zo'n situatie gezeten??
Hoi, ik snap helemaal hoe je je voelt! Mijn man heeft zich zelfs laten steriliseren terwijl ik daar echt niet achter stond. We hadden net de 2e gekregen en ik kon die beslissing echt nog niet nemen. Het lijkt er op dat mijn man nu toch van gedachten veranderd is, maar die twijfel maakt me helemaal gek. Ik weet niet wat ik vervelender vond. Ik hoop dat jullie samen een beslissing nemen waar jullie beide achter staan! De onzekerheid en het wachten is voor mij in ieder geval echt killing! Hopelijk kun je snel verder!
Wat een lastige situatie hè Ni84. Als het bij de één kriebelt en bij de ander niet, dan zit je gewoon in een spagaat. Je kunt elkaar in deze niet tegemoet komen. Omdat mijn partner de baby periode heel heftig vindt, zou ik kunnen voorstellen dat ik de baby periode volledig op me neem. Maar dat is ook zo iets. Ik ben bij mijn derde nu zo blij dat hij mee helpt. Ik weet niet of ik dat trek, alles alleen doen. Ik denk overigens ook niet dat hij met zo'n argument akkoord zou gaan. Hij zou dat toch niet kunnen, niets doen. Hebben jullie iets afgesproken? Wij niet... Mijn vriend is duidelijk: nee.
@Elvis: We hadden afgesproken het te laten rusten en dat hij erop terug zou komen als hij weet wat hij wil. Maar na 3 maanden is hij er niet op terug gekomen. Dus heb ik het toch weer aangekaart... Gisteren er weer eens over gepraat. Hij is niet keihard tegen, merk ik. Maar het hoeft van hem niet en dus ziet hij eigenlijk alleen beren op de weg. Ik zie diezelfde beren en daar zitten ook grote tussen, maar ik wil ze wel bevechten. Ik ben net 31, dus heb nog wel wat tijd. Maar ik vind de 4 jaar die nu tussen mijn dochters zit eigenlijk wel meer dan genoeg. Als we nu voor nog een kindje zouden gaan zou dat 3,5 jaar met de jongste schelen.... Ik wil wel dat hij er echt achter staat, maar hij voelt niet hetzelfde als ik voel...
Ni84, Wat lastig zeg! Maar ik kan me wel voorstellen dat Door alles wat er nu thuis en op het werk speelt, er in zijn hoofd geen ruimte voor is. Gewoon blijven praten en hopelijk veranderen zijn gedachten zodra er meer rust is. Hoe vindt hij het dat jij nog wel een wens hebt?
Hij vind het heel vervelend voor mij dat hij me niet tegemoet kan komen. Hij zou zo graag het voor iedereen het beste hebben. Misschien niet eerlijk, maar ik heb hem wel gezegd dat ik nu zijn wens verkies boven de mijne... Ik wil niet dat hij kiest voor iets wat hij niet wil, uit schuld gevoel, maar ik wil wel elke mogelijkheid benutten zeg maar.... Laatst heeft een collega van hem een 3de gekregen. Die hebben ook lang zitten twijfelen. Dus ik heb manlief gevraagd is met zijn collega te praten over de keuzes en de voor- en nadelen van hun keuze. Daar kwam uit dat zijn collega het moeilijk vond dat baby overal mee naartoe moest met de oudsten. De oudste schelen bij hun nog geen 2 jaar,dus dat waren ze niet gewend. Bij ons zit er tussen 1 en 2 al 4 jaar, dus baby moest al elke dag mee naar school. Dit is nooit echt een probleem geweest. Dus het grootste nadeel van zijn collega was zo weerlegd. En dat geldt eigenlijk voor alle beren die er zijn.... Maar als je geen wens hebt, waarom zou je dan met die beren de strijd aan gaan?? (aldus Manlief)
Hij kan die beren op de weg onderzoeken voor jou! Hij heeft die eens niet maar jij wel! Zijn die beren groter dan jou wens? Want er niet voor gaan is even 'egoïstisch' als er wel voor gaan. De keuze maak je samen en ik vind dat hij dat dan best uit mag zoeken.
