Ja doen we hier ook Als m’n man avonddienst heeft brengt hij de kinderen naar school en doet daarna vaak de boodschappen Je moet gewoon goede afspraken daarin maken Het enige wat bij ons soms lastig is zijn mijn nachtdiensten Vaak passen m’n ouders dan op tot een uur of 1
Ik ben blij dat TO tot andere inzichten is gekomen. Maar ben zeker van mening dat je je partner moet steunen bij zo'n beslissing. Het zal een verandering worden maar hij heeft daar goed over nagedacht en to zou daarbij moeten steunen. Ik denk dat een partner die passie en beleving haalt uit zijn werk ook thuis beter in zijn vel zit. En To zou juist trots moeten zijn op een partner die werk doet dat echt van waarde is voor de maatschappij. Gelukkig ziet ze dat nu ook.
Ik vraag me altijd af waarom jij zo stellig overkomt en aannames doet die er vaak niet zijn? Geloof me, ik ben oprecht geïnteresseerd. Want je hebt vaak best goede punten maar het gaat om de manier waarop, dat ik je Posts veelal met opgetrokken wenkbrauwen lees. Naar mijn idee doet TS haar best om het te begrijpen en staat ze open voor adviezen. C’est le ton qui fait la musique….
Persoonlijk ben ik toch wat meer op de hand van TS. Jaren geleden heeft hij de kans op zijn droombaan gehad, puntje bij paaltje wilde hij niet meer. Inmiddels heeft hij een gezin en is de tijd voor yolo-beslissingen een beetje voorbij. Persoonlijk zou ik ook niet staan te springen om dit plan op dit moment, als het toch niet loopt zoals hij nu hoopt zijn ook kleine kinderen de dupe. Het is erg vervelend dat hij nu met tegenzin naar zijn werk gaat en ik zou hem zeker aanmoedigen om op zoek te gaan naar iets anders, maar dan iets met minder ingrijpendere gevolgen voor de rest van het gezin. Er is zo ontzettend veel te doen dat er vast nog meer dingen te bedenken zijn die hij leuk vindt. En als dit toch echt zijn enige droombaan blijkt te zijn, heeft hij nog iets om naar uit te kijken over een aantal jaren, als het gezin weer flexibeler is en eventuele tegenslagen weer stukken makkelijker opgevangen kunnen worden. Dat is hem afgelopen jaren ook goed gelukt
Ach ja, als je ongelukkig bent op je werk en je mag van je partner niet switchen omdat de structuur daardoor veranderd in het gezin is een burn out of een depressie natuurlijk helemaal niet erg want dat valt erg snel op te lossen. Daar heeft verder niemand last van, helemaal de kinderen niet, zolang je als partner maar lekker kon blijven doen wat je deed. Yolo.
Je neemt wat aan zeg. Stel dat ts het dan niet zo goed trekt met de kinderen, om wat voor reden dan ook.... wat dan? Opvang, hulp, allemaal leuk maar ts was toch duidelijk dat met de andere baan het inkomen er op achteruit gaat. Soms is het niet zo makkelijk. Ts zegt nergens dat haar gemak voor gaat, ze wil alleen niet dat het gezin eraan onderdoor gaat. Want een baan bij de politie is mooi maar ook pittig.
Ik denk ook niet dat ts haar man zal verbieden een andere baan te nemen maar ze hebben toch samen wat opgebouwd op basis van zijn huidige functie/salaris/voorwaarden. Dan is het toch niet heel gek dat ze zich zorgen maakt hoe het zal gaan met een hele andere functie. Dat zou ik ook hebben en het is goed om alles daarom eerst goed op een rij te krijgen voordat de stap daadwerkelijk zal worden genomen.
Ander werk of juist blijven zitten waar je zit, ik denk dat per gezinssituatie verschilt wat het beste is om te doen. Misschien is het beter om het over een paar jaar te doen, als de kleine kinderen groter zijn, of misschien juist niet. Mijn mening is dat de wens van de ene niet zwaarder telt dan de wens van de ander. praten praten praten
Mijn vriend heeft 2,5 jaar geleden ook de stap van een prima betaalde kantoorbaan naar een minder betalende baan gemaakt, bij defensie. Hij wilde al bij defensie werken sinds hij echt jong was, zijn ouders vonden het niks, daarna ook weer situaties dat hij het toch maar niet probeerde. Zijn plezier in zijn vorige werk nam steeds meer af. Ik heb toen zelf aangegeven dat hij het gewoon bij defensie moest proberen. Hij is super blij dat hij het heeft gedaan. Natuurlijk is niet alles fijn, maar het is goed om te zien dat hij met plezier naar zijn werk gaat. Daarnaast vind ik het ook een goed voorbeeld voor de kinderen, volg je hart, ga ervoor als je echt iets wil. Geld is niet het allerbelangrijkste. Zelf heb ik als student mijn HBO opleiding na 3 jaar, niet afgemaakt. Ik wilde toch heel graag een HBO opleiding gaan volgen. Hier heeft mijn vriend mij ook in gesteund. Ik ben er nu bijna mee klaar en wil ook nog een master gaan doen. Ook daar krijg ik alle steun voor.
