Mijn vraag is: waarom huilde het kindje? Ik geloof dat het gedrag van een baby wordt veroorzaakt door veel factoren. Ik denk dat je eerst die factoren moet oplossen voordat je een training toepast. Ik denk namelijk dat er een oplossing is, ook al zie je in de situatie niet meteen. Ik denk dat er een andere oplossing geweest was. Gestrest zijn, een kind te vaak oppakken, een verkeerde interpratie van signalen, drukte, stilte, slaaptekort, slechte relatie tussen ouders, spanning e.d. leidt in mijn ogen tot een kind wat slecht inslaapt. Ik zal altijd verder zoeken naar de oorzaak waardoor mijn kind slecht inslaapt, het is voor mij een signaal dat er iets niet klopt. Het in slaap laten huilen klopt voor mij niet, ook al lijkt het te werken en voor jou op dat moment het enige wat werkt. Ik geloof dat er wel een andere mogelijkheid is, maar de manier is soms echt heel moeilijk te achterhalen. Ik geloof dat de meeste moeders doen wat echt het beste lijkt, met alle goede intenties maar dat soms de oorzaak niet wordt achterhaald en training het enige middel lijkt. Dat geloof ik echt. Dat merk ik bij mezelf en veel anderen om me heen. Zelfreflectie, reflectie op je leven, hulp van anderen kan helpen. Ik denk dat de hulp van de omgeving en tijd voor jezelf onderschat worden, de rust die je krijgt sn je baby voelt.
Nee, er was geen andere oplossing! Ik vind het eigenlijk ook best heel erg kwetsend om te lezen dat ik volgens een aantal niet vanuit mijn moedergevoel gehandeld zou hebben! Alsof ik niet voldoe aan de beboeftes van mijn kinderen, en een verkeerde weg ingeslagen ben. Gelukkig ben ik niet zo gauw van de wijs te brengen, en weet ik 100% zeker dat ik juist gehandeld heb. Aangezien jullie mijn kinderen niet kennen rol ik hier, vanachter mijn beeldschermpje, nogmaals een keer met mijn ogen, en bedenk ik me dat sommige mensen gewoon erg kortzichtig zijn. Want volgens mij handelt bijna iedere moeder vanuit haar gevoel!
Het is moeilijk uit te leggen wat ik bedoel. Ik bedoel het niet kwetsend en twijfel niet aan je moedergevoel. Maar hier gaat een discussie over opvattingen over het laten huilen bij het inslapen en mijn overtuiging is dat er wel mogelijkheden zijn waarbij dit niet nodig is. Jouw mening is anders en dat kan, maar dit is wat ik denk. Dat betekent niet dat ik alles goed doe. Maar ik denk heel goed na over dingen die gebeurd zijn en kan daar vaak wijze lessen uit trekken. Soms zie ik patronen die ik eerder over het hoofd zag.
Carino, uit jouw reactie spreekt voor mijn gevoel wederom de visie dat jouw manier de enige juiste/de beste is. Dat mensen die het anders doen, dit uit onwetendheid doen.
Ik denk/hoop dat elke moeder dat doet, nadenken over gebeurtenissen en daarop de manier van handelen aanpassen. Kwamen ze maar met een gebruiksaanwijzing
Mijn aanpak wisselt per kind en per moment. Ik hanteer niet een aanpak, het enige constante is het proberen/zorgen dat ze zich zo veilig en rustig voelen dat ze niet hoeven huilen wanneer ze in bed liggen. Ik laat geen kind huilend inslapen.
Omdat het bij onze dochter 9 maanden duurde voordat ze door sliep, heb ik het boek baby in droomritme aangeschaft. Na het lezen merkte ik gewoon dat niet ieder kindje past in een schema. Ik heb ook totaal gefrustreerd aan haar ledikantje gestaan, omdat ze maar bleef huilen. Haar laten huilen kon ik niet. Ik vind wel dat kinderen mogen huilen en dat gewoon vasthouden en wiegen en je kindje de emotie er uit laten gooien werkt voor mijn dochter. Bewust je kind voor een hele lange tijd (meer dan 5 minuten) laten huilen vind ik niet kunnen. Huilen betekent dat je kind je nodig heeft. Het advies van CB is echt nog uit het stenen tijdperk.
Dan heb jij geen kind gehad die standaard huilt bij het naar bed gaan, en ondanks alle mogelijke manieren van aanpak gewoon blijft huilen. Daarbij heb ik ook zoveel mogelijk "research" gedaan naar de aanpak waarbij mijn kinderen en ik ons het beste voelen, dat doet bijna iedere moeder neem ik aan. Mijn kind werd weer een vrolijk, uitgerust meisje toen ik haar de ruimte gaf om even te huilen voor het slapen gaan, dat zegt voor mij genoeg. Ik heb juist naar mijn kind gekeken wat zij nodig had en niet naar een bepaalde visie.
