@Asil Zo te zien valt er goed met hem te bespreken wat mogelijk is en wat niet. En heeft hij ook goed geleerd om dit aan te geven. Dat vind ik eigenlijk best een positief teken. Nu nog misschien wat meer bespreken of hij wel mee gaat met een uitje of iets anders gaat doen. Als het voor hem niks is is meeslepen ook niet prettig. Had jij niet kunnen weten. Ik bedoel meer als je als ouder bekend bent met het patroon. Wat ik meer bedoelde met zondebok was dat ik altijd teveel was voor mijn moeder. Dit loste ze op door mij bij het zwembad, speeltuin ed af te zetten. Bij familiebezoekjes deed ze dat ook. Dan kreeg ik te horen ja ze vinden je druk dus ga maar spelen. Toen ik 10 was deed ze mij op een middelbare waar ik 2 uur naar moest reizen en 2 terug, alleen. In huis mocht ik niet in de keuken komen of in haar slaapkamer. Ik werd vaak genegeerd en kreeg dan een boze reactie op een gegeven moment in de trant van je weet toch dat ik even in gedachten zit. Mijn zusje daarentegen leek vastgelijmd aan haar. Zij was alles wat goed was, ik was alles wat slecht was. Toen had ik er al een traject opzitten omdat ze wilde weten wat er mis was met mij. Ik ben gediagnostiseerd toen ik 6 was. Dingen waar zij mij tegen had moeten beschermen waren mijn schuld. Ik ga niet typen wat, omdat het best heftig is. Maar ik heb nooit ook maar 1 sorry of iets gekregen waarbij zij zich heeft ingeleefd. Als kind probeerde ze mij op te voeden dmv een hondentraining en manipulatie. De buitenwereld vond haar een geweldige moeder. Maar dat was een huls wat ze leuk vonden. Naar mij toe miste in ieder geval elke diepere laag.
Wat heftig dat je zo behandeld bent. Kan me voorstellen dat je daar best in later op groeien last van hebt of hebt gehad. Het voelt als ik het zo lees. Van afwijzing naar afwijzing. Bij ons was dat niet zo. Andere kant wij waren ontzettend veel buiten en weg. Ik woonde aan de duinen en had alleen maar leeftijdsgenootjes in de buurt. We gingen 's morgens weg, kwamen soms tussendoor thuis en anders pas met avondeten. Maar verjaardagen of andere dingen zijn wij nooit gedropt. Mijn ouders werkte allebei maar in de buurt en opa en oma was een prima vangnet. Later toen het financieel kon is mijn moeder minder gaan werken.
Even een Medicatie vraag. Ivm hartprobleem mag ik niks. Helaas.. want wat zou ik graag rust in mijn lijf hebben. Mijn man heeft adhd en altijd concerta resperdal en ritalin geslikt. Op zijn 18de eigenwijs overal mee gestopt en dit ging prima tot hij nu meer verantwoordelijkheid en ook studeer. Hij onthoud niks meer en is daardoor warrig. Nu wilt hij graag weer starten. Maar hoe krijg je daar terug medicatie voor?
Ik meld me denk ik ook hier. Al voel ik me een beetje een indringer. Ik heb namelijk sterke vermoedens van AD(H)D bij mezelf, maar ik heb geen zin/energie om me officieel te laten testen. Ik heb ook ASS (wel officieel getest) en krijg op basis daarvan medicatie (dexamfetamine) op recept. Daar zal ik dus geen officiële diagnose voor nodig hebben. Verder zie ik zo snel de meerwaarde niet van de diagnose op papier. Ik loop bij een psycholoog voor mijn jeugd, maar daar komen de dingen waar ik tegenaan loop als gevolg van eventueel ADHD ook voorbij. Misschien vallen die dingen ook wel gewoon onder mijn ASS, dat weet ik zo niet. Het punt is, het wordt wel behandeld. Mijn psycholoog heeft me ook doorverwezen naar een psychiater voor de medicatie
Afhankelijk van de locatie zijn de wachtlijsten daar ook lang (en een of meerdere locaties hebben onverwacht toch ook een veel langere wachtlijst dan eerst ik de site stond, las ik van de week). Bij mij heeft het vanaf de aanmelding ook een jaar geduurd voordat ik aan de beurt was.
