Hallo meiden. Helaas plaats ik hier ook een berichtje. Het is nog heel vers allemaal maar het is ook fijn om het even van me af te schrijven denk ik. 12 augustus ben ik bevallen van ons zoontje...zomaar na bijna 24 weken zwangerschap braken mijn vliezen...in t ziekenhuis is een dag later de navelstreng uitgezakt en daardoor kon ons babytje niet overleven. Hij is in mijn buik overleden en een dag later geboren. Een prachtig klein mannetje waar niks mis mee was. Zoveel liefde en zoveel verdriet tegelijk. Hij is weg en komt niet meer terug. Ik had me zo verheugd op een kleintje, een zacht warm kindje. Maar niks is minder waar. Hij zit in mijn hart. Nu is t zo dat ik de dagen nauwelijks door kom en ik ben benieuwd hoe andere mensen die dit ook hebben meegemaakt hier mee om gaan. Het enige wat mij nu nog een beetje op de been houdt is de gedachte aan een volgend kindje...Is dat raar? Niet om ons zoontje te vergeten maar om vooruit te kijken naar een kindje wat wel bij ons kan zijn. Ik zou graag gauw weer zwanger worden want ook het lege gevoel in mn buik vind ik ondragelijk... Graag zou ik hier praten met mensen die hoe erg ook, hetzelfde hebben meegemaakt en misschien ook weer zwanger zijn of willen worden. De andere topics zijn al lang geleden gestart zie ik namelijk. Dankjewel. Liefs Simmy
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie prachtige zoon! En tegelijkertijd gecondoleerd met jullie verlies En nee, je wens voor nog een kindje is helemaal niet raar. Ik weet dat heel veel moeders het zo ervaren. Niet om je kind te vervangen, maar om een kindje te hebben waar je wel voor mag zorgen. Om weer een reden te hebben om op te staan, een mooi lichtpuntje. Voor mij is het overlijden van ons dochtertje al langer geleden, maar er komen vast meer vrouwen meeschrijven hier (helaas). Sterkte meid, het is heel zwaar...
Gecondoleerd met het verlies van jullie prachtige zoon. Ik heb niet precies hetzelfde meegemaakt maar weet wel wat je bedoelt en hoe je je voelt. Het is een beetje dubbel gevoel. Het verschrikkelijke gemis naar je lieve kleine kindje maar de kinderwens is er ook gewoon nog. En nee dit is helemaal niet gek. Ik heb mijn zoontje verloren na 26 weken zs, overleden in me buik, waar aan zijn we nooit te weten gekomen. Hierna ook snel weer zwanger geraakt omdat je kinderwens er gewoon nog is. En idd niet als vervanging absoluut niet al zien sommige mensen het wel zo. Ik bezocht me zoontjes graf tot voor kort elke week zo kon ik toch nog, voor mijn gevoel een beetje voor hem zorgen. Nu sinds me verhuizing naar een andere stad is dat 1x in de maand geworden. En in november van dit jaar had hij 11 jaar geworden. Heel veel sterkte!
Dankjewel Vlinder. Het is inderdaad zoals je beschrijft. Een reden om op te staan, om door te gaan. Ik zie dat jij na t verlies van je dochtertje ook gauw weer zwanger bent geworden en 2 fantastische zoons hebt gekregen. Dat geeft mij toch hoop. Dus ik hoop dat het niet al te lang duurt voordat mijn cyclus weer op gang gaat komen. De verloskundige die de nacontrole thuis deed zei uit zichzelf dat ik maar weer foliumzuur moest gaan slikken. Dat vond ik fijn want ik had nergens naar gevraagd, dat leek me niet gepast een paar dagen na de geboorte van ons zoontje. Maar toch had ze dus mijn vraag beantwoord. Star2, wat verschrikkelijk ook. Waarom kom ik er hier toch achter hoe ontzettend veel mensen