Ik zie een enorm verschil tussen adoptie-kinderen en adoptie-embryo's Een adoptie-kind komt veelal bij een moeder vandaan waar het op de een of andere manier niet gewenst was of onmogelijk was om door de moeder opgevoed te kunnen worden. en een adoptie-embryo helemaal niet. Zo worden er veel minder kinderen geadopteerd, maar dat is erg makkelijk praten voor iemand die zwanger kan raken. Dat vind ik ook heus wel. Ben je dan trouwens wel of niet de biologische moeder?
Adoptie kinderen aantallen nemen heel erg af. Ik denk ook niet dat dit voor iedereen is weggelegd. Het maakt het juist nog mooier omdat iemand anders het wonder doorgeeft, bewust.
Stel je wilt het niet. Wat gebeurd er dan met de embryo's? Worden die dan wegegooid na verloop van tijd?
Dat is dan toch ook "zonde" Ik denk dat ik er dan maar voor zou kiezen om ze weg te geven. Zou het erg egoistisch van mezelf vinden om ze maar weg te gooien ipv iemand anders heel gelukkig te maken.
ik zou het geen probleem vinden, heb liever dat mn embryo nog een leven krijgt dan dat ze het weggooien,e n ik hoef dan ook niet te weten bij wie het terecht is gekomen, het is maar een ei-en zaadcel, meer niet. Een beetje DNA maakt je nog geen familie, daar is heel wat meer voor nodig. Liefde, aandacht etc dat maakt je tot een hechte familie, niet wat DNA.
Dat ben ik helemaal met je eens ! Sommige mensen die kinderen hebben gekregen ( op de "gewone"manier ) zijn minder ouder dan de meeste adoptie ouders . Als ik hier een kindje zou opvoeden dat niet mijn biologische kindje is , zou ik het toch als MIJN kind beschouwen . Ik voed dat kindje ,kleed het , geef het liefde enz enz . Groetjes Joyce
Ik vind het een geweldig idee... Er zijn zoveel mensen hier in nederland die daar heel erg mee geholpen kunnen worden! En vooral als het om eitjes gaat die "overblijven" zou ik het niet als negatief zien als je daarmee ook anderen kan helpen! Maar misschien heb ik ook wel makkelijk praten, ik weet natuurlijk niet hoe iemand zich erbij voelt als het daadwerkelijk jouw embryo's zijn op dat moment, want ik vind het moeilijk om me in te leven bij de mensen die zoiets hebben meegemaakt! Ik weet ook niet hoe je je dan erbij zou voelen... Toch als je eigen kind of toch als een familielid of vreemdeling of zoiets... Dit is echt een onderwerp waar ik erg over twijfel merk ik nu! Moeilijk hoor! Ik denk dat je er echt pas je mening over kwijt kan als je zelf in zo'n positie zit.
dat klopt niet helemaal wat je zegt. wij zijn juist aan een biologisch 'begonnen' , omdat er meer kandidaat adoptie ouders zijn dan kindjes. sinds china de regels bijgesteld heeft, is de wachtlijst nog veel langer geworden. 8 jaar wachten is niet raar meer en die wordt alleen maar langer op het moment.
Ik vind dit persoonlijk een heel goed initiatief. Tuurlijk moeten de voorwaarden enz nog goed vast gelegd worden maar indien het bij ons ooit tot IVF komt en er zouden nog embryo's over zijn (nadat ik natuurlijk zelf eerst zwanger ben) zou ik geen moment aarzelen... er zijn immers genoeg koppels waarbij het om medische redenen helemaal niet lukt en die aangewezen zijn op donatie... als dit ervoor kan zorgen dat er een ander koppel zijn kinderwens in vervulling ziet gaan... nou ja, dan graag!
Ik zou het erg moeilijk hebben met het afstaan van een embryo en denk ook niet dat ik het zou doen. Idd dan maar vernietigen of onderzoek op doen om weer meer te leren over icsi voor de wetenschap. Gevoelsmatig is dat "mijn" embryo. En als dat embryo bij iemand wordt teruggeplaatst is dat mijn kindje. Ik weet dan dat er ergens een kindje is dat voor de helft mij en de andere helft mijn man is.
Ik vindt het een heel goed iets dat zoiets mogelijk is, maar aan alle dingen zitten nadelen. De voordelen zijn dat je waarschijnlijk een andere band met het kind zou hebben (meer biologisch zeg maar)... de keerzijde is dat er waarschijnlijk minder kinderen geadopteerd zouden worden als dit voor iedereen mogelijk is, maar daar staat weer tegenover dat ze misschien de regels wat versoepelen want als je wel eens leest hoe veel je verder bent voor je uiteindelijk je adoptiekind in je armen kan sluiten een goede en strenge controle is noodzakelijk dat is logisch maar hoe lang het traject is om een kindje te adopteren en de kosten die dit met zich meebrengt...pfff nee als het mogelijk is een embryo te adopteren kan ik dat alleen maar toejuichen...
