Ik zou heel graag willen horen wat jullie in mijn situatie zouden doen. Er gebeuren namelijk wat dingen op werkgebied en ik merk dat het me raakt en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. In april ben ik ziek geworden en in de eerste instantie verwachtte ik snel op de knappen. Ik had twee tot drie keer per week contact met mijn leidinggevende en hij vroeg steeds of ik niet een uurtje kon proberen te komen (hij drong op gegeven moment ook echt aan). Toen na enkele weken bleek dat het nog even zou duren, werd de bedrijfsarts ingezet. Daar heb ik een fijn gesprek mee gehad en die stelde voor om eerst goed te herstellen. Vervolgens was er complete radiostilte: ik kreeg alleen om de 6 weken (ongeveer) een oproep van de bedrijfsarts (die gesprekken zijn prima en hij denkt echt met me mee), maar van mijn leidinggevende hoorde ik helemaal niets. Ik kreeg wel van de secretaresse een bos bloemen en een kaart. Ook van mijn teamleden met wie ik nauw samenwerk hoorde ik niets. Uiteindelijk heb ik - na 5 maanden - 1x keert een kaart ontvangen, met een algemene tekst door 1 collega geschreven. Ik heb ze via de groepsapp bedankt, maar ook daarop volgde geen enkele reactie. Niet veel later deelde teamlid A. in dezelfde groepsapp een bedankje voor een mooi cadeau (met foto van het cadeau). Ook heeft A. mij twee keer geappt, omdat ze iets van me moest hebben. Beide keren verwachtte ze snel een reactie, maar vroeg ze niet hoe het ging. Eind oktober kreeg ik ineens een appje van mijn leidinggevende of ik die week koffie wilde komen drinken, terwijl dat nog helemaal niet ging. Ik maakte een belafspraak en hij beloofde regelmatig contact te houden. Sindsdien heeft hij nog 1x gebeld en twee appjes gestuurd. En nu ben ik eindelijk zover dat ik ga opbouwen op mijn werk. Eén uur per week een andere taak zonder druk op een rustige werkplek (besproken met bedrijfsarts, HR en directeur). Ik had me voorgenomen om alle desinteresse langs me heen te laten gaan, omdat het mij niet helpt in mijn herstel. Maar nu is collega A. ook ziek geworden en in de groepsapp zijn al enkele keren beterschapswensen gestuurd en wordt gevraagd hoe het gaat e.d.. En nu weet ik serieus niet hoe ik moet handelen, want ik vind het enorm kwetsend.
oh wat ontzettend naar en verdrietig zeg. Ik zou ook niet goed weten hoe er mee om te gaan Maar ik wil je wel een digitale knuffel geven
@Miss T wat naar. Ik snap dat je je daardoor achtergesteld voelt. Kun je het parkeren? Dat je in gedachten houdt dat je daar voor jezelf zit, niet om vrienden te maken en dat je nu tenminste weet hoe iedereen is maar dat je je concentreert op je herstel en op je werk. Makkelijk gezegd maar wie weet kun je die knop omdraaien.
Wat ontzettend vervelend! Natuurlijk geeft dit geen fijn gevoel. Ik zou dit bespreken in het eerste gesprek dat je weer hebt met de bedrijfsarts. Dit heeft namelijk wel invloed op je terugkomst naar de werkvloer, als je directe collega's en leidinggevende je niet die steun geven wordt het terugkomen voor jou ook zwaarder. En als je een gesprek hebt met iemand van HR daar ook aangeven dat je je gekwetst voelt maar niet weet wat je er mee moet. Zij staan wat meer los van je team maar kennen jou/de situatie wat beter om je echt passend advies te geven. Mogelijk kan er rekening mee gehouden worden in je terugkomst of plaatsing in ander werk/plek?
Wat vervelend voor je! Ik begrijp dat het naar voelt om terug te moeten naar het werk, waar niemand in je geïnteresseerd lijkt. Niet om de desinteresse goed te praten, maar misschien zou het iets kunnen verklaren: Is jouw afwezigheid werk-gerelateerd? Dus een burn-out of iets in die richting? En weet je waarom collega A afwezig is? Ik vind het zelf namelijk altijd lastig te bepalen of een collega er op zit te wachten om geconfronteerd te worden met collega's, zeker bij een burn-out. Hij of zij zit niet voor niets thuis en wil misschien niet worden geconfronteerd met werk? Als een collega afwezig is wegens bijvoorbeeld een operatie of kanker, is voelt dit anders. Dan nog had zeker jouw leidinggevende dit beter kunnen aanpakken. Ik zou het ook heel lastig vinden als er zo weinig interesse lijkt te zijn. Je spendeert toch behoorlijk wat van je tijd met deze mensen.
