Hoi dames, Zoals sommigen al weten zijn wij met de via begonnen. Ik probeer de cursus aan mijn moeder uit te leggen. Zij beweert dat ik er negatief tegen aan kijk. Ik probeer zo goed mogelijk alles uit te leggen maar ze denkt er te makkelijk over. Ze denkt dat je met liefde en aandacht er wel komt. Dat is natuurlijk ook zo maar er komt zoveel meer bij kijken hebben wij gemerkt door de cursus. Mijn realistische kijk op adoptie en eventuele problemen bij hechting vat ze op als negatief. Het is zelfs van mijn kant zover dat ik er haast niet meer met haar over wil praten. Ik weet dat ze het in haar hart goed bedoelt en probeer haar ook mee te krijgen naar een adoptie bijeenkomst. Ik word er zo moedeloos van ik kan mijn ei niet bij mijn eigen moeder kwijt. Mijn man begint zich hier aan te irriteren omdat ze ons en mij niet snapt. Ik heb al gezegd dat hij niet boos op haar moet worden want verder is onze band goed en wil geen ruzie met haar. Hoe kan ik haar het adoptieproces duidelijk maken en dat er meer bij komt kijken dan alleen liefde en dat de hechting zoveel meer is dan dat. IK hoop dat jullie mij tips kunnen geven hoe ik het haar duidelijk kan maken. Ze staan wel 100% achter ons maar snappen sommigen dingen en gevoelens niet. Groetjes Draga
hoi draga, dit is moeilijk en wat ik ga zeggen is niet zo leuk maar het zal zo blijven. het is heel moeilijk uitleggen wat je meemaakt in het adoptieproces, de via staat redelijk goed op papier en kun je iemand ook mee laten "volgen" door ze de informatie te laten lezen of ze inderdaad naar de bijeenkomst van de SAV voor familie van laten gaan maar het vergt heel veel inlevingsvermogen van iemand om dit te begrijpen. wij hebben hetzelfde. mijn schoonouders en ouders hebben we vanaf het begin in het proces betrokken maar sommige dingen blijven onbegrijpelijk voor ze, ze zijn (zoals ik het dan maar noem) positief bezorgd "waar beginnen jullie aan" was de eerste van vele vragen naarmate we verder gaan in het traject met name de SN keuzes. we doen ons best om alles uit te leggen maar soms moet je tot de conclusie komen dat je niet alles kunt uitleggen en dat je het ermee moet doen. Uit de contacten met andere adoptieouders heb ik inmiddels wel begrepen dat dit altijd zo zal blijven. Onbegrip, Ongevraagde opmerkingen goedbedoeld of niet. Denk eraan dat je ouders (die van ons in ieder geval) die zijn in een generatie opgegroeid waar dit geen hapklaar onderwerp was, waarbij je inderdaad bij het kinderen opvoeden ervan uitging dat liefde en aandacht veel doen. Het doet ook veel, zonder zijn kinderen verloren echter ook bij biokinderen zijn nog heel veel meer dingen belangrijk zoals hechten, achtergrond, genetisch materiaal noem maar op alleen daar wordt je van tevoren niet op gewezen en wij als adoptieouders nou eenmaal wel (soms teveel maar die is ieders mening voor zich) heel veel succes!
Het is een lastige situatie inderdaad. De stichting adoptie voorzieningen organiseert een bijeenkomst voor aanstaande adoptie opa's en oma's. Dat is in Woerden. het staat op hun site wanneer. Mischien dat ze er voor open staat om mee te gaan? Mischien dat het haar stof tot nadenken geeft en haar mening bijstelt. Succes!
