Hoi, Hier ben ik weer met een vraag richting de reeds alleenstaande mama's. Ik begin me nu toch al voor te bereiden op de bevalling (mede door medische oorzaken). En ik heb besloten om alleen te bevallen, nu ben ik ongelofelijk bang voor mijn gevoel als de baby er eenmaal is. Hoe voel je je dan? Denk je dan niet meteen aan de ellende die de papa je heeft aangedaan, of het feit dat hij er niet is voor je etc? Of is dat het moment waarop je alles vergeet en alleen nog maar oog voor je kleintje hebt? Ik ben enorm bang dat ik me rot ga voelen. Dat verschilt dan ook wel van persoon tot persoon maar ik vraag het me echt af...
Och meid ik kan je er niet een duidelijk antwoord opgeven! Ik moet zelf ook nog bevallen.. Ook ik zal de opvoeding van mijn kleine meisje alleen doen! en heb ook veel ellende mee gemaakt met de vader van het kindje... Maar ik denk als je eenmaal bent bevallen je helemaal in de wolken bent van je kleine! En je echt niet als eerste zal denken aan alle ellende met de vader die je hebt gehad.. Succes meid! P.s gaat er ook geen goede vriendin of famillielid mee met de bevalling? Liefs Agnes
Ja mijn moeder gaat wel mee, maar het bevallen zelf wil ik liever alleen doen, ook kwestie van emoties. Ik ben er zo bang voor
Sam een vraagje, is het helemaal geen optie om je ex er toch bij te hebben, puur voor de bevalling en omdat het zijn kindje is? Sorry als het te gevoelig ligt, je hoeft er niet op te antwoorden als je niet wilt, ik weet natuurlijk niet wat er zich allemaal heeft afgespeeld tussen julllie. Misschien als soort afsluiting ofzo, of heb je dat al gedaan.
Hoi, Ik snap wat je bedoeld, ik heb dat zelf ook. Ik ben/word ook alleenstaande aanstaande mama. Ik loop vanaf het begin van mijn zwangerschap bij het VBOK en ik moet zeggen dat dat heel erg goed bevalt. Bij mijn bevalling zullen mijn moeder en mijn zusje aanwezig zijn en dat is iets wat zij graag willen en ik ook heel erg graag, ik heb het juist andersom, ik wil juist helemaal niet alleen daar in dat kamertje liggen bevallen, maar dat is natuurlijk ieder voor zich. Mijn maatschappelijk werkster zei dat bij de bevalling en na de bevalling emoties gaan spelen die je soms weg hebt gestopt tijdens de zwangerschap, dat verschilt natuurlijk per persoon, maar zij raadde mij toen aan om zo veel mogelijk te verwerken tijdens de zwangerschap zodat hopelijk de emoties omtrent je ex tijdens/na de bevalling grotendeels verwerkt zijn, je hoort wel is van die verhalen dat vrouwen na de bevalling een depressie krijgen, die wil ik graag voorkomen als het kan haha...maar voor alsnog iedereen is anders en iedereen gaat er anders mee om en ervaart het anders en we kunnen niet voorspellen wat we voelen bij de bevalling. Enkel er over praten kan al een stukje helpen. In ieder geval heel veel succes, voor iedereen, inclusief mijzelf natuurlijk hihi
hoi, ik kan je heel goed begrijpen.de angst van wat ga ik voelen.niemand weet hierop het antwoord.kan je wel vertellen hoe ik het beleefde toen ik als alleenstaande moeder beviel van de eerste. zodra mijn zoontje na 29 uur eidelijk geboren was had ik alleen maar oog voor de kleine.keek wel meteen op wie hij leek.tja paps blijft toch meespelen in je achterhoofd. zn vader is opgebeld en kwam naar het zh.hij hield m nieteens vast.tja dat is hard en zeker als je net bevallen bent. meid ondanks alle ellende zal het tijd kosten om alles na de geboorte weer een plekje te geven.huilen mag best.ikzelf heb er 2 jaar over gedaan te accepteren dat er nooit een band zal zijn tussen mijn oudste en zijn biologische vader. wat ik je wel aanraad is iemand naast je te hebben tijdens de bevalling.iemand die je aan alle kanten steunt en waarbij jij je prettig voelt.doe het niet alleen het is zoiets moois en huilen doe je toch. als je wilt mag je altijd pb-en
Nee hij heeft die kans weggegooid, hij is er nooit voor ons geweest, na alles wat deze zwangerschap met zich heeft meegebracht. Ik heb geprobeerd om een bepaalde verstandhouding te creëren voor de baby en dat lukte telkens niet van zijn kant. Hij scheld mij uit, vernederd mij en maakt me overal belachelijk en ik heb ervoor gekozen om mezelf daar niet meer pijn mee te doen. Hij heeft m'n zwangerschap een hel gemaakt, ik laat niet toe dat hij hetzelfde doet als ze geboren is.
