Hallo dames, Afgelopen week, dinsdag op woensdagnacht werd ik wakker met een gemene buikpijn rond/boven de navel. Ik dacht toen in eerste instantie een PDS aanval. Woensdagochtend werd die pijn snel feller en ben ik halverwege de ochtend de bank opgekropen en er niet meer vanaf gekomen. Pijnstilling die ik nam deed niks (pcm en naproxen). Donderdagochtend was de pijn nog niet afgenomen alleen wat verplaatst naar meer midden/onderin de buik. Ik vertrouwde het niet en ging langs de huisarts. Deze deed wat onderzoeken en liet mijn crp prikken, die bleek 77. Hierop stuurde hij me naar de spoedeisende hulp. Daar na lang wachten en meerdere pijnlijke onderzoeken kon de radioloog dmv een echo zien dat er vocht en pus in de buik zat ter hoogte van de blinde darm. Een ct scan bevestigde dat het de blinde darm zelf was die ontstoken was. Ik werd opgenomen en zou diezelfde avond nog geholpen worden. Om 21u werd ik naar de holding gereden en uiteindelijk om middernacht weer naar de afdeling want er kwam teveel spoed tussen. Godzijdank kreeg ik inmiddels morfine die de pijn dragelijk maakte. De volgende ochtend bleek bij controles dat ik koorts had (39.2) wat vrij uitzonderlijk is want ik maak zelden koorts aan. Er werd direct antibiotica via infuus gestart maar die ging er na een uurtje ook weer af want ik mocht naar de OK. Hartstikke mooi want wat was ik beroerd. Toen ik eenmaal een beetje bij was, een hele klus want ik kom vrij slecht uit narcose kwam een verpleegster van de afdeling mij halen. Zij deed de overdracht met de Holding verpleegkundige en beide dames waren verbaasd dat er geen antibiotica gestart hoefde te worden want er stond in het OK verslag dat de appendix geperforeerd was. Ikzelf was ook verbaasd want ik had op de spoedpost flink zitten Googlen en las overal dat bij perforatie de buik schoongespoeld word en je langer moet blijven omdat je een aantal dagen antibiotica krijgt. Later op de afdeling kreeg ik dit ook van meerdere artsen en assistenten te horen. Mijn lijf is de rest van de dag nog flink bezig geweest met alle ellende eruit te werken dmv zweten, doorweekt was ik. De volgende ochtend had ik een vrolijke verpleegster aan mijn bed die zei zoooo straks lekker naar huis. En ik dacht noooouuu… Mijn buik doet nog steeds waanzinnig zeer en top voel ik me niet. De chirurg die me geholpen heeft deed de rondes dus ik kon hem eindelijk vragen hoe het zat. Zijn antwoord op de vraag was; ‘De blinde darm was inderdaad geperforeerd maar er zat niet veel vuil in de buik, ik heb het schoon achter gelaten dus antibiotica vind ik niet nodig. Lekker naar huis met een paracetamolletje en bij koorts of toenemende pijn bellen’. Maar nu thuis zit ik niet lekker. Ik heb een behoorlijke geschiedenis op medisch, fysiek en psychisch vlak. Dit is mijn 6e operatie sinds 2015 waarvan de 5e buikoperatie. De laatste 3 operaties in 17 maanden tijd. Dit hele gebeuren is me niet in de koude kleren gaan zitten. Naast dat het mentaal z’n weerslag heeft ben ik als de dood dat ik misschien toch nog een buikvlies ontsteking ga ontwikkelen. Ik houd scherp mijn temperatuur in de gaten, deze wisselt tussen 37.2 en 37.6 met duidelijk verschil als ik pijn medicatie heb gehad (basistemp is 36.2, dat was hij ook op de ochtend van ontslag). Ook houd ik mijn buik in de gaten, die buiten dat ik natuurlijk goeie spier- en wond pijn heb, ook nog steeds ontzettend pijnlijk is door de gehele buik. Goed ontzettend lang verhaal, waarvoor excuses, het voelt fijn om het even van me af te schrijven, ik weet dat hier meerdere zorgprofessional en misschien wel ervaringsdeskundigen zijn. Moet ik vertrouwen op het oordeel van de arts? Wacht ik het af? Of ik ga ik toch aan de bel trekken met mijn zorgen? Vooral bij het laatste ben ik bang niet serieus genomen te worden omdat de arts zei dat het niet nodig was. Dankjewel voor het lezen in ieder geval!
Wat heftig dat je dit hebt meegemaakt. Ik zou in dit geval wel vertrouwen op de arts. Ik heb hetzelfde meegemaakt toen ik 14 was, ook geperforeerd maar bij mij zat mijn hele buikholte vol pus. Ik kwam de OK al af met 2 drains en inderdaad antibiotica vanwege de buikvliesontsteking. Had 41 graden koorts en heb hiervoor een maand in het ziekenhuis gelegen (waarvan 2 weken antibiotica, meerdere ct scans, extra drains, ontstekingen in mijn lever, alles erop en eraan dus) Ik ga er dus van uit dat jouw chirurg goed heeft kunnen inschatten hoe ernstig de perforatie geweest is. Het is goed van je dat je zelf je temperatuur in de gaten houdt. Ik wens je veel beterschap!
