Nee, ik had het ook niet gezien, maar je mag toch aannemen dat journalisten dit soort zaken dus wel checken. Maar zoals ik al zei ... de TeleVAAG en de Daily Mail zijn je reinste sensatie kranten en het verbaast mij dan weer niets dat zij het niet hadden gezien (of wel, maar dat was vast niet leuk voor de verhaallijn )
Ja daar heb je wel een punt . Ik geloof de Telegraaf sowieso nooit direct, ben altijd argwanend. Maar na het lezen van haar eigen site dacht ik dus ook echt dat de adoptie ongedaan gemaakt was zeg maar. Pas in een reactie van gisteren stond dus dat ze wel nog steeds de moeder is. Alhoewel ik me dan wel afvraag hoe dat precies zit, want door zijn gezondheid kan hij niet opnieuw geadopteerd worden en ik vraag me af hoeveel zij het kind nog zal bezoeken. Ik vind haar daarover ook vrij summier op haar site en ook een beetje gevoelloos overkomen.
Sorry. Als je de middelen niet hebt om een gehandicapt kindje te verzorgen, dan moet je er niet aan beginnen vind ik. Een kind is een kind. Er zit geen garantiebewijs op.
Van journalisten mag je idd verwachten dat ze hun bronnen checken, maar helaas zijn er een hoop prutsers en hier is wel echt slecht werk geleverd. Deze vrouw wordt helemaal afgeschoten hier en elders en om wat? Het is een sensatieverhaal, zij heeft iets vreselijks meegemaakt en dan nog een schop nakrijgen ook, bah En een zwangerschap om medische redenen wordt zeer zelden afgebroken omwille van gewenstheid. Even voor mezelf sprekend: je breekt een zwangerschap van een (zwaar) gehandicapt kindje af, omdat je een leven van ellende je kindje niet gunt. En dan kies je je kindje boven jezelf, want dat doe je als ouders. Voor je kindje is het lijden dan voorbij, zij hebben rust. Als moeder van zo'n zeer gewenst en zeer geliefd kindje kan ik je een ding zeggen: ons lijden stopt nooit. En ik heb diep medelijden met deze moeder en haar zoontje, wat een hel om door te moeten maken. En walgelijk dat er zo aan de haal gegaan wordt met hun verdriet.
Ik heb niet alles gelezen. Wel het verhaal in de telegraaf. Ik kan dit niet geloven en vind het een vreselijk verhaal. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat dit het hele verhaal is zoals het zo beschreven is. Ik hoop iig dat het een uitgebreider verhaal is en dat het misschien zo is dat het kindje onmogelijk thuis verzorgd kon worden, zoals dat soms is met ernstige handicaps. Hoe dan ook, triest....!
Nou...soms is dat echt niet anders ( helaas weet ik dat van dichtbij...zwaar gehandicapt...kind weet niet dat hij leeft..en andere kinderen in het gezin lijden er onder) Diegene bezoekt trouwens het kind heeeeel erg vaak. Dus echt wegstoppen is het natuurlijk niet. Maar ik snap je wel hoor. Ik zou er ook niet aan moeten denken dat ooit te moeten doen.
Wat een afschuwelijk verdrietig verhaal zoals opgetekend door de kranten. Het idee om een kindje 'weg te doen..', brrrr!! Helaas gebeurt het wel eens (en vaker dan eens...) dat een kindje dermate ernstig beperkt is dat er geen enkele mogelijkheid is om een kindje thuis te kunnen houden. Zowel bio eigen kindjes als adoptiekindjes... Wat dachten jullie van kinderen met bijv FAS en/of extreme hechtingstoornissen?? Het is vooral bij die laatste categorie soms onmogelijk om een kindje in een gezinssituatie te laten wonen. Het kindje uit dit verhaal heeft blijkbaar dermate hulp nodig dat hij dit niet thuis kan krijgen. Ik vermoed dat het verhaal anders is dan hoe de sensatie kranten het aan ons allen willen verkopen. Als deze vrouw namelijk echt zo'n verschrikkelijk onmens zou zijn en waardeloos als moeder dan zou zij niet zomaar opnieuw voor adoptie in aanmerking kunnen komen, vermoed ik... En dat hoop ik... Roepen dat haar eierstokken verwijderd zouden moeten worden en uitgesloten zou moeten worden van adoptie vind ik enigszins simpel tokkiegedrag als we niet de ins en outs weten...
Als je de luxe hebt om zoiets te denken, laat staan te zeggen, mag je in je handjes knijpen. Niemand stopt zijn kind weg. Niemand doet dat voor de lol. En ik hoop voor jou dat jij dat nooit mee hoeft te maken. Maar als het je toch overkomt, dan wens ik je wijsheid, kracht en begrip van mensen om je heen. Ondanks dat je daar zelf blijkbaar niet toe in staat bent.
Wat een achterlijke reactie. Ik ben geadopteerd dus raakt dit mij sowieso. Maar goed daar mag je op dit forum niks over zeggen want dan krijg je iedereen uit de mmm over je heen. Beetje jammer dat er altijd zo met 2 maten gemeten wordt.
