Fijn dat je er in ieder geval zelf een beslissing over hebt gemaakt. Echter vraag ik me wel af waarom je dan wil wachten tot na de feestdagen, dat is wel een beetje aan het lijntje houden. Als hij wil aan blijven rommelen en het geen relatie wil noemen dan is hij niet ontzettend verliefd op je. dan zou je toch niets liever willen dan zeggen "Dát is nou MIJN meissie!' en precies dat wil of kan hij dus niet zeggen. Hij voelt zich in alles minderwaardig, daar kan jij niets aan veranderen. Ik denk zelfs dat jij daar al mee bezig bent geweest en dat hem dat nog harder in verwarring brengt. Dat doemdenken is niet iets wat je kunt veranderen, dat kan zelfs nog versterkt worden op het moment dat bij hem juist iets positiefs gebeurd. Hij voelt zich dan waarschijnlijk NOG angstiger omdat het dan weer (voor zijn gevoel) als een plumpudding in elkaar kan zakken en hij zich er nog rotter over gaat voelen. "dan voel ik me nog slechter" is een drijvende veer in dat opzicht. Hij zit in een doemscenario-circeltje en moet daar uit. Dat kan jij niet voor hem doen, dat moet hij zelf doen met eventueel zelfs professionele hulp. Heel eerlijk denk ik niet dat hij geschrokken is van het feit dat jij zegt dat hij er OF voor moet gaan OF dat je het afkapt. Hij schrok van het feit dat hij dit dus al over en over en over en over heeft bedacht. Hij anticipeerde erop, lijkt het wel. En dan gebeurd dat dus daadwerkelijk en dan PLOEP is daar de schok van "zie je wel, ik wist het! Het gaat niet goed, ik ben niet goed genoeg, ik heb het verpest!". Hij WIL misschien wel maar KAN het niet. En dát... is heel moeilijk te doorbreken. Sterkte meis, 't is rot. Maar kies wel voor je eigen geluk en zorg dat je niet in de fase terecht komt waarin je zelf op eieren moet lopen om de angsten te kunnen ontwijken.. Dat lijkt me niet gezond!
Ik wil het niet perse uitstellen tot na de feestdagen, maar vind het gewoon lullig om het niet in persoon te vertellen aan hem. Maar goed, misschien toch maar de telefoon pakken dan. Of dat hij echt niet verliefd is, geen idee, vorige week zei hij van wel. Maar ja, hoe zeker kan ik er nu nog van zijn dat het gemeend was. Hij lijkt echt oprecht erin, maar zn gedrag is tegenstrijdig. Hij zit inderdaad in een vicieuze cirkel die niet zomaar te doorbreken is. Daarvoor zal hij flink aan de slag moeten met zichzelf. Ik ben niet degene die dat voor hem kan doen. Ik moet nu inderdaad gewoon voor mezelf kiezen, hoe zwaar me dat ook valt. Natuurlijk wil ik hem niet kwijt, maar hiermee doorgaan is eigenlijk geen optie. Nogmaals bedankt voor het lezen en meedenken.
Tja, als er in zo'n vroeg stadium al twijfels en strubbelingen zijn, zit het naar mijn mening niet goed. In al mijn voorgaande relaties had ik twijfels en/of veel ruzie. Dacht ook dat dat erbij hoorde. Tot ik m'n man leerde kennen. Heb nooit een seconde getwijfeld en het gaat gewoon vanzelf. Als je veel (negatieve) energie in je relatie moet stoppen, zit het wat mij betreft niet goed.
Bij mijn partner wist ik het inderdaad meteen... "deze is voor mij", maar mijn partner is nogal "beschadigd" geweest door de ervaringen met zijn ex. Dus hij had best veel moeite om te kunnen accepteren dat iemand wel helemaal voor hem wilde gaan. Heeft toch zeker wel een half jaar, driekwart jaar geduurd hoor. Toch zijn we elkaar in die periode gewoon blijven zien en is het goedgekomen.... we zijn volgende maand 19 jaar samen en drie kinderen rijker...
@Hopmarjanneke: Hij vindt het inderdaad moeilijk te accepteren/niet te begrijpen dat iemand voor hem wil gaan. Ook door ervaringen in het verleden waardoor hij een negatief zelfbeeld heeft ontwikkeld. Maar wilde jouw partner wel voor jou gaan? Want daar heb ik bij hem zo mn bedenkingen bij. Ik wil voor hem gaan, maar het moet wel van twee kanten komen. Het heeft geen nut om energie te steken in iets waar geen toekomst in zit. Hij zegt telkens wel dat hij voor mij wil gaan, maar het lijkt of hij terugkrabbelt zodra het serieuzer wordt.
Bij twijfel idd niet doen! Hij zal eerst gelukkig met zichzelf moeten worden voordat hij dat met jou kan worden. Misschien kan je dat ook op deze manier met hem delen? Als jij echt stapel op je is, kan ik me niet voorstellen dat jullie er niet uitkomen, dan zoekt hij hulp, of jij gaat de confrontatie met zichzelf aan (verlatings/ bindingsangst).
Mijn eerste gevoel: " he's just not into you". Oftewel als hij helemaal gek op je zou zijn zou hij wel een relatie willen denk ik, nu is het net alsof hij met jou aanrommelt totdat hij wat "beters" tegenkomt.