Ik snap heel goed je angst en je twijfel, gezien je geschiedenis. Ook ik zelf weet hoe lastig het is om te vertrouwen op je lijf en de artsen als je lijf je al meerdere keren flink in de steek heeft gelaten. Probeer nu toch goed je lichaam te voelen. Als het mis is merk je dat denk ik vrij snel door koorts. En dan gelijk aan de bel trekken. Geen koorts betekent volgens mij dat je geen buikvliesontsteking ontwikkelt. Sterkte met je herstel!
Oh ik snap je zorgen heel goed. Hier ook een acute blinde darm ontsteking meegemaakt die geperforeerd was (in 2014). Ik moest toen wel 5 dagen blijven, en na 1,5 week thuis toch weer terug en nog een week ziekenhuis ivm terugkerende koorts ivm een ontsteking/abces waarvoor opnieuw ongeveer een week antibiotica.Had die middag nog follow-up consult gehad en daarbij aangegeven dat de pijn weer toenam, maar daar moest ik maar meer paracetamol voor nemen aldus de chirurg. Diezelfde avond dus nog opgenomen uiteindelijk ivm koorts. Moraal van het verhaal; vertrouw op je lichaam. De arts zal het waarschijnlijk goed hebben kunnen inschatten want dat is de enige die het gezien heeft, maar mocht er toch iets broeien zal je lichaam dat snel genoeg aangeven. Ik was er toen redelijk laconiek onder (ik dacht ik bel maar voor de zekerheid, maar ik moest direct komen en blijven, dat had ik zelf wat onderschat). Sterkte in elk geval en beterschap!!
Ik heb echt wel even nodig gehad om te herstellen van de operatie, deed echt vies pijn. Zolang je geen koorts hebt, zou ik me geen zorgen maken - mocht je koorts krijgen, dan natuurlijk bellen! Hier ook geperforeerd, geen koorts gehad, rond 20u is hij er uit gehaald en de ochtend erna mocht ik na het ontbijt weer naar huis. In eerste instantie zou ik langer moeten blijven, maar de chirurg gaf aan dat het er goed schoon uit had gezien en hij het wel vertrouwde. Geen antibiotica gehad.
Ik begrijp je zorgen hoor, maar inderdaad, houd je buik en temperatuur goed in de gaten en trek aan de bel bij twijfel. Dat je geen verhoging/koorts hebt is in ieder geval een goed teken. Mijn zoon heeft dit jaar een blindedarmontsteking gehad. Hij moest een nachtje blijven na de operatie en kreeg antibiotica. Thuis hoefde hij niets meer te slikken, maar de eerstvolgende nacht kreeg hij hoge koorts en voelde zich echt niet goed. Bleek nog flink hoge ontstekingswaarden te hebben, moest meteen worden opgenomen en heeft nog een dag of 5 in het ziekenhuis gelegen. Hij was behoorlijk ziek, heeft een week amper iets gegeten, braken, buikpijn enz. Gelukkig knapte hij daarna wel redelijk snel weer op.
Je kan nu niet meer doen dan idd je temp in de gaten houden en bij evt zieker voelen dit melden. Hier ook meerdere buikoperaties gehad. Met m’n blinde darm die was net aan niet geperforeerd echter heb ik daarna wel een leverabces ontwikkeld en toen nog meer dan een maand in het ziekenhuis vertoeft. Om het dus zo te zeggen zelfs zonder perforatie kan er wat gebeuren, dus hou jezelf gewoon goed in de gaten. En de grootste kans is dat er namelijk helemaal niks gebeurt!
Wat een lieve uitgebreide reacties allemaal, ontzettend bedankt allemaal. Heftig om te lezen wat sommige door gemaakt hebben zeg, jeetje! Het is geen kattenpis in ieder geval. Ik ben ook nog nooit in mijn leven zo beroerd geweest en dat zegt wel wat. Vertrouwen in mijn lijf is inderdaad een beetje zoek. Afgelopen april zou een grote cyste op mijn rechter eierstok verwijderd worden, uiteindelijk de hele eierstok eruit en bleek de cyste een borderline tumor te zijn. Door alle operaties heb ik veel pijnklachten door de verklevingen en littekenweefsel. Ik merk dat ik nu gewoon heel bang ben weer heel ziek te worden. Ik blijf mijn temp in de gaten houden, hij is sowieso nog steeds verhoogd. Ik krijg zelden koorts, zelfs niet tijdens een 6 maanden lang durende borstontsteking (waar ik aan geopereerd ben) of een forse keel- en blaasontsteking tegelijk. Het feit dat ik vorige week koorts kreeg zegt wel wat. Ik ga er dus maar vanuit dat als het echt ernstig is mijn lichaam het wel laat weten. Zo fijn dat ik hier even mijn ei kwijt kan, dat maakt me weer wat geruster
Waardeloos zeg @sejh1988 ik wil je veel beterschap wensen. En mocht je twijfels hebben, kan je natuurlijk ook de huisarts bellen. Die kan je wellicht ook adviseren op welke signalen je moet letten. Ik heb sinds mijn laatste bevalling juist een hogere basale temperatuur en dat is ook best lastig. Hij is nu zelden <37 graden, terwijl dat vroeger wel standaard was. Ik kan ook lastig op mijn lichaam vertrouwen door het verleden, dus ik snap hoe waardeloos dat kan zijn. Hopelijk zakt de pijn snel weg.