@Boordevol Dat doe ik nu ook, maar ik merk dat ik het wel lastig vind. @DisneyMama Ik ben bang dat de bedrijfsarts misschien verkeerde conclusies trekt. Ik heb met hem wel het weinige contact met mijn leidinggevende besproken. En gesprek met HR heb ik ook al bedacht, of met een vertrouwenspersoon, maar ik kan nergens vinden wie dat is. @Chayammy Ik heb geen burn-out of andere psychische klachten. Het is echt fysiek. Collega A. blijkt nu hetzelfde te hebben. Het is inderdaad een lastige situatie; het voelt alsof het niet uitmaakt of ik wel of niet kom werken. Nu vind ik mijn werk erg leuk, dus ik wil heel graag herstellen zodat ik weer aan de slag kan. Ik begrijp best dat het lastig is om iemand te appen als hij/zij een burn-out heeft, maar volgens mij heeft mijn leidinggevende met het team gedeeld wat er met mij aan de hand is.
@DisneyMama Ter aanvulling: dit heeft geen invloed op mijn terugkeer. Maar ik merk dat die conclusie makkelijk getrokken wordt. Ook hier dus. Dat is het lastige in dit verhaal. Het kwetst me: ik vraag me af of het terecht is en wat ik eraan kan doen.
Toen jij ziek werd zaten we nog vol in covid. Scholen waren gesloten, mensen nog bang en half overspannen door kinderen, werk enz geregeld te krijgen. Kan het niet zo zijn dat er daarom te weinig contact met je is opgenomen door jouw collega’s? Ik hoor van veel vriendinnen ( en las het hier toen op het forum ook) dat mensen in overlevingsstand stonden. En helaas merk je dan dat omkijken naar een ander dan vaak “vergeten” wordt. En eerlijk is eerlijk. Als je dan na zo’n periode je collega al een aantal maanden niet hebt gezien dan is het wel een beetje van uit het oog uit het hart. Dat wil dus niet zeggen dat ze jou geen fijne collega vinden maar alle omstandigheden hebben ervoor gezorgd dat het zo is gelopen. Zou het dit kunnen zijn? ( wel een dikke knuffel want het gevoel wat je hebt ja gewoon super rot)
Oke, dan gaat mijn theorie inderdaad niet op. Wat @LisbethSalander schrijft, daar herken ik mij wel in. Omdat iedereen toch veel meer vanuit huis werkte, was je ook gewent om mensen minder te zien. Als dan iemand niet aanwezig is, zou die persoon ook vanuit huis kunnen werken bij wijze van spreken. Fijn om te lezen dat het je terugkeer niet belemmert en dat je je werk leuk vindt. Hopelijk zijn je collega's wel leuk en betrokken zodra je weer terug bent. Veel succes en werkplezier.
@LisbethSalander Dank je. Geen idee of dat speelt bij mijn collega's (uit het oog, uit het hart & de overlevingsstand). Ons werk ging op dat moment - toen ik ziek werd - gewoon door; en op locatie. In april 2021 was alles weer open, volgens mij.
Dank je. Van mijn andere collega's begrijp ik dat ook hoor, maar van mijn directe collega's niet. Maar voor mijn gevoel moet ik er uiteindelijk wel iets mee, want ik word er op zo'n moment wel verdrietig van. (in het geval van zo'n appje bijvoorbeeld)
Wat kun je ermee? Een collega die ik had heeft er eens een heel sarcastisch mailtje tegen aan gegooid, gericht aan het hele team. Dat was ook niet zo een handige actie. Je komt dan al gauw verbitterd over. Ik zou er zelf niks over zeggen.
Dat is verdrietig. En ook wel herkenbaar, van de andere kant dan. Het kan namelijk ook gewoon betekenen - en dat is echt niet leuk, dat snap ik, maar je zoekt naar verklaringen - dat je collega's minder hebben met jou dan met collega A. Ik heb dat zelf wel heel sterk namelijk. Collega's waar ik niks mee heb, laat ik ook niks van me horen. Wel een gezamenlijke kaart oid, maar daar houdt het voor mij wel op. Terwijl ik wel oprecht geïnteresseerd ben in collega's waar ik meer mee heb. Waar ligt die grens? Collegialiteit? Onbeschoft? Dat is echt voor iedereen anders. Maar als je in jouw positie staat, is het niet tof. Zeker niet als je mee kan lezen in de interesse die men toont in collega A. Ik vind dat je collega's daar wel een beetje rekening mee kunnen houden. Doe het dan privé oid. Wat betreft je leidinggevende: ik zou jouw leidinggevende altijd adviseren meer structureel contact te hebben. Lastig is dat een leidinggevende vaak verantwoordelijk is, en een HR adviseur enkel kan adviseren, monitoren. In overlegjes bespreken hoe het er voor staat. Maar hierin zit leidinggevende dus fout wat mij betreft.
