Ik lees veel onderwerpen hier en ik kan daar soms veel kracht uitputten voor mezelf, maar ik merk ook dat iedere situatie echt uniek is en die van mij weer totaal niet te vergelijken is met de andere verhalen. Ik wil eigenlijk gewoon even mijn verhaal kwijt en zoek een beetje erkenning ofzo, ik weet het niet zo goed. Ik ben jong getrouwd (21, ben nu 28) en met 22 bevallen van een super zoon (hij is nu 6). Vanaf de geboorte ging de relatie met mijn ex in een neerwaartse spiraal. Niet omdat hij geen goede papa was, juist wel, maar omdat wij gewoon geen 'stel' meer waren in alle opzichten. Heel veel over gepraat maar hij vond dat het vanzelf wel weer goed kwam en wist niet waar het aan lag. Heb meerdere voorstellen gedaan, tot therapie aan toe maar hij deed niks en wilde niks. Uiteindelijk was ik doodongelukkig en besloten we uit elkaar te gaan. Mijn zoon was toen 1. Ik vond een appartementje voor mezelf in de buurt van de vader en we hadden co-ouderschap wat prima werkte. We waren nog bevriend en deden regelmatig iets leuks samen met de kleine. Toen kwam ik een nieuwe liefde tegen en we hadden de afspraak dit eerst te overleggen met elkaar, voordat we iemand voor zouden stellen aan onze zoon. Dus ik braaf gedaan en alles was nog goed. Na een maand of 3 verkering te hebben, hebben we het contact tussen nieuwe liefde en zoon langzaam opgebouwd, ging allemaal prima. Mijn ex daarentegen had ook ineens een vriendin met een dochter en die woonden ineens bij hem in (ze kwam uit Bulgarije). Maar goed heb me erbij neer gelegd en we gingen verder met ons leven. Omdat mijn nieuwe liefde ver weg woonde (1 uur rijden) en ik dolgraag daar naartoe wilde verhuizen heb ik pogingen ondernomen om dit met mijn ex samen af te spreken. Die wilde er niks van weten en begon ineens rare 'dreig' mail te sturen, wist hoe laat ik thuis was, begon me af te schilderen als slechte moeder (bijv. door in een mail te zetten dat de kleine bij het gasfornhuis kon dat soort onzin). Zoonlief was inmiddels 2. Uiteindlijk ben ik naar de rechter gestapt en die gaf geen toestemming aan mij om te verhuizen ivm co-ouderschap. Ik kon het niet accepteren en heb nogmaals gepraat met mijn ex. Als ik het zo kon regelen dat het hem geen geld of moeite kostte vond hij het prima en hij stemde uiteindelijk in. Dolgelukkig ben ik met mijn zoontje verhuisd voor een proefperiode van 2 maanden. Ineens wilde mijn ex met mij praten want hij ging trouwen en emigreren naar Bulgarije! Na alle ellende kon ik de vlag wel uithangen! Bij de Mediator hebben wij nieuwe omgangs afspraken gemaakt en was het co-ouderschap ten einde. Alimentatie afgesproken (was 475,- per maand maar ik vond 250,- wel genoeg) en een omgangsregeling voor als hij binnen 6 maanden terug zou komen (3 weekenden per maand). 1 week voor de bruiloft was het opeens over en ging de omgangsregeling en alimentatieregeling dus in werking. Ondertussen woonden mijn zoon en ik al een poosje bij nieuwe vriend en dat ging supergoed. Poos rustig geweest, gewoon aan de regelingen gehouden. Alleen de alimentatie betaalde hij na 3 maanden al niet meer, maar na veel zeuren en gedoe heb ik me daar maar bij neergelegd. Mijn ex deed en doet soms dingen met mijn zoon in zijn weekenden waar ik totaal niet achter sta, maar hij negeert mijn mening en commentaar gewoon (zoals met 3 jaar in een achtbaan voor 8 jaar en ouder gewoon omdat hij wel lang genoeg is). Heb het dus maar los gelaten. Vorig jaar kreeg ik ineens een aangetekende brief, dat het huis van mijn ex geveild zou worden wegens betalingsachterstand en dat ik nog verantwoordelijk ben voor de helft van de schuld. blijkt dat meneer mijn ontslag uit hoofdelijke aansprakelijkheid niet heeft geregeld toen we gingen scheiden, wat wel zijn verantwoordelijkheid was (staat in echtscheidingsconvenant). Het gaat om een flink bedrag en ik ben hier enorm boos en gefrustreerd over. Hij werkt zwart en op papier heeft hij niks dus kan het ook niet verhalen, ali betaalt hij ten slotte ook al jaren niet meer. Sta in dit op zicht met mijn rug tegen de muur. Gelukkig vindt mijn zoon het nog steeds erg leuk bij papa, dus voor zijn bestwil laat ik het allemaal steeds maar zitten maar oh wat is het soms moeilijk en frustrerend allemaal! Ik wilde het gewoon even van me afschrijven en misschien dat iemand er nog wat uit kan halen. Met de wijsheid die ik nu heb had ik de hele scheiding, verhuizing en regelingen e.d. totaal anders aangepakt, maar ja achteraf is altijd makkelijk praten!
