Ik zou echt gaan praten over je gevoelens en angsten. Dat kan net een professional, met een maatschappelijk werker of lotgenoten. Mij hebben de laatste het meeste geholpen, de ouders die hetzelfde hebben meegemaakt en die al je gevoelens herkennen. Uit de gevoelens van angst, onzekerheid en schuldgevoel is de website kleinekanjers geboren een paar jaar geleden. Overigens heb jij zeker een gegronde reden voor je angst, dat heeft elke ouder. Maar de trauma van je pasgeboren kind achter te laten en over te moeten laten aan medische verzorging wordt zwaar onderschat. Dat kan best een onbewuste reden zijn voor jouw gevoelens, het heeft vaak meer te maken met hechting dan met de reële angst dat hem echt iets zal overkomen als jij andere kant op kijkt. En psz een goede eerste stap, en het wordt wennen voor jullie beide. Zijn reacties na 3x gaan zijn echt niet vreemd, eigenlijk reageert ie best goed: -). Spreek he gevoelens ook uit bij psz! ! Dan kunnen zij je steunen in dit proces.
Helemaal waar! Dit topic moet ik zeggen helpt al wat, hoe gek misschien ook. Ik dacht er nooit bij na dat het traumatisch voor me was. Ik hield me staande want het ging ook goed met hem, geen reden tot zorg. Maar het heeft blijkbaar toch veel meer met me gedaan dan ik dacht!
Dank voor je bericht. Je bent een sterk mens zoals ik lees, heel knap dat je je jongen op een bepaalde moment heb kunnen 'loslaten' en zelfs bij oma kan laten slapen na wat je hebt meegemaakt! L heeft nog nooit ergens anders overnacht dan bij ons of op vakantie daar ben ik ook nog niet aan toe. Hoop voor in de toekomst natuurlijk wel dat hij lekker een keer bij oma kan slapen dat is ook een ervaring opzich voor die kleintjes. Psz ging ook gewoon goed, ik had niet eens een traantje gelaten, ik mocht bellen maar had dat niet gedaan, was echt trots op mezelf! Maar thuis kan ik het wel moeilijk loslaten dus denk dan wel met regelmaat aan hem, of hij lekker aan het spelen is of dat hij verdrietig is. Ik kan mezelf tot nu toe overtuigen dat het goed met hem gaat
THNX! Ik heb gelukkig leuke juffen die heel begripvol zijn en ze geven mij ook geen gek of schuldgevoel, ik kreeg zelfs een compliment dat ik zo rustig bleef toen hij een driftbui kreeg. Ik denk dat ik het voornamelijk zelf heb onderschat, of misschien uit zelfbescherming deze gevoelens ergens ver weg gestopt hebt, maar nu kan ik er niet meer om heen. Die dag toen ik hem achterliet was echt de ergste dag uit mijn leven maar daaruit vloeide een soort van oermoeder uit voort. Ik moest sterk zijn, ik moest er voor hem zijn, ik stopte al mijn gevoelens ver weg want ik ben zijn moeder en hij heeft mij nodig. En zo zijn wij verder gegaan. Ik doe ALLES voor hem, hij is mijn ALLES, ik moet er zijn voor hem en daarin kan ik doorslaan het is niet gezond meer. Geen balans meer en dat zou ik graag weer willen leren. Ik zou het vreselijk vinden als hij niks zonder zijn mama zou durven en geen zelfvertrouwen hebben. Ik hoop dat ik op tijd ben, ik denk het wel, maar hoe dan ook zal ik gaan veranderen en voor een meer gebalanceerde relatie tussen mij en mijn zoon. Ik zal eens op die website kijken misschien kan ik dan ook wat meer rust krijgen.
Hier hielp het wel om zelf een "programma" te hebben als ze elders zijn. Dan ging ik het huis poetsen, werken, de stad in, met vriendinnen (zonder kinderen) afspreken etc. Anders voelt het inderdaad heel raar in het begin als ze er niet zijn (en vraag ik me continue af hoe het met ze gaat... ) Als er echt iets is, bellen ze heus wel Het kan ook schelen om af en toe met andere ouders contact te hebben, heb je iemand in de buurt om mee af te spreken? Anders is op termijn dit wellicht ook iets voor je als je dat wat lijkt; https://www.home-start.nl/pages/Home-start/Home Het delen van leuke en minder leuke dingen is fijn, zoals je hier nu ook al merkt. Goed bezig hoor meis, komt vanzelf goed als je er rustig mee aan de slag gaat.