dit hebben moeten meemaken? Ons zoontje is gecremeerd en zn as komt eerst naar huis zodat hij toch even thuis kan zijn en bij ons kan zijn. Daarna moeten we nog denken over wat we gaan doen. Fijn dat je nog zo vaak naar je kindje toch gaat. Het blijft altijd je kindje. Het is zo verdrietig. Alle babyspulletjes liggen in de babykamer en ik ga daar niet naar binnen. Ik kan het gewoon niet. Na hoe lang was jij weer zwanger? Ik hoop zo dat het ons nog gegund is om een kindje te krijgen die bij ons blijft... XX
Hoi Simmy, Allereerst nog gefeliciteerd met jullie zoon, en uiteraard ook gecondoleerd met het grote verlies. De reden dat ik reageer is omdat ik bijna dezelfde dag ben bevallen van onze zoon (10 aug) en ik zit er ook zo doorheen! Alles om me heen draait door, de tijd gaat snel, maar het lijkt of alles stil staat. Onze zoon is geboren na een zwangerschap van ruim 20 weken, alleen onze zwangerschap is ingeleid uit liefde voor onze zoon. Hij zou ernstig gehandicapt zijn. Hier kwamen we achter met de 20 weken echo....echt een onmenselijke beslissing. Ik heb ook binnen een week mijn huisarts gevraagd om een extra hoge dosis foliumzuur, want ook ik wil niets liever dan meteen weer zwanger worden. Liefst vandaag nog! Kom maar op met die cyclus.... Net als bij alle anderen hier niet om onze zoon te vervangen, maar ik wil een lichtpuntje....alles is ons zo bot en abrupt afgenomen. Verschil is wel dat ik hier al wat meiden heb lopen (wel al wat groter) dus ik heb echt wel iets om nog voor te gaan zeg maar, maar het verlangen naar een baby'tje is nu alleen maar groter geworden en bij onze dochters ook. Ik herken me dus volledig in je verhaal.
Ow Mama73 wat verschrikkelijk. Wat is t erg he om moeder te worden zonder een kindje in je armen te hebben. En wat moeilijk om zo'n keus te moeten maken. Hebben jullie hem een naam gegeven? Ons jongetje heet Rafael. Voor ons is de keuze om hem te laten gaan door de gynaecoloog gemaakt. Ik leef enorm met jullie mee. En ik ben ook met smart aan t wachten tot m'n cyclus terug komt. Hoe was dat bij jou na je andere zwangerschappen. Vind t fijn dat jij er ook zo over denkt. Niks maanden wachten, meteen er weer voor gaan. Zodat er weer iets is om naar uit te kijken. Zodat we misschien weer voorzichtig wat hoop kunnen hebben. Ik begrijp je volkomen! Kom je de dagen een beetje door? Het ene moment gaat t even en dan denk ik weer, het is zinloos. Ik ben alles kwijt. Heb jij dat ook? Voor mij was t m'n 1e kindje. Hoop zo dat ik nog een keer zwanger raak. Als ik aan de toekomst denk word ik bang...XX
Hai Simmy, Gecondoleerd met het grote verlies van je zoontje Rafael! Helaas weet ik ook precies wat je mee maakt. 9 Augustus ben ik bevallen na een prima zwangerschap van 41 weken van een prachtig meisje Evy-Linn. Ze was helemaal af, leek niets aan de hand te zijn, maar haar hartje wilde niet gaan kloppen buiten mijn buik. Tot op heden weten we nog niet waarom. Ik kan me echt helemaal voorstellen hoe je je voelt. Wij hebben ook even mogen proeven aan het ouderschap en wat is het verlangen naar een kindje groter geworden. Ook al kan ik nog steeds niet helemaal bevatten dat mijn dochter nu niet bij ons is. Het is ook nog maar zo kort geleden. Voor jou ook! Het liefst zou ik nu ook al weer zwanger zijn en inderdaad, niks maanden wachten... Een nieuw kindje zal geen vervanging zijn, want elke kindje blijft bijzonder.
