Hoi, Zolang ik mij kan herinneren schopt Ties stennis als ik hem ergens heen breng. Eerst was het naar het KDV, waar hij ruim 3 jaar heen is gegaan, nu is het school. Ik ben echt een kwartier bezig om te zeggen dat ik nu ECHT weg ga, en aangezien meneer echt NOOIT eens uit zichzelf doei zal zeggen en lief gaat spelen, handig ik hem meestal over aan de juf, die hem dan beet pakt of optilt waarop ik weg kan. Zodra ik weg ben gaat het goed, het is gewoon het punt van afscheid. Altijd al geweest maar ik word het wel echt zat! De andere kinderen gaan toch ook lief spelen en zeggen doei,geven een kusje en klaar! 's Nachts is het net zo'n drama. Ik ben elke keer minstens een uur bezig om hem in bed te krijgen. Uiteraard lees ik elke avond voor, dat gaat goed maar dan begint het gezeur! Mama, ik wil..... mama ik wil dit, mama ik weet niet wat ik wil, mama ik vind het niet zo fijn in bed..... ik wil ik wil ik wil en maar zeuren! Heeft er iemand de gouden tip? Word er zo moe van, dat eeuwige moeilijke gezeur en gedrag.... alsof het verschrikkelijk is om naar school te gaan of te slapen, terwijl hij het allebei toch heel graag doet! Mijn humeur word er in ieder geval niet beter op...... ik ga altijd met een rot gevoel weg van school of uit zijn kamer, niet een rot gevoel omdat ik hem daar achter laat, maar een rot gevoel omdat ik wel eens gewoon normaal weg wil kunnen, word het echt zat!
Consequent zijn. Als ik lees dat je een uur bezig bent 's avonds en een kwartier op school, dan ligt dat ook wel een beetje aan jou. Wees duidelijk en trap niet in zijn truukjes om jou langer bij hem te houden. Op school: Mama gaat, kus geven en gaan. 's Avonds: verhaaltje, instoppen, kus en gaan. Blijft hij zeuren dan zeg je nee, het is tijd om te slapen mama gaat naar beneden. Hij zal je uit gaan proberen, maar de kunst is het volhouden. Het zal niet mee vallen, maar als het goed is is het in een week geregeld. Heel veel succes ermee!
mijn eerste gevoel is dat je veel te lang tijd rekt. een kwartier lang doei zeggen is 14 minuten te lang. zeker als je weet dat je kind er moeite mee heeft. hij zal alle ruimte pakken en optimaal benutten. spreek met de juf duidelijk af hoe het plan van aanpak is als jij binnenkomt. als je gaat zitten wachten tot hij eindelijk eens doei zegt dan kan je vrees ik lang wachten. gewoon naar binnen gaan en aan de juf overhandigen en doei zeggen en ook echt meteen weggaan. hij zal dan vanzelf door krijgend at er geen ruimte meer is voor claimen. je zegt zelf al dat het als je weg bent geen probleem meer is, dus met die gedachte kun je met een gerust hart weggaan. voor de nacht zal het wat meer moeite gaan kosten. ik denk dan ook eerst school dan het andere probleem aanpakken.
Ik denk dat je een gevoelig mannetje hebt. Als je alles stap voor stap aan hem verteld, mama brengt jou naar school en dan moet ik gelijk weg want mama moet nog boodschapjes doen want anders hebben we straks geen lekkers op brood (bv) Bereid hem voor op wat allemaal komen gaat, tuurlijk weet hij al heel veel, maar hij is erg aan je gehecht en wil graag bij je zijn. Kan het zijn dat hij zijn kamertje eng vindt doordat hij mssn. dingen ziet? Zeg bv. als je hem naar bed brengt "iedereen de kamer uit .... dit is ..... zijn kamer .... gaat nu slapen. Het is maar een idee hoor. Jou verhaal komt me bekend voor, sinds ik dit bij mijn dochter doe gaat het erg goed. Groet, Hillegonda
misschien zijn bed op een andere plek in zijn kamer, vraag hem eens waar hij denkt dat zijn bed moet staan waardoor hij het wel fijn vindt in zijn bed.....(als dat kan in zijn kamer natuurlijk.... verder zoals de rest ook al zegt, duidelijk zijn bij het afscheid nemen en het vooral kort kouden.... succes.....
Het eerste wat me te binnen schiet als ik je verhaal lees (en ik baseer dit puur op je verhaal, ik weet natuurlijk niet hoe het dagelijks gaat bij jullie, dus zie dit niet als een aanval): je zoon is onzeker en gevoelig als het gaat om het gescheiden worden van jou, en zoekt bevestiging bij jou. Jij wijst hem daarin af door ongeduldig te zijn/te mopperen. Gevolg: hij gaat nog meer bevestiging vragen, en zijn gedrag wordt versterkt. Kun je je wel inleven in zijn gevoelens? Vraag je ernaar wat hij voelt of waar hij bang voor is? Probeer je dat samen met hem dan ook weg te nemen? Misschien is dat een idee... Ik vertoonde als kind ook dit gedrag toen ik naar de kleuterschool/basisschool ging. Dit had puur met verlatingsangst, gevoeligheid en onzekerheid te maken (dat weet ik omdat ik me dat allemaal nog kan herinneren). Als mijn moeder daarop met ongeduld en gemopper had gereageerd, had ze het alleen erger gemaakt denk ik.