Mijn zoontje is net twee maanden oud en is over het algemeen geen makkelijke baby. Mijn bevalling was zeer traumatisch, en de nasleep was ook niet zo prettig. Maar sinds onze zoon twee weken oud is denk ik al aan een volgend kindje? Ik mis mijn zwangere buik ook enorm. En als ik foto's zie van mijn toen nog zwangere buik kan ik alleen maar denken aan hoe mooi mijn buik was en hoe bijzonder het achteraf was. (Ik was heel bang dat het mis zou gaan, ivm eerdere miskraam) Ik ben bang voor alle dingen die eventueel fout kunnen gaan bij een tweede kindje, de zwangerschap en de bevalling. Maar toch blijf ik mijn buik missen! Een jongensnaam heb ik al. En ik schrijf ook mooie meisjes namen op.. voor mocht ik die ooit nodig hebben. Ik geniet met volle teugen van mijn zoontje. En ik wil eerst een paar jaar van hem genieten voordat ik mijn aandacht ga verdelen, maar toch trekt het op een of andere manier. Is dit herkenbaar? Hormonen kwestie? Ik vind het zo gek! Ik had serieus nooit gedacht er zo over te denken. Het is ook niet zo dat ik er de hele dag aan denk hoor, maar ik vind het vooral gek dat ik al aan een volgend kindje denk haha.
Dit klinkt mij zo herkenbaar in de oren! Mijn zoontje is nu 16 maanden. En ik heb ook geen fijne bevalling gehad. Heb een hele erge fluxus gehad en herstel ging heel moeizaam. Maar ik had ook de eerste maanden ontzettend heimwee naar het zwanger zijn en wilde ook heel graag een tweede kindje. Uiteindelijk werden die gevoelens wel minder sterk en word het anders. Ik denk ook zeker dat de hormonen in het begin een rol spelen met dat je dat nog allemaal voelt. Mijn partner en ik wilde sowieso ook altijd graag een tweede en een niet te groot leeftijdsverschil er tussen. Dus momenteel ben ik wel 10 weken in verwachting van onze tweede en vind het allemaal weer heel spannend en bijzonder.
Waardoor was jou bevalling eigenlijk traumatisch en ondervind je hier geen last van? En hoe gaat het verder nu met jou herstel? En verteld dat je zoontje geen makkelijke baby is hoe komt dit door reflux of iets anders?
Bij mij waren het de hormonen die mij na de geboorte van onze dochter zo deden verlangen naar nog een kindje. Na een maand of 4 werd dit minder. Toen ze bijna anderhalf was werd het verlangen weer groter en raakte ik zwanger. 9 maanden later werd ze grote zus. Na de tweede dat niet meer zo ervaren.
Hier ook (deels) herkenbaar. Niet het missen van het zwanger zijn/mijn buik want dat vond ik helemaal niet zo jofel . Wel de wens voor een tweede. Die was er al toen ik net zwanger was en meteen in de kraamweek kwam hij weer naar boven/was er nog steeds. Ik durfde het niet echt uit te spreken want dacht ook dat zijn de hormonen. Maar toen kwam mijn vriend er zelf mee! Nu ruim vier maanden later is de wens er nog steeds, misschien zelfs wel meer. Wij hebben daarom besloten om rond de zomer voor een tweede kindje te gaan.
