ik ben zo boos, of nouja boos, zwaar teleurgesteld. door mn zusje. normaal gesproken bel ik altijd om de week a 2 weken met mn zusje om te vragen hoe het gaat, ze is nu ook hoogzwanger. of als er iets is gebeurt bel ik er, pas was er iemand die ze vroeger kende overleden en dan bel ik haar natuurlijk, voor mij vanzelfsprekend op om haar een beetje te steunen. mijn zusje is 18 en zwanger van een 2e kind. ze is op haar 16e getrouwd, toen ze zwanger was van wat nu haar man is die toen 24 was. haar man is alleen nogal een vaag type, hij moet mijn vriend niet zo, en probeert altijd ons te evenaren of beter te zijn. waarom?? als ik dat nou eens zou weten. als mijn vriend een telefoon koopt moet hij er ook 1 als wij iets doen willen zij dat ook. best ergelijk maar nog niet een probleem, vorig jaar was mn zusje bij mij, met het verhaal dat ze weer naar school wilde, en pas over 5 jaar ofzo een 2e kindje wilde, een week later was ik zwanger en nog geen week later dacht ze zwanger te zijn. dus ik zeg, vind ik een beetje dom, je wilde weer naar school en dit en dat. nou ze had zich bedacht binnen 1 week. en dat is niks voor mn zusje, ze wordt gewoon omgepraat door haar man. wat ik inmiddels een smerige egoist vind. om ten eerste op die leeftijd al met een meisje van 16 in bed te duiken. dat is gewoon egoistisch want je weet dat iemand zn jeugd nog moet beleven terwijl jezelf daar al voorbij bent. en ten tweede omdat hij alleen aan zichzelf denkt. mn zusje zorgt voor hun kind. als ze wat aan hem vraagt om wat te doen, zegt die gewoon rustig, ik ben ff aan het roken. hun kind was hier een keer en kroop gewoon tegen mijn vriend aan, waarschijnlijk omdat die thuis amper aandacht krijgt van een vaderfiguur. geen idee. mijn vriend was snel klaar met zn gedrag en doet dus vrij afstandelijk tegen hem. hij mag ons daarom ook niet meer. maar 2 weken terug lag mijn zoontje van 3 maanden in het ziekenhuis, hij was ziek, verkrampte helemaal en werd opgenomen, mocht na 5 dagen weer naar huis. ze wisten ervan maar mijn zusje die ik bijna wekelijks bel om te vragen hoe het gaat, heeft me nog niet eens een berichtje gestuurd, van hoe gaat het of wat is er aan de hand. voor hetzelfde geld lag hij daar voor zn leven te vechten. maar niks, tot op de dag van vandaag heeft ze niks van zich laten horen. en dat is vaker zo, als er hier wat is, is er totaal geen interesse voor. ik ben boos, teleurgesteld, denk waarom doe ik al die moeite voor haar, ik krijg er niks voor terug. ik ben bang dat ik mn zusje kwijt raak omdat hij wil dat ze me niet belt ofzo. maar dat is toch geen reden om zo tegen mij te doen. ik bedoel ze heeft echt wel wat te zeggen. ik dacht eerst ze is hoogzwanger mischien heeft ze wel wat anders aan dr hoofd, maar ze kan wel mn broertje feliciteren met zn verjaardag, daar denkt ze dan wel aan.. SORRY voor het megabericht. ik weet gewoon niet wat ik moet doen. aan de ene kant denk ik laat haar maar, als het zo moet dan liever helemaal niet. maar ik denk ook, ik kan toch niet mn hele leven ruzie met mn zusje hebben. ik wil wel met haar praten maar ook weer niet. ze is zwanger dus weet niet of ze dat aankan nu, maar straks is ze bevallen en wil ik mn nichtje ook zien. maar voel er niks voor om vrolijk tegen haar te doen, of om boos te worden als ze net bevallen is...
