Dit idd. Goed gesprek aangaan en alle punten waar jij uw twijfels over hebt bespreken. Ik vind niet dat je automatisch ja moet zeggen trouwens, het moet mogelijk zijn ook.
Ken je niemand in je omgeving of via via die er werkt? die je kan vertellen hoe het concreet in jullie eenheid gaat? Zoveel basisteams en daarmee ook zoveel verschillende ervaringen in hoe bijv planning is geregeld. De roosterdruk is over het algemeen hoog. Veel feestdagen van huis en idd ook je nachten (vanaf 55 kun je nachtdienstontheffing aanvragen) moet je wel rekening mee houden. Dat hoort erbij. Een goede planner zorgt voor een gezonde opbouw, maar daar wordt ook regelmatig van afgeweken. Het vraagt iets van je flexibiliteit, dat van je gezin en je netwerk moet goed zijn. Er wordt veel van je gevraagd, maar je krijgt er ook veel voor terug. Het is echt een familie. Een heeeeele grote familie. Voorheen was het dat je ook als aspirant in kon stromen obv een salaris van eerdere werkervaring, maar daar zit wel Max Aan uiteraard. Normaliter met een 4-jarige opleiding kom je in schaal 6, daar kun je iig op zoeken…
Ik houd het een beetje vaag hier maar ik ben Projectmanager. Idee is dat ik in 2022 (dus na mijn verlof ergens) voor mezelf ga beginnen. Voordeel is eigen tijden bepalen dus waarschijnlijk kan ik het juist goed combineren. Alleen wil ik wel de vrijheid hebben om ook grote tijdelijke projecten aan te nemen. Dus bijv dat je voor een project tot 60 uur werkt maar vervolgens kan ik dan een maand vrij nemen. Of projecten van 3 dagen of van 4 dagen. Mijn man wil overigens een dag minder werken dan dat kan ook bij zijn werkgever. Dus dat is nu een beetje de denkrichting. Maar dus wel in gesprek en afstemming en overleg. We moeten wel beide gelukkig worden en blijven natuurlijk (en ik ben nu eigenlijk al super gelukkig met mijn baan kun je nagaan en ik wil alsnog wat anders haha)
Zijn werk is voor jou ideaal. Niet voor hem. Jij hebt duidelijk andere belangen dan hij heeft. Hij wil verandering, meer geluk en voldoening. Jij wilt dat niets aan je nu huidige veilige leventje veranderd. En dat is begrijpelijk maar daar ga je wel volledig mee voorbij aan zijn wensen. Mijn man en ik werken beiden onregelmatig. Voorheen werkte 1 van ons regelmatig en de andere regelmatig. We hebben toen amper opvang nodig gehad omdat als hij overdag werkte en ik vanaf 15.00 uur dan hadden we 2 uur opvang nodig. Als je beiden overdag werkt heb je een volledige opvang dag nodig. Nu we beiden onregelmatig werken hebben we 0,0 opvang nodig omdat we het zo kunnen regelen dat we nooit tegelijk late dienst hebben. En als we tegelijk vroege dienst hebben mag eentje van ons om half 9 beginnen ivm kinderen naar school brengen. Om de week in het weekend werken klinkt kut, maar het is heerlijk om veel door de weeks vrij te zijn. Ik kan enorm daar van genieten. Leuke dingen doen we trouwens genoeg als gezin maar daarnaast zijn we beiden ook vrij zelfstandig. We doen ook allemaal leuke dingen met de kinderen als de ander aan het werk is. Weet je, als dit de midlifecrisis van je man is, omarm het dan. Steun hem om deze baan proberen te bemachtigen. Hij had ook een jong chickie als buitenvrouw erbij kunnen nemen of een idioot snelle en gevaarlijke motor kunnen kopen Dan beter een dienstverlenend beroep kiezen. Succes!
Agent worden en daar een goedbetalende baan opzeggen is niet slim. Je doet je opleiding niet voor niks. Ik werk ook al jaren bij het zelfde bedrijf er is niet veel aan maar elke 4 weken mijn salaris vergoed erg veel. Geld is niet belangrijk maar het is wel zo makkelijk.
Dat het angst en onzekerheid oproept logisch. Maar als het financieel kan lijkt me werkplezier het belangrijkst. Werk jij regelmatig? Zo ja, dan is het echt prima te doen. Is het wennen, zeker. Man hier jaren bij politie gewerkt (vanaf geboorte kids). S avonds spitsuur als je alleen bent maar het went echt. Daarnaast op andere tijden je man juist wel thuis, heeft ook voordelen. En 2 weekenden werken is niet altijd gezellig maar heeft mij nooit tegen gehouden op met onze 2 kids op pad te gaan. Wat lijkt jou het lastigst als je man onregelmatig gaat werken? Denk je het alleen niet te redden?
maar als je niet gelukkig bent dan blijf je toch niet zitten waar je zit? Hij moet nog een hele tijd tot zijn pensioen. het is een lastige kwestie maar ik zou achter mijn man zijn keuze staan. Hij brengt zo veel tijd door op zijn werk en dan moet je dat wel met plezier doen. Maar uiteraard moet alles wel in goed overleg gaan. Ga dus het gesprek aan, vraag hoe hij dit voor zich ziet zowel financieel als voor het gezin etc. En kijk dan wat er mogelijk is.
