Sommige kinderen hebben een goed aanpassingsvermogen. Dat kost heel veel energie. Ik kan niet zeggen of dat bij jouw zoontje is. Ik kan niet zeggen of het aan jou ligt. Of jij het goed doet of dat er nog (veel) verbeterpunten zijn. Ik weet alleen dat ze dit aan mij hebben verteld en dat ik dat logisch vind overkomen. En dat wij nu naar alle individuele plaatjes kijken, maar ook kijken naar het geheel. Vanuit school vraagt men ook hoe het nu thuis gaat. Zodat zij ook weten of mogelijke wijzigingen invloed hebben op de thuis situatie. Bij ons werd de thuis situatie steeds minder goed. Hij had veel driftbuien en dit is juist lastig uit te leggen. Want een driftbui voor een kindje met ass is veel heftiger en intenser dan een peuter/kleuter driftbui. Ik had echt dagen de gehele dag strijd. Mijn zorg vraag was het krijgen van handvaten en extra tips en trucs. Bij de instelling (ook ggz) waar ik kwam gaven ze duidelijk aan "zonder diagnose kunnen wij je niet helpen, maar wel doorverwijzen naar een andere organisatie die je waarschijnlijk wel kunt helpen". Uiteindelijk op 4 jarige leeftijd de diagnose al gekregen, dat is redelijk vroeg. En het uitsluiten van iets kan je soms ook veel verder helpen. In jouw situatie zou ik bang zijn voor het bagataliseren van het gedrag of bijv verkeerde adviezen of tijd verdoen omdat ze geen diagnose kunnen stellen. Ik zou mijn energie er waarschijnlijk niet aan willen verdoen. Sommige adviezen komen redelijk nauw en verkeerd aangeleerd gedrag is erg moeilijk om weer af te leren. Ik ben in 4 maanden tijd ook veel te weten gekomen over het gedrag van ons zoontje. Ik ben bij de ha geweest en kreeg een verwijzing voor instelling A. Een zeer grote instelling met zoveel richtingen voor problematiek. Overkomend op een zeer logge constructie met een lange wachtlijst. Toevallig door een collega op een andere instelling gewezen. Uiteindelijk besloten naar instelling B te willen (meerdere persoonlijke redenen) en de ha opgebeld met het verzoek de doorverwijzing om te zetten naar instelling B. Dit was geen probleem. Dus je kan gewoon je voorkeur aangeven. Wij zitten uiteindelijk bij een instelling in een andere provincie. Klinkt ver weg, maar is maar 30 minuten rijden. Ze hebben wel ook een ruimte hier in de stad, maar niet de gespecialiseerde kinderteam voor ass.
Ik heb de keuze gemaakt toen om alles door te zetten (na 101 dingen te hebben geprobeerd, homeopatie, visolie, gedragstherapie etc etc), ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ze zat toen nog net in groep 2, nu dus in groep 3 en ik denk dat ze het niet gered had zonder de medicatie voor de adhd (ze kon nauwelijks concentreren etc etc), ben gewoon blij dat ze nu een goede start heeft gemaakt en het zo goed gaat. mochten haar hersenen verder positief ontwikkelen en het verbeteren kan er nog altijd met medicatie gestopt worden.
Averlhach: ik herken op zich wel het grote aanpassingsvermogen van onze zoon. Anderzijds kan hij zich met bezoek of met verjaardagen bijv weer niet aanpassen, maar goed daarbij is de situatie ook een stuk vrijer. Mn ouders snappen mijn zorgen ook niet zo goed, die zeggen ook altijd: bij ons is hij zo lief... Ik geloof best dat hij zich inhoudt op school en thuis toch zn energie kwijt moet. Ik denk dat het er bij ons op neer komt dat we gaandeweg steeds meer van hem gaan verwachten ( gezien leeftijd) qua vaardigheden, taken, beheersing, die hij niet kan waarmaken. Daar ontstaan irritaties en onbegrip door en daardoor strijd met hem. Straf geven is sowieso niet te doen, het schiet vaak zijn doel voorbij omdat hij in een driftbui belandt of zich gewoonweg niet op een traptree / gang of stoeltje laat zetten. Straf probeer ik enkel bij grensoverschrijdend gedrag, daarnaast vooral correcties of waarschuwingen. Ik denk dat ik daar nog wel wat tips over kan gebruiken. En daarnaast weet ik inmiddels veel, maar de praktische toepassing ervan kan ook nog wel iets beter. Daarnaast is mijn man ook redelijk "adhd" dus voor hem zouden gerichte tips en uitleg van het onvermogen van zijn zoon voor meer participatie en begrip kunnen zorgen. Bedankt voor je tip over de doorverwijzing, dat wordt huiswerk maken van te voren merlijn: bedankt voor je inzicht! Ik deel je mening dat je beter later kan afzwakken dan later alsnog alles opzetten en jaren vergooit te hebben!
