Veranderende vriendschappen na geboorte zoontje.

Snap wat je bedoeld en het is idd heel vervelend. Wij zijn ook de eerste van onze vriendengroep die een kindje hebben gekregen en idd in het begin was het allemaalnog heel interressant. Maar als ze een paar keer hebebn gevraagd of je ergens mee naar toe gaat, maar niet kunt vanwege je kindje hebben ze er snel genoeg van en worden ook wij niet eens meer mee gevraagd jammer maar ik laat het maar zo....mensen van vroeger die we weer eens tegen zijn gekomen die ook kinderen hebben ja daar klikt het nu gelukkig heel goed mee en zij snappen wel dat met een kindje niet altijd alles kan.

Zou het gewoon eens eerlijk tegen zeggen v\wat je dwars zit, misschien hebben ze het niet eens in de gaten...

 

hoi meid.

ik herken het wel een beetje maar niet met een kind.
dit is misschien een dom voorbeeld vind je maar zeg het toch even.
wij hadden 2 jaar 2 huizen en dat was behoorlijk zwaar.
en erg duur. wij hebben ook een vriedenkring en deden we altijd leuke dingen mee.
op dat moment dat we 2 huizen hadden gingen ze vaak leuke diingen doen maar dat was voor ons te duur.
dus wij moesten helaas vaak nee zeggen. na 3 keer ons te hebben gevraagd werden wij gewoon helemaal niet meer gevraagd omdat ze toch wel nee gaan zeggen en ze toch niet mee willen dat was hun redenatie.
ik heb ook gezegd jullie hoeven niet voor ons te beslissen en jullie kunnen niet in onze portemonee kijken of het misschien wel een keer lukt om mee te gaan. daar hadden we gelijk in maar vervolgens zijn wij nooit weer gevraagd.
ik heb me er bij neergelegd en ik weet gewoon wat onze plaats is. we komen alleen nog maar op verjaardagen en verder eigenlijk niet meer. nog een paar vrienden waar we gewoon ook wel eens komen maar zo leer je je vrienden gewoon kennen.
ik denk gewoon ze weten niet beter. en we zijn gelukkig met zijn drieen daar hebben we hun niet voor nodig.
maar ik snap je gevoel wel want je voelt je gewoon aan de kant gezet.
het zelfde dat wij een zoon hebben gekregen de beste kameraad van mijn man heeft 2 dochters gekregen en hij was gelijk al jaloers dat wij een zoon hadden gekregen. nou hij is alleen na de bevalling 1 keer geweest toen zoonlief 2 weken oud was maar daarna nooit weer gezien. we zijn nog wel een paar keer daar heen geweest en dan zegt hij ik moet ook nodig weer eens langs komen maar vervolgens niet doen.
dat zijn pijnlijke momenten. maar ik denk dat je gewoon door moet met je leven en het een plekje moet geven. misschien draaien ze ooit nog eens bij. ik wens je sterkte met alles en weet dat ik je gevoel helemaal snap.

liefs en een dikke knuffel sunlight

 

Tja, er verandert toch veel inderdaad... ik ben 24 en mijn vriendinnen ook 2 daarvan zijn single, en eentje een carrieretijger dus allemaal nog niet aan kindjes toe, nu vinden ze het allemaal nog superleuk en ga morgen zelfs met 2 vriendinnen en Jelmar naar recreatieplas te picknicken, maar ik hoop ook inderdaad dat het ook zo blijft, en inderdaad als ze op stap of iets afspreken wil ik wel dat ze me bellen/smsen en dan geef ik wel aan of ik wel of niet kan inderdaad, dit gaat nog prima nu gelukkig.
Kun jij het niet met hen bespreken? en tja, anders zul je moeten accepteren dat als je met hen afspreekt dit voornamelijk avondfeestjes zullen zijn (dan gaat die kleine toch niet mee) en anders straks als hij naar de psz gaat zul je ook nieuwe moedervriendinnen opdoen.... het is pijnlijk, maar je kunt ze niet dwingen...

 

oh dat herken ik ook wel sommige waren zelfs jarloers dat ik zwanger was en lieten niets meer horen.
toen de kleine geboren was was het voor sommige andere ook leuke n nu zie ik sommige al maanden niet meer het moet niet alleen van mijn kant komen ze denk ik ook en nu ja nu laat ik ook niets meer horen.
maar leuk is anders

 

Hi mamasim,

Ik herken mezelf heel erg in je verhaal, zowel aan de jou kant als die van je vrienden.

Toen wij het gingen proberen waren we ook tegelijk met 2 andere vrienden zwanger helaas verliep het bij ons niet goed, we verloren ons kindje met 20 weken, maar bij hun gelukkig wel. Ik begrijp die vriendin van je dan ook volkomen als ze nu wat meer afstand neemt want er is echt niets ergers/pijnlijker dan een nieuwe moeder die jou gaat vertellen hoe geweldig haar kind wel niet is en wat hij of zij vandaag allemaal niet gedaan heeft of nog erger vriendinnen die niet over hun kind met je willen praten omdat ze bang zijn je te kwetsen (het is ook nooit goed he).

