Verschilt ook per persoon natuurlijk. Ik heb daar namelijk niet zo’n last van, eerder te () weinig. Enige wat ik wel eens ben, omdat ik soms mijn grenzen te laat opmerk, is te boos (dan word ik heel boos om iets relatief kleins). En ik maak me regelmatig te veel zorgen, doordat ik (veel) te veel en te diep nadenk over dingen…
Dat herken ik ook heel erg. Als kind eigenlijk al. Diepen dalen en diepen pieken niks is 'vlak' Onze jongste heeft dit ook heel erg. Vriendschappen vind ik best lastig. Meer mensen die dit hebben? Het kost me veel energie echt heel erg veel & ben vrij onzeker. Zeg ik wat fouts? Doe ik het wel goed. En ga dan alles analyseren.
@Maan14: Aan het eind van een dag ben ik uitgeput, ik heb nooit behoefte aan dan nog op stap of bellen met mensen oid. Weekend vul ik graag met gezin en dan is mijn energie ook op. Daardoor dus niet veel ruimte voor vrienden. Nu zijn de meeste mensen met toch te ingewikkeld (met verwachtingen en niet altijd open kaart spelen ed), dus dat scheelt.
Bij degene met diagnose is deze gesteld bij adhd centraal of bij gewoon psycholoog/psychiater? En kreeg je ook nog testen die je moest doen? hoorde van mijn vorige psycholoog dat een intelligentie test ook misschien gedaan werd?
Bij mij is het bij dr bosman getest. Deze was gespecialiseerd autisme en adhd bij vrouwen. Heb 2 of 3 ochtenden testen moeten doen en rond de 1500 vragen moeten beantwoorden. Op papier, meerkeuze. En ook een intelligentietest. Bij m'n dochter ook testen, gesprek met mij en juf en ook een intelligentietest.
Leuk dit draadje. Ik wil graag aansluiten. Ik zal mij even voorstellen. Hier ook een ADHD'er gecombineerd type. Met zelf vermoeden van ASS. 1 zoon zelfde diagnose. Andere zoon ADHD diagnose en nu nog bezig met onderzoek naar ASS. Mijn man heb ik een vermoeden van ASS. Ondanks dat hij niet de vader van mijn kinderen is, is de gelijking in sommige acties heel veel. Zelfs mijn kinderen valt het op. Alleen man wil het niet zo zien. Hier zelf nooit te laat. (En als ik te laat ben komt het echt door bijv een monsterfile oid.) Maar wel vaak veel te vroeg omdat ik de tijd verkeerd heb onthouden. Dus bijvoorbeeld 14.30 moet ik er zijn maar ik vertaal dit dan naar half 2. Dus al heel vaak onnodig wachten. Maar liever dat dan te laat. Hyperfocus heb ik relatief vaak. Dit kan van alles zijn. Een hobby, maar ik een verbouw ding of opruim ding. Van mijzelf uit ben ik niet opgeruimd maar soms heb ik er ineens genoeg van en dan gaat in een paar dagen het hele huis op zijn kop haha. Hier pas 1,5 jaar een diagnose. Ben nu 43. Na een lange zoektocht qua medicatie heb ik nu Atomoxetine wat voor mij goed helpt. De rest krijg ik hoge bloeddruk van en wordt ik naar van. Emoties kunnen van 0 naar 10 gaan en omgekeerd. Vooral onrecht trek ik slecht. Daarnaast heb ik veel behoefte alleen te zijn. Om te ontprikkelen. Lastig met 2 pubers in huis. En een man die altijd precies dingen wil vertellen als ik al vol zit. Ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt haha. Verder qua plannen gaat mij juist heel goed af. Ik vind het ook leuk om te doen. Tenzij het iets plannen is waar mijn interesse niet ligt. Dan lukt het voor geen meter.
Jazeker wat vriendschappen betreft. Heb hetzelfde. Needy people om het zo te zeggen kosten teveel energie. Overal belangstelling voor hebben ook. Vind het ook heel moeilijk een gelijkwaardig iemand te vinden. Nu via het forum een topper van een meid, al 3 jaar contact maar durf niet af te spreken. Want wat als ik niet leuk genoeg ben. Ik heb dit wel uitgesproken en ze snap het en is enorm geduldig. Ze heeft 0 verwachtingen en dat is echt heel fijn. Zo iemand ben ik zelf niet eerder tegen gekomen.