Ja jij legt het goed uit in een zin ! Wel herkenbaar hier ook dat dochter minder druk en liever was bij iemand anders/school, thuis liet ze zich helemaal gaan. Daarom viel het op school ook minder op. De psycholoog heeft toen doorgevraagd en toen kwamen er toch herkenbare dingen naar boven. Succes met alles, mocht je meer info willen kan je altijd een pb sturen
Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad en dat school ook wel degelijk dingen herkent die jij bij je zoon ziet. Ik denk ook dat je 'tweesporenbeleid' prima is, zo pak je het allebei mee en kun je als nodig, altijd nog het andere traject in. Ik wil toch ook nog even reageren op de video interactie begeleiding (VIB); ik werk daar heel regelmatig mee en wat is het een prachtige methode! Ondanks dat het inderdaad zo is dat mensen vaak niet helemaal op hun gemak zijn, zie je zo enorm veel in de (non-verbale) communicatie en worden er heel snel veel dingen duidelijk die in gesprekken niet, of veel moeizamer naar voren komen. Ik had toevallig van de week nog een eindgesprek met ouders nav een onderzoek en met betrekking tot de communicatie noemde ik een paar dingen die ik had gezien. Moeder herkende zich hier niet in. Toen ik de beelden erbij pakte en het haar liet zien, was ze zo verrast en helemaal om wat betreft VIB; het hielp haar enorm om snel dingen te zien en duidelijk te krijgen. Ik vind het een heel krachtig en hulpvolle methode en mochten jullie hier uiteindelijk gebruik van gaan maken, hoop ik dat jullie er net zoveel aan hebben als ik iedere keer weer tegenkom in de praktijk! Succes!
Ik heb geen ervaring met adhd, weet daar echt te weinig vanaf om ook maar iets nuttigs te zeggen Als ik kijk naar onze zoon, met redelijk veel aanpassingsvermogen (vind ik), merk ik verschil per situatie. Dus bij ons is het een optelsom, is hij uitgerust of juist moe, is het een drukke of rustige periode, zijn er veel prikkels of juist weinig, is het in vertrouwde omgeving of minder vertrouwd? Maar ook wat doen mensen om hem heen, hoe doen mensen tegen hem, etc etc. Alles heeft een grens, dus ook het aanpassingsvermogen. Ik denk dat je niet moet handelen naar leeftijd, maar naar kunnen. Dat leren wij nu ook bij onze zoon. Als je te veel verwacht heb je alleen maar kans op meer frustratie en dat geeft eerder het gedrag wat je juist niet wilt zien. Door eerst handelen naar kunnen geef je ook meer de kans te groeien. Maar goed, dat is iets wat voor ons zo is en wat wij moeten leren. En kwa doorverwijzing, tja luister ook naar je gevoel. Het is niet handig om naar instantie a te gaan alleen vanwege een wachtlijst...
Dank je wel!! Hier idd de schoolarts die doorvroeg bij de leerkrachten en toen concludeerden dat ze de vragenlijst niet representatief hadden ingevuld Desondanks dus wel herkenbare punten, maar wel goed te behappen voor de leerkrachten. in tegenstelling tot thuis dus.
Interessant om te lezen dit!! Ik sta er op zich sceptisch tegenover, al zie ik er ook wel het nut van in. Filmt er iemand van het sociale team? Is de camera verborgen opgehangen of hoe gaat dat?? Want als de camera zichtbaar is, dan ken ik mn zoon; die gaat dan alleen maar lopen geiten
Voor pictogrammen; Sclera picto's Ik heb in excel zelf bijv een weekkalender gemaakt. Op school werken ze met kleuren per dag. Dit heb ik overgenomen (kan nog niet lezen) en wel de dagen van de week erin gezet. Per dag de pictogrammen wat te doen dus vb; Maandag: ontbijt school overblijven school bso avondeten naar bed. Per pagina 1 week. Op zaterdag en zondag erbij dat we gezamelijk thuis zijn en bij bijzonderheden staat dit er ook op. Elke zondagavond nemen we samen de week door en dat is voldoende. Soms vergeet hij iets en kan ik altijd terug verwijzen naar de pictogram. Zo ben ik nu ook met de huisregels bezig, nu 3 regels en dat ga ik langzaam uitbreiden. En dat kun je met alles doen. Aankleden, wc bezoek etc. Je kunt de borden ook gewoon kopen, maar op papier werkt bij ons beter. Toen ik nog geen kalender had kreeg ik elke donderdag, na 3 dagen bso, elke paar minuten de vraag "moet ik vandaag 1 of 2x naar school?". Onafhankelijk van mijn reactie kreeg ik de vraag een paar minuten later weer. Tot wel 20x op 1 ochtend, 5 kwartier. Ik werd gek, want het was elke week weer raak. Als hij het nu nog vraag dan zeg ik "2x, kijk maar op je kalender" en dat is voldoende
Ik weet alleen hoe wij het doen; soms zetten we de camera op een vast punt en soms filmen we ook met de hand zodat we makkelijk kunnen verplaatsen, afhankelijk van de situatie. En mocht het zo zijn dat je zoon alleen maar gaat geiten, is ook helemaal prima. Dan is direct goed te zien hoe jullie in zo'n situatie met elkaar omgaan. In die zin maakt het niet zoveel uit dat mensen zich misschien niet helemaal 'naturel' gedragen want de communicatiepatronen komen toch wel naar voren en daar kun je zoveel in zien en zoveel tips uit halen dat het eigenlijk in iedere situatie waardevol is.
