Hallo allemaal, Nou om te beginnen ben ik een mama van een dochter van 15 maanden en ben 25 jaar oud. Ik en me vriend zijn 6 jaar bij elkaar waarvan we 5 jaar samen wonen. Ik was altijd erg verliefd op hem en had altijd die vlinders in me buik, maar sinds de geboorte van onze dochter is dat steeds minder en minder geworden. Zit me alleen maar te irriteren aan hem en daardoor kan hij nu ook niets goed doen in mijn ogen. Tijdens mijn zwangerschap vond ik al dat ik er erg vaak alleen voor stond. Meegaan naar de verloskundige wou hij niet hij is in totaal 2x mee geweest. De 20 weken echo was hij ook niet mee omdat we daarvoor een pret echo hadden gekregen vond hij het onzin om ook mee te gaan naar de 20 weken echo. Dus ging ik met mijn moeder. Had die echo in het ziekenhuis omdat mijn moeder een aangeboren hartafwijking heeft en ze gingen extra checken of onze dochter ( dat wisten we inmiddels al) geen afwijking had. En nu lijkt het net of die tegen de buiten wereld doet alsof hij oooo zo een perfecte partner/vader is maar onder tussen doe ik alles in me eentje. Het hele huishouden, de opvoeding en verzorging van onze dochter, koken en ook nog werken part time. Vraag telkens wel hulp van hem of dat hij een beetje met me meedenkt maar volgens mij is dat een hele opgave voor hem. We zijn ook net 2,5 week op vakantie geweest en had hij de kans om eindelijk met z'n dochter te spelen of te verzorgen, want volgens hem doet hij dat zo weinig omdat hij het zo druk heeft met het werk. Maar zelfs op vakantie heeft hij niet 1 keer uit zich zelf de moeite genomen om even te spelen in het zwembad of op het strand met z'n dochter. Ja even kiele kiele kiele doen als hij toevallig langs liep en even kijken hoe leuk ze deed en na 2 min. had hij het wel weer gezien en ging hij weer lang uit op z'n bedje liggen om te zonnen, oordopjes in met muziek en liggen maar. Gelukkig had ik veel hulp van me ouders want we waren met de familie weg dus een beetje vakantie gevoel had ik ook. Maar mijn gevoel voor hem gaat steeds meer en meer weg. Sorry voor het laaaaange verhaal maar moest het even kwijt. Wat zouden jullie doen???
Hier het zelfde ongeveer.. Al besteed hij wel aandachr aan zn zoon en heb vorige week de knoop door gehakt.. Heb je het er wel met m over gehad? En aangegeven wat je anders wil? Misschien afspraken maken?
Ja wel met hem over gehad waar ik me aan iriteer en wat ik graag anders zie. En dat ik graag hulp wil met onze dochter en het huishouden. Maar dan gaat het 2 dagen goed en is het weer terug bij af. Heb dan geen energie meer om dan weer alles opnieuw te moeten vragen.
Hallo allemaal, Nou om te beginnen ben ik een mama van een dochter van 15 maanden en ben 25 jaar oud. Ik en me vriend zijn 6 jaar bij elkaar waarvan we 5 jaar samen wonen. Ik was altijd erg verliefd op hem en had altijd die vlinders in me buik, maar sinds de geboorte van onze dochter is dat steeds minder en minder geworden. Zit me alleen maar te irriteren aan hem en daardoor kan hij nu ook niets goed doen in mijn ogen. Tijdens mijn zwangerschap vond ik al dat ik er erg vaak alleen voor stond. Meegaan naar de verloskundige wou hij niet hij is in totaal 2x mee geweest. De 20 weken echo was hij ook niet mee omdat we daarvoor een pret echo hadden gekregen vond hij het onzin om ook mee te gaan naar de 20 weken echo. Dus ging ik met mijn moeder. Had die echo in het ziekenhuis omdat mijn moeder een aangeboren hartafwijking heeft en ze gingen extra checken of onze dochter ( dat wisten we inmiddels al) geen afwijking had. En nu lijkt het net of die tegen de buiten wereld doet alsof hij oooo zo een perfecte partner/vader is maar onder tussen doe ik alles in me eentje. Het hele huishouden, de opvoeding en verzorging van onze dochter, koken en ook nog werken part time. Vraag telkens wel hulp van hem of dat hij een beetje met me meedenkt maar volgens mij is dat een hele opgave voor hem. We zijn ook net 2,5 week op vakantie geweest en had hij de kans om eindelijk met z'n dochter te spelen of te verzorgen, want volgens hem doet hij dat zo weinig omdat hij het zo druk heeft met het werk. Maar zelfs op vakantie heeft hij niet 1 keer uit zich zelf de moeite genomen om even te spelen in het zwembad of op het strand met z'n dochter. Ja even kiele kiele kiele doen als hij toevallig langs liep en even kijken hoe leuk ze deed en na 2 min. had hij het wel weer gezien en ging hij weer lang uit op z'n bedje liggen om te zonnen, oordopjes in met muziek en liggen maar. Gelukkig had ik veel hulp van me ouders want we waren met de familie weg dus een beetje vakantie gevoel had ik ook. Maar mijn gevoel voor hem gaat steeds meer en meer weg. Sorry voor het laaaaange verhaal maar moest het even kwijt. Wat zouden jullie doen???
