ik heb geen advies. ik denk dat dit niet meer goedkomt. jij zult nooit kunnen wennen. zij zal de kloek blijven dit lijdt in de loop van de jaren tot steeds meer wrevel. misschien wordt het tijd dat je de balans eens open en eerlijk voor jezelf gaat opmaken of je zo je leven wilt slijten. en wat als er in dit spel kinderen bijkomen? sterkte met deze toestand.
Lieve TS, in je verhaal lees ik heel veel gemengde gevoelens: - je mist je roots (vrienden, familie) - je had een goede band met je sm, maar nu voel je je verdrietig omdat je dat kwijt bent - je mist je vader - je irriteert je aan het feit dat je vriend zo aan z'n moeder hangt - je hebt nog geen werk in je 'nieuwe' woonplaats en daardoor voel je je ook niet goed. Hoe moeilijk ook, ik denk dat je de oplossing voor je gevoelens niet bij je vriend en/of zijn moeder zal vinden. Misschien moet je jezelf gewoon wat meer tijd en mogelijkheid bieden om te rouwen over wat je verloren hebt de laatste jaren: niet enkel je vader, maar ook je vertrouwde leefomgeving, je zelfstandigheid, je vrienden etc. Je mag best voor jezelf erkennen dat je veel hebt meegemaakt! Voor het geluk in je leven ben je niet afhankelijk van een sm, maar enkel van jezelf en misschien een beetje van je vriend. Je verwacht veel van je sm/schoonfamilie, maar heb je hun troost wel echt nodig? Zoals je zelf al schrijft, is het onwaarschijnlijk dat je vriend straks mee wil verhuizen naar jouw 'omgeving'. Waarom zou je hem dat ook kwalijk nemen? Jij bij uitstek weet hoe moeilijk het is om te aarden in een nieuwe omgeving, wil je hem dat echt aandoen? Hiermee wil ik niet zeggen dat jij alleen moet 'lijden': als je vriend serieus met jou een familie wil beginnen in jullie huidige omgeving, dan mag hij ook wel wat bijdragen aan jouw geluk: bijvoorbeeld door wat vaker naar het westen te gaan (zodat je je familie kunt bezoeken), of je een beetje meer te verwennen op momenten dat je het moeilijk hebt. Ik denk ook dat het al erg zou helpen wanneer je wat meer activiteiten buiten de deur hebt (en je niet zo afhankelijk bent van je schoonfamilie om je goed te voelen). Als je zelf collega's/vrienden krijgt in je nieuwe omgeving zul je je vanzelf beter voelen. Als je bij het lezen hiervan denkt: "wat zeurt die nou, ik kan hier werkelijk nooit aarden", dan zul je ook eerlijk naar jezelf (en je vriend) moeten zijn en je afvragen of het wel zoveel zin heeft om door te gaan met de relatie als jij zo ongelukkig bent en de enige manier om jou gelukkig te laten zijn is om je vriend ongelukkig te laten worden. Pfoe, dat klinkt harder dan ik bedoel, maar ik probeer te zeggen dat ik denk dat je door wil met je vriend en daarmee dat je zelf de situatie beter voor jezelf moet maken (door vrijwilligerswerk/het opbouwen van een vriendenkring/het vaker bezoeken van je familie etc.) en misschien ook wel door het starten van een familie! Veel sterkte.
Bedankt allemaal! Ik heb er nog eens over nagedacht en jullie reactie's goed tot mij door laten dringen. Ik blijf er wel steeds bij dat ik heel graag met mijn vriend oud wil worden. En ja, ook als dit nog jaren zo door gaat. We hebben het (buiten zijn moeder om) heel erg leuk samen. Bovendien zijn we inmiddels ook alweer een jaar of 6,7 samen. Dat gooi je ook niet zomaar weg... Wat ik wel ga doen is een brief schrijven aan mijn schoonmoeder. Praten met haar gaat denk ik niet lukken. Dit omdat het mij heel hoog zit en daardoor de emotie's erg hoog op kunnen lopen. En in schreeuwende ruzie heb ik echt geen zin. Ik wil in een brief rustig uitleggen hoe ik mij heb gevoeld en nog steeds voel. Als zij na het lezen van die brief nog wil praten, dan sta ik daar uiteraard voor open. Ik ga zondag een weekje op vakantie, en na dat weekje ga ik er eens goed voor zitten. Nogmaals, bedankt voor jullie reactie's! Ik ben zo blij dat ik dit forum heb gevonden! Het is belangrijk om aan onafhankelijke mensen je verhaal te kunnen doen. KNUF voor jullie allemaal!!