Maar de mama's die hierboven spraken over slaap training, doen dat niet na 'enkele dagen slapeloosheid'. Als ik in mijn concrete geval spreek, eerder 'na maanden zoeken'.
Nou, het CB geeft dat advies ongeacht medische klachten hoor Daar vragen ze helemaal niet op door, als je aangeeft dat je baby veel huilt. Zij zitten heel erg op gedrag, checken vrijwel niet of er medische oorzaken kunnen spelen. En geven dan dus toch het advies: laat maar huilen.
Tja, dat weet ik dus niet, geen ervaring mee. Maar het ging mij eerder om (alweer) de veronderstelling dat moeders die hun kind laten huilen, hun kind op een of andere manier in de steek laten.
Ik had wellicht achter 'Mooi verwoord!' een nieuwe alinea moeten starten. Dat verdere stukje sloeg namelijk op het eerste stukje van TS En idd wat Rozemarijke zegt. Er worden adviezen gegeven door het cb om al dan niet gecontroleerd te laten huilen zonder aanwijsbare medische redenen. Goede vriendin kreeg ook zo'n advies. Het druist echter in tegen haar gevoel.
Idd dit is bij ons ook gezegd terwijl mijn zoontje dus KMA had! Had zelf aangegeven dat wij aan KMA dachten maar dat was volgens hun niet het geval dus laat maar huilen. Dat advies voelde gewoon niet goed en dat hebben wij dus ook niet gedaan.
Dat vind ik sowieso een vreemde veronderstelling, want er is vrijwel geen enkele moeder die die bedoeling heeft. Moeders die laten huilen, doen dat omdat zij menen dat dat het beste is in hun situatie. En voor zowel de laten-huilen-kant als de niet-laten-huilen kant zul je situaties aan kunnen wijzen waarin het toch niet beter is, maarja: we zijn allemaal mensen en maken allemaal bij tijd en wijle inschattingen die met meer kennis je anders zou doen
Straks naar de dokter, ik ben benieuwd. Vannacht hebben we ZL een zetpil voor slapen gegeven want de nacht ervoor is hij 4 uur lang aan het spoken geweest, hard huilen, het zijn volgens mijn echt zijn bovenlanden die nu doorkomen. Vannacht is hij maar 1x wakker geworden voor de rest doorgeslapen tot 7u. Dan werkt de zetpil toch wel. Eerst straks maar naar dokter zijn oortje na laten kijken. Daarna kunnen we dan als we de tijd ervoor hebben paar dagen slaaptraining gaan geven. Dat zal pittig worden, denk dat hij wel doorzet wakker te blijven...
Ik begrijp dat je dat schrijft. Ik denk dat het nog waar is ook. Dat krijg je met moeders die vierkant achter zichzelf staan nadat ze die tijden van onzekerheid en zwart-witadviserende instanties achter zich hebben gelaten. Ik word zwart-wit, omdat ik merk dat in mijn omgeving/op dit forum/bij huisarts/cb/kinderarts/gedragstherapeut de 5/10/15 minuten regel of een heftige versie daarvan als de oplossing voor slaapproblemen wordt geadviseerd. Niemand heeft mij tijdens mijn zoektocht naar de oplossing gewezen op NABIJHEID. Ik heb enkel te horen gekregen dat mijn zoon overprikkeld was, ik dat veroorzaakte door mijn stress/geur/borst (tijdens het bij me laten slapen). Dat dat doorbroken moest worden met een techniek. Of mijn kind toen 5 weken was, acht maanden of zoals laatst een jaar. De adviezen bleven hetzelfde. (achteraf heb ik zelf, omdat ik geen medewerking kreeg, een deel medisch weten te verklaren > reflux/darmproblemen zonder de typische symptomen waar artsen op letten). Ik gun niemand dat gevoel waar ik toen in zat. Onzekere net-mama. Ik moest het wel ongelofelijk fout doen als iedereen hoofdschuddend op me neer keek hoe ik mijn lastig slapende baby bij me liet slapen. Mijn missie is om mensen die andere kant te laten zien. Het vertrouwen dat je op je moedergeval MAG reageren. Dat dat niet fout is en misschien wel het meest natuurlijke dat de mens in zich heeft. Dan wordt ik misschien wat zwart-wit ja. Dat is onbedoeld, maar puur emotioneel Maar ik lees dat ts al haar pad heeft bepaald. Daar ging het om!
