Ik zit al een maand of 2 in een flinke mentale dip. Na 3,5 jaar nog steeds geen zwangerschap en het gaat nog een maand of 9 duren voor we weer met behandelingen kunnen starten. Er volgt volgens het advies van zh eerst nog een operatie en kunstmatige overgang. Ik merk dat ik het allemaal zo heftig vind en er zo down van word dat ik me wel eens afvraag hoe lang ik dit nog ga volhouden. Soms denk ik dat ik nog liever zou horen dat het uitgesloten is dat ik zwanger kan worden, dan kan ik verder. Mijn vraag is dan ook: hebben jullie in je hoofd een bepaalde termijn bijv. nog 2 jaar of nog x aantal behandelingen en dan is het mooi geweest? En zijn er ook vrouwen die een advies van het ziekenhuis in de wind hebben geslagen omdat het niet goed voelde? En hoe dacht je daar achteraf over, spijt, schuldgevoel of niet? Ik zie bijv. vreselijk op tegen een operatie en lucrin en ben geneigd dat niet te doen, maar ben ook zo bang voor spijt achteraf. Kortom, ik weet het allemaal even niet goed.
Pfoe, dat lijkt me heel heftig om 9 maanden te moeten wachten Ik vond telkens een maand overslaan vanwege cystes al heftig. Dat wachten is behoorlijk slopend. Maar ik denk dat je je grenzen telkens verlegd. Sterkte met de beslissing en met het wachten..
Ik had voor mezelf gezegd 6 ivf/ ICSI behandelingen te doen, maar bij ons was het onverklaard. Gelukkig heb ik het ook niet allemaal nodig gehad. In denk dat ik er voor een tweede nog steeds zo over denk. Maar wachten vond ik het allermoeilijkst, 9 maanden is lang zeg! Je kunt altijd een second opinion vragen. Sterkte!
Frustrerend om negen maand te moeten wachten. Zelf ben ik altijd uitgegaan van de expertise van mijn artsen en heb daar altijd een goed gevoel bij gehad, ook al hebben we veel tegenslag en pech gehad. Daar konden de artsen niks aan doen. Zelf heb ik wel veel baat gehad bij gesprekken met een psycholoog, heb er ook behoorlijk doorheen gezeten. Ik hoopte op eengegeven moment ook dat de artsen zouden zeggen dat er geen hoop meer was, zelf die beslissing nemen was killing, vooral omdat er nog steeds geen aantoonbare reden was dat het niet lukte (met behulp van icsi). Gewoon pech. Wij hebben uiteindelijk de grens gelegd bij 5 ivf/icsi pogingen om daarna met zijn tweeën verder te gaan. Maar toen dat moment daar eenmaal was (na een 2e vmk) voelde het niet goed en moest en zou poging 6 nog komen. Gelukkig waren de artsen het hiermee eens. Hoe blij zijn wij dat wij ons eigen "advies" in de wind hebben geslagen. Binnen nu en een paar weken wordt onze 6e poging geboren. Houd vol! Houd hoop! Veel sterkte.
ik heb ook endometriose en heb ook eerst 6 mnd lucrin gehad en toen een pittige operatie voor ivf 2 ook weer eerst 2 mnd lucrin heb nu in korte tijd 3 operaties gehad wat een klote medicijn is lucrin!! verschrikkelijk voel ik me daardoor. ik hoop niet dat ik voor ivf 3 weer aan de lucrin moet, ik zie er nu al tegenop ik ben ook 3 1/2 jaar bezig, ons verhaal lijkt veel op elkaar! mijn laatste ivf was in maart, omdat we de volgende ivf in gent gaan doen en ze daar eerst weer alles willen gaan onderzoeken verwacht ik ook pas weer in januari aan ivf te beginnen. dat is ook ongeveer 9 mnd later mijn man en ik hebben gezegd dat ivf 3 ons eind station is, laatste poging en dan gaan we niet meer verder. ik kan niet meer verder in onzekerheid leven, wil of zwanger zijn, of ermee stoppen,klinkt heel hard omdat ik niets liever wil dan ene kindje van onszelf, dat is mijn allergrootse wens, maar ik trek het lichamelijk en geestelijk gewoon niet meer ik begrijp precies wat je schrijft, ik herken het heel erg! het is super zwaar allemaal, en je weet niet waar je goed aan doet! wel of niet doorgaan , wel of geen pauze, wel of geen lucrin, wel of geen operatie. het enige wat je kan doen is vertrouwen op de artsen, en eventueel een second opinion aanvragen bij een ander zkh om te kijken wat ze daar zeggen heb ik ook gedaan en het gaf me rust toen ik hoorde dat ze alles hetzelfde gedaan zouden hebben
Hé meid! Wat heftig allemaal en wat moeten jullie al lang wachten. En nu nog weer 9 maanden voor je eventueel kan starten... Helaas kan ik je niet echt tips geven, want ik sta zelf nog maar net aan het begin van de mmm, wel gelijk icsi overigens. Wij hebben ook nog helemaal niet nagedacht over hoe ver we willen gaan. We willen graag een eigen kindje en we zien wel waar het schip strand. Ik wil je vooral even sterkte wensen! Kop op meid! Hopelijk ga je je gauw weer wat fijner voelen. En anders misschien eens een keer met iemand praten zoals hier al werd voorgesteld? Dat is geen teken van zwakte, maar laat juist zien dat je sterk bent en om hulp durft te vragen. Succes!