Gefeliciteerd! Mijn vriend wilt ook graag een tweede, en krijgt zelfs kriebels in zijn buik als we het er over hebben haha. Ik heb ook een fluxus gehad, gelukkig hield het bloeden al snel op en viel het redelijk mee. (Geen transfusie bijvoorbeeld) Ik heb 12 uur gedaan over 3 cm, ik heb bijna 4 uur geperst en had een hele zware bevallING. Normaal word er veel eerder ingegrepen. Maar mijn zoontje zijn hartslag bleef gelukkig heel erg goed. Maar hij wou er gewoon echt niet uitkomen! Elke keer perste ik me kapot, 5x lang persen in een perswee, soms zelfs 6x. Iedereen zei dat ik het zooooo goed deed, alleen mijn zoontje kroop als het ware elke keer weer terug. Uiteindelijk is hij gehaald met een vacuümpomp en knip. (Hij woog ruim 4.2 kg) Ik heb echt van alles geprobeerd trouwens om die 10 cm te krijgen. Baarkruk, staand (wat een hel was dat) Weeënopwekkers op de max. Weeënapparaat meet ding? Was stuk en zei dus dat ik niet zulke sterke weeen had ofzo. Maar die bleken heel erg heftig. De eerste week a 10 dagen kon ik alleen zijn fles geven. Mn vriend moest alles voor me doen. Ik kon mijn zoontje ook niet laten boeren ivm knip en hechtingen. Ik heb echt geleden, de genezing van de knip was echt vreselijk pijnlijk. (Ik spot er niet mee, maar ik had zoveel pijn dat ik mezelf bijna wat wou aandoen) De pijn van de genezing was nog erger dan mijn bevalling! Mijn zoontje heeft verborgen reflux, hij kwam s'nachts tot 2 weken terug om de 2.5 uur ik sliep dus amper. Overdag wilt hij alleen maar bij mij. Hij slaapt niet in de box of in zijn bedje. Vaak gaan er uren vooraf voordat hij in slaap valt (overdag) en soms gaat het wel sneller. Ik heb een draagzak, dat helpt. Maar ik moet dan continu in beweging blijven, soms wel 3 uur achter elkaar... dan ben ik kapot haha. Hij slaapt ook niet in de kinderwagen. 1x geslapen, maar dat was waarschijnlijk een perongelukkie van hem haha. Dit is een korte samenvatting haha. Hij wordt nu wel wat makkelijker, en ik weet ook dat een baby veel bij mama wilt zijn natuurlijk. Maar het had wel fijn geweest als hij zich even een uurtje liet wegleggen in de box ofzo.
Wat fijn trouwens dat het herkenbaar is! Ik dacht al huh hoe kan dit nou? Ben ik de enige die hier last van heeft?
Dit hoor ik vaker! Mijn vriendin zei het ook, dat ze vlak na de geboorte van haar zoontje gelijk weer een verlangen had naar een kindje, maar dit na enkele maanden weer afzakte. Mijn dochtertje is nog geen 4 weken en ik denk ook alweer aan een tweede, terwijl ik steeds zei voorloooooopig niet, want ik vond de zwangerschap een drama! Dus hoop dat het bij mij ook een hormonenkwestie is en over een paar maandjes afzakt hoor, hahaha!
Jeetje heel heftig als ik het zo hoor! Heb je veel bloed verloren bij de fluxus? En waardoor is deze bij jou ontstaan? Ook mijn respect trouwens voor 4 uur persen jeetje mina dat valt echt niet mee! Mijn bevalling duurde in totaal ongeveer 12 uur waarvan 75 minuten persen. Maar daarna wilde de placenta niet komen en ik bleef maar bloed verliezen. Artsen gaven me 2 spuiten in me been maar die hielpen niet en duwde heel hard op mijn buik maar niks werkte. Uiteindelijk met spoed naar ok om het te laten verwijderen. Ik had in totaal 2,7 liter bloed verloren maar ze wilde geen transfusie geven(wat ze normaal wel doen) omdat ze vonden dat ik er best goed bij zat(gaf mijn zoontje de borst enzo en hield me sterk door de adrenaline) heb de volgende dag wel een ijzerinfuus gehad en moest floradix gebruiken. Ik had een 2degraads ruptuur maar ik moet zeggen dat ik van de ruptuur niet heel veel last had maar had ook een hele grote aambei door het persen en heb hier veel last van gehad. En