Meditatie en mindfulness is ook heel fijn...helaas was dat voor mij niet voldoende. Ook is gebleken dat mijn nichtje na heeeel veel meditatie gewoon nog een zeer onrustig EEG had. Toen ik me heb aangemeld voor neurofeedback heb ik naast een intakegesprek een EEG gehad ( hersenfilmpje) waarop duidelijk de onrustige gebieden naar voren komen. Deze gebieden zijn overactief en dmv training ( door naar een film te kijken) trainen ze de hersengolven omlaag. Je kunt na ca 20 sessies klaar zijn. Ik merkte na de 7 e sessie echt zo'n groot verschil. Alles leek veel helderder doordat ik me beter kan concentreren. Je kijkt gewoon een film die je zelf kiest, met elektrodes op je hoofd in een luie stoel, 2 x 10 minuten en dit doe je 2 x per week. Wanneer jij oplet op de film is het beeld mooi scherp. Zodra je gedachten afdwalen naar bv boodschappen doen, werk etc wordt het beeld steeds donkerder of zelfs zwart. Op een gegeven moment leren je hersenen dat wanneer ze zich concentreren, ze de film beter kunnen zien...want je hersenen willen een scherp Beeld. Je hoeft er zelf dus weinig voor te doen dan actief een ( teken) film te kijken. Het is een natuurlijk proces/ training. Het kost zo'n 30-40 euro per sessie, de VGZ en CZ betaald het gedeelte psychologisch. Het kost dus zo'n 800 euro maar dan ben je wel van de medicatie af. De intake en het EEG van te voren en erna krijg je volledig vergoed. Bij sommige instanties kun je tot 2 x per dag / 5 dagen per week trainen, je kan zo in 2 weken klaar zijn. Ik kan nu gewoon een boek lezen, wat van tevoren onmogelijk was. En wat ik al eerder schreef: ik ben niet meer zo druk in mijn hoofd, zorgen verdwijnen, grote zorgen worden kleiner, ik slaap beter, ben niet meer onrustig, wiebel niet meer met mijn benen, kan gewoon stilzitten nu, ben niet meer zó enorm uitgeput, kan me beter concentreren, ben niet meer zo snel boos en kan beter met veranderingen en onverwachte situaties omgaan. Ik schrik niet meer zo snel en ben minder snel angstig. Het resultaat is blijvend!! Pb me gerust wanneer iemand vragen heeft.
ADHD is in mijn ogen vaak een modeziekte/ aandoening of hoe je het ook wil noemen. Let wel, ik zeg niet dat het niet bestaat maar ben je een drukker mens of kind dan krijg je tegenwoordig meteen de stempel. Dat geldt in mijn ogen ook voor migraine, borderline etc. Ze bestaan wel maar niet op zulke grote schaal als wij teenwoordig moeten geloven. Je bent pas hip als je een ziekte hebt likt het soms wel.
Het is geen modeziekte, de richtlijnen van de DSM IV zijn wel soepeler geworden de laatste jaren. Daarom is er naast ADHD ook een diagnose ADD gekomen. En zeker niet voor niks. Een diagnose wordt niet lichtzinnig gesteld. Ja, er zijn (in mijn ogen domme) artsen die zonder diagnose lekker ritalin geven, daar kan ik echt niet tegen. Er zijn genoeg psychiaters die wel goed werk doen en goed kijken naar patienten. En je laatste opmerking ben ik het niet mee eens. Ik denk juist dat er de laatste jaren steeds meer onderkend wordt qua aandoeningen en het een naam krijgt. Vroeger was een kind 'gewoon' wat druk en moest het maar luisteren, of kon het niet lezen, bijv. met dyslexie. Onzin toch, denk je nu? Nou, dat vind ik ook met ADHD. Het is geen verzinsel, kinderen groeien er niet altijd overheen en er zijn ook genoeg volwassenen die ermee worstelen, zie dit topic. Wat ik zei; er zijn ook artsen die niet goed kijken en gewoon maar wat doen, maar dat houd je altijd. Maar er komt steeds meer inzicht wat betreft psychische en psychiatrische stoornissen en daar mogen we alleen maar heel blij mee zijn, dat geeft duidelijkheid en soms ook wat rust (hihi, ironisch ). Het helpt bij het accepteren.
Die indruk had ik ook altijd. Maar mn man is in maart doorverwezen naar het GGZ en nu is er nog steeds geen volledige diagnose, dus nee ik kan niet zeggen dat psychiaters hier licht over denken. Ze nemen het juist heel serieus.
