Al een hele tijd kriebelt het voor een kleine brusje voor onze meid en mijn vriend heeft nu ook gezegd dat hij aan mij over wil laten wanneer we ervoor gaan. ergens wil ik het dolgraag, ergens ben ik er wel bang voor. ben 8 van de 10 dagen extreem moe, heb 3/4 jaar wekelijks of vaker extreme migraines gehad waarvan een paar keren zelfs 8-12 uren bijna helemaal blind geweest.... nu ben ik zo bang dat het weer gebeurd. ook al loop ik nu bij de neuroloog en is het nu weer stabiel en kunnen we dan eerder ingrijpen. daarnaast tja, ik weet nu hoe zwanger zijn is en het bevallen. ook al ben ik redelijk fluitend door beide gekomen, nu vind ik het wel wat eng... aan de andere kant denk ik: het gaat nu toch ook goed en heb gelukkig een super makkelijke dochter en gaat het me ondanks alle medische ongemakken toch aardig goed af. is dat normaal dat het toch zo veel enger lijkt dan bij de eerste?
Nee hoor, dat vind ik logisch. Je weet immers wat je te wachten staat. Je kunt nu echt niet meer voor het gemak alle moeilijke / zware kanten vergeten. Toen mijn man en ik anderhalf jaar geleden besloten voor een tweede te gaan, was dat - gezien de omstandigheden - vooral een rationele beslissing. We wisten dat we graag meer kinderen wilden, dus het was puur de vraag: wanneer? We hadden zoiets van "er is nooit echt een moment dat het echt goed uit komt, dus dan kunnen we net zo goed meteen maar beginnen." Hoewel dat op zich waar is, waren we na de eerste ronde allebei opgelucht dat het niet raak was. Daardoor wisten we dat we er emotioneel nog niet helemaal aan toe waren. (Vervolgens zijn er een tijd lang omstandigheden geweest, waardoor het echt niet kon, maar dat is nu bijna voorbij.) Wij hebben juist een hele zware zwangerschap en kraamtijd gehad, waardoor ik nog erg opzie tegen een nieuwe zwangerschap en het eerste half jaar. Soms kan dat me best aanvliegen. Toch weet ik zeker dat ik nog een kind wil. Als ik nu ongesteld wordt, ben ik teleurgesteld. Als ik denk aan het idee dat ik zwanger zou zijn, maakt dat me juist blij, terwijl ik het toendertijd in die twee wachtweken steeds benauwder kreeg. Dat zegt me dat ik er nu steeds meer aan toe ben. Toch blijft ik er ook wel tegenop zien.
kraamtijd was hier gelukkig wel goed door het geboorte hotel, kon niet meer lopen/staan en had nog lang pijn. ik kan dat ook alleen maar aanraden, dat was echt heerlijk, ook voor mijn mannetje. hier moet ik helaas nog uitsluitsel krijgen van de neuroloog, met deze medicatie mag ik absoluut niet zwanger worden. morgen kijken of ik ermee kan proberen te stoppen of dat ik over kan stappen naar veilige pillen. zou anders nog 3 a 4 maanden moeten wachten, opeens lijkt dat weer eeuwen haha. dan is het idd nog geen tijd ervoor denk ik als je het benauwd krijgt. dat heb ik dan gelukkig nu niet echt. alleen soms als ik zo bedenk hoe ik dat dan allemaal moet gaan managen enz
Vanochtend de kleine wakker moeten maken omdat ze naar het KDV moest. Papje erin en aankleden als een gek, toen schoot toch wel even door me heen "hoe ga ik dit in godsnaam redden met 2 kleintjes?". Maar als ik erover nadenk benauwd het me vooral dat er geen tweede zou komen. Ik kan me niet goed indenken hoe het is met een lastige medische situatie maar je lijkt je er nu ook al goed doorheen te slaan Beckje. Ik hoop voor je dat afbouwen/veranderen van de medicatie een optie is voor je.
Ik vind het ook doodeng, je staat er gewoon wat minder onbevangen in dan bij de eerste. Ik ben me veel meer bewust van alle risico's en mijn eerste bevalling was op z'n zachts gezegd zeker geen pretje. En toch, wordt ik intens verdrietig als ik er aan denk dat onze prachtige dochter nooit een broertje of zusje zal hebben, en dat ik nooit meer zwanger zal zijn en nooit meer die oerkrachten van een bevalling mag meemaken. Dus ook wij gaan er weer voor en hopelijk is het snel zo ver!
Ik hou in mn achterhoofd, ja het gaat enorm zwaar zijn, ja we gaan er het eerste half jaar bijlopen als zombies, ja ik ga denken "waarom wou ik terug een baby?", maar ik weet dat het alleen maar beter wordt Ik zie de kindjes later samen spelen, of ons met zen vieren aan tafel zitten en dan voel ik me gerust
dat hou ik ook voor me idd. en als ik aan mijn schoonmoeder denk... haar moeder heeft 18 kinderen op de wereld gezet.... waarom zou ik dan geen 2 kunnen :') ben zelfs enigst kind, moet zeggen dat ik het soms nog steeds ergens jammer vind, gezien mijn moeder er niet meer is en mijn vader naja.... lang verhaal.... dan is het wel zo fijn alsje nog familie hebt
vandaag met de neuroloog erover gehad. ik ga afbouwen met de medicatie. ben alleen vergeten hoe lang ik erover minimaal moet doen, maar denk dat het wel meevalt heb nog voor 1,5 week 'de pil'. denk dat ik het dan er maar bij laat en in die tijd afbouw en we er gewoon maar voor gaan als mijn migraine onder controle blijft
Wij niet gaan bijna voor een 3de. Al weet ik al sinds daymian (bijna4) geboren is dat im nog een kindje wil, ik vi d het heel spannend. Ik heb tijdens beide zwangerschappen behoorlijke last van mn bekken gehad (kon geen 300meter lopen zonder krukken op het laatst) en ik ben bang dat dat nu ook wel weer gaat gebeuren. Aan de andere kant zit er nu langere tijd tussen de zwangerschappen dan de vorige keer en ik ben nu al extra aan het trainen voor sterkere spieren. we gaan ervoor en ik laat het wel over me heen komen.
dat is heel verstandig idd, had ook BI, ik ga zeker weten niet meer zo lang doorlopen en zorgen dat mijn rugspieren weer sterker worden (ook nog hypermobiel, dus alles is wat gammel hihi) denk dat met voorkomen het een stuk beter word dan de vorige keer nu maar hopen dat mijn moppie niet zo jaloers doet, ze vond het al een ramp toen mijn vriend met een ander kindje speelde en owee dat jochie pakte haar schep af die ze zelf aangaf... maar later vond ze hem wel oke