Dat begrijp ik maar daar gaan we weer, kinderen worden al zo beschadigd als ze geadopteerd worden. Als je dan al een keer weg gegeven bent (want ja zo voelt dat), en dan weer weg gestopt wordt is gewoon vreselijk. Ik hoop dat ze het kind nog regelmatig bezoekt, dat zou het allemaal enigszinds verzachtend maken.
Ik lees wel vaker verhalen van jou, en ik vind het vreselijk dat jij je zo voelt. Ik denk alleen wel dat je op moet passen dat jou persoonlijk gevoel niet altijd de maatstaf is. Ik ken namelijk ook geadopteerden, en die zitten prima in hun vel en jouw gevoel totaal niet delen. En kinderen zijn vaak al beschadigd voordat ze geadopteerd worden. Ik geef toe dat een adoptie een emotioneel en mentaal zwaar proces is voor een kind (ook voor wensouders trouwens, maar dat terzijde). En mijn mening over adoptie is er echt geen een van rozengeur en maneschijn, integendeel zelfs. Maar ik denk wel dat kinderen die geadopteerd worden tegenwoordig, in de juiste omgeving, met de juiste adoptie ouders en met de juiste begeleiding prima terecht (kunnen) komen. Vroeger was dat totaal anders. Maar dan nog, als het kind zulke ernstige beperkingen heeft, en het heeft een negatief effect op de rest van de familie/kinderen, zul je iets moeten doen. Moet je dan koste wat kost het kind thuishouden met alle (verregaande) gevolgen van dien? Ik denk het niet. En dan is 24 uur zorg/opname gewoon een betere optie. Dat heeft niets te maken met nog een keer weggeven, niet houden van of wegstoppen te maken, maar alles met liefde en zoeken naar de juiste zorg. En dat geld ook voor adoptie kinderen.
Ik lees ook heel vaak verhalen over vrouwen die in mmm zitten en alles op zichzelf betrekken, hoor je ook niemand over. Daarnaast gaat dit erom dat je je áltijd afgedankt voelt, dat is gewoon zo. Ik zeg niet dat ze perse het kind had moeten houden, ik weet de ernst van de ziekte van het kind niet. Maar wat ik hier las is dat ze ook op haar site koud en kil over komt. Bezoekt ze het kind dagelijks of wekelijks? Ik zeg ook helemaal niet dat adoptie kinderen tegenwoordig niet goed terecht komen. Het zal vast allemaal beter geregeld zijn en niet iedereen is het zelfde. Ik ga er verder ook niet op in want dan val ik in herhaling. Dat heeft geen zin. Je weet gewoon niet hoe het is, als je het zelf niet mee gemaakt hebt. Als je zelf niet in het schuitje zit.
O helemaal mee eens... Als dat kindje twee keer wordt afgewezen is echt verschrikkelijk. Ik had het over mijn ervaring met een moeder die haar eigen kindje na een paar jaar weg moest doen omdat het niet anders kon. Maar dat kind wist niet eens dat het bestond ( ernstig gehandicapt)
We verschillen van mening. Ik weet niet hoe het is om adoptiekind te zijn, ik weet wel hoe het is om wensouder te zijn. En in die context sta ik wellicht lijnrecht tegenover je, maar als je ook niet weet hoe is het is om aan die kant te staan, denk ik dat heel hard oordeelt over wensouders. Maar goed, we gaan het niet eens worden. Ik vind het oprecht klote voor je dat jij je zo voelt. Dat zou niet moeten mogen.
Het verbaasd me dat je schrijft dat je niet weet hoe het is als je niet zelf datgene hebt meegemaakt maar anderzijds in een eerder bericht toch wel een heel duidelijke mening hebt over hoe te handelen wanneer je een kind met een handicap hebt. Ik kan niet oordelen over hoe het is om geadopteerd te zijn dus dat doe ik ook niet. Jij kan niet oordelen over hoe het is om een heel zorg intensief kind te hebben dus zou je dat ook niet moeten doen. Mocht je onverhoopt wel een zorg intensief kind hebben dan heb ik niets gezegd. 😉
Ik zit niet in de mmm, nooit gezeten ook. Maar heb wel een kindje 'weggestopt' (ik zeg liever 'laten gaan' en dat was de moelijkste, verschrikkelijkste maar meest liefdevolle keuze die ik ooit heb gemaakt in mijn leven) toen bleek dat ze niet levensvatbaar was. Niet omdat ik haar niet wilde, maar omdat ik van haar houdt en haar geen kort leven van slechts lijden gunde. Jij hebt een mening over iets waar je nooit aan gestaan hebt, ik heb daar ook nooit aan gedaan (al heb ik wel heel serieus adoptie overwogen maar ik heb twee kinderen met een gebruiksaanwijzing namelijk autisme, ik kan simpelweg niet meer aan, ben ik nu een slechte moeder? Lijkt me niet). Dat jij bent geadopteerd lijkt me heel moeilijk, maar dat betekent niet dat je zomaar klakkeloos je mening kunt ventileren over wat een ander doet, in een situatie die de ander veel pijn doet.
En dan wil ik nog toevoegen dat ik er niet aan moet denken wat dit kindje nu moet doorstaan zonder zijn mama. Echt heel erg zielig vind ik het, mijn hart bloed voor hem. In deze situatie zijn geen winnaars, alleen maar verliezers.