Dat heb ik voorgesteld aan haar om dan te gaan en dan mijn zusje en schoonzusje ook mee te nemen. Maar dan kijkt ze met zo'n blik van: Volgens mij denk je dat ik dom ben en daarom het niet snap. Ze steunt me wel maar snapt niet zo goed dat veel adoptiekinderen "bagage" bij zich hebben. En ik heb wel gezegd dat de eerste periode "moeilijk" kan zijn i.v.m hechting en het veilig laten voelen van het kind. Als ze een maal een mening heeft gevormd is het moeilijk haar gedachten te veranderen. En de dingen die wij leren op cursus pakt ze op als negatief en dat zal allemaal wel meevallen. En als ik dan duidelik probeer te maken dat het realistisch en vaak voorkomt bij adoptie dan gelooft ze me niet en zegt dat het wel meevalt. Ik heb wel een goed gesprek met mijn zusje gehad over mijn gevoelens en hoop dat mijn zusje haar een beetje soepeler maakt en dat ze zich dan open stelt voor mijn gevoelens. Mijn moeder is ook niet iemand die met ons over haar gevoelens praat en is het type doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Ze is meer van de "tough love" zeg maar. Toen we in de mmm zaten was het meer van vallen en meteen weer opstaan omdat ze bang was dat ik labiel werd. Dat hoor ik dan van tantes die dat aan mij vertellen. Ik weet dat ze het goed bedoeld en bang is dat ik het niet aan kan. Maar ik heb na al die ellende toch wel bewezen dat ik niet labiel ben en stevig in mijn schoenen sta! @ mama: Ik denk wel dat je gelijk hebt en dat moet accepteren maar is wel moeilijk. Maar ik ben er door alles wel achter dat alleen lotgenoten je echt begrijpen. Iedereen leeft mee maar weet nooit echt wat je voelt. Gelukkig heb ik jullie en dat voelt goed ik weet dat ik hier terecht kan met mijn gevoelens. Ik probeer haar mee te krijgen en hoop dat het helpt. Maar ik zei gister al tegen mijn man: Het gaat er om dat wij het begrijpen en alles zo goed mogelijk willen doen want wij worden ouders. En als het kindje er een maal is dan zal de rest wel volgen en ervaren hoe het nu echt zit. Het voelt soms echt als een muur en loop je in je hoofd vast want je kunt niet uit leggen wat je voelt en wat het met je doet. Wij zijn zo blij dat we hier aan zijn begonnen en het voelt zo goed. Dat wij een kindje een mooie, liefdevolle toekomst kunnen bieden brengt vreugde in mijn hart n tranen in mijn ogen. ( klinkt zoetsappig maar het is zo waar) Bedankt voor jullie reactie. Groetjes Draga
@Draga, misschien heb je er wat aan om een soort dagboekje over de voorlichtingsbijeenkomsten te maken, waarin je voor je omgeving samenvat en verwoordt wat je in de bijeenkomsten hebt geleerd. Wij houden zelf een weblog (niet openbaar) bij, die onze directe omgeving zoals ouders kunnen lezen. Ook wij hopen op deze manier zoveel mogelijk begrip te krijgen van onze directe omgeving. Maar ik denk inderdaad ook dat alleen lotgenoten het in zijn volle omvang kunnen begrijpen, dus dat we zullen moeten accepteren dat de omgeving er soms anders over denkt. Het lijkt me belangrijk om ondanks dat je eigen koers te blijven varen. Overigens, zo te lezen accepteert je moeder wel het feit dat jullie willen gaan adopteren, of begrijp ik dat verkeerd? Als dat zo is, denk ik eigenlijk dat je daar best tevreden mee mag zijn. Het lijkt me lastiger als je omgeving probeert de adoptie uit je hoofd te praten.
ja ze staan er 100% achter en iedereen in mijn omgeving is alleen maar positief en blij voor ons. Alleen het "opvoeden" dat bij adoptie in het begin anders is begrijpt ze niet zo en denkt dat het zoveel makkelijker kan. Zoals ik al zei: Gooi er liefde en het komt goed. Goed bedoeld natuurlijk maar er komt zoveel meer bij kijken. Bedankt voor je reactie. Groetjes Draga
Bij mij was het eerst juist andersom. Mijn moeder stond eerst heel negatief tegenover buitenlandse adoptie. Dat was ook heel vervelend, want je wil toch dat je ouders je steunen in je keuze. Maar toen ze eenmaal door had dat wij waarschijnlijk voor China gaan en ze positieve ervaringen had gehoord van vrienden die opa en oma zijn van een Chinees meisje heeft ze haar mening bijgesteld. Dat vond ik een hele opluchting. Ik begrijp dat het niet leuk is als je je onbegrepen voelt door je ouders, maar miss beter dat ze te positief ernaar kijken (beetje naief eigenlijk) dan dat ze zo negatief zijn. Bovendien zullen ze vanzelf merken als het eenmaal zover is dat het ook heel lastig kan zijn. Maar helemaal begirjpen zullen ze t toch niet, net zoals bij veel dingen (bv ook vruchtbaarheidsproblemen). Xxx Hypo
Zijn er trouwens geen filmpjes op internet over mensen die adopteren? Dan zou je dit kunnen bekijken (en dan natuurlijk niet alleen de rooskleurige kant).
Er is ook een boekje voor opa's en oma's. Volgens mij heet het: Kleinkind uit een ver land. Mijn zus+zwager en broer+schoonzus hebben kindjes geadopteerd. MIjn ouders hebben wel wat aan dit boekje gehad. Ik denk dat voor het hele hechtingsproces en de waarde hiervan wordt onderschat.