Lastige situatie voor beide partijen. Kan er hier enigszins over meepraten al is het verschil hier andersom... Mijn man wil dolgraag en ik zie beren... Het blijft lastig. Elkaars keuze proberen te respecteren en soms gewoon even niet over praten helpt hier. Nu scheelt het mijn jongste is nog erg jong.
ik heb 3 jaar in die situatie gezeten. En bij ons werd het echt een huwelijks kwestie. niet dat ik van mijn man zou gaan scheiden als hij niet ja had gezegd maar hij moest zich goed gaan beseffen wat het voor mij inhoud als ik die kans niet zou krijgen. Bij ons speelde ook dat mijn man veel beren op de weg zag en niet helemaal tegen was. Ik ben 3 jaar geleden gestopt met de pil ivm bijwerkingen en mijn wens. Ik heb de regie aan hem overgelaten en gemeld wanneer ik dacht vruchtbaar te zijn. Hij deed eerst nog een condoom aan maar later werd dit ook zingen voor de kerk uit. Zelfs als ik zei dat ik van zingen voor de kerk uit zwanger kon raken deed hij niks om. Die onzekerheid vond ik echt vreselijk. Mijn man wilde eerst niet omdat mijn eerste zwngerschap een tweelingzwangerschap was en een HG zwangerschap. ik heb dus veel in het ziekenhuis gelegen. Onze tweeling is 2 maanden te vroeg gekomen, dus ook veel gedoe geweest. Ook nu maken onze kinderen een iets andere ontwikkeling door dan leeftijdsgenootjes en daarbij is mijn man 5,5 jaar geleden van baan veranderd waardoor hij de afgelopen jaren veel in het buitenland zat en het gedoe rondom een zwangerschap er niet bij kon hebben. In februari van dit jaar leek het kwartje ineens bij mijn man te vallen en waar hij eerst nee op zei werd ineens een ja. Hij was er eerder echt nog niet klaar voor. Ik merk nu dat hij de laatste paar weken echt aan het idee aan het wennen is. En ons huwelijk is zo veel beter geworden nu die knoop is doorgehakt. Wij hebben wel afgesproken dat we het proberen en als het niet lukt dan is het ook klaar. Dus geen mmm. Het enige nadeel dat er nu al een hele tijd speelt is dat mijn man een probleem heeft met komen. Dat was al voordat hij ja zei. En dat maakt mij soms wel verdrietig, vooral gezien het feit dat wij 3 jaar lang voor het zingen de kerk uit deden en er nooit een probleem was . Het leeftijdsverschil tussen tweeling en derde kindje is dadelijk al zeker 7 jaar. Probeer het te laten rusten al is dat heel moeilijk, en misschien als dadelijk het gedoe op z'n werk etc. minder word dat het voor hem toch een ja gaat worden. Soms hebben mannen echt heel veel tijd nodig voor ze alle puzzel stukje bij elkaar hebben. Ik wens je veel sterkte en snap je verdriet.
Hij is op zijn werk van functie veranderd, het hele bedrijf is organisatorisch op de schop gegaan. Zijn nieuwe functie is juist wat hij graag wil, maar de overgang loopt niet echt soepel. Ik denk dat dat over 9maanden prima opgelost is, evenals dat de problemen van de oudste dan in kaart zijn en hopelijk hebben we donderdag handvatten om haar te helpen. Maar dat blijft misschien wel een levenslang issue... Hij kan dit inderdaad niet zien nu, heeft er de ruimte niet voor. We weten wel van de kinderen dat die graag nog een broertje of zusje zouden willen. Ook zouden ze daar een kamer voor willen vrij maken in huis.
De beren zijn trouwens wel in onderzoek. Praktische bezwaren zijn te weerleggen, daar zijn we het over eens. Maar de druk op zijn werk en de problemen met de oudste daar durft hij nu niet aan voorbij te gaan. Ook met het idee dat de 3de eventueel iets zou mankeren, hij wil dat lot niet tarten... Ja, dat is zijn gevoel en dat kan ik niet weg beargumenteren...
Tja, als hij niet wilt? Zo heb je in het huwelijk vaker patstellingen, alleen heeft een nieuw mensenleven hier mee te maken. Het forceren heeft denk ik sowieso geen zin, daardoor zal hij er niet positiever instaan en stel hij gaat dan ( morrend) akkoord, zal het kindje dat dan niet voelen? Klinkt misschien hard, maar beter geen kindje als 1 van de ouders daar niet 100% positief in staat dan wanneer een kind twijfel en afstoting voelt. Helaas ken ik een geval in mijn omgeving, wel iets anders maar zij is zonder overleg gestopt met de pil omdat ze een derde wilde. Man zag het absoluut niet zitten en de verhalen die ik hoor hoe hij met de derde omgaat, zoveel afstand en opgekropte frustratie. Nu zeg ik niet dat jouw man dat zou doen maar ik denk dat het gaan voor een kindje een liefdevolle keuze van 2 mag zijn en je het eigenlijk alleen maar kunt loslaten, kunt genieten van je gezinnetje en afwachten of hij nog bijdraait zonder daar te veel hoop in te hebben. Succes!