Thnx! Het was idd raar, wist niet echt wat te doen in die uurtjes, dus idd ook huisje opruimen, lekker even goed ontbijten met een theetje erbij, maar ondertussen mijn ogen op de klok haha vervelend zeg. Dan zit ik al in mijn hoofd ik ga half 11 naar de winkel, dat slijt minuutjes en dan kan ik hem daarna ophalen. En dan voelt het ook echt als een opluchting als hij weer bij me is. Ik zal de site eens bekijken. Dank je wel ik ga in ieder geval mijn best doen! Liefs
Ohw heel herkenbaar dat vetgedrukte stukje... Dat had ik ook vanaf het moment dat ze geboren was... Het raakt me nog steeds merk ik als ik jouw verhaal zo lees... Ik heb ook veel aan die site gehad... Helemaal toen ik wel al opgenomen was, maar zij nog niet geboren was, maar daarna ook nog wel. Natuurlijk ben je op tijd... Eigenlijk is dit een heel goede tijd, omdat je zoontje zich nu ook wat "los" gaat maken van jou, dan kun jij hem ook makkelijker loslaten...
Haha dank je, ik zal over een aantal weken een updateje plaatsen. Ik wou dat ik mij ook wat meer ingelezen had over te vroeg geboren babys misschien kon ik me dan wat beter erop voorbereiden.
De baby achterlaten vond ik ook verschrikkelijk. Weet dat we rond 12u snachts weggingen. Even naar de mc donalds wat eten, ik kon alleen maar janken, janken en janken. Kom je thuis. Heel het huis versierd en balonnen pffffff. Om 7u stond ik weer in het ziekenhuis. De hele week van 8 tot 23.30 bij hem gebleven. Toen mocht hij gelukkig nasr huis. Wel soms tussendoor even naar huis om te douchen of naar mijn werk. Niet om te werken gewoon om effe te praten. Heb het geluk gehad dat wij 5min van het ziekenhuis wonen hoewel ik thuis niks kon doen. Alleen effe douchen, babykleertjes wassen en zuivere meenemen en dat is het. Had geen zin in de buren dus als we thuis waren waren alle rolluiken af. Kon het niet aan om mijn verhaal te doen en vriend ook niet.
Ondanks dat ik niet zo'n vroeggeboorte als jou heb mee gemaakt herken ik wel veel dingen. De zwangerschap had hier complicaties, en wij werden er meerdere malen op gewezen dat het weleens erop of eronder kon zijn voor 1 van ons 2. Na de geboorte (midden juli) even 5 minuten naar buiten toe, serieus ik werd gek, trillend en jankerig stond ik binnen een minuut weer binnen en wilde onze baby meteen weer uit de babykamer hebben en terug. Ze is nu 4 en een half, en ik doe mijn best Om 1 of andere reden zie ik overal beren op de weg, ik moet haar vertrouwen, en de mensen om mij heen, maar altijd, met wie ze ook mee ga, wil ik die mensen er toch even op wijzen heel erg goed op haar te letten. Angst om haar alsnog te verliezen. Stel dat opa even niet oplet, papa is soms zo snel afgeleid, oma vindt het maar prima dat ze vooruit rent, soms zie ik ouders op school die het prima vinden dat hun 4 jarige naar de straatkant rent, en vertrouwen er dan op dat ze daar stoppen, want dat hebben ze zo geleerd. Totaal andere situatie dan jou dus, maar het loslaten vind ik dus ook heel erg moeilijk. Basisschool etc, ook al zo'n eng iets, ik wilde bij elk dingetje aanwezig zijn als hulpmoeder, maar nu met een nieuwe zwangerschap met complicaties niet mogelijk, en dat is super eng! Ik wens je in ieder geval succes, en denk dat het verstandig is om met iemand hierover te praten. Het hele psz verhaal klinkt mij dan weer wel bekend in de oren, alhoewel de kleine dame hier vooral een driftbui kreeg omdat ze niet meer naar huis wilde, zo geweldig vond ze het Het enige wat bij mij hielp/helpt is de gedachte wat hier boven al verwoord is: zij moet zelfstandig worden, vol vertrouwen, en om die reden moet ik haar vertrouwen. Dus ja, ik laat haar steeds een stukje verder lopen, iets meer doen, en vertel haar ook hoe goed ze al die dingen al kan (ondertussen mijn hart vasthoudend en stiekem om me heen kijkend of er niet al te veel auto's in de buurt rijden hihi)
