hoi allemaal, ik ben woensdag voor een intake bij het ggz geweest voor veel depressieve klachten. al snel kwamen ze met de diagnose ADD, ik moest thuis eens gaan kijken op internet om te kijken of ik mezelf daarin herken. een absolute ja dus! moet volgende week woensdag weer heen voor intake deel 2. maar ik vroeg mij af of er hier meer meiden zijn met ADD? hoe ziet jullie dagelijks leven eruit, medicijnen of therapie enz.
hier waarschijnlijk adhd de 13de heb ik een 3 uur duurden onderzoek ze heeft al aan de telefoon gezegt dat ze zeker aan adhd dacht vanwege de klachten en ik ga de molen in voor coaching en medicatie
Ik heb de diagnose ADD bij mij begon het ook met gesprekken bij de psycholoog ivm depressie, en daar kwam ook uiteindelijk ADD uit. Vanaf dat ik het wist wilde ik zwanger worden en raakte ook snel zwanger dus nooit aan de medicijnen gezeten. Loop nog dagelijks tegen dezelfde dingen aan dus. Wel heb ik een coach die met mij het een en ander bespreekt 1 keer in de 2 weken en volg ik groeps curcussen. Hoop in de toekomst wel aan de medicijnen te kunnen maar hoop daarvoor eerst een voldragen kind te krijgen en borstvoeding te kunnen geven. Maar het inzicht in jezelf is ook al een hele hulp, het is fijn om jezelf wat beter te kunnen begrijpen.
Ik heb ADD, ongeveer 10 jaar geleden gediagnosticeerd. Eerste jaren veel therapie en begeleiding/coaching gehad. Daarnaast heb ik eerst ritalin geslikt (om de drie uur 1 innemen was geen succes want daarvoor moet je structuur hebben) en daarna concerta(1x per dag). Medicatie hielp bij mij goed om te concentreren al werkt dat niet bij iedereen. Wel was medicatie voor mij een hulpmiddel en heb ik daarnaast vooral gewerkt aan het begrijpen waarom ik dingen doe op een bepaalde manier en of ik iets moest leren accepteren of veranderen. Nu vanwege zwangerschappen en borstvoeding geen medicatie en het gaat redelijk omdat ik nu met verschillende trucjes een beetje structuur kan aanhouden en wat makkelijker hulp vraag. Al bedenk ik me nu net dat de was nog sinds gisteravond in de trommel zit.
bedankt voor de snelle reacties! coaching en medicatie had ik ook idd al gelezen, kreeg net een uitnodiging dat ik donderdag middag heen moet voor een afspraak met een psychiater. ik moet idd ook meer structuur hebben, er komt anders weinig uit mijn handen. moet echt een schema hebben zeg maar
hoe redden jullie dat dan doordeweeks met de kids? neem tenminste aan dat jullie partners aan het werk zijn.
Mijn man heeft ADD, hij slikt Ritalin. Hij is elke vrijdag en om het weekend alleen met onze dochter. Hij zorgt dan prima voor haar, verder komt er niet veel uit zijn handen. Als er echt iets MOET gebeuren, dan maak ik een lijstje met klusjes voor hem. We hebben gisteren een planbord gekocht en daarop gaan we taken schrijven. Boodschappen altijd doen met een lijstje. Bij hem helpt het ook om vaak gewoon even naar buiten te gaan. Hij wil niet altijd, maar ik stuur hem er gewoon even op uit.
dat plan bord vind ik wel een heel goed plan, dan kan ik b.v. elke week op zondag met mijn man gaan kijken wat ik allemaal heb en moet doen! maar kan je man goed omgaan met b.v. huilen van jullie dochter? ik vind dat soms best moeilijk met onze zoon namelijk
Hij herkent de verschillende huiltjes vaak niet. Maar dochter is gelukkig vrij voorspelbaar. Soms belt ie mij (of mijn moeder) wel eens als ze niet stopt met huilen en hij dus niet weet wat ie doen moet.
sorry dat ik het zeg, maar moet je nu van een "specialist" op internet gaan googlen naar een aandoening die jij misschien zou kunnen hebben? tja dan zou ik eens kijken naar een specialist die zijn vak wat serieuzer uitoefent!
ja oa ADD maar ook andere zodat ik kon kijken of ik mezelf erin herkende, diagnose gaat via psychiater waar ik donderdag heen moet. tis niet zomaar een hulp verlener maar bij lentis(GGZ) hij is absoluut serieus, naar aanleiding van mijn berichtje denk ik niet dat jij kan beoordelen of hij serieus is of goed is. trouwens ik vind het realistisch omdat dat ze er in de gezondheidszorg niet zo dol zijn op opzoeken via internet maar ze donders goed weten dat praktisch iedereen die dingen toch gaat doen. want dan zou ook mijn ha niet deugen in jouw ogen want ook hij heeft mij wel eens aangeraden om dingen op te zoeken......