Dus als je eenmaal de keus voor een bepaalde richting maakt zit je daar tot aan je pensioen aan vast? Wat een onzin Er zijn niet veel sectoren die nòg meer van de opleiding die ik heb gevolgd af staan, dan die waar ik nu in zit. Maar ik heb mijn opleiding zeker niet voor niets gedaan, dat doe je nl nooit voor niets. Er zijn altijd wel vaardigheden die je opdoet die je - waar dan ook - weer kan inzetten.
Ik zou heel goed nadenken over die onregelmatigheid. Mijn man werkt in 5 ploegendienst. daar is echt zowat geen mouw aan te passen. Zijn werkweek omvat 6 dagen (2 ochtend, 2 middag en 2 nachtdiensten) en dan 4 dagen vrij. Er is dus geen week hetzelfde. Bij een 3 ploegensysteem zit er nog enige regelmaat in. Flexibele opvang kennen ze hier niet (alleen om de week bv op een vaste dag) en gastouders zijn helemaal zo flexibel als een stalen pijp bleek hier de ervaring na 7 telefoontjes. Ik kon simpelweg niet gaan werken. Jaren lang gesolliciteerd, overal vroegen ze juist flexibiliteit (avonden, weekenden e.d.) terwijl ik flexibiliteit nodig had, maar dan andersom zeg maar. Nu onze kinderen wat groter zijn en beiden naar school gaan, ben ik ook eindelijk aan het werk. Tussen 9.00 en 14.00, geen droombaan, maar hé, ik zit niet meer alle dagen thuis en het levert een centje op. Als ik echt zou willen doen wat ik zou willen, dan zou mijn man ander werk moeten zoeken, want met z'n 2-en onregelmatig werken wordt 'm echt niet. Wij hebben geen familie in de buurt, anders zou het misschien iets makkelijker zijn. Dit is dus wel iets waar je écht rekening mee moet houden, want het zou jou je werk kunnen kosten als je de opvang bv niet geregeld krijgt. Ik zou dus idd zeker niet zomaar akkoord gaan.
Wat heb je aan geld als je elke dag ongelukkig naar je werk gaat… Natuurlijk moet er een stabiel inkomen zijn, maar 40 uur per week met tegenzin op je werk doorbrengen is toch niet te doen.
Geloof niet dat ik er zo blij mee zou zijn als mn man bij de politie ging of ineens militair wilde worden (die haalt de keuring niet, dat scheelt). T brengt toch wel ff wat meer spanning met zich mee dan een kantoorbaan. Ben je t allicht gewend vanuit je familie of vriendenkring en ben je daar mee opgegroeid kijk je daar allicht anders tegenaan. Maar ik heb bijv. al liever dat hij t MBO onderwijs verlaat vanwege de doodsbedreigingen uit een hoek waar moaaaah....nevenactiviteit geregeld voorkomen. Ik wilde zelf bij de luchtmacht, maar gezinsleven en in een vliegtuig rondcrossen vond ik nou niet echt een geschikte combinatie of een "moederrol" die ik moreel gezien verantwoord kon combineren zeg maar. Zou hij bij de vrijwillige brandweer willen bijv.: full support. Is voor mij ook totaal anders (niet dat t minder link is want ook daar kan t mis gaan natuurlijk).
Maar jou angst is voor jou man (hypothetisch gezien) een reden om het beroep als politieagent etc dan maar niet te doen?
Niet één op één, maar wel reden om goed uit te spreken. Dit is wel een keuze die meer raakt dan alleen de man in kwestie, dus een goed gesprek lijkt me wel een goed idee.
Het is denk ik ook net hoe moeilijk jullie het zelf maken. Als je rond kunt komen van minder inkomen dan zou dat voor mij geen deal breaker zijn. Wat betreft onregelmatige diensten: werk jij zelf regelmatig? Ik werk onregelmatig en mijn partner regelmatig. Omdat ik om het weekend werk ben ik door de week veel vrij waardoor we veel minder oppas nodig hebben dan toen ik regelmatig werkte. En natuurlijk vergt dat soms aardig wat planwerk, maar voor ons werkt het ideaal!
Ik denk dat het vaak de angst voor het onbekende is plus de verandering en eerlijk gezegd herken ik de ‘angst’ wel, maar dat is voor mij geen reden om het te verbieden. Mijn gevoel van ‘wat als mijn man wat overkomt’ mag niet de beslissende factor zijn om niet dit soort werk te doen. De angst was trouwens erg snel weg ze worden goed opgeleid en nu ben ik alleen maar trots op hem en wat hij verder nog wil bereiken binnen de organisatie. Dat betekend dat het nog onregelmatiger werken word dan hij nu al doet, maar ik heb echt zin in zijn (onze) toekomst. Het past ons. Onregelmatigheid, levert regelmatigheid op.