Femkew1. Met tranen lees ik je berichtje. Waarom nou toch!? Hoe kan dat nou!? 41 weken...Gefeliciteerd met je prachtige meisje met haar prachtige naam. Ik hoop dat ze samen met Rafael en alle andere sterren-kindjes op een mooie plek is. In ieder geval in ons hart. Is Evi-Linn jullie eerste kindje? En hebben jullie haar begraven of gecremeerd? Rafael is gecremeerd...Hoe kom jij je dagen door? Gaat t nog wel? Het lijkt zo uitzichtloos he? De wereld draait en jij staat stil. Oh ik vind t zo erg. Het vliegt me soms echt aan. Het besef dat t zo mis gegaan is. Dat hij echt weg is en nooit meer terug komt. Dat de droom voorbij is. Afgelopen. Geen baby in m'n buik en geen baby op m'n buik. Rafael was 24 weken, maar jullie meisje..echt helemaal klaar. Het spijt me zo dat dit soort dingen gebeuren. Ik voel met je mee. Het is fijn om te horen van mensen die hetzelfde doormaken. Want al die goedbedoelde adviezen van mensen die geen idee hebben helpen ook niet. Ik snap dus als geen ander dat je niets liever wil dan weer zwanger worden. En ik hoop dat dat ons ook gauw gegund is na deze ellende. Kus
Evy-Linn is ons eerste kindje inderdaad. Het is ook allemaal zo raar. Ik denk dat ik misschien nog een beetje in een roes leef. Gelukkig is mijn vriend erg realistisch en door hem blijf ik een beetje in het leven staan. Het liefst sluit ik mezelf op en ga de hele dag in bed liggen huilen. Alleen schiet ik daar niks mee op en krijg ik daar mijn Evy ook niet mee terug. Wij hebben Evy-Linn ook laten cremeren. Op die manier kunnen wij en onze naaste familie haar bij ons dragen in een sieraad. 24 weken of 41 weken, het is je kindje. Je moet weer helemaal opnieuw beginnen. Je toekomst al zo anders voor ogen. Een complete babykamer. Een papa en mama zonder kindje. Zo raar. Mijn vriend is sinds deze week weer aan het werk. Kost me erg veel moeite om mijn gedachten op iets anders te zetten. Ik baal dat ik nog niet kan en mag sporten na mijn bevalling. Dat is altijd een fijne uitlaatklep. Kun jij hier en daar wat afleiding vinden? xx
Soms lijkt t ook niet echt. En dan opeens komt weer de reality-check dat t echt gebeurd is. Vooral s ochtends. Slapen vond ik altijd heerlijk maar nu niet meer. Mijn vriend is deze week nog thuis en we gaan allemaal,dingen doen om maar niet thuis te zitten. Soms Vind ik t ok, soms wil ik zo snel mogelijk weer naar huis. Volgende week gaat hij weer aan t werk. Ik weet niet zo goed wat dan want veel van mijn vriendinnen zijn ook zwanger en ik heb nu niet de behoefte om ze te zien met hun zwangere buikjes. Wat doe jij zoal de hele dag? Heb je mensen om je heen? Vind je dat fijn of ben je liever alleen? En heb je professionele hulp? Wij hebben Maatschappelijkwerk. Hoop dat t helpt. Het verdrietig is wel overweldigend groot en veel. Mag ik vragen hoe oud jij bent? Ik ben net 30 geworden. Kan je wel een beetje slapen snachts? Liefs
Lieve simmy Alleerst gefeliciteerd met jullie zoon rafael en wat ontzettend verdrietig dat jullie hem nu zo moeten missen... Ik snap heel goed wat je bedoelt wij hebben onze zoon Kasper in mei verloren na een zwangerschap van 28 weken .. ook wij zijn weer bezig.ik voel het zo je moeder had is geopend maar je kan het niet kwijt en al komen er nog twee of drie kindjes Wij zullen kasper nooit vergeten net zoals jullie Rafael nooit vergeten. Maar de wens naar een kindje is groot en dat snap ik Dikke knuffel en sterkte hoor X
Allereerst wil ik je even heel veel sterkte wensen met het verlies van jullie zoon! En nee dat is absoluut niet gek, ik heb nu 2 kindjes verloren met 23 en bijna 24 weken in 7 maanden tijd. En toen ik van ons dochtertje in het ziekenhuis kwam met weeën en het weer dreigde fout te gaan, was mijn allereerste reactie dat ik voorlopig niet meer zwanger wilde worden. Ik was er echt van overtuigd, dat ik minstens een half jaar wilde wachten. Nu zijn wij 10 weken verder na de geboorte en het overlijden van haar en ik wil niks liever dan weer zwanger worden. Ik zit echt te popelen, en dat is voor mijn gevoel ook het enige wat mij op de been houd. Nu willen wij er in oktober weer voor gaan en kan niet wachten, ondanks dat het onvermijdelijk is dat het een verschrikkelijk zware zwangerschap zal worden. Toen mijn zoontje was geboren en overleden was ik na 10 weken alweer zwanger, en hoewel dat heel erg dubbel was. Was dat toch wel het gene wat mij door die tijd heen heeft gesleept, ondanks dat het weer niet zo heeft mogen zijn. Het verlangen is hier alleen maar 100 keer zo sterk geworden, je hebt een kindje gekregen waar je niet voor kan zorgen. Dus dat is heel logisch denk ik.