Ben het er volkomen mee eens, Ten eerste gun je de mensen een eigen zwangerschap, zoals velen hier zelf ook willen, en hebben er alles er voor over om zelf een kindje te baren, hoeveel mensen hier hebben dmv ivf/iui oid een klein wondertje gekregen? Is technisch gezien ook onnatuurlijk, maar daarom slechter? Nee dus... Ten tweede: Eicel donatie is in Nederland geen taboe meer, zaadcel donatie is geen taboe meer, waarom een embryo dan wel? Lijkt mij gewoon een combinatie van die 2 En ten derde, die andere embryos worden weggedaan als ze niet worden 'gebruikt', terwijl er zoveel geld en tijd in word gestoken.... Dan kun je idd beter een ander stelletje er gelukkig meemaken... sorry, zo denk ik erover...
Dames, zouden jullie samen met jullie man naar een ivf poli gaan om daar embryo's te kweken die dan aan kinderloze koppels gedoneerd zouden worden? Jullie spreken over egoistisch als men kiest om ze te laten vernietigen en over dat het zoveel geld en tijd gekost heeft. Maar het blijven wel mijn embryo's. Hier kun je, denk ik, pas echt een mening over hebben als je zelf weet hoe het is om te horen dat je een embryo hebt en dat in de vriezer hebt liggen. Er gaat namelijk een heleboel aan een embryo vooraf, dat geef je niet zomaar weg, en dat heeft niks met egoisme te maken. Een embryo is namelijk gewenst. En op dat moment is het maar een hoopje cellen, maar na terugplaatsing groeit dat hoopje cellen uit tot een kind met aan de basis jezelf en je partner.
Ik denk dat Greetje alswel andere pas kunnen oordelen over het weggevenvan hun eicellen als ze daadwerkelijk voor de keuze staan .je geeft toch je kindje weg Dat de medische wetenschap niet stil staat blijkt wel, maar als je hierin mee gaat alle respect en prachtig dat zoiets kan, ik persoonlijk zou niet mijn eicellen kunnen doneren (denk ik) ik heb er nooit over na gedacht maar in 1e instantie zeg ik nee omdat dat een gevoelsmatig iets is .zou ik er een persoon mee kunnen helpen die heel dicht bij me staat of waar ik heel veel van hou, ja dan zou het misschien weer iets anders zijn, maar eicellen zomaar doneren nee weet niet of ik het wel kan, terwijl ik er voor de volle 100% achter sta dat zoiets mogelijk is . Je moet er zelf open voor staan, net als met orgaan donatie, de 1zegt nee de ander zegt ja, ik heb nee ingevuld omdat ik het een naar idee vindt dat ik later wordt opengesneden maar wie weet denk ik daar over 10 jaar weer anders over? Als jouw gevoel je zegt dat je daarmee andere kan helpen en je hebt er geen bezwaar tegen waarom dan niet? Maar klakkeloos zeggen dat het egoïstisch zou zijn om je eicellen weg te laten gooien ipv ze weg tegeven aan mensen die er mee geholpen kunnen zijn vindt ik wat kort door de bocht eerlijk gezegd . We moeten maar gewoon blij zijn dat die optie er is, en heel blij zijn met de mensen die het wel aankunnen hun eicellen te doneren net zo goed als dat men hun organen doneren bij overlijden
Hoho.....ik heb het hier over wat ik zelf denk dat ik zou doen. Heb ook respect voor de mensen die dat zouden doen hoor!
en sommige mensen voelen zich verdomd snel aangevallen... als je mijn reactie goed leest zie je duidelijk dat het geen aanval o.i.d. is en dat het geen persoonlijk gebonden reactie is en dat er meerdere denken in de term van "egoïstisch".....
Moelijk onderwerp... Ik geloof niet dat ik er negatief tegenover sta. Er worden ook kinderen geadopteerd, waarom dan geen 'overgebleven' embryo. De mensen die embryo's in hebben laten vriezen hebben meest waarschijnlijk zelf moeite gehad zwanger te worden, ze weten hoe het voelt. Zonde toch om als je gezin compleet is de overige embryo's verloren te laten gaan als je andere mensen er misschien zielsgelukkig mee kunt maken? Misschien heb je makkelijk praten als je niet in die situatie zit, maar dat is zoals ik er nu over denk... Eicellen doneren is ook zoiets. Ik volg momenteel een verhaal van mensen die al bijna 10 jaar zwanger probeerden te raken maar het einde was zoek. Zij hebben een eicel donor gevonden en inmiddels is ze in verwachting van een tweeling nog wel. Ik vind het heel erg bewonderingswaardig dat de meid die de eicellen gedoneerd heeft dat voor iemand anders over heeft, dan heb je een groot hart vind ik. Buiten beschouwing of je het zelf zou doen of niet. Als je door die ellende gaat om iemand anders te helpen een kind te krijgen... petje af hoor. Ik zou het alleen overwegen als een van mijn zusjes geen kindje zou kunnen krijgen en me erom zou vragen.