Mijn verhaal komt wel zo'n beetje overeen met jouw verhaal.Onze zoon werd met 35,4 week onverwacht geboren.Ik moest zelfs nog een ochtend werken maar toen was die al geboren.Hier ook onverwacht gebroken vliezen,opname ziekenhuis,bevalling die niet voorspoedig ging,hij bleek ik kruinligging te liggen en daardoor kon die niet door het geboortekanaal,uiteindelijk een flinke knip omdat zijn hartslag zo nu en dan niet meer te meten was.De blikken die de vk en verpleegkundige over en weer naar elkaar deden is me heel lang bij gebleven.Zo'n blik van dit gaat even helemaal de verkeerde kant op.Kinderartsen stonden al klaar om hem mee te nemen.Uiteindelijk werd die geboren.Helemaal uitgeput en met een enorme toeter op zijn hoofd.Dit kwam omdat die steeds op en neer werd gedrukt in het geboortekanaal.Hij heeft in couveuse gelegen en warmtebedje met monitor etc.Na 11 dagen ging hij naar huis en ik ging volgens mij na 5 dagen met ontslag. Voelde ook niet fijn om hem daar achter te laten maar wist dat hij in goede handen was.Het ergste vond ik nog wel dat je dan uiteindelijk je kind mee naar huis krijgt en je hebt geen recht meer op kraamhulp.De eerste avond had die dus al direct ondertemperatuur 35.8.Het was medio december en hij had een extra kruik nodig maar dat weet je dan gewoon allemaal niet als nieuwbakken ouders met een prematuur kindje. Wat me destijds ook heeft gekwetst is dat ik nooit goed mijn verhaal heb kunnen doen.Vriendinnen zeiden continue dat het wel lekker was dat ik nu lekker lang verlof had omdat de baby te vroeg was gekomen.Dat ik na 6 weken helemaal knock out ben gegaan van oververmoeidheid en stress was allemaal niet zo interessant.Ik heb nooit verlof gehad.Ik had een drukke full time baan en was destijds zo ontzettend toe aan mijn zwangerschapsverlof en dan gaat het ineens allemaal heel erg anders en dan moest ik maar mazzel hebben met zulk lang verlof. Ik kan me daar nu 11 jaar later nog steeds boos over maken. Angsten voor mijn zoon heb ik destijds niet gehad.Ik ging na 5 mnd weer werken voor 3 dagen waarvan 2 dagen creche en 1 dagje oma. Toen ik zwanger raakte van ons tweede kind heb ik alles ruimschoots terug gekregen en heeft me veel goed gedaan.6 weken van tevoren met verlof en ze werd ook met precies 40 weken geboren.Wat heb ik genoten van iedere dag verlof.Kleertjes wassen,het bedje 100x opnieuw opmaken en noem maar op.Het heeft voor mij destijds echt een helende werking gehad om het verdriet van de vorige bevalling en periode af te sluiten.Nummer 3 was de kers op de taart want dat werd een thuisbevalling. In het gedrag van je kindje zie ik echt niets bijzonders.Is gewoon normaal peutergedrag.Over dat slapen kan ik niets zeggen want daar geen ervaring mee. Ik zou wel voor jezelf bekijken of een bezoek bij een psycholoog jou kan helpen om alles op een rijtje te krijgen. Misschien kan je bij hem/haar wat meer handvaten krijgen hoe om te gaan met bepaalde situaties. Komt uiteindelijk wel goed maar je moet wel iets ondernemen want lijkt me erg zwaar om het zo te moeten ervaren. Sterkte!!