Is er hier iemand bij wie er op latere leeftijd add of adhd is vastgesteld en hoe dat in zijn werk ging? Vanwege onze oudste dochter zijn we bij dat onderwerp aan het kijken en zodoende dat ik ging lezen daar over en ik herken mezelf er helemaal in behalve het stuk met heel druk gedrag..
Ik was 19 Heeft de puzzelstukjes in elkaar gelegd dus fijn Hulp gehad en ff medicatie maar nu al tijdje niet meer Als moeder best gestructureerd leven heb er nog maar weinig last van en heb t ook geaccepteerd ( en me vent ook haha)
Ik vorig jaar, toen Was ik 35. Zelf ben ik er nog niet helemaal van overtuigd. Pas na mijn zwangerschap en de bv ga ik een medicijn proef doen. Kijken of dat enig effect heeft. Bij mij is het aan de hand van vragenlijsten in combinatie met gesprekken met psych, doorspitten van mijn rapporten van scholen en gesprekken met mijn man en moeder ( zonder mij erbij) vastgesteld.
Mijn man geeft 3 haar terug de diagnose gehad. Je kan naar de huisarts voor een doorverwijzing naar de GGZ. Daar krijg je dan een paar testen en gesprekken met een psychiater voordat ze de diagnose stellen.
Oh over het stuk van druk gedrag. Daar herken ik mezelf dus ook niet in maar ben wel heel druk in mijn hoofd en kan zeer slecht tegen prikkels van buitenaf, dit hoeft niet perse geluid te zijn maar kan ook overprikkeling van spullen die niet op hun.plek staan zijn zijn. Volgens de psych komt dat op die manier bij een hoop volwassenen zo voor omdat je je als volwassene bewust bent van het feit dat druk gedrag niet gepast is en slaat het naar binnen toe.
bij mijn zwager, hij is in de 50. ADD is juist wanneer je niet druk bent, alleen in je hoofd ben je erg druk. ADHD is wanneer je ook zichtbaar druk bent. ADD is erfelijk en is verwant aan autisme.
Mijn man heeft een paar jaar geleden de diagnose gekregen. Een van mijn clienten had ADD en die deed zo ontzettend aan mijn man denken dat ik eindelijk het argument 'ik kijk vast teveel als hulpverlener naar mijn man' maar eens van tafel heb geschoven en hij een traject bij de GGZ in is gegaan. Daar kwam idd uit dat hij ADHD heeft. Voor de GGZ is een verwijzing van de huisarts nodig.
Daar is bepaald geen consensus over binnen de hulpverlening/psychiatrie hoor. AD(H)D en autisme lijken qua gedrag soms wel vee op elkaar, maar komen wel vanuit een totaal andere oorzaak....
Bij mij is het inderdaad ook altijd druk in mijn hoofd, altijd dwalen er gedachten rond en als ik ergens mee bezig ben ben ik in no time weer ergens anders mee bezig, drukte om me heen kan ik niet tegen. Een zaal vol mensen en dan ook nog muziek en geluid, verschrikkelijk. Concentratie is erg slecht en mijn hoofd en huis een chaos....
Mijn dochtertje heeft dagbehandeling gehad 12 weken voor observatie enz voor het een en ander en daar wordt oa ADHD onderzocht volgende week krijgen we uitslag en vervolg traject.. Ik ben door die dagbehandeling (ik ging ook mee) naar mezelf gaan kijken en ik heb ook vaak hele drukke periodes in mijn hoofd maar ik heb het idee dat ik het vrij goed kan plaatsen allemaal..
Bij mij is het nu een paar maandjes duidelijk dat ik add heb. Ben nog in het traject bezig. ben 31 trouwens.
ik heb er meerdere om me heen, wat wil je precies weten? Mijn beste vriendin kwam er in 2012 achter dat ze ADHD had (ik begreep het allemaal per direct bij haar) zij is een tijd in therapie geweest en heeft daardoor manieren geleerd om er beter mee om te kunnen gaan. Ik denk wel dat het voor haar heeeeeel erg had gescheeld als ze al op de middelbare school hiermee bezig geweest zou zijn. Voor de rust in haar hoofd. die was er nooit en daardoor echt moeten ploeteren voor haar diploma. Ze sllikt nu ritalin Mijn vriend heeft ADD en weet dat nu al een jaar of 5-7. heeft geen therapie gehad, wel een poosje ritalin geslikt, maar daar werd hij nog heel veel waziger van in zijn hoofd... alsof hij stoned was bijna. Het gaat goed zolang hij gewoon weet wat er van hem verwacht wordt. maar als je hem een algemene opdracht geeft bv ruim het huis op, dan wordt het niets. Als ik vraag of hij het aanrecht wilt opruimen is dat duidelijker en kan hij dat ook. Dus ik heb er ook mee om leren gaan. Daarnaast ken ik er ook nog een die het ook nu een jaar of 5 weet met ADHD en zelf vindt dat hij niets merkt van de ritalin, enige jammere is dan wel dat de rest van zijn omgeving het wel merkt... en we zelfs bijna op de minuut merkten wanneer hij zijn nieuwe dosis moest innemen.. Maar ja hij is ook al 30 geloof ik en ja, als hij vindt dat hij het niet nodig heeft dan neemt hij het ook niet... zucht... Als je meer wilt weten hoor ik het wel. Iedereen is trouwens via huisarts bij een psycholoog of psychiater beland, die het proces dan begonnen zijn.