Mrsb, wat erg! Zijn het je 1e 2 kindjes? Ik weet niet wat ik moet zeggen. En wat ben je dapper en sterk dat je t nog aan durft. Maar ik snap t dus heel goed. Je bent moeder en je wilt niks liever dan een kindje op aarde. Wat ik ook heel sterk heb is dat mijn zwangerschap nog niet af was. Ik was er zo van aan t genieten. Het werd eindelijk leuk. Ik wil dat gevoel zo graag terug. Micloveally dit komt jou zeker ook bekend voor. Is je cyclus al weer op gang gekomen en hoe lang duurde dat? Elke dag hoop ik dat mijn lichaam weer in actie komt en zich klaar gaat maken voor een nieuwe zwangerschap... mrsb hoe gaat t met jou cyclus en hoe lang heeft dat geduurd? En wat doen jullie om de dag door te komen? Soms weet ik t niet en dan overvalt het verdriet me zo...En als ik al eens ergens om lach voel ik me schuldig dat ik lach...Het is zo lastig he. XX
Simmy dat is heel herkenbaar hoor de eerste weken waren echt ... het verdriet is ook zo groot en moeilijk. en zeker als de rest weer gewoon verder gaat met zijn leven(wat normaal is hoor ). Heb je fijne mensen om je heen waar je iets kwijt kan? Iedere dag doe ik stap voor stap gaat nu al beter dan een maand geleden maar je bent een toekomst kwijt .... en dat is heel lastig om opnieuw in te vullen (vond ik tenminste ik ) En er gaat nog geen uur voorbij dat ik niet aan mijn Kasper denk Mijn cycls is weer gewoon netjes op gang gekomen 8 weken na bevalling weer ongesteld ( wat ik wel moeilijk vond was alsof mijn zwangerschap n echt afgesloten was) Meis doe het rustig aan het is allemaal niet niks wat je meegemaakt hebt. Je mag me altijd een prive berichtje sturen als je het niet trekt en je een luisterend oor of schouder nodig hebt. Mrsb ook jij sterkte hoor echt heel heftig wat je hebt meegemaakt knuf wie weet kunnen we met zijn alle een topic of groep openen over zwanger worden na verlies?
Hey Simmy, Wat herken ik mijzelf in jouw gevoel zeg... Ik ben zelf nog maar pas bevallen van onze dochter Emma* met 20 weken hebben wij besloten haar te laten gaan... Haar afwijking aan de blaas was te groot om te kunnen overleven en ALS ze zou overleven zou het onmenselijk zijn... Een ontzettend moeilijke beslissing... Een die heel veel pijn doet! Ze was zo ontzettend gewenst en dan krijg je zoiets te verwerken... Mijn moederhart huilt en schreeuwt... En heeft ook die ontzettend grote wens om een kindje tekrijgen wat wel bij ons kan en mag zijn! Dus ik herken je gevoel enorm... Ik weet dat het voor ons nog allemaal te vers is en dat het emotioneel gezien wellicht niet verstandig zou zijn om het wel te doen... Maar ik wil zo graag! Daarnaast wil ik Emma* ook niet te kort doen... Pffff moeilijk allemaal hè? :'-(
Kaatje gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter Emma. En weet je, om dit te lezen doet me pijn want ik voel het zelfde, maar ik denk ook Emma en Rafael en alle andere kindjes die veel te vroeg gegaan zijn, zijn niet alleen. Gelukkig. Dat probeer ik maar te denken anders kom ik er helemaal niet meer uit. 5 september is echt pas. Rafael is een maandje eerder geboren maar ik heb niet het idee dat de pijn al minder wordt. Toch hebben we besloten er weer voor te gaan. Ook in overleg met de dokter. Vooral omdat ik dat zo graag wil. Ik kan gewoon niet wachten en ik wil Rafael niet te kort doen, echt niet, maar hij is niet bij ons en dat zal hij ook nooit zijn. Dat verandert niet meer...Lieve Kaatje, doe waar jij je goed bij voelt straks. Ohja, ik krijg wel professionele hulp. Dat is erg prettig bij het verwerken van dit drama. Jullie ook? Kus Shanna
