Twijfel jij over het gedrag van jouw kinderen?

Hmm ik twijfel niet of ik "leuke" kinderen heb, want naast het feit dat ik ze af en toe wel wat kan doen hoor ik overal hoe leuk ze zijn.

Maar ik heb wel lang getwijfeld of er niet meer met de oudste aan de hand was. Dat gevoel werd op een gegeven moment eindelijk bevestigd door een juf.
Over de jongste twijfel ik wat dat betreft niet meer, die heeft zonder twijfel hetzelfde, alleen (nog) geen diagnose.

 

Ik twijfel wel eens of mijn oudste niet te betweterig doet tegenover oudere kinderen/volwassenen. Vanuit daar ook wel de zorgen of hij aansluiting blijft vinden met andere kinderen.

 

Ik twijfel soms wel eens over het piepen en aanstellen van M. Snap het ook niet want zo voed ik helemaal niet op en de anderen zijn ook helemaal niet zo.

Maar om het minste of geringste zet ze d’r zeurstem op, piept ze, jammert ze of huilt ze en ik kan daar echt gestoord van worden.
En soms ben ik dan ook wel bang dat ze daar op school mee gepest gaat worden, maar misschien wordt het er ook wel ‘uit geramd’.

 

Ik twijfel eigenlijk niet over het gedrag van mn zoontje van 5,5 alleen ik kan er verdomd weinig mee omdat hij te jong is. Ik weet voor 98% zeker dat hij ADHD heeft. Herken het van zn vader. En mn schoonmoeder zegt het ook te herkennen en dan zelfs nog stapje erger dan mn man het zou hebben.
Alleen overal waar ik kom zeggen ze ja sorry mevrouw hij is te jong.

Zou gewoon eens proberen of iemand je kan helpen. Geen idee hoe oud ze is.

 

Soms wel ja. Ons zoontje was als baby/dreumes erg gevoelig, kon slecht tegen veranderingen en gedijde echt het beste op regelmaat. Ook nu is hij eigenlijk het liefste thuis en op school, daar zijn de regels helder en duidelijk. Op de bso mag veel meer en dat vindt ie dus een stuk lastiger. Maar soms denk ik wel eens dat hij die gevoeligheid een beetje leert misbruiken, vooral richting mij. En blijkbaar ben ik daar op mijn beurt weer gevoelig voor, dan vraag ik me af of ik niet wat harder moet worden. Kleuters kunnen je namelijk zo om je vinger winden, ze voelen het haarfijn aan als je ergens over twijfelt.

 

Nee, ik heb daar eigenlijk nooit twijfels over. Mijn kinderen zijn zeker niet perfect en hebben zo hun eigenaardigheden, maar dat heeft iedereen wel. Ze zijn ook allemaal totaal verschillend, dus ik ben wel heel nieuwsgierig hoe dat uitpakt als ze volwassen zijn.

Jongste dochter heeft hechtingsproblemen (door haar pleegzorgachtergrond) en adhd en die diagnose kreeg ze toen ze bijna 6 was. Maar ook daar heb ik niet aan getwijfeld. Dat was voor mij allemaal vrij duidelijk en de diagnose bevestigde dat en opende hooguit wat deuren.

Ik denk dat ik dan eerder aan mezelf twijfel en of ik de juiste aanpak gebruik e.d.

 