Hierin herken ik best het een en ander van mijn omgeving. Inderdaad, "waar begin je aan" en begrip rondom hechting is ook moeilijk te creeeren. Maar sinds ik ruim een jaar pleegmoeder ben, heb ik wel gemerkt dat je dingen ook niet heel veel dingen van te voren tot in den treure hoeft door te spreken. Het volgt vaak uit zichzelf. Ik was ook zo'n vrouwtje wat mensen wilde informeren (ruim vooraf dus) dat als het kindje hier was, we rust als gezin wilde hebben, het kindje alleen eten en drinken en knuffels van ons mocht ontvangen etc. Door mensen vooraf hierover te informeren (en dan met name bij die mensen die hier niet zo veel begrip voor hebben) beland je gauw in de verdediging en dat moet niet. Mijn ervaring is nu dat als je bv straks met een kindje thuis komt en je zet op het aankomstkaartje (als je dat doet natuurlijk) dat je even een X periode rust neemt als gezin. En weet je, dan volgen de dingen vaak vanzelf. Jij bent dan de moeder en jij bepaald hoe de dingen gaan.
Even een up-date We hebben de cursus afgerond. Met mijn moeder gaat het een stuk beter. Ze snapt me beter en ga er niet te diep meer op in. Misschien wilde ik wel teveel volgens de regeltjes en ja sommige dingen gaan vanzelf. Maar je wilt het zo goed mogelijk doen. Ik heb mijn "probleem" aan mijn zusje vertelt en ik denk dat ze er met onze moeder over heeft gesproken. Het gaat allemaal een stuk beter. En ik moet eerlijk bekennen dat ik door de cursus en gevoelens van mijn kant soms door de bomen het bos niet meer zie. Dussss alles is oke hier Maar bedankt voor jullie reacties en ben blij dat ik af en toe op mijn forumvriendinnetjes terug kan vallen. Jullie begrijpen deze gevoelens het best. Heel veel liefs draga
Hoi allemaal, Heb net even jullie verhalen door gelezen. Ik snap al jullie zorgen.....wel wil ik als adoptiekind zeggen dat liefde en de openheid over mijn adoptie heel erg belangrijk is geweest. Toen ik op de kleuterklas zat kwam ik uit een Boeing 747 uit Indonesie....stuk interesanter dan een buik waar de rest van de klas uit kwam.... Elk jaar leerde ik meer over mijn afkomst en mijn bio-ouders.....tropenmuseum...pasar malams etc Etc....en ook de Nederlandse cultuur is mij bij gebracht in alle vormen. Ik heb altijd mogen zoeken....maar wilde dat zelf niet....mijn ouders zijn mijn ouders en met de liefde die ik heb gehad heb ik de liefste....mijn bio- ouders ben ik dankbaar....ik zou een kind niet afstaan....maar ben blij dat zij dat wel konden. Mijn verhaal is los en onsamenhangend.....wat ik wil zeggen.....twijfel niet aan jezelf vertrouw op je moederinstinct want adoptie is een weloverwogen keus dus dat zit echt wel goed. Familie denkt misschien soms wat luchtig over.....komt vanzelf wel.....buiten dat......je ouders worden oma's en opa's en die denken kleinkinderen en leuke dingen doen........ergens is die gedachte niet heel veel anders als anders.... Je zal tegen dingen aanlopen.....soms moeilijk soms makkelijk....je kan er een probleem van maken of niet. Toen ik in de pubertijd opstandig was zei iemand tegen me moeder: komt door de adoptie.......mijn moeder zei: ja want als ze biologisch gezien van jezelf zijn zijn ze poeslief en slaan ze niet met de deuren..... Pffff wat een verhaal.....sorry! Vertrouw op je moeder instinct en gebruik de cursus als naslagwerk....jullie worden allemaal super mama's!
Hallo, Vrienden van ons gaan nu beginnen met het adoptieproces en ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan maar snappen kan je het ook niet tenzij je in hun schoenen staat toch? Ik vindt het wel super voor ze deze reis en ik hoop dat het ze gaat lukken allemaal. Maar wat moet je nu allemaam gaan doen eigenlijk....wat voor een proces ga je tegenmoet?
ja dat is moeilijk uit te leggen. Omdat zo'n kindje soms veel heeft meegemaakt moet je er anders mee omgaan. Het is een lang proces met veel wachten. Je moet het kindje leren kennen. En met eventuele problemen leren omgaan. Hechting is zeer belangrijk. Het kan zijn dat je vriendin anders met hun kindje omgaan dan jij met je bio kindje. probeer daar begrip voor te hebben. Jij hebt al vanuit de buik een band opgebouwd. Zij moeten die band nog opbouwen dat kost tijd en geduld. Probeer ze zoveel mogelijk te ondersteunen.
Ja daar had ik nog niet eens over nagedacht over die band wat jij beschrijft.....en klopt natuurlijk wat je zegt. Hun zijn net pas begonnen en hebben alleen aangegeven te willen adopteren. Maar het kon wel zo`n 5 jaar duren....maar nu kunnen ze wel hun droom volgen om ooit ouders te worden, super!