Ach meid wat vervelend! Kan me voorstellen dat dit wringt. Hoe is het nu met je kindje? Je mag denk ik best uitten dat je het jammer vond dat ze niet informeerde.
Advies geven in soort situaties is altijd makkelijk omdat er geen gevoel bij komt kijken.. Maar ik zou, als je haar je wekelijkse belletje geeft toch zeggen dat je van haar ook wel een belletje had verwacht toen je kindje in het ziekenhuis lag en dat je t jammer vind dat ze dat niet gedaan heeft.. Niks mis mee om dat gewoon te zeggen. Buiten dat om kan je niet voor haar denken, misschien voelt zij zich wel heel goed in de rol die zij nu thuis heeft. Jij denkt dat het naar is voor haar, op dr 16e getrouwd, nu 2e kindje onderweg e.d. maar misschien heeft ze het wel enorm naar haar zin.. Dat zou je eerst eens met haar moeten bespreken denk ik.
Ik zou haar bellen om te vragen waarom ze niet heeft gereageerd. Ik vind het ook erg raar dat ze met je zoontje in het ziekenhuis niet even belt en zou toch wel even verhaal gaan halen waarom ze niks heeft laten horen, gezien ze andere sociale verplichtingen wel kan vervullen. Succes in ieder geval. Lijkt me moeilijk om door een derde persoon de relatie met je zus te zien verslechteren.
Ehrm ... je zusje was daar toch zelf bij? Waarom is hij dan een egoist? Is je zusje gelukkig met hem? Laat ze dan.
Ze maakt andere keuzes dan die jij misschien zou maken. Wel jammer dat ze je niet opbelt hoe het gaat met jou kindje toen het ziek was. Ze is ook nog erg jong( in mijn ogen) Ook al heeft ze al veel verantwoordelijkheden. Hoe jij over haar man denkt doet er niet toe denk ik wel wat ze zelf denkt. Je klinkt erg veroordelend. Wie weet rooien ze het toch wel goed samen. Ze zijn nog jong. Zou gewoon interesseren blijven houden in haar leven, zonder dat je oordeelt. Hoe lastig ook.
Zelf zou ik ook teleurgesteld zijn maar niet iedereen is zo meelevend als dat jij bent een dat kun je ook niet verwachten van anderen. Maar misschien speelt er meer wat niks met haar man te maken heeft. Wilde ze je niet lastig vallen omdat je in het ziekenhuis bent of durfde ze niet te bellen omdat ze bang is een vervelend bericht te horen terwijl ze zelf zwanger is. Je zegt dat ze het weet, weet je dat zeker? Via wie? Misschien denkt ze wel mijn zus heeft me nieteens zelf gebeld... Dat ze wel aan je broer denkt vind ik logisch, zijn verjaardag heeft hij al zijn hele leven en dat vergeet je niet zo maar. Als dit je dwars zit zou ik haar bellen. Praat vooral uit je eigen gevoel, dus niet met verwijten, dit voorkomt ruzie. Ik vind wel dat je heel naar spreekt over haar leven en haar keuzes. Je doet ook heel veel aannames die helemaal nergens op gebaseerd zijn. Jouw zus was er zelf bij toen ze op haar 16e zwanger werd. Op die leeftijd slikte ik de pil en toen ik de eerste tijd met mijn man naar bed ging gebruikte wij condooms. Op 16 jarige leeftijd weet je de risico's. Daarnaast is er niks veranderlijke dan een puber, want dat is ze met 18 jaar nog. Zij beslist naar school te gaan en komt in aanraking met iemand die zwanger is en denkt gezellig, dat wil ik ook, samen zwanger zijn. Wie zegt dat haar man erachter zit? Ik weet niet of je je zusje en man ook last weten wat je van hun denkt zoals je hier hebt beschreven. Of op een andere manier ze zo'n gevoel hebben gegeven maar dan zou dat ook een reden kunnen zijn dat er meer afstand komt.