Ja hier ook wel twijfels hoor, vooral wat betreft de oudste. De jongste is net 1, dus bij haar vind ik het nog veel te vroeg om hier gerichter naar te kijken.
De oudste was als baby, maar nog steeds wel, erg gevoelig voor harde geluiden, kan vooral thuis enorm explosief reageren. Hecht heel veel waarde aan een vaste structuur door de dag heen.
Op school en bij oma of gastouder laat hij eigenlijk voorbeeldig gedrag zijn, maar thuis hebben we echt wel eens moeite met hem en het zoeken naar de juiste aanpak herken ik wel. Aan de ene kant wil ik open staan voor zijn gevoelens, vind ik zijn mening ook erg belangrijk, maar hij is niet degene die thuis de dienst uit moet maken.
Bij de gastouder en oma was het moment van ophalen aan het eind van de dag altijd drama. Dat hebben we op kunnen lossen door hem hierop voor te bereiden en aan de hand van de klok te laten zien wanneer papa of mama hem op komt halen, dus dat gaat nu echt stukken beter.
Wij gebruiken sowieso de klok erg veel, ook voor wanneer iets mag, wanneer de tv of tablet uit moet, hoe laat we weggaan of gaan eten enz. Zijn allemaal dingen die hem erg helpen.
Ik merk wel het laatste jaar elke keer wat verbetering in z'n gedrag, communicatief wordt hij natuurlijk steeds sterker en kan dingen ook beter benoemen.
Vanaf dreumes/peuter is hebben wij (m'n man en ik), maar ook anderen om ons heen al wel gezegd dat er wellicht wat aan de hand zou kunnen zijn. Ook in z'n spel is hij heel gestructureerd, fantasiespel komt nu sinds kort pas een beetje en met andere kinderen samen spelen is vaak erg lastig voor hem. Het spel van andere kinderen is in zijn ogen vaak veel te chaotisch, heel wil op een gestructureerde manier spelen, bijv. alle auto's op een rij, al het speelgoed op kleur sorteren enz en daardoor botst het dan geregeld, zeker als het hier thuis met z'n eigen speelgoed is. Maar goed ook daarin zien we vooruitgang, 2jaar geleden was het gewoon de hele tijd huilen en boos doen als er een ander kindje kwam spelen, nu hoef ik er nog maar af en toe tussen te springen. Ik kan er m'n vinger niet precies op leggen, wij lopen momenteel niet vast met hem qua gedrag, bij anderen gaat het sowieso altijd goed, dus we zien straks op school wel hoe het verder gaat lopen.
Hij is verder super sociaal en vriendelijk naar iedereen en natuurlijk ook een super leuk kind, maar soms maakt hij het voor ons en zichzelf ook wel erg ingewikkeld.

Hij gaat vanaf volgende week naar groep 1 (voor de zomer 3 weken geweest), dus ook gewoon in de loop van dit jaar eens kijken hoe hij zich in de klas ontwikkeld en wat de juf van hem (z'n gedrag dan) vind.
Op de peuterspeelzaal hadden ze nooit problemen, behalve dat hij inderdaad wel van de leg kon zijn als de ochtend wat anders liep of als ik opeens mocht komen kijken aan het eind van een ochtend.

En in aanwezigheid van anderen (vooral ouders/schoonouders) vraag ik mij wel eens af wat ze vinden van onze manier van opvoeden, maar goed dat zou ik dus niet moeten doen.

 

Nou ja, twijfels. Ja, misschien ook wel. Zelfs hier twijfel ik over, haha.

Onze jongste is een redelijk ongecompliceerd mannetje. Over het algemeen vrolijk en blijmoedig. Op bepaalde manieren is hij soms 'stouter' dan zijn grote broer. Hij kan je dan ook echt zo uitdagend aankijken en (op kleuterniveau) zelfs brutaal zijn. Maar daar kunnen we goed mee omgaan en het is denk ik allemaal wel 'normaal' gedrag.

De oudste zit gewoon moeilijker in elkaar. Hij kan ook wel brutaal zijn, maar dan niet zoals zijn broertje om uit te dagen maar omdat hij dan erg betweterig is en boos omdat hij zijn zin niet krijgt. Hij is van nature niet optimistisch, dus een kleine tegenslag wordt voor hem al gauw een klein persoonlijk drama. Wij hebben hier uiteindelijk hulp bij gezocht en dat heeft wel enorm geholpen. Hij zit nu duidelijk beter in zijn vel. Af en toe steekt het nog wel de kop op, maar het is echt niks vergeleken met eerst.

Toch zijn er nog steeds wel een paar dingen waar ik me aan kan ergeren en waar ik me som ook zorgen over maak richting leeftijdsgenoten. Onze zoon heeft namelijk enorm de neiging om anderen op te voeden. (Dus op regels wijzen, vertellen wat ze wel / niet mogen doen etc.) Dit doet hij bij kinderen net zo makkelijk als bij volwassenen. Wij blijven bezig hém hierin op te voeden. Het is namelijk irritant en het lijkt mij een recept om gepest te worden. Maar ondanks zijn 'opvoeden' en soms ronduit betweterige gedrag, heeft hij vrienden zat en ligt hij goed in de groep.

Het andere waarvan ik me soms afvraag of andere kinderen daar uiteindelijk geen afkeer van krijgen, is zijn 'geratel'. Hij kan minutenlang achter elkaar doorpraten, zonder dat er ooit een punt in een zin zit. Het hele verhaal hangt van komma's en voegwoorden aan elkaar. Het is onmogelijk om er tussen te komen, tenzij je er gewoon dwars doorheen gaat praten. Ook dat is iets waar we mee bezig blijven. Maar over deze dingen heb ik dus soms wel een soort 'twijfel'. We hebben dit al zo vaak besproken. Hij lijkt op dat moment ook wel te snappen dat het voor anderen vervelend is. Maar toch... het blijft een terugkerend ding.