Ik vind het ook geen reden tot verbieden, sowieso vind ik dat een onjuiste term in deze situatie. Maar ik denk wel dat het goed is om deze gevoelens uit te spreken naar elkaar. Om gezamenlijk een juiste keuze te maken, want hoe je het ook wendt of keert, er zijn meerdere personen afhankelijk van elkaar in een gezin.
Ik denk dat mijn gevoel over zijn beroepskeuze zeker wel ter sprake mag komen. Er zit wel wat meer risico in dan achter je pc op een kantoor zitten, laten we wel wezen. Allicht dat in gesprek met "vrouwen van" dat dat iets anders wordt. Maar als partner zijnde mag je daar best je zorgen over uitspreken, het is toch ook de vader van je kinderen. Nobel doel en inzetten voor de maatschappij ala, maar je kinderen hebben maar 1 vader. Maar bijv. leven van een mariniersvrouw heb ik ook voor bedankt, dat is gewoon niet mijn ding. Relatie aangaan met een agent, nog helemaal vrij van kinderen, denk ook niet dat ik daarvoor had gekozen. Mja, als je al in een relatie zit en hij wil die ommezwaai maken, verbieden zou ik niet snel doen, maar t toejuichen...veel dienstverlenende sociaal maatschappelijke beroepen wellicht wel, onpraktische zaken zijn vaak wel een oplossing voor te vinden, maar ik zou er totaal geen rust van hebben totdat hij thuis is. Daar moet je tegen kunnen, ik kan dat bijv. echt niet daarom zou ik ook nooit gekozen hebben voor een partner met zo'n beroep. Kan m dan eventjes wel zn hart op laten halen, maar op den duur breekt het op. En het is niet omdat ik hém niet vertrouw, maar je staat nogal tegen onvoorspelbare figuren en DIE vertrouw ik niet en het zal hun een worst wezen of hij nog thuis komt. (rotterdam area is ook niet de prettigste omgeving). De vader van mn ex was agent, na 35 jaar huwelijk was zn vrouw er nog niet happy mee en gezien de verhalen kon ik dr geen ongelijk geven. Mooie dingen ook wel maar ook "IEK!" Bij vrijwillige brandweer heb ik dat bijv dan weer niet, ookal tref je daar ook dingen die je niet in de koude kleren gaan zitten en is t ook een heel ander risico caliber dan kantoormedewerker.
Oh de angst voor het beroep had ik dan weer niet. Maar mijn man was beroepsmilitair toen we wat kregen met wat uitzendingen. Dus ik “wist” niet beter en de onregelmatigheid en veel oefeningen vond ik toen niet erg. Maar toen we kinderen kregen werd het wel lastig combineren met mijn werk want als hij 2 maanden weg was moest ik en werken en alles alleen opvangen. Ging wel maar ik het was niet mijn beste tijd Had niet nog jaren moeten duren zeg maar. Gelukkig ging hij toen snel uit zichzelf naar een andere baan. Dat aspect vond ik lastig maar dat hij militair was met risico dan weer minder.
Jullie reacties laten me inzien dat veel van mijn tegenargumenten te weerleggen zijn. Financieel zullen we het redden. Hij zal er op achteruitgaan, maar niet dusdanig dat we heel erg moeten opletten wat we uitgeven en geen extraatjes meer kunnen doen. De tijd dat hij in opleiding is zal pittig worden. Maar ook dat zullen we wel redden. Hij komt in aanmerking voor de verkorte opleiding van 2,5 jaar in plaats van 4 jaar, dat kunnen we financieel wel opvangen en daarbij is 2,5 jaar wat zuiniger leven ook te overzien. We hebben een goed netwerk waar we op kunnen terugvallen mocht er een opvang probleem zijn. Het is inderdaad de angst is voor het onbekende, verandering. Er is nu een duidelijke structuur. We werken allebei regelmatig, het loopt goed, we weten waar we aan toe zijn. Om dat allemaal om te gooien vind ik lastig. Met onregelmatig werken verdwijnt voor mijn gevoel toch die structuur. De weekenden zullen er anders uit gaan zien. Ik zal meer alleen moeten doen. Maar dat is een kwestie van wennen natuurlijk. En ja het speelt ook mee dat het enig gevaar met zich meebrengt. Ik weet dat je op weg naar je kantoorbaan ook een ongeluk kunt krijgen, maar politiewerk is toch risicovoller dan een kantoorbaan. Maar jullie hebben gelijk dat werkplezier erg belangrijk is. Ik wil hem ook gelukkig zien en dat is hij nu niet. Hij heeft er ook goed over nagedacht. Vrijwilliger heeft hij overwogen, maar omdat je dan dezelfde opleiding moet doen wil hij er liever echt voor gaan. Toch maar eens een serieus gesprek erover aangaan. Dat heb ik tot nu toe uitgesteld vanwege mijn gevoel. Niet helemaal eerlijk aangezien hij mij wel de tijd heeft gegeven aan het idee te wennen. Bedankt voor jullie mening!
Nou, als hij ongelukkig is in zijn werk, dan vind ik dat wel zwaar meewegen. Hij kan bij de politie vragen of hij mee mag lopen, hoe hij zich om kan scholen en of hij tijdens de opleiding doordeweeks ook op school verblijft.