Dat laatste nooit gehad en bij mij, doorverwijzing POH naar GGZ, 1 gesprek + vragenlijst en er werd niet getwijfeld, gelijk de diagnose nu bij maatschappelijk werk denk ze dat ik verkeerd gediagnosticeerd ben.
Hebben jullie ook de "radar" dat je neurotypische mensen gewoon uit een menigte kan halen maar ook dat dat personen zijn waar je je het meest bij op gemak voelt. Ik word ook altijd benaderd door mensen in "het spectrum". Voor de mensen die kinderen hebben, al een Atypical gezien oo netflix. Persoonlijk een mooie serie over hoe een tiener jongvolwassen worden welke autisme heeft.
Er wordt nu inderdaad overlegd over een medicatie naast mijn elvanse, iets om wat rust te geven. Ik luister veel boeken, lezen lukt niet omdat mijn concentratie slecht is maar boeken luisteren vind ik heerlijk! Ik heb een psych gehad die bleef hameren op weekendjes weg, weekjes Ibiza met vriendinnen. Buiten dat ik die laatste bijna niet heb is het thuis ook niet te regelen. Partner werkt heel veel in eigen zaak, ik doe 95% van het huishouden en zorgen voor de kinderen, mantelzorg. We hebben niet veel achterban om te helpen. Ik heb nu gelukkig wel een coach die me helpt om de ontspanning te zoeken in kleine haalbare dingen. Maar dan alsnog blijft altijd het probleem dat de dagelijkse taken en zorgen al zo veel van me vragen dat er weinig energie en belastbaarheid voor tijd voor mezelf overblijft…
Ik lees mee, en ik zie zoveel herkenning in jullie berichten. Ik heb nooit een onderzoek en diagnose gehad. Weet überhaupt niet of dat nog zin heeft op mijn leeftijd. Maar ik lees mee voor de herkenning en de tips
Over testen... Ik ben in het ziekenhuis gediagnosticeerd. Door de kinderpsycholoog, was toen een jaar of 8/9
Waarom zou het geen zin hebben? Ik kreeg de diagnose toen ik 42 was (via ADHD Centraal, voor wie dat vroeg ). Als je het idee hebt dat de oorzaak weten helpt of als je vast loopt en/of hulp nodig hebt, dan heeft het zin, hoe oud je ook bent.
Een stukje acceptatie dat ik echt niet gek en lui ben oid. En door de medicatie voel ik met beter, kan me beter concentreren, kan prikkels beter filteren, waardoor ik meer energie heb/overhoud én minder overprikkeld raak, kan beter rust vinden, enz.
Oh wauw...... dat zijn echt grote voordelen. En nog twijfel ik enorm of dit op mij van toepassing is...... Ik heb mijn vastlopen enzo altijd geweten aan mijn trauma in jeugd en huwelijk. Daarvoor volg ik nu ook therapie. Zou een onderzoek daar eventueel naast kunnen? En waar start je deze hulpvraag? Bij de huisarts?
Maar, voor degene die op latere leeftijd de diagnose hebben gekregen, zijn jullie dan door een burnout of iets dergelijks uiteindelijk door verwezen? En als je dat nu tegen mensen zegt die jou kennen van vroeger dat je de diagnose hebt of misschien gaat krijgen herkennen zij dit dan ook? Dat je mogelijk adhd/add hebt? Bij mij zijn ze dus nu verder aan het kijken nadat ik burn out ben geraakt. Bij mij heeft vroeger nooit iemand gezegd : jij zou misschien wel add/adhd kunnen hebben. Zelfs als ik nu zeg dat ik erop getest wordt zeggen mensen nog steeds: neeee jij hebt dat echt niet! Merk ook dat velen in hun hoofd dan een heel druk persoon zien die de mond niet houd. Echt het stereotype adhd’er. Terwijl het zoveel meer omvat. Maakt me ergens ook onzeker. En denk dan ook al snel: nee klopt, het zal ook wel niet… Terwijl ik toch veel dingen herken, maarja dan denk ik: ik ben gewoon zo…
Ik denk ook dat je er zeker wel wat aan hebt. Ik ben eerst bij de POH geweest en toen doorverwezen naar psycholoog. Toen op wachtlijst en nu eerste gesprek gehad