Wij hebben altijd gezegd, wij gaan door tot het punt dat we tegen onszelf kunnen zeggen "we hebben er alles aan gedaan". We wilden namelijk niet met spijt achteraf zitten met "hadden we maar dit" en "hadden we maar dat". Maar dat is echte en beslissing die jullie zelf moeten maken en wat in jullie mogelijkheden ligt natuurlijk. Iedereen is anders daarin. Wat ik wel heb geleerd in dit traject is dat je je grenzen steeds verder opschuift. Ik zou dus nooit zeggen "tot daar en niet verder", want 9 van 10 keer als je "daar" bent, wil je toch nog verder. Sterkte!
Hey Ster80 en Buurvrouw31, Ik sta ook een beetje net zoals jullie in de "laatste fase" waarin de gedachten over stoppen steeds dichterbij komen. Wij starten eind dit jaar met onze 3e IVF-ICSI poging (zoals je in mn handtekening kunt lezen) Na die poging is het waarschijnlijk einde verhaal. Ik denk dat die poging eerst geweest moet zijn om te zeggen we stoppen er definitief mee... Maar van de andere kant kun je dan wel "verder" met je leven. Ik heb nu 2x een operatie begaan voor mijn endometriose, de eerste x links, deze eierstok werkt nu helaas ook slechter en de 2e afgelopen mei (spoedoperatie door gekantelde eierstok, dus ik moest wel) aan de rechterkant en deze werkt gelukkig nog helemaal goed. Het is zwaar om elke x weer opnieuw te beginnen, maar ik hoop gewoon zo dat dit het wachten allemaal waard is. De hoop is in ieder geval niet weg!
Hallo buurvrouw, Ik denk dat het onmogelijk is om van tevoren te zeggen hoe lang je door gaat. Als je mij in 2009 had gezegd dat ik door zou gaan tot en met 5 ICSI/IVF pogingen dan had ik je voor gek verklaard. Ook na onze 1e IVF had ik niet gedacht er nog 4 te doen. Het ligt er ook aan hoe het gaat. Na de 3e poging hadden we het gevoel nog niet alles uit de kast te hebben gehaald. Onze 4e poging liep erg raar door andere verdrietige omstandigheden. Het verwerken lukte daardoor niet. Tegen het advies van het ziekenhuis in, maar uiteindelijk wel in overeenstemming, hebben we toen nog poging 5 gedaan. Toen wisten we zeker dat het de laatste was. Daarna wisten we dat we het konden afsluiten. En nog steeds denk ik af en toe, hebben we echt alles gedaan? Maar het is goed zo. We zijn moe gestreden en ik wilde mijn lijf terug. Over 1,5 week starten we met onze voorlichtingsbijeenkomsten voor adoptie. Dat geeft weer wat hoop. Sterkte. Houd hoop. Want in dit traject geldt zeker: It ain't over till it's over
Bedankt allemaal voor de fijne reacties en voor het delen van jullie ervaringen. Dat doet me goed. Misschien is een aantal maanden wachten ook wel goed voor me om alles weer even op een rijtje te zetten en nieuwe energie te krijgen. Ik zie een aantal meiden met hele lange trajecten achter zich. Sommigen met uiteindelijk spontaan een wonder, anderen op naar adoptie. Het kan alle kanten op gaan in dit traject. Ik heb respect voor jullie doorzettingsvermogen. Zelf de beslissing nemen om te stoppen met behandelingen voelt inderdaad onmenselijk, je verlegt zoals een aantal al zeiden steeds je grenzen om alle mogelijkheden te benutten. Maar je leven staat wel continue op "pauze" en dat vind ik zwaar. Zou zo graag weer echt willen genieten en vooruit kijken, zonder de hele tijd dit traject te moeten meewegen in alle beslissingen die ik neem. Ster80 en SweetBlondy, we zijn alle 3 zo ongeveer gelijk met onze kinderwens begonnen en alle 3 hebben endometriose. Wat hebben jullie al een zwaar traject achter de rug met o.a. meerdere operaties. En nu moeten we ook alle 3 nog een tijd wachten tot we verder kunnen. Wens jullie dan ook veel sterkte toe en een goede uitkomst natuurlijk!
Ik herken de moedeloosheid en het eindeloze wachten. Voor mij voelde het als leven in de pauze stand. En het wachten, je hebt het er voor over als je maar de garantie mocht krijgen dat het op een dag goed komt... Sterkte, houd hoop, probeer waar kan te ontspannen en wees niet boos op jezelf als dat laatste toch niet goed lukt.
Ik heb tegen mezelf gezegd 4 keer icsi of ivf te doen. Dan stoppen we ermee. Ik heb er pas eentje gehad dus we kunnen wel even maar zwaar is het. We zitten nu 3,5 jaar in de mmm. Maar ik herken je moedeloosheid en ik heb ook de angst nooit mama te worden.
Buurvrouw31, het is heftig het blijft heftig en even rust is misschien inderdaad af en toe wel even goed! Hang in there! We gaan er gewoon voor!