Ik zie een aantal handige pictogrammen ertussen staan! Denk dat ik er een stel ga uitprinten en op desbetreffende plek neerhangen, zoals doortrekken na toiletgang, handenwassen en picto's zoals aankleden etc. Handig! Wij hebben zelf vanaf 4 jaar een houten kalenderklok. Daarop kan je met een schuifje naar alle dagen van de week ( en maand, jaargetijde etc). Op de dagen waarop hij naar school moet, staat een stickertje. Elke avond namen we dan door hoe de dag erna zou uit komen te zien, school of weekend. Nu weet hij het uit zn hoofd! Voor mn dochter gebruik ik het trouwens ook.
Ik begrijp dat jullie er wel alle tijd bij zitten? En geef je dan ook meteen ter plekke tips of pas na het beoordelen van de film? Het lijkt me wel echt met de billen bloot, maar wie weet is het wel wat, het lijkt me sowieso wel leerzaam.
even een update: Het is allemaal erg snel gegaan. Heb een verwijzing van de huisarts gevraagd en kon binnen 2 weken al bij een kinder- en jeugdpsycholoog terecht. vandaag de intake gehad en hij gaat getest worden. Dit duurt echter nog wel 6 weken. Het klonk idd erg als adhd, maar intelligentie, "executieve" functies, en waarneming worden ook meegenomen. Erg benieuwd wat er uit gaat komen...
Oh wat fijn zo snel! Bij ons duurde het een half jaar. Ik ben benieuwd. Mijn dochter begint volgende week met Ritalin. Ben ook erg benieuwd hoe ze het daar op gaat doen.
Spannend zeg!! Hoe gaat dat traject en wie en hoe besluiten ze om over te stappen op medicatie? Voor ons is dat nog een paar stappen te ver hoor, maar mn man zegt (nu al) het niet te willen, terwijl ik er zeker wel voor open sta.
Nou dat stellen ze wel erg snel voor naar mijn ervaring. Eerder stelden ze al voor medicatie voor angstreductie te gebruiken maar daar stond ik niet achter en is gelukkig ook niet meer nodig na traumabehandeling. Tijdens een schoolgesprek met de psycholoog kwam er nu toch meer een beeld van ADHD naar voren (ik denk dat al langer) en werd ritalin als optie genoemd. Ik heb daar toen even over nagedacht en vind het het proberen wel waard. Eerst stond ik ook niet open voor medicatie maar als het haar echt helpt vind ik het het toch waard. En als het niet helpt dan stoppen we er zo weer mee. Wat dat betreft is het voor mijn gevoel heel anders dan de antipsychotica en antidepressiva die eerder werden voorgesteld. Daar moet je een bloedspiegel bij opbouwen en ze zijn niet voor kinderen getest. Toen heb ik dus aangegeven dat ik het zag zitten en moest ze bij de kinderarts langs en heb ik een recept meegekregen.
Maar stellen ze het standaard voor nadat er een diagnose is gesteld of ligt het er maar net aan welke "klachten" er zijn? Neem aan dat ze eerst een proefperiode krijgt waarna evaluatie? Ik zou het idd gewoon proberen! Misschien dat ik eerst nog met gerichtere tips zou proberen, maar als er niks of weinig verbeterd dan zou ik het ook wel willen proberen.. iemand nog ervaring met onderzoek? Weet dat het een hele ochtend duurt en zonder ouders erbij maar wat ze precies gaan bekijken of hoe zoiets gaat, wat ze doen, daar heb ik geen idee van...
Nee ik denk niet dat het standaard is. Maar mijn dochter heeft de diagnose nog niet hoor. Het is nu een voorlopige diagnose. Ze krijgt het 3 weken, 1 week thuis in de vakantie en 2 weken op school en dan wordt het geëvalueerd.
Dan starten ze idd vrij snel volgens mij! Misschien ligt het ook aan de behandelaar. Denk dat een psychiater wat "klinischer" kijkt en misschien sneller medicatie start dan een psycholoog? Wanneer gaat ze starten? Ben benieuwd hoe snel en wat je merkt!