Hoi Shanna, Ik heb en krijg ook wel professionele hulp... Voordat ik bevallen ben heb ik al een gesprek gehad met een maatschappelijk werkster, haar ga ik morgen weer bellen voor een nieuwe afspraak. Ik wil het idd graag maar ben ook bang... Bang dat het weer gebeurd! Ik zal het gewoon de tijd moeten geven... En doen wat goed voelt! X
Ooo wat erg, ik moet het even kwijt hoor... Ik heb mijn wens uitgesproken maar voel me nu zo ontzettend schuldig Het is nog maar zo kort dat Emma* van ons is weggegaan en ik heb het al over een nieuwe zwangerschap... Voel me echt even rot nu
Tuurlijk voel je je rot nu. Het voelt als oneerlijk naar Emma. Maar het is, denk ik, ook logisch. Ik dacht namelijk ook meteen ik moet t opnieuw proberen...met alle schuldgevoel van dien. Het is een achtbaan en elke seconde denk je er weer anders over. Zo onoverzichtelijk! Voel je niet schuldig Kaatje. Emma is en blijft altijd bij je, alleen niet fysiek. En je wil niets liever dan ook een kindje dat wel bij je blijft. Ja toch? En daarom denk je zo. Ik voel met je mee, ik voel t zelfde. Het is zoooo moeilijk! Kus
Hallo allemaal, Mag ik hier ook komen meeschrijven ? Wij zijn in 2012 twee keer een dochter verloren. Lise* is met bijna 19 weken overleden in mijn buik. De tweede cyclus was ik al weer zwanger, wat was ik blij ! Na een goede 20 weken echo was ik in de zevende hemel ! Twee dagen later kwamen we erachter dat ons tweede dochtertje Saar* ook was overleden.... Wat een klap was dat ! Het heeft me volledig onderuit gehaald..... Nog steeds weten we niet hoe dit heeft kunnen gebeuren. Ik heb wel vermoedens maar er is geen bewijs voor. Ik heb via internet vrouwen gevonden die hetzelfde hebben meegemaakt en zij hebben daarna, althans de meeste, nog een gezond kindje gekregen na gebruik van bloedverdunners, aspirine, progesteron en extra vitamines. Gelukkig is mijn gynaecoloog bereid om mij dit alles voor te schrijven en honoreert ze alles wat ik wil mbt een nieuwe zwangerschap. Gisteren hebben mijn man en ik besloten om met behulp van deze medicatie het nog een keer te proberen..... De afgelopen maanden waren een ware hel, verdriet, boosheid en een voor mij uitzichtloos bestaan. Alhoewel dat laatste helemaal niet eerlijk voelt naar mijn twee levende zoontjes..... Ik denk dat ik toch in een soort van depressie heb gezeten. De laatste weken waren heel spannend voor me. Ik heb met mijn maatschappelijk werkster een gesprek gevoerd over een eventueel nieuw verlies en hoe zij daar tegen aan keek over of ik dat ga overleven, het tweede gesprek was met de gynaecoloog of zij bereid was om mijn verzoeken te honoreren en het laatste gesprek was met mijn man, wil en durft hij het nog een keer aan ? Al deze gesprekken heb ik voor me gehouden omdat ik hier mijn man nog niet mee wilde belasten want als mijn maatschappelijk werkster het mij af zou raden en mijn gyn niet de medicatie wilde voorschrijven dan hield het al op en moest ik accepteren dat er geen kindje meer bij komt. Ik kan het ook moeilijk delen met mijn omgeving omdat ze me voor gek verklaren en gewoon niet weten hoe het voelt allemaal. Maar iedereen reageerde boven verwachting positief, zelfs mijn man...... En vandaag voelt het alsof ik weer verder kan met mijn leven ook al ben ik heel erg bang. Maar ik kan mijn zwangerschapswens niet afsluiten wetende dat ik er niet alles aan heb gedaan om het toch te realiseren.... En gaat het nu weer mis, dan zal ik het moeten loslaten, hoe moeilijk ook maar weet ik wel dat we er alles aan hebben gedaan om het te laten slagen.... Dus ik schrijf heel erg graag mee hier, ik verwacht dat wij komende maand er al voor gaan.....