Ik vraag me toch af hoe sommige dames dit doen, voor een 2e of meer kinderen gaan na een traumatische bevalling...? Ik had het misschien niet zo slecht als andere vrouwen maar ik realiseerde me net dat het me misschien toch te hoog zit, ik ben enorm prikkelbaar, ik wil ineens geen intimiteit meer maar praten erover kan ik niet. Ik heb geen tijd, geld om naar een therapeut te gaan bijvoorbeeld en mijn vriend heeft ptss en hij wilt al helemaal niks horen over de bevalling want hij ook kon het dus niet aan. En de enige manier die ik ken is dat je er toch over moet praten om het een plekje te kunnen geven? Waarom dit, deels omdat me kinderwens er nog is. Maar ik durf echt niet te bevallen. En het zit me allemaal zo dwars en ik weet niet wat ik ermee moet om erover heen te komen... En dan vooral om weer mezelf te worden gewoon.
Wat vervelend dat je zo'n nare bevalling hebt gehad. Ben je lang geleden bevallen? Toch denk ik wel dat er over praten helpt om alles een plekje te geven. Misschien kan je het eerst opschrijven voor je zelf? Ik heb zelf geen zware bevallingen gehad, maar vond het wel heel fijn om erover te praten. Bevallen is gewoon heel heftig, en dan de zorg voor een klein hummeltje. Dat is gewoon heftig. Maar blijf praten, vooral met elkaar. Sterkte en vergeet niet genieten. Oh ja mocht je weer zwanger worden, meld het bij je vk hoe je je voelt en over de bevalling enzo. Daar weten zij echt wel raad mee.
Ik ben 9 maanden geleden bevallen, en opschrijven daar had ik nog niet eens over nagedacht, ik ga dat zeker proberen. Genieten van me dochter doe ik zeker, en vanochtend kwam het ineens te spraken.. Ik heb hem verteld dat ik het er toch moeilijker mee heb dan ik dacht en het blijkt hij dus ook, we hadden er verder geen tijd voor om het erover te hebben maar ergens is het prettig dat hij het wel weet. nou als het toch weer raak is ( we zijn absoluut niet bezig voor een kindje ) dan ga ik het zeker aangeven.
Je kunt bij sommige verloskundigen ook voordat je zwanger bent een gesprek aanvragen om je zorgen te bespreken. Ik weet alleen niet of de zorgverzekering dat vergoed.
Zeker wat mee doen. Ik begrijp dat je in een lastige situatie zit en dat het traject van je vriend ook veel tijd en energie kost. Wellicht heb je maar een aantal gesprekken nodig om je beter te voelen. Mijn schoonzus heeft bij de 1e ook een traumatische bevalling gehad. Ze zag enorm op tegen een tweede zwangerschap. Ze besloot toch aan te tellen en tijdens de zwangerschap heeft ze er met de verloskundige veel over gepraat. Ook hebben ze een geboorteplan gemaakt en uiteindelijk heeft ze ervoor gekozen om een ruggenprik te nemen zodra ze in het ziekenhuis zou komen. Dat is gebeurd en het kindje is geboren zonder enkele problemen. Ze heeft nauwelijks pijn gehad. Hiervoor was ze namelijk erg bang. Misschien heb je er wat aan. Succes en sterkte!