Ik ben 25 en weet sinds een paar maanden dat ik ADD heb. Daarnaast heb ik een persoonlijkheidsstoornis NAO. Ze wilden ritalin bij mij gaan starten, maar ik slik ook al prozac en wilde niet nog meer pillen. Heb sinds de diagnose wel meer rust gekregen, het is dan wel enorm druk in mijn hoofd; maar ik leer wel daarmee omgaan en mijn omgeving ook.
Ik heb bij mezelf al jaren geleden de 'diagnose' gesteld toen ik er tijdens de opleiding veel over te weten kwam en ook bevriend raakte met iemand die al wel offcieel gediagnosticeerd adhd-er was en veel in mij herkende. Twee jaar terug heb ik wel echt de diagnose laten stellen omdat ik zekerheid wilde hebben en misschien (als ik geen bv meer geef) wel eens medicijnen wil proberen. Eventueel wilde ik ook wel groepstherapie maar dat kon steeds alleen onder werktijd dus daar zie ik van af. Voor mij betekende de diagnose niet zo veel, omdat ik voor mezelf al langer 'wist' wat er aan de hand was en ik mezelf ook gewoom accepteer zoals ik ben. Tijdens mijn jeugd is dat wel anders geweest, trouwens. Ik hoor soms van andere adhd-ers bij wie de diagnose op volwassen leeftijd gesteld is, dat het wel een soort 'schok' was. Komt misschien ook wel door bepaalde vooroordelen die er over adhd spelen en omdat het toch vooral veel aan kinderen gelinkt wordt. Ik weet al langer dat ik meer moeite moet doen dan de meeste anderen om mijn aandacht lang bij iets saais te houden (en ik vind dingen al gauw saai). Dat starten met een klus moeilijk is en als ik dan eenmaal begonnen ben, is afmaken soms ook lastig. Of juist het op tijd stoppen kan lastig zijn. (Nu ook weer, zit ik verdorie weer een heel verhaal te typen terwijl ik naar bed zou, haha. Nou ja, gelukkig kan ik uitslapen morgen.) Ook heb ik veel behoefte aan structuur, maar veel moeite om voor mezelf structuur aan te brengen. Voor kinderen kan ik het gek genoeg wel. Ouders van adhd-ers zijn vaak blij met mij als juf voor hun kind (ook al weten / merken ze vaak niet dat ik het zelf ook heb.) Het scheelt al als je je eigen valkuilen herkent. In het begin vaak pas achteraf, maar steeds vaker terwijl je er in trapt. En dan komt soms het moment dat je kunt voorkomen dat je weer dezelfde fout maakt. Voor veel dingen heb ik zelf wel trucjes ontwikkeld die dan een tijdje werken. En dan weer een tijd volledig op hun gat liggen. Chaos in mijn hoofd, chaos om me heen. Alleen weet ik nooit of die chaos nu in mijn hoofd begint en ik er daardoor een puinhoop van maak, of dat ik per ongeluk een puinhoop ergens van maak en daar dan zo chaotisch van wordt dat ik er niet meer uit kom. Either way snap ik nu wel dat rust in mijn hoofd begint met een opgeruimde omgeving. En ik kan nu ook steeds beter hulp vragen om dat te bereiken. Wat dat betreft is de diagnose vooral fijn omdat mensen om me heen het nu ook weten, beter snappen wat er gebeurd en eerder bereid zijn me weer even op weg te helpen. Gek eigenlijk, want ik ben gewoon nog steeds dezelfde persoon die ik altijd was. Maar er is wel wat meer begrip voor dat deel van mijn persoon. Wat voor mijzelf vooral een eye-opener was, is dat mijn spierklachten (te hoge spierspanning in rug, schouders en nek - vaak spanningshoofdpijn - tandenknarsen etc.) mogelijk ook verband kunnen houden met adhd. Ik houd een paar slagen om de arm, want nog niet iedereen in het veld is het daarmee eens geloof ik. Maar het verband wordt voorzichtig aan wel gelegd. Ik zie er ook wel wat logica in: ik heb voor een deel wel geleerd om mijn impulsiviteit en beweeglijkheid te onderdrukken. Als kind en zeker ook als (jong-)volwassene kreeg ik natuurlijk veel negatieve feed-back daarop. Dus dan leer je uiteindelijk wel het tegen te houden. Maar dat komt er dan toch op een andere manier uit. En dat is ook niet goed. Ik geef mezelf dus nu vaker de kans om even uit te waaien. Dat lijkt de klachten wel wat minder te maken. Er is bij mij dus al veel acceptatie bij mezelf. Maar daarbij wil ik wel benadrukken dat "acceptatie" bij mij niet is "Ik heb adhd dus ik kan er niks aan doen." Wat dat betreft hebben leerlingen met adhd (en andere 'kwalen') aan mij echt een verkeerde. Acceptatie is voor mij: "Ik kan hetzelfde bereiken als ik me dubbel inzet en eventueel wat aanpassingen doe." En vergeet de leuke kanten van adhd niet hè. Impulsief = spontaan Van de hak op de tak = creatief denken Druk = enthousiast Wie vult aan?
Oh, als je mijn vorige verhaal van begin tot eind hebt uitgelezen, heb je waarschijnlijk geen adhd. (Ik vind zelfspot een hele goede manier om met adhd om te gaan.)
hahaha nou ik haakte echt af na 2,5 alinea bij mij is de diagnose niet gesteld door een psychiater maar wel de vraagtekens gesteld door een psycholoog (ADD) en ik kan me er goed in vinden bij mijn partner ook de (niet) nodige vraagtekens conclusie: redelijk vaak een choas bij ons thuis (maar wel gezellig) misschien dat ik me nog wel laten onderzoeken ivm depressies maar mijn man vindt het wel prima (hij wel!)