ben de eerste maanden echt veel moe geweest(niet alleen door de gebroken nachten) mijn zoontje wilde ook alleen maar bij mij liggen en slapen. Gelukkig snachts sliep hij wel in zijn wiegje. Heb die periode ook vaak gedacht asjeblieft slaap 1 keer een uurtje in de box of ergens anders in plaats van bij mij. Maar nu hij ouder is en zelfstandiger mis ik het soms echt wel! Dus ik snap je heel erg goed dat je graag wilt dat hij even ergens anders kan liggen maar geloof je er komt straks een tijd dat je het echt gaat missen. Dus probeer er zoveel mogelijk van te genieten! Hoe gaat het nu met de verborgen reflux? En ben jij nu na 2 maanden van onder wel wat beter genezen en minder pijn? En vroeg mij af of je geestelijk nog veel bezig bent met de bevalling? Ik zelf had in het begin niet zo heel veel moeite mee dat mijn bevalling niet zo gelopen is als ik voor ogen had ben zelf een erg nuchter persoon. Maar merkte een jaar na de bevalling toen ik een ziekenhuis programma aan het kijken was en zag hoe iemand onder narcose lag met een zuurstof slang in zijn keel enzo dat ik toch even wakker geschud werd van 'he zo heb ik er ook bij gelegen, en daarom had ik pijn in mijn keel'. Maar me beste vriendin heeft bij haar tweede bevalling een ernstige fluxus gehad nog meer bloedverlies dan ik en zij heeft echt een burn out daardoor gehad. En hier word vanuit het ziekenhuis ook vaak voor gewaarschuwd. Maar wat leuk dat je vriend ook dezelfde gevoelens heeft! Sorry voor het hele lange verhaal
Ik hoop het ook voor je Bij mij verdween dat gevoel echt als sneeuw voor de zon. Echt heel gek. Pas meer dan een jaar later kwam dat intense gevoel weer terug. Nog gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter!
Apart is dat he. Zullen toch hormonen zijn. Een kinderwens is inderdaad zo een intens gevoel hè. Je kunt het soms niet eens beargumenteren, waarom je dat kindje nu zo graag wilt. Het moet er gewoon komen! Jij gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ja ik herken het ook! Een week na de bevalling wilde ik een tweede, haha. Maar dat gevoel is langzaam weggezakt en ik weet nu voor 99% zeker dat we compleet zijn zo. Ook gezien onze geschiedenis en allerlei andere factoren denk ik dat het goed is zo.
Geeft niks hoor een lang verhaal. Leuk juist! Nou ik heb "maar" 1.5 liter verloren ongeveer. Al met al viel dit gelukkig nog mee. Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam. Toen duurde het heel erg lang voordat ik alle stukjes (stolsels) kwijt was etc. En verloor ik heel erg veel bloed! Er was toen sprake van of ik met de ambulance naar het ziekenhuis moest of met de auto, maar gelukkig kon ik met de auto. Eenmaal in het ziekenhuis werd ik wel steeds slapper, maar de gynaecoloog zag dat de meeste stolsels al weg waren en ik redelijk schoon was. (Tijdens het bezoek aan de gynaecoloog kwam er een heel groot stuk nog uit) ben toch gelijk aan de floradix gegaan. Maar dat terzijde, ik was daardoor al goed voorbereid. Ik had een bevalplan en ik vond het allemaal niet zo boeiend, maar het enige wat ik in koeienletters had geschreven was LET OP BLOEDVERLIES. Voordat ik ging bevallen stond al vast dat ik een injectie zou krijgen om de placenta los te laten komen. (Achteraf bleek dat standaard te zijn in het ziekenhuis waar ik ben bevallen) Gelukkig werkte dit ook. Wel voelde ik mezelf daarna wat leeglopen. Ik drukte op het belletje, de zuster kwam en ik zei ehhhhh volgens mij moet ik een nieuwe inlegger, en onderlegger etc. En jahoor die was doorweekt. Godzijdank was het daarna nog 1x redelijk rap een ander verband vol. Maar toen ging het bloeden gelukkig steeds langzamer. (Al met al dus