moeilijk om los te laten

Ik weet het niet meis, vind het alleen allemaal erg herkenbaar en daarom een dikke knuffel voor jou!!

 

Hoi meis hier hetzelfde hoor! Ondanks dat we er al 1 hebben de 2de laat opzichte wachten en iedereen om ons heen word zwanger en schrijft Facebook vol met hoe blij ze zijn. Uiteraard logisch en ik ben blij voor ze maar wij treuren omdat we ook nog maar 1 kans hebben ivm einde ww. Mocht het dit keer niet lukken zal het misschien veel langer duren of helemaal niet meer wil onze wens in vervulling gaan . Jij ook sterkte ik hoop dat je gauw ook zwanger zult zijn.

 

Ik heb serieus vage kennissen al ontvriend als ze met echo's e.d. op FB aankwamen, ik trek het echt niet meer :') Hahaha, eigenlijk best onaardig, maar goed

 

Idd heel herkenbaar.
Ook wij waren al een tijdje bezig (sept 2010 gestopt met de pil)
en na een miskraam en daarna de MMM is het heel erg moeilijk om er niet mee bezig te zijn.
Helemaal loslaten lukt volgens mij ook niet helemaal, maar na onze laatste teleurstelling afgelopen Sept. heb ik mijn hele arsenaal aan vitamines, mineralen flesjes tarwekiemolie en zelfs foliumzuur de deur uit gegooid. Ben accuut gestopt met acupunctuur en andere dingen waarvan ik dacht dat het mijn kans op zwangerschap zou verhogen. Heb me zelfs een avondje laten gaan door een paar sigaretjes te roken na al jaren te zijn gestopt en heb een fles drank opengetrokken met m'n vriend. Ik was al 2 jaar als een heilige aan het leven (op de sex na dan!) en was het beu!
Zelfs toen kon ik het niet helemaal loslaten want na mijn menstruatie heb ik evengoed mijn eisprong opgespoord met ovutesten. Onze fertiliteitsarts zei dat de kans groter was dat we de loterij zouden winnen (mijn vriend is sterk verminderd vruchtbaar), maar compleet onverwacht bleek ik zwanger.

Bottomline, ik denk dat je het nooit helemaal los kunt laten als je zo'n vurige kinderwens hebt en dat hoeft ook niet. Je hoeft het niet helemaal los te laten, maar zorg dat het niet je leven gaat beheersen.

Je zegt dat jullie anderhalf jaar zelf hebben geprobeerd en dat je een kijkoperatie hebt ondergaan, maar ben je ook al bij een fertiliteitsarts geweest? Misschien ligt de oorzaak van het 'niet zwanger worden' bij je vriend en niet bij jou? Als je weet waar het aan ligt dan kan je veel gerichter aan de slag. Na een jaar mag je de huisarts bellen en om een doorverwijzing vragen.

Heel veel sterkte gewenst. Geef de hoop niet op!
Knuffel,
RooDje

 

Dat herken ik ook volkomen! Ik heb dan wel al een kleine mooie man, maar een tweede is altijd een grote wens van mij geweest.
Wij hebben heel lang te horen gekregen dat we beter niet aan een tweede konden beginnen, en als iemand dan zwanger was of ik zag iemand met een zwangere buik kon ik wel huilen.
En dan heb je inderdaad vrouwen op Facebook die je bijna dood gooien met hun geluk, dat steekt heel erg. Ik had iemand die bijna elke week wel een buik foto neerzette, en elk wissewasje erop zette, om naar van te worden. Ik kon haar voor mijn gevoel niet ontvrienden omdat ze familie van mijn vriend is.
Het vreet heel erg. Ik snap zo goed hoe je je voelt, en helemaal omdat het bij jullie niet van een lije dakje gaat.
Heel veel sterkte en vooral succes

 

Tip: je kunt mensen ook niet weergeven in je vriendenoverzicht van FB als je hem/haar niet kunt ontgroenden om wat voor reden dan ook.