ik weet dat ik nu best negatief over haar en haar man praat. ik weet dat ze er zelf bij was. mijn ouders hebben het nooit over iets gehad, ook niet over de pil of iets, zijn christelijk dus verwachten zowieso geen seks voor het huwlijk, dus allemaal lekker naief. tuurlijk was ze er zelf bij en wilde ze het zelf ook. maar je kan van iemand van 16 toch niet verwachten dat ze daar goed over nadenkt op dat moment. als je 24 bent dan lijkt het mij dat je daar beter over nadenkt. en dat je ook weet dat iemand zn jeugd heel anders beleeft. daarnaast ben je op dat moment gewoon een pedofiel volgens mij. ik geloof ook echt wel dat ze heel gelukkig was(verliefd) in het begin was ik ook gewoon blij voor haar en was de band tussen ons erg goed en tussen ons en haar man ook. hij heeft zelfs een paar maanden bij ons gewoond toen ze een huis zochten. maar langzaam aan bleek dat hij gewoon gebruik van mensen maakt en dat hij alleen wat voor je doet als die er iets voor terug krijgt en werd steeds duidelijker hoe hij in elkaar zit. hij liegt alles bij elkaar. in het begin was het nog wel eens zo dat hij met mn vriend mee naar huis reed, dan hadden ze wat zwart geld. zeg maar 200. hij drinkt onderweg een 6pack leeg. tegen mn zusje zegt die dat hij 1 biertje op heeft en 50 euro heeft. hij zegt vaak dingen waarvan je weet dat het niet klopt. en ik hou niet zo van leugens. hoe moet je dan iemand vertrouwen. maar ze is zelf ook christelijk en ze zou niet zomaar scheiden. verder is het altijd een vrij onzeker meisje geweest, die zich alles laat zeggen, en ik merk dat hij daar goed gebruik van maakt. maarja daar gaat het niet eens om, ik denk alleen dat het er iets mee te maken kan hebben. en ja ze wist zeker dat hij in het ziekenhuis lag, want haar man werkt bij hetzelfde bedrijf als mijn vriend en zijn vader, hij zat bij mijn vriend zn vader in de auto toen mijn vriend hem erover aan de telefoon had. op luidspreker. en toen ik haar belde op dag 4 ziekenhuis om te vragen of ik een slaapzak kon lenen. zei ze, ik hoorde dat hij in het ziekenhuis lag. ik had toen zoiets van ja daar kom je nu mee. moet ik jou bellen terwijl je het gewoon weet dan. toen ben ik kortaf gebleven. ik weet dat ik heel negatief klink en jullie geven een antwoord waar jullie geen gevoel bij hebben. maar het doet mij wel veel pijn dat mn zusje zo veranderd en dat als ik haar nodig heb, ze me laat vallen als een baksteen
Als het je zo tegen valt zou ik het met haar uitspreken. Nu blijft het bij jou hangen en heb je er een rotgevoel van. Of ze er iets mee gaat doen is de vraag, niet iedereen zit zo sociaal in elkaar. Daarnaast is ze nog maar 18 en ondanks dat ze zwanger is van de tweede echt nog niet volwassen. Persoonlijk zou ik wanneer mijn broer zo zwart over mij en mijn man zou spreken afstand nemen en ook geen contact met hem zoeken. Jouw zusje voelt echt wel hoe je over hen denkt, hoe je omgaat met haar man. Maar je verwacht wel respect en aandacht van haar terug. Geloof doet er niet zo toe in deze. Als je volwassen genoeg bent sex te hebben ben je ook volwassen genoeg om een zwangerschap te voorkomen. Ongeacht of jouw ouders sexuele voorlichting hebben geven. Op school en internet is hier genoeg over te vinden. Om de schuld in de schoenen van haar man te schuiven vind ik echt belachelijk. Als jouw zusje zo is opgevoed is zij net zo "fout" als hij, ze heeft immers sex gehad met een volwassen man terwijl ze niet getrouwd is. Ze hebben samen sex gehad en zijn beiden schuldig. En zo te lezen heeft hij zelfs zijn verantwoording genomen door met haar te trouwen. Het is haar leven wat jij afvalt. De dingen die er gebeuren zijn tussen hen. Dat je teleurgesteld ben kan ik begrijpen maar geef niet meteen hem de schuld dat ze niet gebeld heeft. Hier heeft ze zelf een aandeel in. Bedenk eerder hoe je dit kunt oplossen. Praat met haar, leg je gevoel uit.
