Hoi allemaal, Dit jaar kwam ik erachter dat de man met wie ik was aan het mailen was met een andere vrouw. 2 dagen later kwam ik erachter dat ik zwanger was. (ongepland dus). Het bovenstaande verhaal verviel daarmee even. Het ongepland zwanger bracht een enorme zware last met zich mee omdat iedereen daar wat over vindt. Voor mij was de beslissing niet moeilijk. Het gevoel was zo sterk dat ik nooit voor een abortus zou kunnen kiezen. Echter wilde mijn ex dit dus wel met alle gevolgen en negatieve reacties van dien. Ik heb alles gevoeld: dat ik zwanger was voor de test, dat het goed ging, echo met een kloppent hartje, dat het niet goed ging en toen echo zonder kloppent hartje. Ik dacht echt letterlijk dat de wereld even verging. Het schopte me door de war dat ik alles zo goed gevoeld heb en ik dit niemand kon duidelijk maken. Mijn ex was er op de dag van de miskraam voor me maar in de avond leek hij al opgelucht zijn dat er een miskraam op komst was. Dat is echt een heel naar gevoel..... ondanks als hij dit niet wilde wel kon snappen maar voor mij voelde dit echt alleen ... was het verdriet alleen voor mij??? ... 1.5 week later zijn we een weekend weggegaan om even geen zorgen te hebben voor 1 weekend. 1 dag later nadat we terugwaren vertelde hij me dat ik niet veel van hem hoef te verwachten omdat hij niet gek op me was. 2 dagen hierna kom ik erachter dat ik misschien een ongeneeselijke soa heb omdat hij met het meisje van het mailcontact, eerder in het verhaal, seks had gehad. Het leek even teveel: ongepland zwanger, miskraam, liefdesverdriet, bedrogen en een soa. Voelde me echt even superdepressief... Na 3 weken kwam hij terug en heb hem gesmeekt niet terug te komen als hij niet met mijn gevoelens rekening kan houden .. omdat ik op dat moment even niet sterk genoeg was omdat het verdriet en het verwerken nog aanwezig was.... Toch uiteindelijk bleef hij een spel hanteren van aantrekken en afstoten .. en dit kostte enorm veel energie ... Nu uiteindelijk is hij gelukkig uit mijn leven en heb de hulp van een psycholoog ingeschakelt om dingen wat plekjes te geven en alsnog dingen te verwerken. Anderzijd zit ik met een enorm dillemma en hopelijk kan iemand me hierin advies geven ondanks ik weet dat ik hier zelf moet uitkomen ... Het kost me enorm veel moeite om aan een andere relatie te denken ... het is te vroeg, vertrouwen is beschadigd, het idee dat ik het bovenstaande allemaal moet uitleggen ... kortom nog niet klaar voor... anderszijds ben ik enorm aan het vechten tegen de moedergevoelens die ik nu heb ... ik ben weer alleen en een relatie zit er voorlopig niet in ... dit allemaal kost me enorm veel moeite ... Ik zit er ook aan te denken om info te winnen wbt het worden van BAM-moeder ... alleen in conflict met mezelf .. wacht ik op een relatie of ga ik het alleen doen ... beide vraagt een keuze waar je 100% achter moet staan .... Heeft er iemand een soortgelijke ervaring of ben ik echt de enige die in zo'n rare soap terecht is gekomen .... Ik hoor graag reacties .. Lfs .. Dirkje
Wow wat een verhaal. Ikzelf zit gelukkig niet in zo'n situatie, maar kan je hierdoor helaas ook niet helpen. Ik wil je alleen veel succes wensen...
Dankjewel voor je reactie .. ik heb al het gevoel dat er weinig mensen in een soortgelijke situatie zullen zitten .. toch hoop ik op reacties ... het maakt je gewoon enorm onzeker .. kan ik nu wel of niet zwanger worden? (miskraam) Komt het door de soa of niet? Staat ik of een ander wel open voor een relatie .. als ik op een relatie wacht krijg ik dan achteraf spijt als ik nu niet de keuze maken op een andere manier zwanger te worden .... pfff ik wil achteraf gewoon geen spijt hebben van keuzes die ik maak ..
Jeetje, wat een verhaal zeg! Hij heeft duidelijk met je gevoel gespeeld en alleen aan zichzelf gedacht! Heel oneerlijk en verdrietig! Maar als je een miskraam hebt gehad, dan kan je dus wel zwanger worden! Dus dat geeft hoop! Tja en die moedergevoelens...die zijn er en kan je niet ontkennen. Dat is nu in je aangewakkerd en zal ook niet verdwijnen, hoogstens wat op de achtergrond raken. Maar ik zou wel wachten met verdere stappen ondernemen en eerst alles een plekje geven en vooral weer vertrouwen krijgen in jezelf, je lichaam en anderen.
Dankjewel voor je reactie ... Ik begrijp je helemaal en vindt ook dat ik eerst dingen plekjes moet geven en vooral het vertrouwen in mezelf weer terugkrijgen (en andere) en ben ook hard aan het werk .. mogelijk moet ik dat innerlijk conflict even opzij schuiven ... en accepteren dat het 'normale' gevoelens en emoties zijn. Je komt alleen nu op een punt dat ik denk .. Heb eigelijk alles voor elkaar van wat ik wilde .. alleen de relatie en een kindje ontbrak .. voor de rest erg tevreden met mn leven en van wat ik geleerd heb de afgelopen tijd ... Soms kan ik me wel optrekken met het feit dat ik iig zwanger kan worden .. alleen kan het zeg maar niet 'testen' ... opnieuw proberen en dat maakt me erg onzeker ... en hiermee bedoel ik niet dat ik zou willen vervangen maar je bent al aan het twijfelen over je lijf .. en het idee dat ik daar nog mee moet wachten ... en daarnaast accepteren dat je moedergevoelens hebt ...
jeetje wat veel meegemaakt.. idd praten en schrijven doet goed. en bam-moederschap doe je ook niet zomaar ff.. kan ook best zwaar zijn lijkt me. mischien zou je even een paar maand moeten wachten met die keuze. wie weet sta je dan wel weer open voor een nieuwe relatie. de wonderen zijn de wereld nog niet uit.. en verdriet doet rare dingen met je. heel veel sterkte en denk goed aan jezelf.
Dankjewel voor de reacties... Ik ben het eens met jullie allemaal. Misschien wil ik ook wel even mn verhaal van me afschrijven ... en idd cici86 het verdriet is best groot en heb het gevoel dat ik een enorme strijd aan het voeren ben. Het gevoel van continu verlies ... 1e x zwangerschap wordt ongepland .. miskraam enorm verlies... daarnaast verlies van zelfvertrouwen vreet aan me .. Ik had heb altijd best vertrouwen gehad in dat dingen wel goedkwamen .. en wantrouwen in andere had ik eigenlijk ook niet .. Ik zou ook nooit zomaar een keus maken om 1.2.3 voor BAM-moeder te worden want ook hierin zitten veel consequenties en vraagt van een aanpassing van verwachting .... Ik gun mezelf zeker nog wat maanden de tijd want momenteel zou het niet goed zijn om zwanger te worden maar ook niet een relatie aan te gaan .... Mogelijk hebben mensen wat ervaringen met één van de dingen die ik in mn verhaal beschrijf en hebben ze adviezen over hoe hun dit verwerkt hebben .... daarnaast weet ik dat ik bij mn familie en vrienden terecht kan maar voel me ook best alléén in het verdriet en dat kost misschien wel het meeste van allemaal ..