Lieve Sam0110, Ik heb er geen ervaring mee maar ik kan me voorstellen dat het toch fijner is om iemand bij je te hebben tijdens de bevalling. Je moeder of een vriendin, iemand die je in de ogen kan kijken om je gerust te stellen...iemand om er te zijn. Wens je veel sterkte en heel veel geluk met je prinsesje!
He Sam! Al 31 weken zeg, wie had dat ooit gedacht! Super! Ik heb mijn moeder en mijn beste vriendin gedurende de hele bevalling bij me gehad, alleen werd het een keizersnede dus mijn moeder was daar alleen bij! Ik heb het echt als prettig ervaren dat er iemand bij was! Vooral omdat het bij mij nogal duurde! (maar ja er is natuurlijk als je er wel behoefte aan hebt zo iemand gebeld die je vast wilt ondersteunen). Maar even ontopic, ik heb na de bevalling alleen maar oog gehad voor mijn kleine prinsesje, ik baalde niet dat hij er niet was, eigenlijk was ik wat hem betreft nogal blanco... Wel heb ik hem gebeld na de bevalling zodat hij kon komen, bij jou is dit natuurlijk anders, maar hij kwam en later belde hij mij en ging hij ruzie maken, ik heb de telefoon opgehangen.. Ook dit deed mij eigenlijk weinig, ik was niet boos/verdrietig of teleurgesteld... Het kon mij weinig deren op het moment omdat ik toch mijn meisje naast me had! En eigenlijk heb ik hem totaal niet gemist nu de eerste 6 weken! Alleen nu zie ik overal gelukkige stelletjes met pasgeboren baby's en dan knaagt het wel, ik mis dan toch wel iemand aan mijn zijde! Maar echt, ik voel me een beter mens zonder hem! Ik kan me er nu weinig druk om maken en denk vrij weinig aan hem! Ben volop aan het genieten!
Hey Lola, Jaaa 31 weken al... Ik weet nu al dat wanneer ik hem zou bellen hij ook ruzie gaat maken nadien en ik zou me teleurgesteld voelen dan... Ik wou echt dat het me niet meer kon schelen. Hij heeft mij nu al zoveel belachelijk gemaakt, en weet je, enkel zijn familie en een 3 tal vrienden van hem op de hoogte zijn dat ik zwanger ben? Hij vind het overbodig dat de mensen dit weten, en al zeker niet als ze vrouwelijk zijn Net of hij schaamt zich om "ons". Ik wil niet dat ze zo'n vader krijgt. Maar uiteraard als ik koppeltjes met een kinderwagen zie, of in de wachtzaal bij de gynaecoloog dan voel ik me wel eenzaam. Laatst zag ik een man met z'n dochtertje in de supermarkt en ik kon er niet aan doen maar ik begon te huilen. Ik had zoveel moois verwacht van zwanger zijn
nuja het feit dat hij het met niemand wilt delen en al zeker geen vrouwelijke vrienden moet je aan ene kant een beetje geruststellen hé meid want zoals hij je continu dreigde met een rechtzaak en advocaat om de kleine te kunnen hebben weet je bij deze dat het echt wel loze dreigementen zijn want hoe moet hij dat anders gaan uitleggen. aan de andere kant snap ik heel goed dat het pijn doet om een gelukkig compleet gezin te zien want niemand (buiten bammoeders dan) stelt zich voor om zwanger te zijn zonder partner die je liefheeft en respecteert maar dat komt voor jou ook wel in de toekomst sam
Ben geen alleenstaandmoeder hoor maar ik weet wel dat toen mn kids er net waren ik echt geen oog had voor de rest van de wereld ed. Het gewone levens stond echt even stil en ik denk dat dat niet veel anders is als je alleen bevalt. Er zal waarschijnlijk wel een moment komen dat jet het rot vind dat je dit alleen moet doen maar hopelijk besef je snel dat dat zijn gemis eigenlijk is. Hoe dan ook sterkte
Ik lees even mee, want zit met een soortgelijke vraag. Ik ben de eerste 20 weken bang geweest, dat ik niet van mijn kindje zou houden omdat mijn ex de vader is. En voelde me daardoor weer schuldig, en dacht ik word een slechte moeder. Ben er nu absoluut niet bang meer voor hoor, begin nu al zoveel van dat kleine geschenk in mijn buik te houden. Ik heb ook echt een hekel aan mijn ex gehad! Dacht zelfs vaak "wat walg ik van die vent". Maar op dit moment, ik hoop dat hij gelukkig word, zolang hij me maar met rust laat. Haat hem niet meer, hij is als lucht voor me. Ben hem dankbaar voor mijn klein wondertje, maar verder is dat hoofdstuk klaar. Wil alle alleenstaande moeders even zeggen, dat ik het echt knap vind wat ze presteren! Mijn kindje is er nog niet eens, en zie al dat het soms wel wat moeilijker is. Een knuffel voor alle alleenstaande moeders en zwangere dames die ook alleen verder gaan!
