Natuurlijk niet bij een pasgeboren baby, maar bij een baby van bijna een jaar kan slaap training wel nuttig zijn. Niet zozeer omwille van de nachtrust van de ouders, maar om die van het kind. Want kinderen hebben gewoon hun rust nodig, en sommigen moet je nu eenmaal meer dan anderen leren hóe dat precies moet.
En jonge baby's hebben niet hun rust nodig? Dus wat doe je dan als je jonge baby ook slecht slaapt? Baby's van een jaar hebben minder een gevoel van veiligheid en geborgenheid nodig? Als je een kind iets wil leren, moet dat dan altijd met tranen en schema's gepaard gaan? In mijn ogen juist niet. Door de ontwikkeling komen ze in verlatingsangst fases. De bekende, moeilijk slapen-periodes. Dit kun je prima doorbreken door je baby te laten weten dat je er ook bent in moeilijke periodes.Dan gaat het vanzelf over. Als je juist op dat moment een slaaptraining inzet en je zoals iedereen schrijft "even door moet zetten", schakel je je moedergevoel uit. En geef je je kind het signaal alleen aandacht te krijgen als hij zich 'goed' gedraagt. En dat de ouder weggaat als het zich verdrietig voelt. Als ik verdrietig ben, angstig of ik wil een persoon dichtbij me lijkt het me erg verdrietig als men me op dat moment afwijst. Zeker als dat de belangrijkste persoon in mijn leven is. Onderzoek wijst uit dat slaaptraining inderdaad werkt, maar dat de baby's nog lang stresshormonen aanmaken. Ze zijn dus stil, omdat huilen niet werkt. Ze zijn niet stil omdat ze zo rustig slapen. Hoe slaap jij na een flinke huilbui? De hersenen zijn volop in ontwikkeling. Zo'n heftige ervaring laat zijn sporen na. Je ziet de opvoedgewoontes door de jaren heen veranderen. Zo was dit laat maar huilen advies in de jaren 70/80 veel voorkomend en nu vind je de methode het 'gecontroleerd' laten huilen. Ik vraag me af of baby's wel begrijpen wat 5 minuten of 10 minuten is als ze nog niet eens weten hoe ze een vork goed vast moeten houden. Ik zou het fijn vinden als meer moeders dichter bij hun gevoel blijven. Wat meer vanuit de beleving van een kind denken. Ik kan niet begrijpen dat de meeste adviezen juist omschrijven dat je dat niet mag doen door 'door te zetten' of schema's te volgen. En nu stop ik. Ik ga genieten van een heerlijke dag met mijn zoon.
Misschien is het een kwestie van interpretatie. Ik vind niet dat ik mijn baby van een jaar oud geborgenheid ontzeg, als ik haar even laat huilen en dan weer terugkom om haar te troosten. Elke keer opnieuw. Ik kom altijd terug. Ik ben altijd in de buurt. Nadat ik gemerkt heb dat ze 1) niet kan slapen als ze bij mij in bed ligt 2) alleen maar meer overstuur wordt als ik op haar kamer blijf, omdat ze dan duidelijk niet begrijpt waarom ik haar nu gewoon niet op pak als ze huilt, zoals ik anders toch altijd wél doe als we overdag beneden zijn en ze huilt 3) zo vaak wakker wordt dat ze overdag compleet oververmoeid is Ik interpreteer dat dan als inspelen op haar noden, en haar leren dat ze even moet wachten tot ze in slaap valt.
Je maakt het nu heel erg zwart-wit. Maar aangezien elk kind anders is, werkt ook voor elk kind iets anders. Onze jongste hebben we op momenten dat ze dat nodig had, (pijn, verlatingsangst) veel nabijheid gegeven. Dan viel ze bij ons in slaap, omdat ze op geen andere manier in slaap viel. Maar in goede doen, bleef ze juist wakker met ons erbij. Laten huilen werkte dan juist goed, (2-5-10 minuten was dan de insteek hier. Eerste dag een keer troosten bij 2 minuten en dan viel ze in slaap voor we bij de 5 minuten waren. Dag twee viel ze in slaap voor we bij de 2 minuten waren en dag 3 ging ze lachend haar bed in). Voor onze oudste werkte laten huilen sowieso niet. Had en heeft veel nabijheid nodig en dat krijgt ze ook, maar is -sinds ze van haar oorklachten af is- gewoon een goede slaper geworden. Maar terug naar mijn punt: voor elk kind werkt iets anders. En ik zie erg veel moeders op basis van een of een paar kindjes, roepen dat laten huilen altijd en overal slecht is. En dat is gewoon niet waar.
ieder kind is anders, dat klopt. Maar afgezien van de methode, waarom moet een jonge baby alleen in slaap vallen? Biologisch gezien is dit gewoon niet de norm. En in onze maatschappij wordt dit wel als norm gezien, en kinderen die dit niet kunnen als abnormaal. Terwijl het denk ik normaler is dat kinderen nabijheid nodig hebben, dan dat ze het alleen kunnen. En natuurlijk zijn er kinderen die het wel kunnen, maar laten we die dan als de uitzondering zien en niet alle kinderen die het niet kunnen dmv laten huilen trainen om het wel te kunnen.