 

De jongste vind ik nog te jong om over te twijfelen, maar bij de oudste heb ik al zo vaak getwijfeld of we er wat mee moeten.

Momenten dat ik zijn gedrag opmerkelijk vind:
- kan soms om het kleinste exploderen, krijgt een waas voor zijn gezicht, gooit/slaat/schopt met alles wat op zijn pad komt. Ik kan hem vaak niet uit die bui halen (alleen vasthouden en hem zo beschermen voor zichzelf). Na een 15-30 minuten is het over en is hij vooral heel verdrietig.
- hij durft niet mee te doen met gym op school. Is het onbekende? Is het teveel lawaai? Is het de drukte? Is het moeten omkleden? Hij geeft zei geen reden ('gewoon niet')
- als een schooldag anders is dan anders is hij van slag, beginnen op het plein met muziek voor juffendag? Ik krijg hem nauwelijks het plein op. Mag geen cm van hem vandaan lopen en vooral niet te dicht bij het feest in de buurt komen (wij staan dus echt op afstand toe te kijken). Met de klas naar een onbekende speeltuin? Hij heeft eerst een uur nodig om rond te kijken, terwijl iedereen lekker aan het spelen is.

 

Onze beide kinderen maar wel op een andere manier.
Oudste (nu 14) had vanaf peuter al wat aparte dingen. Hield niet van vreemden en deed dan al gauw afstandelijk of wat gekkig. Later op school ook altijd snel wat clownesk gedrag als de focus op haar lag. Naarmate ze ouder werd steeds onzekerder. Ze kan absoluut niet tegen anders dan anders, vindt verassingen vreselijk. Kan volledig blokkeren bij dingen en kan dan vreselijk tegendraads gaan doen. Wel eens trainingen geprobeerd voor zelfvertrouwen etc maar dan liet ze ook erg dat gedrag zien die dat ging dan niet.
Is nu op de middelbare ook wel echt een soort van vastgelopen. Heeft erge faalangst en blokkeert volledig bij toetsen waardoor ze veel onvoldoendes had. Het leek ook overduidelijk niet aan het niet kunnen te liggen maar echt aan t maken van toetsen. Ze is nu dus ook blijven zitten en ook lager gegaan in niveau dus hopelijk heeft ze rust om aan zichzelf te werken.
Ze gaat ook hulp krijgen van een psycholoog wat eerst ook even moeilijk was maar wat ze ergens toch ook wel weer wil. maar ja onbekend=spannend=moeilijk doen.
Al met al maakt ze het vaak heel moeilijk voor zichzelf.
Ik denk vaak ook dat ze wat brutalig over komt op anderen, maar hoor toch soms ook van mensen dat ze zo lekker zichzelf kan zijn. Ik vind dat zelf dan soms ongeremd en ongepast en ook een soort onaangepast vanuit onzekerheid.
Jongste is ook altijd wat apart geweest. leefde nogal in haar bubbel en is erg impulsief en ongeremd. Dat wordt lang grappig gevonden en opeens lijkt het of mensen het dan niet meer bij de leeftijd vonden horen. Zij heeft ook de diagnose ASS/adhd. Maar eigenlijk vind ik de oudste veel autistischer maar dan wel op een andere manier en anders geuit.

 

C is nog wel erg jong maar soms vraag ik me af of sommige dingen wel normaal zijn.
Ze heeft bijvoorbeeld de grootste angst voor waaiende gordijnen..
Maar daarnaast moet alles op een bepaalde manier.
Als een speelgoedkisf altijd bij de tafel staat om te spelen en vervolgens zet je em een x bij de bank omdat dat beter uitkomt dan speelt ze er niet mee want hij staat niet op de goed plek.
Alles moet zoals het altijd gaat en alles hoort te staan waar het altijd staat.
Best lastig soms

 

Dat exact heb ik dus ook met onze middelste. Die miauwt om alles ... word er ook tureluurs van.

 

Mijn man heeft Asperger, onze oudste heeft wat trekjes waardoor de gedachte ‘zou zij ook?’ wel eens door mijn hoofd schiet.

