Ik maak mij zorgen om mijn zoon hij is een dromerig jongetje, heel gevoelig, vaak van alles kwijt, traag, onoplettend enz. Als ik testjes doe op internet of naar kenmerken kijk voldoet hij eigenlijk aan alles! Hij is nu bijna 7 en zit in groep 3, op school gaat het eigenlijk prima hij is erg leergierig en slim. Heeft geen beste vriend maar kan met iedereen prima opschieten. Mijn man en ik vragen kns af of het 'nut' heeft om hem te onderzoeken op ADD. Wat heeft hij eraan als blijkt dat hij dat inderdaad heeft? Wat zijn de voordelen van een vroege diagnose? Is het beter dat zo lang hij goed meekomt en alles goed gaat gewoon alles te negeren?
Onze zoon van inmiddels is gediagnosticeerd met ADD. Dit is rond zin 10e jaar geweest. Wij hebben er veel aan gehad, en nog steeds. Zo kan onze zoon goed leren, maar is het op school toch moeilijk voor hem. Met name omdat hij chaotisch en traag is. Hiervoor hebben we nu hulp kunnen inschakelen dmv een ciz indicatie. Ook heeft hij 1x in de 2 weken groepsbegeleiding met een groep kinderen die ook ADD hebben, ontzettend goed voor zijn sociale contacten. Verder hebben wij een oudercursus gevolgd, en wat was dat fijn! Om te horen dat er ook andere kinderen waren als onze zoon, die herkenning was een hele opluchting. Wij merken nu het beestje een naam heeft gekregen, wij als ouders ook veel relaxter zijn wat ook weer enorm veel invloed heeft op zijn gedrag.
Had je zelf altijd het idee dat er 'iets' was met je kind of gaf school dit als eerst aan en is het balletje zo gaan rollen? Vanaf welke leeftijd merkte je dingen op? De juffen zeggen mij dat mijn zoon inderdaad dromerig is en langzaam is maar dat hij zn werkjes goed doet en dat ze zich niet direct zorgen maken om hem.
Wat voegt een diagnose toe als hij voor alsnog prima functioneert op school? Ik zou alleen ermee verder gaan als het hem echt in de weg gaat staan van zijn functioneren
Hier ben ik het mee eens. Puur afgaand op je topictitel zou ik zeggen, iets er tussenin! Afgaand op je verhaal gaat het nu goed, dus is een diagnose volgens mij niet zinvol. Maar er niet naar omkijken lijkt me ook niet verstandig als je wel dingetjes ziet die mogelijk later wel voor problemen zorgen. Zolang het goed gaat prima en hou het gewoon goed in de gaten! Zou het ook bespreken met school, hoe kijken zij er tegenaan?
dit dus. als je het gevoel hebt dat er wat met hem is zou ik het wel extra in de gaten houden maar niet perse meteen laten testen.
Wij hebben altijd wel gemerkt dat hij anders was. In het begin wouden wij ook niet direct het stempeltje van ADD op hem laten drukken omdat het dan zo definitief is en je daar dan ook niet meer van af komt. Wij hebben hem laten testen toen hij er zelf problemen door ondervond. Hij ervaarde het zelf ook als vervelend om door elk klein iets afgeleid te worden tijdens les. Hij dacht dat hij iets fout deed, en werd hierdoor onzeker. Nu heeft hij daar veel meer rust in, en weet dat hij bepaalde dingen niet in de hand heeft. En wat meer tijd nodig heeft om bepaalde dingen onder de knie te krijgen. Hij zit nu op middelbaar onderwijs, en daar kan je gewoon niet traag en chaotisch zijn. Dus daarom is het juist nu zo fijn dat hij die diagnose heeft. Zonder die diagnose had hij nooit de ciz indicatie gehad en dus ook geen begeleiding. Want helaas kan je vanuit een middelbare school niets van verwachten. Mijn advies zou zijn kijk het aan. Ik weet alleen niet hoe het thuis gaat? De instantie waar wij onze zoon hebben laten testen had ook de optie om niet direct te laten testen maar eerst nog wat handvatten te geven. Misschien anders ook een idee?
Mijn dochter loopt nu ook bij een kinderpsycholoog en wordt getest. Het lijkt er nu op dat ze ADHD heeft. Wij hebben hulp gezocht omdat we tegen dingen aanliepen en omdat ze heel snel afgeleid is op school en zich moeilijk kan concentreren. Een diagnose veranderd niks, maar het schept wel helderheid en zo kunnen we gerichter gaan leren hoe om te gaan met haar gedrag. Ook school.
Onze oudste van 12 heeft ADD. Diagnose in groep 7 gekregen nadat de juf aan de bel getrokken had over haar concentratie. Ze slikt nu medicatie. Geeft zelf aan dat het 1 grote puinhoop.kan zijn in haar hoofd. Medicatie helpt goed. Wij zijn blij dat wij een diagnose hebben, hierdoor kan ze gericht geholpen worden.