Misschien moet je het topic even zuiver houden. Kindje van TS is geen jonge baby meer, dus laten we vooral aansluiten bij die leeftijd en daar het gesprek over voeren. Kun je er weer jonge baby's bij halen, maar volgens mij vindt daar sowieso het gros van de nederlandse moeders wel van dat je ze niet laat huilen. Maar kindje van TS is 1 jaar en dan heb je het echt over andere dingen.
ook bij een 1jarige vind ik slaaptraining met laten huilen een slechte methode. Ik zal mn tekst even aanpassen: Maar afgezien van de methode, waarom moet een baby/dreumes alleen in slaap vallen? Biologisch gezien is dit gewoon niet de norm. En in onze maatschappij wordt dit wel als norm gezien, en kinderen die dit niet kunnen als abnormaal. Terwijl het denk ik normaler is dat kinderen nabijheid nodig hebben, dan dat ze het alleen kunnen.
Omdat niet alle kinderen in slaap vallen wanneer je erbij blijft. Ik laat mijn kind liever even 5 min huilen, zodat ze lekker slaapt en uitgerust is de rest van de dag, dan dat ik constant bij haar ben en ze niet gaat slapen en de hele dag hangerig is. Huilen kan zoveel dingen betekenen, wanneer mijn kind probeert iets te doen wat ze nog niet kan en daarom gaat huilen ga ik toch ook niet het voor haar doen? Ik laat haar het zelf proberen en probeer haar daarin te ondersteunen. Zelfde met slapen, als het niet lukt en ze moet huilen, ga ik even kijken, geef haar een knuffel en laat het haar nogmaals proberen. Heel logisch. Zo geef ik mijn kind de kans om zelf te leren in slaap te vallen.
Exact dit. Ik vind het altijd zo opvallend in deze discussie dat de tegenstanders niet eens de moeite doen de verhalen en ervaringen van 'voorstanders' te lezen, maar gewoon vast beslissen dat laten huilen gelijk staat aan je kind geen geborgenheid bieden. Goeie manier om ouders die gewoon een oplossing op maat proberen aan te bieden, een schuldgevoel aan te praten....
Ik ben het met je eens hoor, het gaat om de hele houding van de ouders. Het is een compleet plaatjes waarbij alles in balans is. De rust die je dan hebt, zorgt voor rust bij een baby. Ik denk dat ouders hun eigen rol te vaak vergeten. Stress, drukte, de norm, slaapgebrek, allemaal zaken die invloed hebben op het gedrag van een kind (van elke leeftijd). Een kind dat opgroeit in rust, in een omgeving waar de ouders zich goed voelen, waar de ouders een goede relatie hebben, waar ouders regelmatig lol hebben en rust pakken, zal beter slapen. Het uitsluiten van medische zaken door verschillende artsen is daarbij ook belangrijk. Ik kan niet spreken voor alle kinderen maar wel voor die van mijzelf. Het zijn kinderen geweest met zeer zware reflux en eentje met kma. Ze konden niet liggen en daarna moeilijk zelf slapen. Toch is het gelukt ze te laten slapen, zonder ooit in slaap gehuild te zijn. Ik heb zeer actieve, temperamentvolle kinderen die echt niet makkelijk sliepen. Maar door het hele plaatje goed in orde te krijgen en houden, is er wel de rust die zorgt voor goede slapers. Hier waren dat medicijnen, een draagdoek, veel en rustig oefenen in de overgang naar het eigen bedje, veel rust, een goede stabiele relatie als ouders, hulp van omgeving om zelf bij te komen, en heel veel geduld en acceptatie. Kinderen gaan niet stuk van een keer huilen maar ik geloof zelf oprecht dat het niet nodig is.
ho ho...maar dat zeg ik ook,dat elk kind anders is. Maar het beeld wat er nu heerst (oa bij CB's) is dat kinderen die niet alleen in slaap kunnen vallen getraind moeten worden. En met dat beeld is wat mis.