Dat kan je natuurlijk ook doen, hup ziektewet in, altijd vakantie, lang leve de lol Tsja, mi is een gezin geven en nemen. Daarom schreef ik ook dat ik zeker zou aanmoedigen om ander werk te zoeken (en dus ook te helpen uitzoeken wat hij verder leuk vindt). Er is zo ontzettend veel verschillend werk te doen dat ik me niet kan voorstellen dat het enige dat hij leuk vindt bij de politie werken is. Sterker nog, misschien uberhaupt raadzaam dat hij daar wat over nadenkt, wie weet komt hij deze keer niet door de selectie. Maar ik kan me goed voorstellen dat en een terugval in inkomen, en er ineens meer tijd alleen voor staan met kleine kinderen en het verlies van zekerheid van een vast contract en dan ook nog maar hopen dat hij dat wel leuk vindt (hij heeft het werk immers nog nooit gedaan, dus het kan hem ook erg tegenvallen) erg veel voor TS is op dit moment in hun leven. Het zou bijv al heel veel schelen als je geen oppas meer nodig hebt, dan kan je in geval van fiasco zelf meer gaan werken. Ik gun mijn man alles van de wereld en zal hem nooit iets verbieden, maar ik ga er wel vanuit dat hij ook zou inzien dat het op dit moment wel erg veel risico's met zich mee brengt en mee zou denken over een oplossing ter overbrugging tot het moment dat het wel goed voelt
Wel “leuk” om te zien dat mensen waar ik het altijd mee eens ben, nu eens tegenover mij staan en dat ik ook niet over te halen val Ik snap beide kanten verder prima en ben vooral blij dat ik TS niet ben eig. Want ik vrees dat het geluk van mijn gezin op 1 staat en wij zijn een gezin, geen individu.
Dat idd. En het geluk van het individu is heel erg belangrijk, cruciaal zelfs voor het geluk van het gezin. Maar dat staat niet gelijk aan doen wat je wil wanneer je het wil als het voor de rest van het gezin niet goed is.
Ja dat heb je goed verwoord. Daarom vind ik inderdaad dat je moet praten en overleggen en tot een compromis moet komen of in elk Geval dat beide gelukkig zijn. Anders is je man straks gelukkig en eindig je zelf in een burn out bijv. Lijkt me ook niet de bedoeling…
Ja ik kan ook alleen maar zeggen blijf praten erover. Mijn man is van maandag morgen 6 uur tot zaterdagmiddag 5 uur weg over algemeen niet elke week maar wel meeste weken. Soms hebben we geluk is hij meer thuis. ik werk 4 dagen vanuit huis als gastouder. En we hebben 4 eigen kinderen. Maar door te blijven praten. De boodschappen doet mijn man zaterdagavond en we hebben hulp in huishouden. Twee vaste oppassen voor mijn doordeweekse avonden cursussen en vriendinnenavond of naar familie op 90 km afstand. je bent sterker dan je denkt je kunt heel veel zelf.
