Onze zoon (december 7 jaar) slikt sinds 4j3m metylfenidaat. Tussentijds medikinet gehad, maar daar werd hij apatisch van. Medicatie is geen wondermiddel, maar kan wel hulp bieden. Onze zoon functioneert niet zonder medicatie en dat is heel verdrietig om te zien. Pas geleden moest hij een week stoppen om goed in te stellen. De juf belde na 2 dagen of hij weer mocht beginnen. Hij was echt een stoorzender en kon zich niet in bedwang houden. De wanhoop in zijn ogen. Hij heeft zelf voor de klas verteld dat hij zonder medicatie zou zijn. '' en als ik jullie misschien pijn doe, sorry daarvoor'' (zoon heeft ook vorm van ASS) Na die week had ik oudergesprek en in z'n schrijfschrift zag je duidelijk wanneer hij wel en geen medicatie had. Zonder: schreef hij de letters heel erg groot, door heel het schrift. En met keurig.
Onze oudste zoon heeft ADHD, dat weten we sinds halverwege groep 3. Na groep 3 ging hij naar groep 4 op het SBO, nog zonder medcatie. In eerste instantie ging dat heel goed, wat een ongelooflijke opluchting is het SBO voor hem en voor ons! Halverwege groep 4 tijdens een gesprek met de juf gaf ze aan dat het haar goed leek als we nadachten over evt. toch starten met medicatie omdat zijn leerprestaties op geen enkele wijze overeenkwamen met zijn IQ. Hij ging steeds verder achterlopen door zijn gebrek aan concentratie en de drukte in zijn hoofd. Ondanks dat ik echt anti-medicatie bij kinderen ben (tenminste op dit vlak dan) vond ik het ook niet de bedoeling dat hij achter ging lopen in zijn ontwikkeling omdat ik hem geen pillen wilde geven. Dus toch gestart met methylfenidaat, kortwerkend. Begonnen met 2x 5 mg, al snel opgehoogd naar 3x 5 mg. Ik herkende ineens mijn zoon weer! Gezellig, bereid tot een praatje, de diepe denker die ik steeds meer was gaan missen. Ook op school ging hij met sprongen vooruit, kon hij op een normale manier met andere kinderen spelen, gaf hij aan dat er veel minder mensen boos op hem werden en dat hij veel beter kon horen! Helaas gaf de methylfenidaat een enorme rebound en zijn we na de vakantie met de huisarts gaan proberen hem in te stellen op langwerkende methylfenidaat, helaas met bedroevend effect en somberheid tot gevolg. Vorige week een heel goed en fijn gesprek gehad met de kinderpsychiater die aangaf dat we af moesten van het denken dat hij teveel zou krijgen voor zijn gewicht of dat er een x aantal uren tussen de giften moest zitten. Met de nodige info op zak moesten we zelf gaan bedenken wat we fijn zouden vinden om te proberen, als we hem dat mailden schreef hij een recept. Hij legde heel duidelijk uit dat medicatie per kind verschillend kan werken, dat het per dag of per uur anders/korter/langer kan werken, afhankelijk van het aantal prikkels dat hij te verduren heeft. Dat het belangrijk is dat we daar, samen met de juf, op inspeelden en dat wij de enige zijn die kunnen aangeven wat er op welk moment van de dag goed werkt. Ook vertelde hij dat de meeste bij-effecten worden geschaard onder bijwerkingen, maar dat die feitelijk een gevolg zijn van een slechte instelling. Bijvoorbeeld de rebound van mijn zoon: geen logisch gevolg van het slikken dan de medicatie maar een gevolg van slecht instellen... Rebound hoort er niet te zijn. Nu gaan we dus toch weer de langwerkende proberen, omdat ik die in de middag goed vond werken en boosten we die in de ochtend bij met kortwerkende. Als de juf aangeeft dat het niet voldoende werkt, kan ik dus een mail sturen met het verzoek om iets anders om uit te proberen. In de vakantie hebben we de kortwerkende alleen gegeven op geleide van zijn gedrag en gaven we, als we merkten dat het eind van de middag begon uit te werken, een kleine dosis extra om uit te sluipen en zo de rebound te verminderen. Ik wilde dat ik dit allemaal eerder had geweten... De psychiater gaf ook aan dat gedragstherapie maar weinig blijvend effect heeft en dat kinderen met ADHD vaak overvraagd worden in taken en regels die gevolgd/gedaan moeten worden. Dat er weinig rekening mee gehouden wordt dat ze gemiddeld zo`n 2 jaar achterlopen in sociaal-emotionele ontwikkeling. Dat ze vaak sombere gedachten hebben omdat ze veel negatieve aandacht krijgen in de vorm van waarschuwingen, opdrachten die ze niet kunnen uitvoeren etc. Dat was iets waar wijzelf als ouders echt aan moeten werken, ik hoor mezelf vaak waarschuwen, voor altijd dezelfde gedragingen.....
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Eerlijk gezegd is dit ook wel een beetje waar ik mee zit. Onze superlieve gezellige altijd lachtende peuter/kleuter veranderd langzaam in een negatief denkend schoolkind. En ik blijf alles maar herhalen wat hij moet doen, tot treurens toe.
De psychiater vertelde dat het goed is om regels te hebben, maar dan bijv. 5 basis-huisregels, zoals: je mag je broertje/zusje niet slaan, er wordt hier niet met eten gegooid, je mag niet schelden/vloeken etc. Andere dingen zijn fijn als ze goed gaan maar niet van levensbelang, hij gaf als voorbeeld: zijn tas/jas/schoenen opruimen bij thuiskomst. Niet iets waar ik erg op hamer ofzo, maar wel fijn als hij dat gewoon zelf even doet. Tegenover 1 'negatieve' opmerking zouden 4 positieve opmerkingen moeten staan. 1x zeggen dat de tas opgeruimd hoort te worden en er dan niet meer op terugkomen. Als hij het dan zelf doet, ongeacht hoe lang er tussen je vraag en de daad zelf zit: complimentje geven zonder daar bij op te merken dat het wel erg lang duurde, bijvoorbeeld (iets waar ML nogal een handje van heeft). Als je besluit de tas toch zelf op te ruimen, ook geen opmerking over maken. Het is maar een schooltas. Ik vind het best nog lastig, want zeker als hij gaat stuiteren gebeuren er erg veel (bijna)ongelukjes waar vaak zijn kleine peuterbroer bij betrokken is, doet hij dingen die ik niet wil, ben ik zelf moe en kan minder hebben, dus daar gaat het nog wel eens mis, lees: vlam in de pan, bij hem of bij mezelf... Aan de andere kant: als ik zie hoe hij groeit van complimentjes dan doe je het wel weer graag...
Pleegdochter neemt equasym en om 16u nog 5 mg rilatine, zodat ze niet in die verschrikkelijke rebound terechtkomt... zijn nu wel concerta aan het overwegen.
@belize wat een indrukwekkend verhaal van deze man in de film. En wat vreselijk herkenbaar bij met name onze oudste. Maar ook heel veel herkenning voor de tweede waar wij al zo lang mee worstelen, maar het niet kunnen duiden. Ik heb ze nog niet alle drie gezien, en zelfs die ene nog niet helemaal afgekeken, maar dat ga ik zeker nog doen op een ander tijdstip.
ja deze meneer is een expert! nadat hij met pension ging begon hij heel veel te delen op internet zodat iedereen van zijn ervaringen en zijn kennis kunnen leren.