Hier sinds een aantal maanden een dochter met diagnose ADHD/ADD en het gaat zoveel beter met haar. Zij ondervond er wel veel hinder van op school, was snel boos op school dus weinig vriendinnen en snel afgeleid. Zij gaf ook heel vaak aan dat ze file in haar hoofd had dan was het dus heel druk in haar hoofd. Als het op school zo goed gaat dan zou ik het zo laten, als hij er echt last van heeft dan zou ik het oppakken!
Sja als het lekker loopt oo school ed wat zou het dan toevoegen om te weten? Iig als je merkt dat de concentratie slecht is zou je langs kunnen gaan bij een osteopaat, dat heeft ons zoontje enorm geholpen en nig steeds!
Ik heb ADD, ben pas op mijn 21/22 zoiets gediagnosticeerd. Toen kwam ik namelijk bij de GGZ terecht voor iets anders en hebben ze me binnenstebuiten gekeerd. Ik denk dat als je zoon er echt last van heeft, het wel slim is om te laten testen. Niet vanwege het label, maar omdat hij dan hulp kan krijgen om er mee leren om te gaan. Er zijn veel ADD trainingen, erg nuttig!
Ik ben van mening dat je bij vermoeden beter wel kunt testen. Een kind heeft vaak wel door dat hij 'anders is' dan anderen, op een andere manier reageert, sneller afgeleid is ed, en gaat zichzelf dan slecht voelen. Dit hoeft nu nog niet aan de orde te zijn, maar je kunt het beter voorkomen. Er zijn nog geen problemen, maar juist nu zou je met kleine aanpassingen die problemen blijven voorkomen. Wachten tot het escaleert lijkt me geen optie. Dan gaat hij straks niet meer met plezier naar school. Een diagnose betekent niet: stop er maar een pil in en klaar. Ook hoeft een diagnose niet direct actie ondernemen te betekenen. En misschien is je zoon wel gewoon een dromer, en helemaal geen add'er. Maar dan weet je het in ieder geval.
Waarom testen als het kind er verder op school geen last van heb. denk ik altijd en zo hebben wij het ook bij onze kinderen gedacht. De enige reden dat wij onze 5 jarige zoon hebben laten testen op autisme is omdat hij niet zindelijk wil worden en ze het bij de poeppoli ook geprobeerd hebben en dit niet gelukt is. De kinderarts gaf toen aan een onderzoek bij het ggz te willen om te kijken of er meer aan de hand was. Wij hebben wel altijd het vermoedde gehad maar wilde er niets mee doen omdat hij tot nu toe op school geen hinder ervan ondervindt. Uiteindelijk is hij dus toch getest op met de diagnose mogelijke autisme, omdat wij de stempel niet voor hem willen omdat wij er mee om kunnen gaan thuis en hij op school er verder geen hinder van heeft. Maar we hebben het nodig omdat het niet zindelijk worden wel wordt geprobeerd dmv het door de bril kijkend van een kind met autisme. Dit is voor ons de enige reden. We vermoedde namelijk dat onze oudste het ook heeft en ook bij het ggz gave ze aan dat we met de verschijnselen die hij heeft hem zouden mogen laten onderzoeken, maar hij komt goed mee op school dus waarom? Onze jongste dochter zit ook in de molen, maar dit omdat ze een syndroom heeft waar adhd/ autisme heel veel voorkomt en ze dus problemen heeft met concentratie en praten en om hulp te krijgen moet ze dus een stempel hebben, Die hebben ze gezet op een regulatiestoornis zodat ze ook niet voor vast een stempel heeft maar we wel hulp kunnen krijgen. Dit is hoe wij er over denken en er tegen aan kijken, omdat een stempel ook niet alles is in onze ogen.
Krijg een dubbel gevoel bij de laatste reactie. Hoe ga ik mezelf goed verwoorden... Juist mensen die er zo over denken maken die stempel erg, en voor mijn gevoel plaats je het kind dan in een hokje. Ontkennen ervan en de naam er niet aanhangen? Waarom? Als je kind het goed doet, met of zonder stempel.....?! Wat al die stempel erop staat en het ook zo klopt. Wat is daar mis mee dan? Het klinkt nu net een strijd van wie de stempel ontwijkt en wie niet als t maar goed gaat op school in de klas. Er is ook leven na en buiten school? Snap het niet geloof ik wat je dan precies wil bereiken. Een diagnose maakt het toch niet oneerbaarder? Als ik vermoed dat een van mijn kids iets heeft, op welke manier dan ook dan wil ik dit weten. Ik wil mijn kind leren begrijpen, want niet school, niet de artsen, ik moet mijn kind opvoeden en het troosten en het begeleiden...? Ik ben wel van mening dat er heel snel met medicatie wordt gegooid, kijk daar ben je zelf bij, even goed je oren en ogen openhouden, desnoods met meerdere artsen praten. etc. Maar kop in het zand steken of om de diagnose heen werken zie ik geen nut van.. Stempel maar raak, maar het kind is een uniek persoon met zijn eigen sterke kanten en een mooi hart en ik zou vooral dat benadrukken en moeilijke punten horen er helaas soms ook bij.