Omdat, zoals meerdere moeders in dit topic aangeven, waaronder ikzelf, er kinderen zijn die gewoon niet in slaap vallen als je bij ze blijft. Daarom
Maar het CB strookt daarin dan ook totaal niet met de algemene lijn in de maatschappij. Er zijn volgens mij -sowieso als het om baby's tot 6 maanden gaat- meer moeders die dan nabijheid bieden, dan moeders die laten huilen. CB is wat mij betreft een instantie die vreselijk de boot mist als het gaat om aansluiten bij de trend in de maatschappij.
ik ken ze hoor, moeders die hun 6uur oude baby gerust een kwartier laten huilen en dat onze zoon niet in zn bedje in slaap kan vallen wordt toch wel als apart gezien, ook toen hij 3/4 maand was. Het cb mist niet alleen vreselijk de boot als het gaat om de trend in de maatschappij, ook missen ze de boot als het gaat om de nieuwste wetenschappelijke onderzoeken en bewijzen.
Ja, die ken ik ook wel, maar dat is tegenwoordig echt een minderheid volgens mij. Het gros van de moeders laat een jonge baby momenteel echt niet meer krijsen. Jengelen en sippen wisselt, maar hard huilen niet. Probleem met CB is dat het advies om te laten huilen gebaseerd is op een onderzoek dat in opdracht van de Stichting Artsen voor Kinderen gedaan is in het WKZ in Utrecht. En daar is uitgekomen dat laten huilen de meest effectieve manier is om rust te creeren. Tja, moet je streven naar de meest effectieve manier, wat is rust? (Want denk niet dat ze de verschillende baby's geprikt hebben op stress-hormonen in het bloed, zoals idd recente onderzoeken wel hebben gedaan). Maar zij zijn nogal overtuigd van hun gelijk. Heb contact met ze gehad, en ze staan nogal niet open voor andere geluiden en zijn nogal behoorlijk sturend richting CB's om deze richtlijn te propageren. Wat mij betreft ook heel kwalijk, maar gelukkig hebben we dan fora zoals deze Maar nogmaals: bij kinderen rond een jaar wordt het echt kijken naar wat een kind nodig heeft en wat goed werkt. En dan zijn er echt best veel kinderen die niet in slaap vallen als ouders er bij blijven. Als je dan weggaat en met regelmatig terugkomen laat merken dat je echt in de buurt bent, weten kinderen dat echt wel. Dat is absoluut ander verhaal dan dit op heel jonge leeftijd doen, (als ze dat nog niet snappen), of gewoon weggaan en helemaal niet terugkomen.
Soms denk ik ook wel eens dat het cb veel schrijnende gevallen ziet en dat het kiezen is tussen twee kwaden. Ik laat mijn dochter bijvoorbeeld nooit huilen, maar vind het vaak wel heel pittig als ik avonden achter elkaar uren met een huilende baby naast me zit. En er zijn ouders die dat gewoon niet aankunnen. Die gaan met hun kind rammelen uit wanhoop, of ertegen schreeuwen, of doen nog gekkere dingen. Om uitgeputte en wanhopige ouders te voorkomen, probeert het cb om rust te creëeren op deze manier. Nogmaals, ook ik vind het laten huilen van een kind niet de oplossing en wil niets goed praten. Ik probeer alleen maar te bedenken waarom het cb zulke adviezen geeft.
Ja ik zal eerlijk zijn, als mijn zoon al een poos heel hard aan het huilen is en ik het echt niet meer weet, leg ik hem ook wel eens een paar minuutjes in z'n bedje om zelf even op adem te komen en weer geduld op te bouwen. doet zeer aan m'n hart, maar kan hem daarna wel weer met geduld troosten..
Mooi verwoord! Ik ben het helemaal met je eens. Ik laat mijn dochter ook niet huilen. Een paar nachten geleden waren zeer onrustig. Wat bleek, er kwamen twee kiesjes door. Paracetamol gegeven, maar ja dat helpt ook niet 100%. En overdag had ze er minder last van. Logisch want er is veel afleiding. 's Nachts is dat er uiteraard niet. Dan neem ik haar liever bij me of lig ik naast haar. Nu weer twee goede nachten gehad. Ik doe het liever zo dan dat we allemaal gestressed rondlopen omdat het advies is ' laten huilen'.
Maar niemand zegt toch dat je je kind alleen moet laten huilen, als het ziek is en pijn heeft. Iedereen zegt er altijd duidelijk bij 'als medische klachten uitgesloten zijn'.