Wat verwoorden jullie het mooi. In principe wil ik wel contact maar niet geclaimd worden. En dat doet die gene wel. En vind ik dus verschikkelijk. Ik wil gewoon mijn eigen leven leiden en oppervlakkig contact want de diepte in gaan voelt niet meer prettig in/met dit contact.
Kan je het gebruiken als een contact waarin je kan oefenen om grenzen te stellen. Of gaat deze persoon op een extreme manier over grenzen heen?
Ik dacht dat die gene een goede optie was dit te gaan leren. Maar kom hier toch op terug. Wat super jammer is en ook echt aan me knaagt maar de vibe is gewoon niet ok. Laatste tijd best wel leuke gesprekken met iemand die toevallig heb leren kennen en ook adhd heeft. Een verademing het niet te hoeven onderdrukken maar echt 100% mijn eigen te zijn. Die gene zij ook. Wees de gene die je was voor je te horen kreeg dat je te was. Te druk te veel praate te veel. Want dat stukje wat je was was wel de gelukkige jij. En natuurlijk betekent dat niet dat ik nu als een losgeslagen moet gaan doen. Maar die gene bedoelde gewoon, in der loop der jaren heb je veel moeten 'afleren & negeren moeten onderdrukken' omdat je je zelf als 'normaal' moest gedragen. Ik heb vaak op de gang gezeten omdat ik 'niet normaal' deed. Dingen als te snel afgeleid. Is respectloos want kijkt naar alles behalve de leerkracht etc. Allemaal dingen die je toch mee neemt naar je volwassenen jij, de reden dat ik liever op de achtergrond sta en vooral niet 'te veel' wil zijn. Sorry voor dit lange onsamenhangende verha. Maar hopelijk snappen jullie wat ik begrijp.