dat herken ik wel, vind het ook moeilijk in te schatten wat er dan is, ik heb onze zoon nu geleerd/gestimuleerd om ipv huilen te vertellen wat er is zodat ik hem beter begrijp
Hooi, Ten eerste wat goed dat je zo bezig bent om je te laten onderzoeken. Ik heb zo'n 4 jaar geleden de diagnose gekregen ook naar aanleiding van depressieve klachten. Ik heb vooral veel coaching gehad, en daarnaast methylfenidaat geslikt. het helpt wel alleen merkte ik ook dat het afvlakt. Ik werk met kinderen en vind het daarbij een pluspunt dat ik juist alle kinderen hoor en zie. Verder raad ik je aan het boek ADD - Onzichtbare obstakels: Zoeken naar omwegen (Karin Windt) te lezen. Zij schrijft vanuit haar eigen ervaring en super herkenbaar! Ik heb dit boek ook aan mijn omgeving laten lezen omdat het echt ontzettend veel opheldering geeft. Ik ben op dit moment zwanger van ons eerste kindje en maak me best veel zorgen hoe ik het straks allemaal ga redden. Gelukkig ken ik mezelf redelijk goed en ken ook mijn valkuilen. Dus het zal vast wel goed komen. Heb je nog vragen ergens over stel ze gerust!
en juist daarom moeten ze dit "opzoeken" niet gaan aansporen! Ik heb zelf ook in een flinke depressie gezeten (mijn moeder was toen net overleden na een lang en heftig ziekbed) en heb daardoor vanalles opgezocht wat ik aan symptomen had. Het werd zo erg dat ik mezelf heb aangepraat autistisch te zijn. Ook "omdat het in de familie zit" Ik was helemaal niet helder meer en herkende elk symptoom waar ik achteraf geen last van had Ik ben toen op aandringen van mijn toenmalige vriend me gaan laten testen bij het ggz en daar kwam helemaal niks van autisme of aanverwante stoornissen uit. alleen maar een flinke dip, die inmiddels wel te verklaren was. Mijn verhaal is dus de reden waarom ik zo fel ben om ziektes en aandoeningen te gaan googlen. Je maakt er meer kapot mee dan je lief is.
dat is idd een goede website, ik ga dat boek zeker lenen in de bibliotheek, lijkt me een praktisch boek. miss een te persoonlijke/intieme vraag maar herkennen jullie ook zelfbeschadiging bij jezelf of andere add-ers?
maar goed jij bent dat gaan opzoeken zonder dat een arts/hulpverlener je verteld heeft waar ze aan dachten. van op die manier dingen opzoeken en dan vervolgens mee aan de haal gaan ben ik ook geen fan van. bij mij is dat niet het geval, ik doe het naar aanleiding van een voorlopige diagnose
Hoi Robijntje, Zelfbeschadiging herken ik niet persoonlijk. Maar ik hoop dat als je dit zelf wel hebt/doet dat je hier ook zeker open over bent bij je hulpverlener. Ik hoop voor je dat je hier ook mee leert om gaan net als dat je kan leren omgaan met (andere) kenmerken van ADD
Ik heb sinds 9nov de diagnose. Ben nu aan t proberen met medicatie maar tot dusver weinig verschil. Krijg helaas verder nog niet echt veel hulp en begeiding..
Hier ook een diagnose add. Dit is naar boven gekomen in een periode dat ik me erg slecht voelde. Mijn psycholoog raadde mij medicijnen aan waarvoor ik naar en psychiater moest. Dit wou ik echt niet (de medicijnen)! Ze was het er niet mee eens maar ik ben erg blij dat ik het niet gedaan heb. Ik ben toen meer homeopatische middelen gaan gebruiken wat goed hielp. Nu gebruik ik visolie tabletten dit helpt goed. Ik heb mezelf in die periode erg goed leren kennen. Structuur is iets wat voor mij erg belangrijk is en ook rust nemen! Ik doe bijvoorbeeld elke avond hetzelfde ritueel nu ik bij mijn dochter moet tandenpoetsen wordt het al lastig want dat is iets nieuws en vergeet ik dus constant! Het werken met een agenda en dingen noteren werkt goed maar.....dat vergeet ik dus. Ii werk in het onderwijs en daar kwam bij ons een mevrouw voorlichting over kinderen met hoogsensitiviteit en vertelde dat veel kinderen de diagnose krijgen van adhd terwijl ze hoogsensitief zijn. Ik moet zeggen dat ik daar mezelf ook meer ik herken. Het was voor mij al heel fijn om te horen dat er iets was waardoor ik me zo voelde en het accepteren was voor mij het belangrijkste......