Onze middelste heeft tot bijna 2 jaar naast ons bed geslapen ivm slaapkamergebrek, hij is nu 2,5 maar heeft soms periodes als hij ziek is, dat hij niet alleen kan zijn. Nou vind ik het helemaal niet erg als hij in ons bed komt liggen, alleen wil hij dat zelf niet. Hij wil in zijn eigen bedje. Wat wij doen is simpel, matje op de grond naast zn bed en daar slapen. Hij slaapt, wij slapen, en de andere twee kids slapen dan. Ik laat nooit mijn kinderen huilen.
Over cb, ik vind hun adviezen heel vaak tegen mijn moedergevoel/instinct ingaan, dus het ene oor in, het andere weer uit. Mijn dochtertje heeft koemelkallergie en reflfux krijgt nexium en forlax en drinkt nutramigen AA. Wil de cb arts haar nu yoghurt adviseren, terwijl ze net vroeg hoe het ging met de nutramigen en of ze nog forlax en nutritron gebruikt. Toen ik zei ik geef geen melkproducten tot het eerste jaar vroeg ze ook nog waarom....... Vertelde ik dat ze broodkorst kreeg om te oefenen vroeg ze wel of het koemelkvrij brood was haha..
Op die plek heb ik ook gestaan hoor, en ik ging eerst ook voor puur 'niet-laten-huilen'. Maar dan is er dus een groep moeders die je daarmee van de wal in de sloot helpt, omdat dat dan voor hen weer een advies is dat niet past en de ellende alleen maar vergroot. En dan breng jij ze met je emotionele advies juist op de plek waar jij niet zijn wilde en waar je anderen ook niet brengen wilt Je eigen emoties verwerken en een plek geven, is nodig voor je anderen (weer) goed kunt adviseren Dit forum is trouwens helemaal niet zo zwart-wit, maar dat je dit zo ervaart, zegt denk ik een hoop over hoe emotioneel alles nog voor je is. Ik hoop dat je dat binnenkort de plek kunt geven die het moet hebben en dan weer gelukkiger verder kunt!
Ben ik toch niet met je eens. Ik en juist blij dat er wat meer tegengeluid komt als Samarinde. Ik lees te weinig berichten over deze manier van benaderen. Zij geeft enkel aan te luisteren en kijken maar je kind en de manier van benaderen daar op aan te passen. Dat is zeker niet zwart/wit, juist niet. De benadering kan bij haar per keer verschillen. Het constante is het kijken naar je kind en niet alleen laten huilen. Ze komt op mij juist sterk over en niet te emotioneel om een objectieve kijk te hebben. Er is altijd veel weerstand tegen krachtig in je schoenen staan en achter je eigen ideeën te blijven staan hier. Ik begeef me niet in grijs gebied waar 'een middenweg' de juiste manier is. Ik heb sterke ideeën en standpunten over hoe je met kinderen omgaat, zeker op dit gebied en geloof niet in de andere kant. Ik geloof wel in dat er te weinig goed info is en dat moeders denken het beste te doen. Helaas wordt, zoals Samarinde ervaarde, alle moederinstinct in de prullenbak gemieterd door de omgeving.
Maar in de uiteenzettingen van bijvoorbeeld jou en samarinde lijkt net altijd naar voren te komen dat moederinstinct gelijk staat aan niet laten huilen, en dat moeders die laten huilen gewoon niet doorhebben dat dat schadelijk is. Terwijl bijvoorbeeld rozemarijke en ik net altijd benadrukken dat we geen fan zijn van standaard laten huilen, maar dat sommige kinderen nu eenmaal toch om een andere aanpak vragen. En als jullie dan blijven volhouden dat laten huilen schadelijk is, dan zet je ouders zoals rozemarijke en mezelf net zo hard in de kou als dat jullie je gevoeld hebben.