Wat erg eigenlijk dat ik dit allemaal weet

 

Ze is inmiddels bevallen, en moet morgen op kraamvisite...
Niet zo'n zin in eigenlijk.
Alleen maar handig als je dat allemaal weet toch haha....

 

Een vriendin van mij probeerd ook al heel lang zwanger te worden en wat jij beschrijft zo voelt zij zich ook.
Praten praten praten, tenminste mijn vriending vindt het erg prettig om hier over te praten.
Toen ik zwanger was heb ik al huilend verteld ipv dat ik blij was, was ik ontzettend verdrietig omdat ik het haar ook erg gunde.
Ze zit nu een traject van ixie(je spreekt het zo uit maar weet niet of ik het juist type).
Ze heeft er ook moeite mee dat veel mensen in haar omgeving zwanger worden of dat er veel op fb staat bij haar. Maar ze praat er wel over en huilt ook wordt soms boos noem maar op, maar dat vindt ik normaal dat mag ook. En ik weet dat ze dan haar gevoelens kan uiten bij mij of bij een andere vriendin van haar, en daarna....daarna kan ze alles weer even aan

 

Ik zit in een soort gelijk proces: zwanger willen worden los laten. Ik wil heeeeeel graag zwanger worden maar kan het niet afdwingen. Mijn vriend heeft al kindjes uit een eerdere relatie en ook bij mij lijkt er op medisch gebied niet al teveel mis... We zijn 'pas' 8 maanden bezig dus er is nog ruimte van een paar maandjes om binnen de normale marges te vallen.
Ik merk dat ik me steeds ongemakkelijker ga voelen als ik weer ongesteld wordt, elk pijntje, signaaltje pik ik op en vertaal ik naar een mogelijke zwangerschap. Na mijn laatste ongi afgelopen dinsdag heb ik het even gehad. Ik ga mij voorlopig niet meer inloggen op zwangerschapspagina, niet meer bijhouden wanneer ik nu precies moet klussen, testen en noem maar op. Ik ga weer alcohol drinken en lekker rood vlees eten. Ik ga vanzelf wel zien dat ik niet ongesteld wordt. Het komt vast wel een keer goed.

Voor iedereen werkt het natuurlijk anders, het belangrijkste is dat je nog een leven over houdt naast het zwanger willen worden. Zodra er geen ruimte meer is voor andere dingen verlies je jezelf en frustreert het des te meer als het zwanger worden maar niet wil lukken.

Ik houdt me vast aan het gegeven dat het goed komt, dat moet gewoon!!

 

Lastig is dat he? Iets wat je zo graag wil, kun je nu eenmaal niet zomaar loslaten. Toen ik met de pil stopte kon ik ook nergens anders meer aan denken. Overal zag ik dikke buiken, babys en babyspullen. Toen er bij ons een paar maanden overheen gingen en ik niet zwanger werd kreeg ik ook steeds te horen dat ik het los moest laten. Maar niemand kon me zeggen hoe ik dat moest doen. Uiteindelijk heb ik het opgegeven; ik wilde graag een kindje en ik kon niet ophouden om daar aan te denken en daar mee bezig te zijn. Ik was er niet bizar mee bezig, mijn cyclus was gewoon normaal en ik kon nog wel genieten van andere dingen, dus waarom zou ik er niet mee bezig zijn?
Uiteindelijk ben ik in maand 7 zwanger geworden en in die maand ben ik er net zoveel mee bezig geweest als alle andere maanden.

 

Ik heb op een gegeven moment mijn facebook ge-delete. Dat gaf enorm veel rust. Het leven zonder facebook bevalt helemaal prima. En ik keek gewoon keihard de andere kant op als ik een zwangere dame tegenkwam. En ik heb niet op zwangerschapsfora gekeken (totdat het eindelijk gelukt was, na IUI).