Hallo dames, Mijn dochter is ruim 2,5 en heeft nog niet echt veel interesse voor het potje gehad tot nu toe. Alle poppen en knuffels moeten er wel op, maar zelf ECHT niet... Prima. Maar met dit mooie weer dacht ik afgelopen maandag: laat ik het eens proberen zonder luier. Ze wilde wel zonder luier en een mooi onderbroekje aan. Ik had uitgelegd dat als ze een plasje moest doen, dat ze dan mij moest roepen en dat we dan op het potje gaan. Dat snapt ze ook; ze weet dat plasjes in het potje horen (we hebben ook zo'n boekje over meisjes die op het potje gaan). Ze heeft die ochtend dus een keer of 5 in haar broek geplast, elke keer schone kleren natuurlijk. Geeft niet, heb ik haar ook gezegd dat ongelukjes niet erg zijn en telkens gezegd dat als je moest plassen, mij moet roepen en dat we dan op het potje gaan plassen. Eind van de ochtend zwembadje opgezet (hoewel ze er niet echt in gaat, waarom weet ik niet). Toen badpak aan zonder luier. Ineens werd ze helemaal panisch, overstuur, ik begreep het niet. Afijn, om een lang verhaal kort te maken : de volgende dag weer geprobeerd, maar op een gegeven moment was ze helemaal panisch. Toen kwam ik er dus achter dat ze steeds haar plas zat op te houden en niet durfde te plassen. Ze had toen trouwens al weer een gewone luier om en durfde daar ook niet in te plassen. Ze had "auw buikie" en klom praktisch in me, toen viel bij mij het kwartje en zei ik tegen haar dat ze gewoon in haar luier mocht plassen, daar zijn luiers voor etc. Toen voelde ik haar luier ineens warm worden en ging ze dus plassen... en snapte ik ook ineens haar 'vreemde' gedrag van de vorige dag... Ik vond het zo zielig! Ik snap ook echt niet waar die angst ineens vandaan komt?! We zijn juist altijd heel positief en geduldig en pushen niks. Ik laat het potje voorlopig maar even voor wat 'ie is... Hebben jullie misschien nog tips om haar angst weg te nemen? Of tips die ik kan gebruiken als we het over een tijdje weer eens gaan proberen?
Ze is er nog niet aan toe, dat is duidelijk. Ik zou haar echt een flinke tijd niet meer op het potje zetten en er gewoon even niet meer over praten. Die angst komt denk ik omdat ze weet wat verwacht wordt en het goed wil doen, maar het nog niet kan of durft. Het komt wel!