Mijn vader werkte vroeger onregelmatig. Dat heeft nadelen, maar ook voordelen. Nu moet ik er wel bij zeggen: mijn moeder had maar een kleine baan. Dus dat maakt het makkelijker dan 2x fulltime. Maar met fulltime banen tijdens kantooruren, heb je eigenlijk altijd opvang nodig. Als je onregelmatig werkt, heb je ook geregeld vrij op weekdagen. Dus dan is je man er juist voor de kinderen op momenten dat hij er nu niet zou kunnen zijn. Het vereist flexibele opvang en wat meer planning. Maar het is zeker niet zo dat je meer opvang nodig hebt. Sterker nog: mogelijk zelfs minder. Al kan het gevolg wel zijn dat je minder vrije tijd als gezin samen hebt. Maar heel eerlijk; als kind heb ik dat nooit zo ervaren. Ik vond het juist prettig om ook momenten alleen met mijn vader te hebben (ben meer een papa's kindje, haha.) Jouw zorg qua veiligheid (fysiek en mentaal) snap ik heel goed. Aan de andere kant: in een baan waar je ongelukkig van wordt, staat dat mentale stukje ook onder druk. Zijn welbevinden wordt beter in een andere baan, maar dat van jou juist minder omdat jij je dan zorgen maakt. Dat maakt dit lastig: jij moet eigenlijk inleveren om het voor hem beter te maken. Natuurlijk heb je in een relatie dingen voor elkaar over. Maar de balans moet wel kloppen. Hij stikongelukkig in zijn huidige baan is niet goed voor hem en dus niet voor het gezin. Maar jij stikongelukkig met een man die bij de politie werkt, is niet goed voor jou en dus ook niet voor het gezin. De vraag is dus ergens: hoe ongelukkig is hij in zijn werk en hoe ongelukkig zou jij zijn als hij bij de politie gaat werken. En dat is natuurlijk lastig meetbaar, zeker zo lang je het nooit hebt geprobeerd. Het is een lastige afweging. Mijn man is op dit moment ook niet helemaal happy en kijkt rond. Maar wel in dezelfde sector. Ik gun hem een nieuwe uitdaging, maar weet wel dat zijn reistijd hoe dan ook zal toenemen. Dat heeft natuurlijk ook gevolgen voor mij. En daar komt bij dat dat ik op mijn vrije dagen geen auto meer ter beschikking heb. Maar ik vind die nadelen voor mij echt te klein om tegen hem te zeggen dat hij maar moet blijven zitten waar hij zit. Dus voor ons slaat die balans door in zijn voordeel. Mijn eerste gedachte bij alleen het lezen van jouw topictitel, was dus 'Waarom zou je je partner tegenhouden als hij ander werk wilt?' Ik vind werkgeluk belangrijk en als partners zul je daarin soms wel offers moeten brengen voor elkaar. Maar als ik dan lees dat hij naar de politie wil, snap ik jouw gevoel en zorg daarin ook wel. En dat ligt het er ook nog aan in welk deel van het land hij aan het werk zou gaan. In bepaalde gebieden loop je wel meer risico. Ik denk niet dat iemand van ons jou HET advies kan geven, waardoor je tot een oplossing komt die voor jullie allebei meteen pasklaar goed voelt. Behalve het al eerder gegeven advies: blijf met elkaar in gesprek. Luister om te begrijpen. Hopelijk komen jullie er dan samen uit.
Maar een partner die ongelukkig is (door zijn werk of wat dan ook) straalt dat uit binnen zijn gezin. Dat brengt onrust met zich mee. Of zelfs een depressie of burn out. Dan ben je veel verder van huis! Daarbij als partner dit niet mag van TO kan hij haar dit gaan verwijten waardoor er problemen in de relatie kunnen ontstaan. Er is op dit moment geen gelukkig gezin want de partner van To zit al langere tijd met een probleem. Het is aan TO om bij te dragen aan de oplossing. En alles bij het oude houden werkt niet in dit geval.
Ik weet niet hoe jij relaties ziet maar ik zie een relatie als een samenwerking; je bent samen een gezin. Er is daar in geen sprake van mogen en goedkeuren of verbieden. Je overlegt met elkaar, je luistert naar ieders wensen en behoeftes. En dan ga je praten en puzzelen of het lukt e/o wanneer het wel zou kunnen lukken. Volgens mij zitten TS en haar man in de praat-puzzel fase en is er geen sprake van verbieden. Kweenie hoe jij haar relatie leest maar misschien ben je gekleurd door je eigen ervaring? Ik lees het namelijk als iemand die oprecht opzoek is naar ervaringen van anderen die hun beide wellicht kunnen helpen in de gesprekken die zij samen hierover hebben. Zodat ze samen tot een besluit kunnen komen.
De reacties na ons leggen al uit wat ik bedoel. Je kunt als volwassenen niet zo maar doen waar je zin in hebt, je hebt verantwoordelijkheden. Ik zou mezelf ook best op rico verhoeven willen werpen, in de ochtend champagne drinken en terug naar school gaan….dat gaat niet. Dat doe je alleen als je dat beide een goed idee vindt. Ik heb in mijn eerdere post al gezegd dat ze samen tot een oplossing zullen moeten komen. Niemand kan zo maar doen waar hij zin in heeft.