Het is gewoon de manier waarop iemand zijn of haar angst/verdriet probeert te verwerken. Ik heb er toen bewust voor gekozen wel naar alle verhalen over de kinderen van mijn vrienden te luisteren, omdat ik dat als een soort van therapie beschouwde en ik oprecht blij voor ze was ondanks dat die periode voor mij persoonlijk heel moeilijk was.Probeer in ieder geval wel met haar erover te praten.

Ik weet dat dit moeilijk zal zijn ik ben intussen ook moeder geworden, maar wat je vrienden willen is jou als gesprekspartner/degene die je vroeger was en niet iemand die voortdurend door zijn/haar kind afgeleid word of de hele tijd over haar kind praat. je kunt je er namelijk niets bij voorstellen dat een kind zo een groot deel van jezelf word, maar we moeten ook niet degene vergeten die wij waren voordat wij kinderen kregen.

 

Lastige situatie dit... Ik kan je ook heel goed begrijpen, het is ook niet leuk als je vrienden je zo laten vallen. Maar ik denk dat je, je er uiteindelijk bij neer zult moeten leggen, hoe vervelend ook. Jij hebt je best gedaan om de contacten te onderhouden.
En misschien moet je, je vriendin gewoon wat tijd geven. Het zal voor haar misschien moeilijk zijn, dat jij wel al een kleintje hebt en zij nog niet.

 

herkenbaar hoor! er veranderd veel in je leven en als je zelf geen kinderen hebt, kun je je dat absoluut niet voorstellen. Zo was ik ook toen ik geen kinderen had....
Zelf heb ik de instelling: vrienden komen en gaan in je leven. Elke periode komt en gaat weer iemand als vriend. Sinds dat ik kinderen heb zijn er een aantal leuke nieuwe mensen in mijn leven gekomen. En de 'oude vrienden', daar doe ik soms nog een poging en als het echt moeizaam gaat laat ik het gaan... Soms zie ik mensen dan 1x per jaar en dat is goed, anderen zie ik niet meer. Je kunt het bespreken maar niet afdwingen.
sterkte!

 

Helaas moet ik toegeven dat ik mezelf ook herken in je verhaal.
En ik word daar best verdreitig van. Ik heb 15 jaar een beste vriendin, waar ik lief en leed mee deelde. En ik merk zoveel verschil in onze vriendschap sinds die kleine meid er is. Heel vervelend vind ik dat.
Tuurlijk veranderd er wat, ga ik minder stappen en kan ik moeilijker zomaar afspreken. Maar ik doe echt mijn best om zoveel mogelijk dingen met haar te doen.
Vroeger spraken we elkaar iedere dag, nu mag ik blij zijn als ze me 1x per week mailt.
En ik onderneem zoveel initiatief om het contact goed te houden, maar het moet van twee kanten komen. Ik bel altijd en als ik dan zeg dat ik het leuk vind als ze mij ook belt, zeg ze dat haar belminuten op zijn.
En als ik met haar wil afspreken, heeft ze altijd wel een smoes, want haar vrijgezellen vriendinnen gaan naar de kroeg..... Ik vind het echt zo erg om te zien dat onze vriendschap zo veranderd.
En als ik mijn dochtertje meeneem vindt ze het echt heel leuk hoor, maar als ze jarig is, komt ze 20 min langs, want ze heeft nog andere plannen....zucht, of ben ik nu te veel eisend

 

Wat vervelend zeg! Ik begrijp goed wat je bedoelt, maar heb het, wat betreft de kleine meid nooit meegemaakt. In mijn vriendengroepen zijn mensen zonder kinderen in de minderheid, dus ja....

Maar helaas zijn mensen vaak zoals jij ze beschrijft. Als alles goed en naar wens gaat dan is het gezellig, maar er hoeft maar 1 ding te gebeuren en alles is anders.
Zo had ik pre eclampsie waar ik tot 6 mnd na de bevalling heel veel last van heb gehad, en rond 1 jr was ik weer een beetje mezelf. Begrip kreeg ik zelden, iedereen sprak met elkaar af en ik werd niet eens gevraagd, er werd gewoon niet aan me gedacht.

Intussen zijn we weer wat verder en gaan we allemaal weer gezellig met elkaar om, maar je weet nu precies wat je aan wie hebt, is ook wel handig om te weten waar je aan toe bent.