wel 1.5 liter) maar niet gelijk achter elkaar. Ik had ook ijzertabletjes gekregen en ook nog Floradix genomen eenmaal thuis. Ik voel me verder prima, ondanks dat ik een laag hb had merkte ik er weinig van! Het lange persen was echt vreselijk. Mijn zoontje kwam ook paars ter wereld trouwens, hij glimlachte toen hij werd geboren. Daarna ging hij hoesten en huilen en was alles goed. Hij scoorde ook heel goed. (Een 9 en daarna 10) Van onder is het helemaal goed gelukkig. Wel had ik ook enorme aambeien (niet zo gek van 4 uur persen) echt. De kraamzorg had niet zovaak zulke gezien. Maar wonderbaarlijk waren ze na een dag of 5 echt al VEEL MINDER. Geestelijk ben ik er niet zoveel mee bezig. Maar ik weet gewoon dat de klap nog wel zal komen, dit had ik namelijk ook na mijn miskraam. Heel nuchter dacht ik ja, het was heel erg naar enzo maar het had vast een reden dat het mis ging. (Het was gelukkig redelijk vroeg in de zwangerschap) achteraf kwam de klap wel. Mijn zoontje zijn verborgen reflux is naar. Maar ik moet er bijzeggen dat er veel kindjes zijn die het erger hebben! Het ergste vind ik dat hij soms zo druk met terug slikken is, dat hij vergeet te ademen. Heel erg eng is dat, maar zelf is het een heel stoer jongetje en lijkt hij er niet zo heel erg veel last meer van te hebben. (We verdikken oa zijn voeding, en leven alle leefregels op) Wat stoer trouwens dat je weer zwanger bent. Want een fluxus is wel echt heftig, vooral als je 2.7 l verliest. (En een vriendin die het nog erger had, dat gaat dan toch wel door je gedachten) Voel je je goed? En ben je bang voor de volgende bevalling?
Ook wel fijn om dit te horen. Ik hoop dat het bij mij ook wat wegzakt, zodat ik er echt heel goed overna kan denken en eerst kan genieten van mijn zoontje! Het is ook niet zo dat ik nu gelijk per se nog een kindje wil. Maar ik denk er wel af en toe aan. Wie weet houd ik het er later ook wel bij eentje. (Ook nog afwachten of een eventuele tweede ons gegund is, want is ook niet zo vanzelfsprekend)
Hihihi zoals jij! ❤ Ik wens je een hele fijne zwangerschap! Het is en blijft een wonder om zwanger te mogen zijn.
Jeetje wat een heftige eerste zwangerschap heb je ook gehad dan! Ik snap ook wel dat je dan in je bevalplan zet 'let op bloedverlies'. Bij mij zat inderdaad tijdens mijn fluxus ook mijn vriendin in mijn achterhoofd en ik riep ook op een gegeven moment 'er moet nu iets gebeuren want dit gaat niet goed'. Ik voelde mij ook wegzakken en kreeg ook zuurstof toegediend. En het enge was ook op een gegeven moment dat het je niet zoveel meer kan schelen. Ik was ook zo blij dat ze me op OK onder narcose brachten. Die vriendin werkt ook in het ziekenhuis op de verlos afdeling en ziet daar soms ook de meest schrijnende dingen voorbij komen en soms verteld ze ook weleens wat. Dus ik wist ook heel goed dat een fluxus verkeerd kon aflopen en hier was ik op een zeker moment ook wel bang voor want als je dan ziet hoeveel bloed eruit komt. Maar ik moet zeggen dat ik niet heel bang ben voor herhaling. Sowieso beval ik dit keer ook gewoon weer in het ziekenhuis en is mijn verloskundige en het ziekenhuis op de hoogte van mijn vorige bevalling dus mocht het dit keer weer niet goed gaan dan zullen ze veel sneller ingrijpen. Maar het zou natuurlijk kunnen dat hoe meer ik naar de bevalling toe ga dat er misschien wel meer angst komt maar dit weet ik niet. Op dit moment sta ik er best nuchter in. Gebruikte jij bij je aambeien ook curanol tabletjes en zalf? Fijn dat je zo een heerlijk stoer mannetje hebt! Heb vaak gehoord dat het verdikken van de voeding met johannesbroodpitmeel erg goed helpt. Gebruik jij dit ook om het te verdikken?