Heftig meid, wil je veel sterkte wensen. Is het nog een optie om met het echtscheidingsconvenant naar de schuldeisers te gaan? dat jij in principe bent vrijgesteld na de scheiding? anderzijds... mogelijk dat ze zeggen dat je zelf daarin ook een "controle-plicht" had, dat je ex jou uit de hypotheekpapieren had moeten laten halen.
Helaas zijn de afspraken in het convenant tussen mijn ex en mij en is de bank daar niet wettelijk aan gebonden. Omdat hij destijds het huis al had gekocht voordat ik daar kwam wonen, heb ik er gewoon niet meer aan gedacht. Daarnaast had hij toen wij getrouwd waren een goede baan en zijn financien altijd op orde, dus het kwam totaal onverwacht. Gelukkig heb ik nu een heel fijn gezinnetje, mijn nieuwe (nou ja, inmiddels 5 jaar) en mijn zoon zijn dikke maatjes en hij vindt het ook nog leuk om naar papa te gaan dus daar hou ik me maar een beetje aan vast en de rest zie ik wel. Punt is dat mijn ex gewoon niks doet om me uit deze situatie te bevrijden en ik het gevoel heb altijd maar met mijn rug tegen de muur te staan, dat is zo frustrerend!
Jeetje wat een heftig verhaal. ik vind het heel knap van je dat je zo netjes kan blijft tegen je Ex na alles wat hij heeft gedaan. gelukkig heb je een super zoon die je op de been houd en natuurlijk je zwangerschap Je doet het super meid je houd je zoon buiten je ergernissen van jou naar je Ex. er zijn ook andere EXen mijn man heeft ook z'n ex die had huurtoeslag aan gevraagd en daar bleek dat ze helemaal geen recht op had en in hun relatie hadden ze een lening op beide namen maar ze wou er wel onder uit komen. mijn man moest toen de schuldsanering in en hij moest de belastingdienst wel betalen maar de lening kwam ze niet onder uit. Maar naar maten hij langer in de schuldsanering zat. Kwam hij er wel achter dat hij naar een WSNP traject moest. Daar zit hij nu in en dan staat het volgende probleem voor de deur. Zijn zoon wil blijven slapen maar dat mag niet omdat mijn man mag geen alimentatie betalen want de schulden gaan voor. Liefs Roelien
@roelien: bizar he wat sommige mensen allemaal bedenken waardoor anderen gewoon diep in de shit komen om verdrietig van te worden! Er zijn gelukkig wel belangrijkere dingen in het leven maar je wordt er soms moedeloos van!
Heb jij daar niet voor moeten tekenen? Mijn ex man heeft het huis op naam gekregen, en ik moest wel een formulier tekenen dat ik akkoord ging. Sterkte met alles
Hij had het huis al gekocht voordat hij mij leerde kennen, dus ik heb nooit mijn handtekening onder de koopakte gezet. Maar omdat we getrouwd zijn hadden we dus een akte van verdeling moeten laten opmaken. Alleen niemand (incl. advocaat) die ons daar even op wees..