O jeetje dat is heftig! Heel veel beterschap! Wat je nu kan doen is je temp in de gaten houden en rusten! Zo'n operatie is niet niks en al helemaal niet als in je in 1.5 jaar al 3x geopereerd bent. Neem bij pijn goede pijnstillers en bel desnoods de huisarts of je een receptje van wat sterkere pijnstilling mag. Verder vooral goed wat eiwitten eten zodat je lichaam sneller/beter kan herstellen. Op dit moment heeft jouw lijf vooral rust nodig, dus ga ook echt niet staan stofzuigen, staand koken of andere dingen. Gewoon op je kont zitten en niks doen tot de pijn wat afneemt en je dus weer wat meer kan gaan doen. Ik denk dat je in dit geval wel op je arts kan vertrouwen hoor(ik ben geriatrie verpleegkundige maar met beperkte ervaring in de chirurgie) Thuis herstel je nou eenmaal beter/sneller. Succes en sterkte!
Bedankt voor alle beterschap wensen!! Doet me goed! Vandaag is de rust gelukkig weer wedergekeerd. Mijn temp is netjes laag en mijn buik voelt beter. Ik kan weer ontspannen en me goed richten op herstel. Ondertussen word links en rechts overal hulp aangeboden die we met beide handen aannemen. Vorige keren ging ik al gauw toch weer te snel, stilzitten met die jonge kindjes is lastig. Dit keer houd ik me echt koest, na alles wat mijn lichaam doorstaan heeft verdiend het rust. Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik goed naar de signalen van mijn lijf geluisterd heb en aan de bel getrokken heb toen het voelde alsof iets niet in de haak was!
Ik had na de operatie goed pijn. Liep 1 dag goed krom en elke dag een stukje rechter. Maar ik was snel in de benen kreeg heel veel vocht en dat moest ik kwijt. Elke uur bellen voor de wc. Vond de verpleegster niet leuk maar was bang om alleen te gaan. Ik kon op de ok nog kiezen voor gas en 3 sneetjes of gelijk open. Heb voor de laatste gekozen en nu nog 11 jaar later is het nog gevoelloos voeld als je vinger afknellen en los laten en dan dat gevoel van loslaten. Maar ook dat van mij was kantje. En 3 maanden later kreeg ik nog een operatie aan de keel amandelen. En vlak erna gestopt met de pil en gelijk zwanger. Dus ik denk dat dat mede van het dove gevoel heeft gezorgd. Pittig ja zoveel onder narcose maar t w as niet anders. Neem de rust en luister naar je lichaam
Wilde nog een kleine update geven, ik lig weer op de spoedeisende hulp. Hele week me niet lekker gevoel. Slap, rillerig, extreem moe, duizelig. Veel last van mijn buik, maar goed ik heb pds en een operatie gehad. Mijn temp bleef stabiel rond de 37. Afgelopen nacht nam de buikpijn weer toe en die bleef gedurende de ochtend toenemen. Rond lunchtijd heb ik de hap gebeld, kon me gelijk melden op de spoedeisende hulp. Hier blijkt na bloedonderzoek mijn crp 156 te zijn, vorige week tijdens de acute blindedarmontsteking was deze 83 Inmiddels heb ik een echo gehad, waar ze niet echt iets op konden vinden en ben ik net weer onder de ct scan geweest. Heel benieuwd of ze de oorzaak kunnen vinden. In ieder geval niet zo gek dat ik me niet top voelde
O jeetje wat vreselijk! Lijkt alsof er toch nog ergens een ontsteking achter is gebleven. Het is redelijk normaal dat crp nog "nastijgt" na een ontsteking/operatie maar 153 lijkt mij wel hoog en zeker in combi met je symptomen niet oke. Veel beterschap en hopelijk kunnen ze het vinden zonder opnieuw te opereren! Ter vergelijking: Toen ik een acute blindedarmontsteking had was mijn crp op moment van meten: 15. Ongeveer 12 uur na start van mijn klachten. (Ik herkende de klachten vrijwel direct als een appendicitis)
De arts is net geweest (wat duurt dat wachten toch altijd laaaaaaaang ) er heeft zich toch een klein abces ontwikkeld dat zit te etteren. Ongelooflijk dat zoiets kleins je zo beroerd kan maken. Maar goed dat vond ik ook van de blinde darm. Ik mag een nachtje blijven, zal antibiotica via het infuus krijgen. Morgen weer even kijken hoe het gaat, anders lekker naar huis de kuur afmaken