Ik heb ook slaaptraining gedaan op advies van de pedagoog van het ziekenhuis. Eerst heb ik allerlei checks laten doen bij de kinderarts, ook zijn we bij een osteopaat geweest, om zeker te weten dat ze medisch niets mankeerde. Ze was toen overigens een half jaar. Niets werkte bij mij dochter, ze werd alleen maar meer van streek als ik haar probeerde te troosten. Oververmoeid was ze zelfs, het was gewoon een neerwaartse spiraal. Op advies ben ik toen slaaptraining toe gaan passen, dus om de 5 minuten even troosten. Wat bleek, ze had het gewoon nodig om even te huilen voor het slapen gaan en haar dag te verwerken, vaak hoefde ik maar 1 keer even te troosten en daarna lag ze al heerlijk te slapen. Ze veranderde ineens van een huilbaby naar een tot rust gekomen kindje wat veel blijer was. Zo zie je maar dat er niet één goede manier is, maar dat ieder kind anders is en een andere aanpak nodig heeft.
ik doe er liever een uur over en dat mijn kind rustig in slaap valt, dan dat hij na een kwartier alleen huilen, huilend in slaap valt. daarnaast denk ik echt dat de situaties waarin een kind beter af is bij laten huilen dan bij nabijheid ver in de minderheid zijn.
Om even duidelijk te zijn: het zijn geen onverwerkte emoties, maar emoties die een gevoelsmens als ik nu juist kan gebruiken omdat ik me sterker voel dan ooit. En juist daarom en met deze ervaring en op het punt waarop ik nu sta, vind ik het juist op dit forum fijn om mijn 'tegengeluid' te laten horen. Shakes schreef: "En als jullie dan blijven volhouden dat laten huilen schadelijk is, dan zet je ouders zoals rozemarijke en mezelf net zo hard in de kou als dat jullie je gevoeld hebben." Om hier op te reageren: Je moet verdomde goed zoeken wil je mensen horen vertellen dat ze gewoon reageerden op de behoeftes van hun kind. (samen slapen, in slaap voeden, veel dragen, niet laten huilen enz enz) Het wordt vaak gezien als verwennen, gewennen, je vergeet jezelf enz. Ik hoor/lees dit soort dingen in de regel vaker. Van de buurvrouw tot in de medische wereld. Dat kunnen jullie vast niet ontkennen. Dit forum is niet zwart-wit, maar ik lees weinig over de opvoeding vanuit je gevoel. Wat ik mis in adviezen als in hoeveel minuten laten huilen, welk schema voeding/slapen, voedingen wel of niet weglaten/wakker maken, is de vraag: "Wat voel je als moeder zelf." En het is best lastig, met hormonen en die verrekte onzekerheid plus de adviserende omgeving, maar diep van binnen weet je precies wat bij je past. Door tegen 'de gemiddelde reacties' hier aan te schoppen, hoop ik dat mensen ook de andere kant eens bekijken. Meer niet hoor. Mijn ervaring is dat als je leest dat iemand hetzelfde voelt als jij, dat steun kan geven. Ik schrijf mijn reacties niet om mensen die hun pad toch al hebben gevonden, op andere gedachten te brengen. Enkel voor de ts die zoekende zijn. Er zijn genoeg andere fora buiten deze waar ik me in een warm bad waan. Echt, er zijn veel meer mensen als Carino en ik. En ik denk en merk dat, langzaam, die manier van denken steeds meer voeten in de aarde krijgt.
Samarinde, jij hebt het over opvoeden vanuit Jouw gevoel en inspelend op de behoeften van Jouw kind. En in mijn ogen presenteer je dat als de enige juiste manier. Terwijl iemand anders wellicht een ander gevoel heeft, en het kind in kwestie andere behoeften. Zoals je terugleest in het voorbeeld van Niekepiek. Die heeft in mijn ogen ook ingespeeld op de behoeften van haar kind, alleen niet op de manier die past bij jouw gevoel.
Ik ben het er dus mee eens dat je moet opvoeden vanuit de behoefte van het kind, maar dat is niet per definitie de manier van opvoeden die voor jouw zoontje het beste heeft gewerkt. Dat zal het voor het ene kind wel zijn, en voor het andere kind weer niet.