Ik zou hem een gigantische schop onder zijn luie re.et geven! Is ie nou helemaal van de pot getrokken? Heb je hem er wel eens op aangesproken, dat dit niet kan?
Het gesprek aangaan met hem! Jij zit je op te vreten en je ergert je aan hem, maar misschien is hij zich wel van geen kwaad bewust (hij is een man hè?! , die zijn niet zo gevoelig.. ) Ik denk dat een verandering van je gevoelens ook te maken heeft met de hele verandering in je leven die het krijgen van een kindje met zich mee brengt. Je bent niet alleen meer partner, maar ook moeder. Moet daar zelf nog wel eens aan wennen, maar goed: ik ken jou niet, dus misschien werkt het bij jou wel heel anders. Heel veel succes!
Tja... Je moet gewoon doen wat je zelf wil of denk het beste is.. Elke persoon ervaring en wensen kan anders zijn dan jou of je vriend.. Ik zou met zo'n persoon zelf niet eens gaan samenwonen maar nogmaals iedereen heeft andere karakter en visie op leven. Je heb dochter met hem maar je vind hem nu niks en hou niet van hem. Ga op he gevoel af als je toch alles allen doet en hij doet niks ook al zeg je het dan kan je toch net zo goed alleen wonnen? Waar oor heb je hem dan nodig? Ik heb geluk dat als ik iets zegt wordt het dan ook gedaan en mijn man is helemal dol op onze dochtertje. Hij ging zelfs mee naar cusys bevallen laat staan elke afspraak... Nu neemt hij ook ontzettend verl vrij om met haar te wandelen en snachts ook opstaat flesje geven.. Ik weet niet anders en zo hoort het ook te zijn in mijn ogen. Maar van andere kan begrijp ik wel dat je geen radicale iets wil je heb wel aan hem gehecht en dochtertje heeft pappa nodig en is beter gezin te hebben. Volg je hart omdat meningen en ervaringen altijd anders zijn dan jou!
Ik zou een heel serieus gesprek met hem aangaan. Dit zou ik zelf niet willen, niet voor mijzelf maar ook niet voor mijn kind. Je kind heeft recht op 2 ouders, en daar ben jij maar 50% van. Om een hechte vader-kind band te krijgen is energie, tijd, liefde en toewijding nodig. Die valt niet uit de lucht, en je dochter heeft daar gewoon recht op.
Ik zou gewoon rustig met hem een serieus gesprek hebben waarin je vertelt wat je precies dwars zit en hoe het voor jou voelt als hij zijn dochter links laat liggen en jou nergens mee helpt in het huishouden. Mijn vriend die moet ook veel aangestuurd worden voordat hij weet wat hij kan doen om te helpen. Het is in zijn geval geen onwil, maar een gebrek aan inzicht. Misschien dat dit bij hem ook aan de orde is? Als het tussen jullie wat makkelijker loopt zullen je gevoelens voor hem ook wel weer opbloeien. Voor hem is het vader worden en het gezin hebben ook een hele verandering net zoals dat voor de moeders geldt. Succes
Een schop onder zijn kont en een goed gesprek moet je echt met hem hebben. Ik zou dit nooooooit accepteren. Hier doen we echt veel samen of om en om.
Bedankt voor alle snelle reacties. Moet inderdaad maar is om de tafel gaan zitten en een heel hartig woordje met hem praten. Want op deze manier word ik er niet gelukkiger op.
inderdaad, en band met ZIJN kind is niet iets wat hij moet doen om JOU te plezieren. Je moet hem duidelijk maken dat een vader meer is als spermadonor en financierder. Jij kunt geen vader zijn voor jullie dochter, die rol is voor hem weggelegd, en dat begint vanaf dag 1.