Hier was de wachttijd iets van 5 weken. Maar ze hadden de Max van zilveren kruis al gehad. Ik heb in oktober m’n intake nu voor het adhd gedeelte
Bij ons was de wachttijd voor ADHD nu opgelopen naar een half jaar of langer. Maar ook voor de basis GGZ is de wachttijd op aan het lopen. Ik heb inmiddels alles gehad. De gesprekken met man en mijn moeder erbij. QB test. Alles wordt nu besproken… hoor hopelijk deze week meer (telefonisch) en anders pas na de vakantie van de psycholoog. Dan wordt het pas september. heb haar wel gevraagd na haar vermoedens waarbij ze aangaf dat ik duidelijk kenmerken van ADHD heb. Echter is de QB test ook heel belangrijk en gingen ze die uitslag deze week bekijken… Nog even afwachten dus… Voor degene die de diagnose kregen. Zijn jullie gelijk gestart met medicatie? Ik heb aangegeven eerst behandeling te willen in de vorm van de groepstraining.
je bent helemaal geen indringer. Ik heb ook (nog) geen diagnose. Vind het fijn mee te lezen en te praten over dingen waar ik tegenaan loop. En herkenning zoeken
Momenteel flink overprikkeld en mijn grenzen aant aangeven, wat een hoop drama opleverd van mensen om mijn heen. Maar als mijn eigen niet in me eigen kracht zet doet niemand anders dit.
Vandaag officieel de diagnose adhd gekregen. Ik ga nu psychoeducatie krijgen. Ze raden medicatie aan. Maar weet zelf nog niet of ik dit wel wil…
Ik krijg kriebels van "mensen om mij heen" als zij je grenzen niet respecteren horen ze niet in je leven. Sorry not sorry. Maar das wellicht wat kort door de bocht. Maar ben het zelf zo zat geraakt om mensen om me heen te hebben die mij kut gevoel gaven omdat ik mijn grenzen aan wilde geven en ze er overheen walsen.
Eindelijk duidelijkheid. Welk type heb je? En eerlijk, ik heb ook eerst cognitieve gedragstherapie gehad en eigenlijk nooit medicatie. Daarnaast vraag ik me af wat diagnose 2 is. ADHD gaat vaak gepaard met een andere diagnose. ADHD - OCD, angststoornis, dyslectie, ASS, Autisme, HSP enz. Maar soms ook met lichamelijke klachten, RLS, fybromyalgie etc.
Mijn behandelaar heeft vakantie. Ze heeft mij gister wel gebeld om dit door te geven omdat er na haar vakantie al gelijk een nieuwe groep start voor psycho educatie. Ik kon hier dan nog aan deelnemen anders werd het volgend jaar. en ik moest dit tijdig weten omdat ik dit met mijn werk moet regelen. Valt namelijk op een werkdag… In september heb ik een gesprek met haar en gaat ze mij alles uitleggen dus dan zal ik meer horen. Ik heb wel ook een angststoornis. Deze had ik voor de diagnose al. Eigenlijk gekregen na mijn burnout…
Maar net zo goed gaat het nergens mee gepaard. Ik heb ook alleen adhd, geen andere stoornis. Ook lichamelijk geen ziekte/intolerantie/allergie.
Dat gebeurd nu dus kneiterhard. Die gene is nu boos, en dan uit eindelijk word het zo gedraaid dat het lijkt of het aan mij ligt en laat ik weet over mijn grenzen gaan. Ik weet gewoon niet hoe ik zonder discussie/ruzie hier van af ga komen.
In het begin is het mega moeilijk om mensen dan uit je leven te zetten maar man wat een opluchting is het achteraf. Waarom moet jij alles maar pikken en slikken? Wees niet bang voor de discussie, want dat betekend praten en elkaars standpunten zien. Ruzie kan ontstaan omdat jij niet aan zijn of haar verwachting hebt voldaan en dat iets waar jij niks aan kunt doen.
Je kan beter een paar keer ruzie hebben voor het contact te veel wordt dan ineens het contact verbreken. Gelijk duidelijk zijn kan zorgen dat anderen geen ruimte gaan zoeken om over jouw grenzen te gaan. In mijn geval was de grootste manipulator mijn Mensa moeder die het echt lastig maakte om direct te reageren omdat ze de omweg lang genoeg maakte zodat mijn adhd brein er niet op kon reageren. Zij gaat niet veranderen. Dat contact is sowieso verloren. Maar als ik eerder grenzen had durven stellen, en partner duidelijker achter mij was gaan staan, had mijn grenzen negende schoonmoeder misschien eerder opgegeven en had dat contact niet verbroken hoeven worden. Het is een wisselwerking.