Sterkte… Ik zie dat ook op mijn werk, zodra er een collega ziek is, wordt er bijna niet meer over die gene gesproken of een kaartje gestuurd want er is geen pot meer(waar iedereen maandelijks een bijdrage in doe). Zodra je weer beter ben doen ze al gauw dat alles weer goed is… Maar in tijden van ziek zijn denk men vaak alleen aan zich zelf door ws een hogere werkdruk. Ik zou het naast mij neer leggen, opbouwen wat voor jou het beste is, en zelf ook geen moeite meer doen voor andere collega’s.
Ik zou er zeker wel wat over zeggen. Waarom zou je je teleurstellingen niet mogen uiten??? Dat kan gewoon op een volwassen manier. Tegenwoordig mogen we niks meer voelen omdat een ander er weer eens wat van vindt.
Eens met bovenstaande post! Wat de reden ook is, als jij er last van hebt mag jij er iets van zeggen. Hoe lastig dat dan ook weer kan zijn. Maar niks zeggen is ook zoiets, dat hangt het toch in de lucht bij je. En als je het niet uitspreekt, maak je het vaak ook groter in je hoofd. Dat is ook zonde.
Heel herkenbaar, ik ben iemand die helaas veel ziek is dus heel vaak dit rot gevoel gehad als er op mij niet gereageerd werd terwijl een ander veel sterkte kreeg bijv. Ik ben nu gestopt om voor mezelf te zorgen en ik merk echt wel duidelijk dat ze minder met mij hadden dan met aantal andere collega's die weg gingen bijvoorbeeld. Ik heb ondertussen echt geleerd om dit niet meer bij mezelf te leggen. Ik ben goed genoeg en het hoeven geen vrienden te zijn alleen collega's is ook goed. Ik doe het zelf anders, heb ook wel dingen georganiseerd voor andere zieken maar niet iedereen is zo. Wat ik merkte is dat als ik er persoonlijk was om op te bouwen en veel meer reactie kwam omdat mensen er aan denken. Dus misschien ga je op de werkvloer zelf wel veel meer collegialiteit merken straks
ik herken dat wel en ik denk dat het op veel werkplekken gebeurt. Je bent lange tijd afwezig en voor mensen is het toch vaak uit het oog, uit het hart. Ik heb het zelf ook ervaren en zie het bij collega's ook gebeuren. Alleen bij collega's die zelf blijven investeren in het contact zie je wel eens dat het anders loopt. Maarja, als je ziek bent heb je daar vaak geen trek in.
Ik snap je gevoel maar denk /herken wel eea waardoor het zo loopt. Hier ook wat langdurige collega's ziek, de ene toon ik wat meer interesse in dan de ander. Geen onwil maar daar heb ik meer een wisselwerking mee. 1 is ziek maar toont via app nog interesse in team en vragen ook naar hoe het mij vergaat en reageren op groeps app mededelingen. (Denk aan feliciteren verjaardag collega etc.) Op afstand nog betrokken zeg maar. Andere collega stuurde na eerste belangstelling appjes enkel bedankt en reageert nooit in de team app. Heeft zich afgesloten zeg maar. (Beide geen burn out oid.) Daarnaast klik in met de ene wat beter dan met de ander. En hoewel ik met beide goed kan werken betrap ik mijzelf er dus door jou post op dat ik hier dus ook mbt dit onderscheid tussen hun maak.. En heel eerlijk, komen ze beide morgen weer is het op de werkvloer weer als normaal.. het is niet dat ik de andere collega onaardig vind oid.. Ik hoop dat opbouwen voor jou ook fijn mag gaan verlopen en dat het rot gevoel snel weg ebt.
De collega's die A wel beterschapswensen sturen, zijn dat ook jouw directe collega's? Zit het hele team in de groepsapp, of alleen je directe collega's? En is A een directe collega? Ik vind het niet netjes dat je van niemand iets hoort, zeker van je leidinggevende niet. Persoonlijk stuur ik zelf alleen berichtjes in geval van afwezigheid naar degenen waar ik veel mee heb. Wat je er mee kunt/moet? Wat betreft je collega's kun je niet zoveel. Maar ik snap je gevoel. Wat betreft je leidinggevende.. ik zou zeker een keer aangeven in een gesprek dat wat meer interesse tijdens ziekte op z'n plaats is. Beterschap en een goed herstel!