Maar even als voorbeeld: ik ben zelf helemaal niet van het laten huilen. Is dus heel beslist niet mijn persoonlijke eerste keuze/handelswijze. Werkte bij onze oudste ook beslist niet en was ook duidelijk waarom ze niet zelf kon slapen: allerlei medische klachten en pijn/ongemak daarvan. En nu ze groter is, weten we ook dat ze qua karakter ook gewoon zo in elkaar zit dat ze nabijheid nodig heeft om zich veilig te voelen. Bij onze jongste speelden wederom medische klachten en ook zij had daarbij onze nabijheid nodig om in slaap te vallen. Toen ze ongeveer 11 maanden oud was, hadden we (voor enkele weken helaas maar) alles onder controle en zat ze heel lekker in haar vel. Bij haar blijven werkte niet meer, de deur op een kier ook niet: ze ging dan gewoon niet slapen. In de draagdoek viel ze ook niet in slaap. Ik ben toen wel slaaptraining toe gaan passen en alles in mij zei toen ook: dit is het enige dat gaat werken. Bleek ook zo te zijn: ik ging na 2-5-10 minuten even troosten, was mijn plan. Eerste dag enkel na 2 minuten even nodig en ze sliep voor de 5 minuten om waren. Tweede dag sliep ze voor de 2 minuten om waren en dag 3 ging ze lachend haar bed in, dook bijna van mijn arm af haar bed in. Werd al die dagen ook brabbelend wakker: heel duidelijk goed in haar vel. Dat was een benadering die heel duidelijk niet werkte als ze pijn had, en die we dus ook niet hebben toegepast op die momenten. Ik ben dan wel benieuwd of jij dan nog steeds denkt/vindt of er echt een andere manier zou zijn geweest waarbij we niet hadden laten huilen. Zou mij namelijk een hoop zeggen over hoe reeel je erin staat, als je dat dan nog steeds roept...
Ik (en andere mama's hierboven duidelijk ook) vind dit echt zo kwetsend om te lezen. Ondanks alle voorbeelden die wij hier gegeven hebben, blijf je laten doorschemeren dat wij het slecht aangepakt geven, en jij goed. Want jij blijft doorzoeken naar de 'echte' oorzaak, en wij zijn daar te lui voor.... En dan beweer jij echt dat wij de hardvochtige mensen zijn?
ik kan me goed vinden in je verhaal. Je kijkt naar je kindje, naar de situatie. Dat vind ik eigenlijk wat anders dan standaard slaaptraining. hierboven las ik nog ergens, dat een kind met negen maand nog niet doorsliep, ik denk dat daar de crux zit, dat we van kinderen van 9 maand verwachten dat ze doorslapen en als ze dat niet doen dat er dan wel wat medisch aan de hand moet zijn. Een kind van 9 maand hoeft nog helemaal niet door te slapen. Heel veel volwassenen slapen nog niet door. Aan een stuk door een nacht maken is ook iets van de laatste eeuwen, voordat we straatverlichting hadden was het heel normaal om in 2 gedeelten te slapen. Het gaat erom dat een kindje zelf weer alleen in slaap kan vallen, en het ene kind kan het makkelijker dan het andere.
Denk ook dat veel mensen zich vastklampen aan de succesverhalen en die vervolgens tot regel verheffen. "Het kindje van de buren sliep met 2 weken al door". Dat soort dingen. En of iets medisch is.... een kind dat eens per nacht of een paar keer wakker wordt voor een speentje: nee. Lijkt me normaal slaapgedrag. Krijsen meerdere malen per nacht, uren wakker, dat soort ongein: ja. En dan laat ik medisch even zo breed als van tandjes/oorontstekingen tot aan kinderen die later autistisch blijken te zijn en waar het slechte slapen al onderdeel was van een breder scala aan dingen die duidelijk maakten dat het kind niet goed in z'n vel zat.
Lekker je eigen gevoel volgen, toen ons meissie nog heel klein was zei het CB ook dat we haar wakker in bed moesten leggen en als ze huilt dan valt ze vanzelf in slaap. Nou niet hoor, we hebben toen wat af gewiegd en gedaan, slapend in bed gelegd, want als we haar lieten huilen dan was ze de hele dag van de leg. Uiteindelijk konden we haar gewoon wakker in bed leggen en sliep ze zelf in, nu als ze in de nacht wakker word dan ligt ze te spelen en valt ze weer in slaap. Je kan je kindje echt wel even laten huilen (dat maakt ze ook moe), maar ik zou het ook niet fijn vinden als ze tijden ligt te huilen, nu houden wij max 20 minuten aan, gaan we naar boven, even sussen en dan weer proberen. Vooral niet in je eigen bed leggen, ze kinderen zijn niet achterlijk en voor je het weet ligt je kind iedere nacht bij je in bed, dat doen wij alleen als ze ziek is oid. Succes ermee, komt echt wel weer goed.
inderdaad, wakker worden is normaal, krijsen niet. merkte ook wel dat de eerste vraag die aan nieuwbakken ouders gesteld wordt is: En? Slaapt het al door? Wij kregen hem ook en antwoorden dan met: Nee, maar dat hoeft van ons ook niet. Maar genoeg ouders die door dit soort vragen gaan twijfelen en (onnodig) slaaptraining toepassen bij heel jonge baby's.
Dat bedoel ik nu juist ook te zeggen. Mijn manier is zeker niet dè manier. Dat heb ik ook nergens gezegd. Zoals ik schreef, vertel ik mijn ervaringen niet om mensen die hun pad al hebben gevonden te bekritiseren, maar om zoekende mensen te laten zien dat het ook anders kàn. "Het gouden ei bestaat vaak niet" en "Je moet je eigen weg hierin vinden" schrijf ik vaak. Ik realiseer me door dit topic nu ook dat schrijven en lezen dingen anders kunnen overbrengen. Zet ons allemaal bij elkaar in een kamer en ik denk dat we elkaar dan veel beter begrijpen. Om deze reden besluit ik hier niet meer te reageren. Juìst omdat het laatste wat ik wil is iemand een negatief gevoel geven.