Ik herken t zo erg!!!! Behalve het spelen.. Dat doet vriend dan wel redelijk veel. Met name met de oudste, maar nu ook steeds meer met de jongste. Maar dat begon ook pas vanaf n maand of 7 dat ze wat meer konden dan alleen maar lachen, poepen, eten en huilen. Verder kan ik op 1 hand tellen hoevaak hij bij alle 2 de dames n schone luier aan heeft gedaan. In bad doen... Nog nooit (en de oudste is 3,5)! Snachts eruit nooit.. Sochtens eruit voor de kinderen, nooit... Savonds aan tafel, vriend eet zn eten, en ik geef de dames eten, en eet zelf mn eten.. En t huishouden.... Hij kookt altijd, en houdt de tuin bij... Dat dan weer wel..... Soms voelt het idd alsof ik wat dat betreft n alleen staande moeder ben. En idd, na de buitenwereld doen alsof hij zo'n geweldige vader is. Oké, hij is een super vader! Echt waar! Maar verzorger.......... Nee... In t begin, en tijdens de zwangerschappen had ik precies t zelfde als jij.. Idd steeds meer irritaties... En uiteindelijk gewoon al geïrriteerd als ik me bedacht dat hij over n half uur thuis kwam van zn werk... Ik heb toen tegen mezelf gezegd dat ik dit niet meer wilde! We hebben n goed gesprek gehad, waarin ik ook heb verteld hoe ik t voelde, en dat er n hoop irritaties waren, waar hij mss niet eens zich bewust van was, en waar hij mss niet eens iets aan kon doen. Dat ik hem niet kwijt wilde, en dat ik er alles aan wou doen om hem niet kwijt te raken, maar dat dit zo niet langer ging.. En ik ben gaan proberen om hem te accepteren zoals hij is. En sinds dien gaat t zo veel beter!! Ik hou weer van m, en ik wil m niet meer kwijt! Hij is een super partner, super papa, maar nog steeds n slechte verzorger.. So be it! Ik doe t wel alleen... Weet ik ook zeker dat t goed gebeurd.......
praten en hem voor jullie kindje laten zorgen. Jij gewoon even alleen gaan wandelen ofzo of een paar uur winkelen. Laat ze het ervaren dat werkt veel beter als ze alleen zijn en dat hoort in mijn ogen al bij een paar weken.
en dit is een gevaarlijke zin . Papa doet het ook goed hoor als het echt moet, anders tuurlijk maar hij zal de kleine niet express verwaarlozen. Wat nou als jij plots in het ziekenhuis komt? ik zou simpelweg zeggen ga jij met de oudste lekker even een dagje weg en een week later ga jij zelf met de oudste even weg, dat hij voor de jongste zorgt en dan dus geen lijst met je moet het zo en zo doen. wel evt, een lijst met de gewoontes qua eten en slapen en hem ook zeggen dit is zoals het ONGEVEER gaat op een dag. maar kijk zelf maar wat de kleine aangeeft.
Zorgt je vent ook wel eens een dagje voor de kleine zonder dat jij in de buurt bent? Hier ook een periode gehad dat ik me overal aan irriteerde. Maar hij ook bleek na een gesprek. Ik had (en heb nog steeds wel een beetje) de neiging om de verzorging van mijn dochter over te nemen zodra ik thuis kom. Daardoor kreeg ik het idee dat hij het niet echt leuk vond en hij kreeg het idee dat ik vond dat hij het niet goed deed. Mijn man heeft 1 dag per ouderschapsverlof en heeft een goede band met onze dochter. (alleen zitten we nu in de 'ik hang aan mama's been fase. Zucht)
Is je vriend even oud als jij? mijn vriend is een jaar jonger als ik, 22 bijna 23 (lekker jonge ouders dus) en ik heb het ondertussen door dat ik dingen echt als zijn moeder moet zeggen wil hij het ook echt doen.. ik hou mezelf maar voor dat hij vanzelf een volwassen vent wordt! Sinds hij 2 'papa dagen' per week heeft gaat het trouwens veeeeel beter met het spelen, verzorgen etc. volgens mij is het vaak ook wel een beetje onzekerheid + het welbekende 'ik doe lekker wat ik zelf wil' jongensgedrag. ik zou het iig niet te snel opgeven! praat met elkaar, en vaak. zeg gewoon keer op keer waar je mee zit (probeer alleen geen 'zeikerd' te worden) en op een gegeven moment moet het kwartje wel een keer vallen..