Wat vervelend zeg!. Maar ik zou het gewoon eerlijk zeggen dat je het niet leuk vind van haar dat ze geen bericht heeft gestuurd of iets. Anders blijf je er mee zitten.
het is een hele tijd goed gegaan nogmaals, en ik doe ook gewoon normaal tegen hen, heb nooit wat slechts over hem gezegt tegen haar. het is haar keuze en als ze er gelukkig mee is dan is dat zo. alleen ik merk wel dat ze erg veranderd door hem en dat ze zich ook zo gaat gedragen. en voorheen viel het me niet zo op. maar ik heb er uren van wakker gelegen en had eigenlijk zoiets van ze zoekt het maar uit. dan maar ruzie. maar wilde het ook van haar kant bekijken.. ik heb er over nagedacht, maar ik heb haar geen reden gegeven om zo te doen. de laatste keer dat ik haar sprak was ook alles gewoon nog goed en kon ik gewoon met dr lachen. het kan zijn dat ze merkt dat ik haar man nou niet echt geweldig vind. ze komt vaak naar me toe met verhalen hoe hij doet en dat ze dat niet leukt vind. als ze mij dingen verteld als hij heeft in een jaar tijd 2 luiers verschoont of we hadden eigenlijk kleertjes moeten kopen maar hij heeft het geld uitgegeven in het casino... dan kan ik toch ook niet doen alsof ik hem heel aardig vind. maar ze verteld het me zelf en ik vind het belachelijk... maja ze weet dat ik zo reageer. waarom zou ze het me dan vertellen. ik wil haar dan wel advies geven maar hou me in, omdat ik weet dat je dat toch niet wil horen. mijn vriend is juist wel heel erg betrokken bij onze kinderen, dus ik schrik daar ook eerder van denk ik. mischien vind ze dat ook wel niet leuk als ze dat vergelijkt met hoe het bij hen gaat.. ik weet het niet.. ik heb haar inmiddels een berichtje gestuurd met het volgende ik vond het niet zo leuk dat toen ... in het ziekenhuis lag je me niet ff gebeld had of een berichtje heb gestuurd hoe het ging, er had ook wel wat ergers aan de hand kunnen zijn. het komt bij mij over alsof het je niet zoveel interesseerd. ik bel jou wel vaak hoe het gaat en steun je als het nodig is. tot de dag van vandaag is het blijkbaar teveel moeite om te vragen wat er aan de hand was en hoe het nu gaat. mischien zie ik het wel verkeerd maar waarom hoor ik niks van je? geeen reactie, ben benieuwd of die nog wel gaat komen
1992, ik vind dat je gelijk hebt: een meisje van 16 is nog zeer beïnvloedbaar en weet nog niet wat ze wil in het leven. Ze kan er van overtuigd zijn op dat moment, maar je moet een puber inderdaad laten puberen ipv een kind mee te krijgen. Sorry. Ben het daar niet mee eens. Een man van 24 jaar moet beter weten. Als het echte liefde is, kunnen ze gerust nog wachten tot zij ouder is en haar school heeft afgemaakt. En nog een tweede kind 2 jaar later... sorry hoor, maar die man is dan 26 jaar en nog geen stukje wijzer? Hoe gaat ze haar school afmaken met 2 jonge babies/kinderen? TS, je hebt gelijk. En het is niet mooi dat ze jou niet gevraagd heeft hoe het ging.