Ja, en dat is dus echt keihard als blijkt dat het gewoon ook echt niet haalbaar was. Ik ben het echt niet vergeten hoe ze op school met me zijn omgesprongen. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik vroeg of ik alsjeblieft weer buiten de klas geplaatst kon worden, net als de vorige keer, hoe gepikeerd de juf toen was. Ik deed blijkbaar iets fout met die vraag. Ze had me daar geplaatst als straf, maar dat werkte dus niet voor mij als iets vervelends. Ik ben echt zo bikkelhard behandeld, terwijl ik er werkelijk geen bal van snapte waarom. Ik snapte het gewoon niet. Nu snap ik dat mijn omgeving dat ook niet kon snappen. Wat voor hun voor de hand liggend is, het aanvoelen van bepaalde sociale uitingen, was voor mij een groot raadsel. Alleen hoe hadden zij nou kunnen weten dat ik dat gewoon niet aan kan voelen? Dat kan je niet als je niet weet wat het is. Ik ben blij dat er steeds meer erkenning komt, heel erg nodig. Ik hoop ook dat die kennis en kunde zich zal blijven ontwikkelen. En voor Eliesje, misschien helpt het voor jou om net te doen alsof het allemaal niet bestaat. Maar als iemand zo iets heeft he, ik noem maar wat, kanker ofzo. Zeg je dan ook 'modeverschijnsel', want tegenwoordig hebben 1 op de 3 Nederlanders kanker? Vroeger was dat niet zo. En als je kanker hebt en het wordt niet goed gediagnostiseerd, leg me dan eens uit hoe je het dan goed zou kunnen behandelen? Dat kan namelijk niet, je kan pas voorschrijven wat er aan gedaan moet worden, als je weet waar het zit en welke vorm het is. In jou ogen zal het verschil hem er wel in zitten dat je alleen geloofd wat je kan zien. Ik denk dat als je er ooit van dichtbij mee in aanraking komt, kindje met adhd, dat je daar misschien vanzelf anders over gaat denken. Of als je te maken krijgt met een echte borderlinepersoonlijkheidsstoornis. Want misschien denk jij, gewoon gaan werken, dan zou ik zeggen, als je het zo goed snapt, help jij zo'n persoon maar weer even de maatschappij in? Ik wens je veel succes....
Jammer van je kortzichtigheid......een beetje verdiepen in bepaalde dingen zou fijner zijn voordat je een mening neer kwakt tegenwoordig is er gewoon meer over bekend en wordt het ook onderkent en daarom zie je en hoor je het ook vaker ik ben jaren in de verdomhoek geschopt als lastig kind ik was te snel afgeleid, maakte mijn karweitjes nooit af, stelde alles uit tot het laatste moment, vergat echt bijna alles en bleef maar ratelen, want wat ik dacht zei ik, en ik dacht 24/7 (en nog steeds) inmiddels is adhd vastgesteld bij mij, alleen lopen er voor mij nog steeds onderzoeken voor de medicatie, wat nou het beste bij mij gaat passen ik weet dat ik het door kan geven aan mijn dochter en hoop dan ook dat zij dit niet heeft, zowel dan weten we iig hoe ermee om te gaan en zal zij een hele andere (en betere) jeugd krijgen dan mij...... ik adviseer vriendinnen met adhd kinderen in de omgang met hun kind omdat binnen in het hoofd van de adhd'er er heel anders aan toegaat en moeilijk te begrijpen is voor iemand die het niet heeft daar krijg je jammer genoeg heel veel veroordelende mensen van adhd'ers zijn vaak net ff slimmere mensen, maar kunnen moeilijk om gaan met hun kunnen targettraining bij kinderen werkt heel goed ook bij volwassen maar moeilijker op te zetten en te volbrengen ik heb gelukkig een man die de rustheid zelf is en gelukkig open staat voor mijn problemen, hij kent mij dan ook al 19 jaar en kan feilloos met mij om gaan
Zoiets als bovenstaande heeft mijn schoonvader dus over mijn vriend gezegd. Zijn eigen zoon dus. Die juist door de diagnose (ADD in dit geval) een fijner leven heeft gekregen. Zoals jij je mening omschrijft komt het bij mij over als: Wat je niet ziet, is er ook niet. En dat is het probleem met deze "ziektes". Aan de buitenkant is niks te zien, maar van binnen hebben ze het zwaarder dan menig mens. Gedachtes die overuren maken etc. En de schaal wordt wel degelijk groter en ik geloof daar zeker in. Waarom, omdat ADD erfelijk is. Dus ja, de stempel krijg je sneller maar voor 9 in de 10 gevallen erg belangrijk. Zonder stempel (zoals jij het benoemd) zou mijn partner als kip zonder kop door het leven gaan, wat hij 27 jaar lang heeft gedaan.
Hier kan ik eigenlijk heel boos om worden. Hoe kun je zoiets zeggen als je niet eens weet wat het inhoudt?! Het is mij wel duidelijk dat jouw partner of iemand in jouw omgeving geen ADHD heeft anders had je dit niet geschreven. Je laatste zin vind ik ook echt niet netjes. De meesten schamen zich voor de diagnose (ja een echte diagnose er wordt nl wel echt onderzoek gedaan voordat je horen krijgt of je ADHD hebt of niet, je krijgt niet zomaar de stempel) mijn man vind het vreselijk en alles behalve Hip. Geloof me ADHD hebben is heftig, met iemand leven die het heeft net zo goed. Dus probeer in het vervolg een beetje op je woorden te letten voordat je mensen er erg mee kwetst!