Ik ben het helemaal met je eens, fee90. Ik zou dus ook nooit stiekem zwanger proberen te worden. We spelen echt open kaart, gelukkig. Ik denk dat hij net zoveel van nr3 zou houden als van 1 en 2. Dat was zijn grootste angst bij de tweede, maar dat tegendeel is inmiddels wel bewezen En toch denk ik wel dat hij stiekem best wil, ookal is het niet zijn hartewens, hij is alleen heel bang...
als een man bang is dan is dat een hele grote beer. Mijn man is ook bang geweest en nog steeds is hij bang. Komt mede door die verveleden zwangerschap en het feit dat wij een meerling hebben gehad. Hij is vooral bang dat er nog een meerling komt hier. En ook al hebben wij niet meer kans dan een ander stel, ik kan die angst niet wegnemen omdat het bij ons gebeurt is. Dus hij weet heel goed dat het kan. Dus de angst van jouw man dat een derde kindje eventueel wat " mankeert" is voor een rede om nee te zeggen. Misschien als dadelijk de rust er is en je meer weet over je 2de kindje en hij dadelijk inziet dat alles goed gaat dat hij er wel klaar voor is. Je hebt nog even de tijd en een groter leeftijdsverschil maakt niks uit.
ik ben overigens ook tegen stiekem zwanger worden. Ik vind dat echt een hele nare streek als een vrouw dat bewust doet. In mijn omgeving heeft iemand die zei ontvruchtbaar te zijn het voor elkaar gekregen 3 ongelukjes te maken in korte tijd. Ze riep na de geboorte van nr.1 al dat ze een 2de wilde alleen was de vader figuur het hier nog niet mee eens. 1 ongelukje ( werd 1 kind)dat kan gebeuren een tweede ( werd miskraam) misschien ook nog maar nog geen 2 maanden daarna zwanger worden van ongelukje 3 ( kind 2) dat zet bij mij vraagtekens. Vooral als ongelukje nr.2 eerst verzwegen werd voor de vaderfiguur. Ik heb in die 3 jaar zonder pil vaak gezegd tegen mijn man dat als het raak is ik het niet weg wil halen. Het zou ook geen ongelukje zijn want wij zijn heel erg bewust van het feit dat je met voor zingen de kerk uit zwanger kunt raken. Dat is ons nooit gebeurt in die 3 jaar tijd. En nu we bezig zijn voor het eggie duurt het ook even. Wie weet word het lot voor jullie beslist als hij door blijft gaan met voor het zingen de kerk uit. Voor mij was dat een teken dat mijn man toch nog die derde wilde.
Ni84, zo las ik het ook zeker niet hoor, wat ik zei is wel iets anders dan dit verhaal! Angst is een slechte raadgever maar kan toch een hele echte blokkade zijn voor zo'n stap. Als het jullie gezien compleet zal maken komt het vast goed
Precies dat ja, haha... Het durft volgens mij gewoon niet echt te kiezen en laat het daarom aan het lot over. Want nu is het soms een beetje Russisch roulette... Maar ik wil ook geen halfbakken keuze kindje. Ik wil een bewust gekozen kindje, ik wil dat hij kiest en daar dus verantwoordelijkheid voor draagt. Laatst, rond mijn menstruatie, durfde hij ineens wel er gewoon voor te gaan. Omdat de bevruchtingskans heel klein was.... Ik heb wel het idee dat hij de grens van bevruchting steeds dichter aan het naderen is. Misschien is dat zijn manier om er aan te wennen, jammer genoeg speelt hij daarover geen open kaart. Hij wil me geen hoop geven denk ik... Het is zo verwarrend
is inderdaad erg verwarrend. Ik denk dat hij zo inderdaad meer aan het wennen is aan het idee, en als hij al zeker 1 keer het gewoon aandurfde dan zal het vast over een paar maanden wel gebeuren. Hij durft het misschien nu nog niet aan.
Laten we het hopen... Jammer dat hij geen open kaart speelt. Dat heb ik immers wel gedaan door mijn wens op tafel te leggen. Maarja, het blijft een man hè
Nouja, deze week zeer uitgebreid gepraat. En toch zijn grootste twijfels weg kunnen nemen. En hem gevraagd nog eens zijn en mijn wensen goed te bekijken. En ineens is hij om. Dus wij gaan voor een 3de!!! Hij wilde het dan wel zo snel mogelijk, want hij wil niet nog jaaaaaren in de luiers zitten... Dus deze maand wordt ronde 1. Ben echt superblij!! 😊