Hallo, ik zal je zeggen hoe ik het ervaren heb zonder haar vader erbij! ik had er voor de bevalling in ieder geval veeel meer moeite mee dan tijdens en na de bevalling laat ik dat voorop stellen want zoals al gezegd wordt is het inderdaad erg moeilijk om alleen naar de vk te gaan en daar dan die happy families te zien! maarrr tijdens de bevalling was ik er helemaal niet mee bezig! hij is geen seconde in mijn gedachte geweest! en na de bevalling toen ik het kind in me armen kreeg ging er even een flits door me heen van jeetje wat n stumper dat hij dit mooie kind laat stikken! en naarmate de tijd verstreek vielen er steeds meer puzzelstukjes op zn plaats en kreeg ik steeds sterker het gevoel dat ik mijn kind moest beschermen en sterk moest zijn voor haar en echt nu doet het mij helemaal niets meer als ik gezinnetjes zie lopen en ik ben alleen! ik denk altijd maar ik heb niet de lusten van een man in huis maar ook niet de lasten! ik vind het heerlijk rustig in huis met mijn dochtertje alleen en mis het echt totaal niet zo'n man in huis als ik s'morgens wegga uit n schoon huis kom ik ook thuis in n schoon huis en ik heb niet veel was ik hoef nooit te koken want ik ga gewoon bij mijn ouders eten! als ik wel al kook dan kan ik maken waar ik zin in heb! s'avonds komt er op tv wat ik leuk vind en hoef ik niet met tegenzin naar iets te kijken waar ik geen zin in heb! ik kan kopen wat ik wil voor mijn dochter zonder gezeik van nou dat is wel erg duur! of had ze dat nog niet? ik hoef niet met tegenzin na n lange dag poetsen, kind verzorgen, kind bezighouden, koken, wassen ook nog eens sex te hebben nee hoor ik vind het heerlijk alleen zijn en heb op dit moment ook totaal geen behoefte aan een man!
eigelijk kan ik mij alleen maar aansluiten bij wat Lola en Female zeggen. op het moment van de bevalling en dat je je kindje vast hebt is wel het laatste waar je mee bezig bent de vader. net zoals Female zei is dat bij mij indd ook even snel in een flits door me hoofd ging dat hij niet weet wat hij mist. maar verder waren al me gedachten bij mijn kleine ventje. mijn moeder is bij mijn bevalling de hele tijd geweest. en het is echt fijn om dan iemand bij je te hebben die je vertrouwt. teminste zo heb ik dat ervaren. ook is er dan altijd iemand die voor jou kan relatieveren want soms ben je in zo roes van de bevalling dat je de helft bent vergeten. dan is het fijn te horen van iemand die er bij was om te horen hoe het dan ging. want een bevallings herinnering is toch iets wat je je hele leven mee draagt en als je dan een deel zou missen dan blijf je je misschien altijd afvragen hoe dat nou ging. ik heb me ex nooit gemist naar me deze eerste 8 weken. Wel heb ik DE VADER gemist. dus een persoon die ook helpt met de verzorgen en die je snachts het bed uit kan trappen. en indd nu is stelletjes die lopen die zo gelukkig zijn met hun kindje, doet dat wel eens verdriet om te zien omdat je het zelf ook zo graag had gewilt. maar je moet ma zo denken. de vader weet echt niet wat hij mist en ooit zal het bij hem ook gaan knagen en zal hij zichzelf tegen komen en dan is het te laat. als straks je kleine meid er is zie je waar je alles voor hebt gedaan en dan kan je echt al een groot gedeelte afsluiten van alles. teminste dat was bij mij wel. de vader van Kian had een kaartje gestuurd met GEFELICITEERD MET JE ZOON. dat was voor mij duidelijk genoeg en ik ben er echt klaar meer nu. ik ben zo gelukkig met me kleine ventje.