 

Het huilen van mijn 3 jarige dochter
Ze huilt heel veel
Als ik nee zeg huilt ze en ze stopt niet met huilen wat ik dan ook probeer
Eerst steeds negeren want ze huilt voor niks maar dat werd alleen maar erger
Als baby huilde ze al veel en ik dacht als ze gaat praten word het vast beter maar nee

 

Ik heb ook twee totaal verschillende kinderen en heb ook wel eens getwijfeld of hun gedrag normaal was. Onze oudste is erg gevoelig, praatte thuis honderduit, op school helemaal niet. Klapte dicht bij vragen, toetsen e.d. Was compleet van slag bij een schoolfeest of andere 'leuke' activiteit. Waar anderen op zo'n dag een blij en enthousiast kind naar school brachten, moest ik een huilend kind achter laten. We hebben hem ook een jaar langer laten kleuteren om iets meer te rijpen. Dat hielp wel iets, maar was nog niet optimaal. Dus ook regelmatig afgevraagd of het echt allemaal normaal was en vanzelf over zou gaan.
Uiteindelijk op mijn initiatief toch verder laten onderzoeken. Dacht zelf aan selectief mutisme waar hij veel kenmerken van vertoonde. Achteraf bleek dat het toch niet te zijn. Zijn intelligentie bleek normaal te zijn. Wel bemerkte de psycholoog faalangst bij hem en een angststoornis. We hebben toen met haar een gesprek op school gehad, waarin ze haar bevindingen heeft toegelicht en tips heeft gegeven om hem meer zelfvertrouwen te geven. Achteraf heeft dat voor hem wel goed uitgepakt en heeft hij in groep 3 en 4 inmiddels alles goed op de rit gekregen.
De jongste is een heel ander type dan de oudste. Veel extraverter. Wel hecht hij veel waarde aan rituelen. Zwaaien als je weggaat en dan ook op de manier zoals hij het wil. En oh wee als we verkeerd of te laat of helemaal niet gezwaaid hebben. Verder meer rituelen, zoals naar bed brengen en hij wil persé helpen met koffie maken (lees knopjes drukken) met de senseo. Dus nu maak ik me wel eens zorgen om de jongste of dit wel allemaal normaal is. Verder is het een heel ongecompliceerd jongetje dat vrolijk en lief is. Dus hoop maar dat dit slechts een fase is.

 

Onze oudste is vrij serieus en wijs.

Herkenbaar van onze oudste (was ook huilbaby) daarbij is hij ook best wat bangig, nee id nee en kijkt de kat vrij lang uit de boom. Dus daar maak ik mij allemaal best zorgen over maar vooralsnog heeft hij wel gewoon vriendjes en laat hij dit gedrag op bijv opvang wat minder zien...

 

Soms wel ja, en dan voel ik me daar weer schuldig over. Soms denk ik: ach, gewoon een peuterpuber, maar soms vraag ik me af of er niet meer achter zit.

 

Nee nooit eigenlijk.

Maar nou ben ik echt allergisch voor sociaal wenselijk gedrag. Dat betekent trouwens niet dat ze niet zijn opgevoed.
Mijn kinderen zijn gezegend met een moeder die alles behalve onzeker is. Dus ik ben ook eigenlijk nooit onzeker over het gedrag van mijn kinderen. En ze zijn best wel anders soms. Vooral mijn oudste, maar die lijkt gewoon op dr moeder.

Vindt je ons niet leuk? Je hoeft niet met me te praten. Je hoeft geen vriendschap met me te hebben.
En dit is ook wat ik de kinderen mee geef.
Je bent gewoon jij.. met al je eventuele “gekke” dingen. Vindt iemand je raar? Dan is die persoon gewoon raar, veroordelend en kortzichtig.

 

Soms, dochter van 1,5 die het super leuk vind om alles te doen wat niet mag. En als mama zegt nee, dan nog even lekker hard doorgaan.

Bijv kastjes openen en spullen eruit halen, ze weet dzt het niet mag. Toch kijkt ze altijd eerst naar me en probeerd aanfacht te trekken zodat ik naar haar kijk,, om dan vervolgens weer naar dat kastje te gaan en te doen wat niet mag.

Corrigeren helpt niet, straffen ook niet. Probeer nu complimentje te geven als ze dan de kastje (eigenlijk dicht smijt) en dat helpt dan weer wel.

Ook vind ze het leuk om over me heen te klimmen of op me gezicht te zitten /buik om me aandacht te krijgen. Ze speelt niet met speelgoed maar zit continu kamers in en uit te lopen, kastjes open trekken en overal op te klimmen.

Soms denk ik hoe kan het dat ze zo druk is en als ik corrigeer dat ze schreeuwt/slaat /op grond gaat liggen? En soms denk ik:zal vast normaal zijn? Tot ik andere rustige kindjes zie....

Iemand die me hier kan gerust stellen?