 

Heel herkenbaar! Ik ben 22 en mijn vrienden denken nog helemaal niet na over kinderen.
Ze vonden het wel helemaal geweldig toen ik zwanger was en de eerste weken erna. Ze hebben een babyshower georganiseerd en in het ziekenhuis gewacht tijdens mijn bevalling ( 2 vriendinnen). Ik heb nu nog 1 vriendin die nog echt geintresseerd is in mijn mannetje. Verder spreek ik ze veeel minder dan voor mijn bevalling. Ik merk nu dat ik meer een familiemens ben geworden. Ik zie moeder, schoonmoeder, vader, zusje en broertje bijna elke dag, en heb er zolangzamerhand vrede mee gekregen dat het niet meer zo is als vroeger.

 

Meestal zeggen ze ook voor elke leeftijd fase krijg je nieuwe vrienden. En dat klopt ook wel. Ik merk nu dat ik met vriendinnen die ook een kindje hebben veel meer een klik heb omdat je iets met elkaar gemeen hebt waar op dat moment je leven om draait. Wil niet zeggen dat je je andere vrienden niet meer ziet, maar die band is anders geworden.

 

herkenbaar. mijn beste vriendin liet opeens niks meer van zich horen. ik zelf maak de conclusie dat ze óf jaloers is óf dat ze meer denkt zovan 'ach ze heeft haar zoontje en druk genoeg, die heeft hele andere dingen aan haar hoofd dan gezellig weer stappen en terrasjes pakken en gek doen' maar heb wel gemerkt dat meerdere vriendinnen zich anders gaan gedragen omdat ze verwachten dat je helemaal omslaat kwa doen en denken zodra je een kindje heb. want dan ben je niet meer die 'stoere chick die van loltrappen houdt' maar dan ben je opeens 'die vrouw met een kindje' en dat klink meteen al veel serieuzer en schijnbaar brengt dat het idee bij mensen naar boven dat de 'fun-tijd' dan afgelopen is omdat je voor een kleine moet zorgen

maar dit zijn mijn gedachte natuurlijk Kan niet spreken voor de vrienden want tja ik spreek ze niet meer

 

heb je je frustatie en teleurstelling besproken met de desbetreffende vrienden? weten ze dat ze je verdriet doen?

 

Herkenbaar hoor Mamasim! Hier net zo. Vriendin van mij vond het helemaal geweldig dat we aan het proberen waren zwanger te worden. Om de zoveel dagen vroeg ze en en en?? En toen ik eenmaal zwanger was wilde ze overal mee naartoe. Babydump, prenatal ga zo maar door. Zelf wilde ze ook graag zwanger worden, maar haar man nog absoluut niet. Toen Daan eenmaal geboren was stonden ze diezelfde avond in het ziekenhuis en de eerste weken was ze niet bij hem weg te slaan. Maar Daan huilde veel en had veel krampjes en daardoor voelden wij ons erg opgelaten als er mensen over de vloer kwamen of als wij ergens heen gingen. Toen hebben ze 3 maanden lang vrijwel niks meer van zich laten horen. Ik had het idee dat mijn leven alleen nog maar uit flessen en luiers bestond. Ik zag niemand meer. Had al niet zoveel vriendinnen... Toen we dat bij hun aangekaart hadden zeiden ze: Ja jullie hadden zoveel problemen met zijn krampjes en het huilen dat we dachten we laten jullie maar even met rust. Zelf had ik juist wel wat steun kunnen gebruiken. Het kwam over alsof Daan een last was. Maargoed. Daarna is het eigenlijk niet meer geweest als daarvoor. Ik heb mij er maar bij neer gelegd. Zij is nu gestopt met de pil. Daar ben ik toevallig via haar man achter gekomen. Terwijl toen ik gestopt was zij zei dat ze het mij ook direct zou vertellen als ze zou stoppen. Maar ze was dus al 6 maanden gestopt voordat ik erachter kwam. Ik was daar best verdrietig over en ook een beetje boos. Ik heb gezegd tegen haar dat ik het spannend vind dat ze nu ook bezig zijn. Haar antwoord was dat we er niet naar mogen vragen. We horen vanzelf wel als het zover is. Leuk... Als wij voor een tweede gaan vertel ik haar niets meer, dat weet ik wel.

Collega's met kinderen zeggen allemaal dat je vaak vrienden verliest van voor je leven met kinderen als je eenmaal kinderen hebt. Daarintegen krijg je weer nieuwe vrienden als je kindje eenmaal naar school gaat. Daar stel ik mij dan maar op in.
Maargoed. Leuk is anders. Had het mij ook anders voorgesteld van te voren, omdat ze toen zo enthousiast was.

 

hier ook vriendinnen verloren maar heb er nu 2 goeie bij gekregen. zijn 2 single meiden en het contact is laatste tijd echt super ondankt dat ik gezinnetje heb en zij nog in het vrijgezellen leven staan met stappen enzo. alhoewel zij meer nu naar het wat 'volwassenere' leventje gaan kwa doen. Ze lopen elke dag mn deur plat hier dus ben wel blij met wat ik ervoor terug heb gekregen